Η ερευνητική ομάδα Forensic Architecture επιβεβαίωσε τον χρόνο και τον τόπο του θανάτου, με βάση τα μεταδεδομένα της λήψης και τα στοιχεία του περιβάλλοντος, δέντρα και κεραίες. Οι αντιδράσεις όπως πάντα ποικίλουν. Υπάρχουν κάποιοι που θα πουν ότι καλώς τον σκότωσαν, έχουμε πόλεμο, εισβολή, υπερασπιζόμαστε τα σύνορά μας. Αυτά τα θεωρώ φυσιολογικά και αναμενόμενα, δεν είναι λίγοι οι αιμοδιψείς φασίστες στη χώρα μας (αν και φαίνεται ότι κάνουμε και εισαγωγή, τις τελευταίες μέρες).

Όμως αυτό που εκπλήσσει είναι ο ενθουσιασμός του χώρου που κάποτε ονομάζαμε «ακραίο κέντρο». Η φράση «Οταν η χώρα μπαίνει σε πόλεμο, μία μόνο σέλα υπάρχει στην επικράτεια, αυτή του αρχιστρατήγου, η οποία ex officio καταλαμβάνεται από τον Πρωθυπουργό» δημοσιεύτηκε στο protagon, όχι στο Μακελειό. Ποια σέλα; Τι ακριβώς έχει καβαλήσει ο σκιέρ της καρδιάς μας, και έγινε ξαφνικά αρχιστράτηγος με σέλα;

Διαβάσαμε επίσης τον Γιάννη Πρετεντέρη να θυμάται κι αυτός με νοσταλγία τις σχολικές γιορτές και να εκφωνεί πανηγυρικό στην πλατεία του χωριού, λέγοντας ότι:

ΑΥΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ’40. Αυτό κάνουμε και τώρα.

Αναθυμάται την απάντηση του Καραϊσκάκη στον Μαχμούτ Πασά Σκόδρα: «Λέγεις να προσκυνήσω. Κι εγώ, πασιά μου, ρώτησα τον μπούτζο μου τον ίδιον κι αυτός μου αποκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω». Λέει παρακάτω, πάλι με στοιχεία έντονα (bold) και κεφαλαία, ότι:

ΕΤΣΙ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ ΕΔΩ. 

Αναρωτιόμαστε γιατί γράφει ο κόσμος με κεφαλαία στο διαδίκτυο, όταν δεν μπορεί να συγκρατηθεί ούτε ο Πρετεντέρης. Για να μην υστερώ λοιπόν σε ένταση, θα αναρωτηθώ κι εγώ με τη σειρά μου:

ΑΠΟ ΠΟΤΕ; 

Γιατί όσο τον θυμάμαι αυτόν τον τόπο, κάθεται και τις τρώει και λέει κι ευχαριστώ, και η μόνη περίπτωση να σηκώσει κεφάλι είναι απέναντι σε άοπλους πρόσφυγες, τους οποίους τώρα σκοτώνει. Ο Πρετεντέρης δεν τόλμησε να σηκώσει κεφάλι στο αφεντικό του όταν του ζητούσε να πει ψέματα για τη βιωσιμότητα του χρέους, από πότε αρνείται να προσκυνήσει;

Όλοι προσκυνούν, απλώς προσκυνούν πασάδες και σφάζουν πρόσφυγες. Δεν σε κάνει παλικάρι αυτό, σε κάνει πρώτον φονιά και δεύτερον γελοίο. Παλικάρι της φακής.

Έχουμε συνηθίσει τα επιχειρήματα του τύπου «και τι να κάναμε;», τα ακούμε καθημερινά για όλη την εξαθλίωση που έχουν υποστεί οι Έλληνες τα τελευταία δέκα χρόνια.  Και την ώρα που τα έχουμε συνηθίσει, και μας τα επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία, έχουμε μια ψευδή και γελοιογραφική ανάταση ενάντια σε αμάχους, η οποία τώρα σκοτώνει. Όχι μεταφορικά, δεν σκοτώνει όνειρα και ελπίδες, δολοφονεί ανθρώπους.

