Ο θάνατος του Μιχάλη Ράπτη, του Πάμπλο της Αλγερίνικης Επανάστασης, στις 17 Φεβρουαρίου του 1996, στέρησε από την παγκόσμια αριστερά, και πολύ περισσότερο από την Ελλάδα, μια καθαρή φωνή, έναν άνθρωπο που έζησε όλο του το βίο με μοναδική συνέπεια, έναν αγωνιστή που άφησε πίσω του τεράστια παρακαταθήκη.
Το τελευταίο κείμενο που έγραψε ο Πάμπλο αφορούσε την κρίση των Ιμίων, και παρ’ ότι πέρασαν τόσα χρόνια, συνεχίζει να ηχεί επίκαιρο ακόμη και σήμερα, ειδικά εν όψει της νέας Τούρκικης προκλητικότητας, και καταδεικνύει όχι μόνο τον εξαιρετικό σχεδιασμό της Άγκυρας αλλά και τη διαρκή δουλικότητα και ανικανότητα των Ελληνικών κυβερνήσεων.
«Η κρίση της Ίμιας κατέδειξε βασικά πράγματα για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας. Επιβεβαίωσε τα κοινά σχέδια Ουάσιγκτον-Άγκυρας για μια αποφασισμένη τροποποίηση του καθεστώτος στο Αιγαίο παρασύροντας την Αθήνα σε διαπραγματεύσεις.
Κατέδειξε επίσης πόσο η πίεση αυτή θα είναι μεγάλη αναγκάζοντας την Αθήνα να αντιμετωπίσει στήθος προς στήθος τη στρατιωτική αναμέτρηση. Κατέδειξε ακόμα σε ποιό βαθμό έχει ατονίσει η εθνική ευαισθησία της άρχουσας τάξης αλλά και μέρος του λαού.
Γιατί μπροστά σε μια τόσο σοβαρή εθνική κρίση που διέρχεται η Ελλάδα το φυσικώτερον θα ‘ταν ότι τα διάφορα μαζικά της κόμματα -φανερά ανίκανα το καθένα μόνο του να την αντιμετωπίσει- θα στρεφόνταν εξ’ ιδίων προς λύση εθνικού ενιαίου μετώπου δημοκρατικά στηριζόμενου στο λαό.
Αλλά ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο τα διάφορα κόμματα αλληλοσυγκρουόμενα και αλληλοκατηγορούμενα με τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς δίδοντας έτσι την εικόνα μιας χώρας χωρίς σοβαρή εθνική ηγεσία, ικανή να αντιλαμβάνεται και να ανταποκρίνεται έγκαιρα στις ανάγκες του λαού και του Έθνους της.
Το γεγονός ότι επισημαίνεται μονομερώς ο “τουρκικός” κίνδυνος και συγκαλύπτεται ο αποφασιστικός ρόλος της Ουάσιγκτον δείχνει πόσο παραπλανητικά φέρεται η ελληνική ηγεσία, προετοιμασμένη να αποδεχθεί σειρά εθνικών παραχωρήσεων στην Κύπρο, το Αιγαίο, την Θράκη για τις οποίες υπάρχει ολοφάνερα υποστήριξη της Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα.
Η κρίση βέβαια θα συνεχιστεί. Και θα θέσει ως καθήκον σε όσους κατέχονται όχι από κραυγαλέο εθνικισμό τρόπο επίδειξης χωρίς βάθος και δύναμη πατριδοκαπηλίας αλλά από γνήσιο εθνισμό και αντιιμπεριαλιστική διάθεση το σταθερό προσανατολισμό προς έγκαιρη δημιουργία ενιαίου εθνικού μετώπου στηριζόμενου στον δημοκρατικό Λαό στη βάση.
Φλεβάρης 1996
Μ. Ν. Ράπτης»