Τηλεπερσόνες του μακρινού αριστερού παρελθόντος πλέκουν κάλτσες για το μέτωπο και διεφθαρμένοι ολιγάρχες στέλνουν τσίχλες στην πρώτη γραμμή. Σαχλαμαρίζουν δηλαδή την ώρα που η κοινωνία εκφασίζεται, παίρνει τα όπλα και δολοφονεί, με την αστυνομία, τον στρατό και τις παραστρατιωτικές μιλίτσιες στα κάγκελα.

Ο Γιάνος Καντάρ, ο τελευταίος κομμουνιστής ηγέτης της Ουγγαρίας, γεροδεμένος άντρας που τίποτε πάνω του δεν θύμιζε θαυματουργό, περιέφερε κάποτε τη δεξιά χείρα του Αγίου Στεφάνου Α’, λείψανο του ιδρυτή βασιλιά, κατά μήκος των συνόρων της χώρας του για να τα καταστήσει απαραβίαστα.

Αυτή την ιστορία μας θυμίζει ο Ρεζίς Ντεμπρέ στο βιβλίο του με τίτλο Εγκώμιο των συνόρων για να μιλήσει για την ιερότητα των συνόρων. Και προσθέτει ότι σε αντίθεση με τους κοινωνιολόγους, που πραγματεύονται επιστημονικά τον πληθυσμό, για τον λαό αρκεί ένας θρύλος και ένας χάρτης.

Εμείς αυτή τη στιγμή έχουμε θρύλους, χάρτες και ένα νεκρό πρόσφυγα στα σύνορά μας από σφαίρα.

Σκέφτομαι τώρα την υποψηφιότητά του Κυριάκου Μητσοτάκη για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, τότε που πολλοί αντιμετώπιζαν τη δική του παρουσία ως μία φιλελεύθερη φωνή μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.

Η γραφικότητα των σχολίων για το έπος του 40 ’δεν πρέπει να μας εκπλήσσει για την ηλιθιότητά της. Ο φασισμός πάντοτε ενσωματώνει στοιχεία κιτς. Αυτοί που μέχρι χθες φορούσαν τα αποκριάτικα του Μεγαλέξανδρου διαδηλώνοντας για τη Μακεδονία μας, ανοίγουν τώρα πόλεμο εναντίον των προσφύγων.

Έχετε δει μήπως κραυγές ανησυχίας για την ανομία του να κυκλοφορούν ομάδες πολιτών με όπλα και να κάνουν ελέγχους; Οχι, διότι αυτή είναι μία ανομία η οποία δεν στρέφεται κατά του κράτους, αλλά εναντίον των ξένων, και γι’ αυτό είναι απολύτως ευπρόσδεκτη, όσο προκλητικά παράνομη και επικίνδυνη και αν είναι.

Το πτώμα που κρέμεται από τα συρματοπλέγματα αποτελούσε πάντοτε μία ισχυρή υπενθύμιση ότι αυτή θα είναι η μοίρα που περιμένει όποιον τολμήσει να περάσει. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι στρατιώτες διακινδύνευαν τη ζωή τους για να ξεκρεμάσουν πτώματα από τα συρματοπλέγματα. Αυτό το σύμβολο λοιπόν θα στοιχειώνει και εμάς μετά τη χθεσινή ημέρα.

Ο Θάνος Πλεύρης έχει την ευκαιρία να ζήσει το όνειρό του. Μία κυβέρνηση που υπερασπίζεται τα σύνορα της με όπλα. Εμείς, ώσπου να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας ζούμε σε μία χώρα στην οποία ένας πρόσφυγας δολοφονήθηκε μέσα σε κλίμα πολεμικού ενθουσιασμού εναντίον αμάχων.

Παρακολουθώ τι γράφει ο κόσμος στον διαδικτυακό καφενέ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και αντιλαμβάνομαι ότι η ακροδεξιά κατρακύλα του πρώην φιλελεύθερου χώρου είναι βροντερή όσο και αναμενόμενη. Μας πρήζουν τα συκώτια για τα εγκλήματα του κομμουνισμού, μήπως και μας καταφέρουν να ξεχάσουμε ότι και ο καπιταλισμός τη δουλίτσα του με αίμα την κάνει. Αίμα προσφύγων, στη Συρία με βόμβες και στην Ελλάδα με όπλα.

Και όσο για σένα, αγνέ πατριώτη, θα το πω όσο πιο απλά μπορώ: όσο περισσότερο σου κλέβουν τη ζωή, τόσο σε ταΐζουν με έθνος και φυλή.