Του Γιώργου Μυζάλη
Φέτος, λοιπόν, βρέθηκα στο Σταυρό του Νότου για το Σωκράτη Μάλαμα μόλις το βράδυ της Παρασκευής (19/2 – το λες και καθυστερημένα αντανακλαστικά ή συνεχόμενες sold out παραστάσεις από πλευράς Μάλαμα) για να βρεθώ αντιμέτωπος με γνώριμες καταστάσεις, τόσο πάνω, όσο και κάτω από τη σκηνή.
Ο αθεόφοβος ο Μάλαμας, για ακόμα μια φορά, άγγιξε τις πέντε (5 – καλά διαβάσατε) ώρες πρόγραμμα. Επόμενο στατιστικό: έπαιξε 68 τραγούδια ολόκληρα, αφήνοντας απ έξω άλλα γνωστά και αγαπημένα, παίζοντας όμως πάρα πολλά από εκείνα που όλοι αναμέναμε. Τραγούδια του ιδίου, αλλά και άλλων, με πολλές (ως συνήθως) επιλογές κι από εκείνα του Θανάση Παπακωνσταντίνου που και ταιριάζει στο κλίμα και έχει ερμηνεύσει (ούτως ή άλλως στη δισκογραφία) ο Μάλαμας. Εκείνος, καθιστός, ευδιάθετος, απολαυστικός και ασταμάτητος. Τι μπορείς να γράψεις μετά από τα παραπάνω; Στο πλευρό του μια «δροσερή» Λαμπρινή Καρακώστα και μια μπάντα διακριτική (χωρίς ποζεριλίκια), αλλά ουσιαστική. Δεξιοτέχνες ένας κι ένας: Φώτης Σιώτας (βιολί, βιόλα, φωνή), Κυριάκος Ταπάκης (μπουζούκι, λαούτο), Γιάννης Παπατριανταφύλλου (κόντρα μπάσο) και Νίκος Μαγνήσαλης (τύμπανα).
Τα τραγούδια μάς κτυπούσαν «κατά ριπάς» με μοναδικές παύσεις λίγα λόγια, αρκετά κουρδίσματα και ένα εικοσάλεπτο διάλειμμα στη μέση. Σε μια διακοπή του πρώτου μέρους, ο Μάλαμας αποχαιρέτισε και τον Παντελή Παντελίδη στηλιτεύοντας όλα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν όλες αυτές τις ημέρες για το χαμό ενός παιδιού (όπως τον αποκάλεσε).
Η δική μου προσοχή μοιραζόταν πάνω στη σκηνή και κάτω από αυτήν. Το παθαίνω αυτό στα live. Μου αρέσει να παρατηρώ και τις αντιδράσεις του κοινού. Του κοινού που αποθεώνει και φανατίζεται στις συναυλίες του Μάλαμα.
Του κοινού που πίνει και καπνίζει ασταμάτητα στις εμφανίσεις του Σωκράτη. Όπως κι εκείνος. Του κοινού που τραγουδάει τη «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» (μουσική: Λουκάς Θάνος – ποίηση: Κώστας Βάρναλης) σαν γηπεδικό σύνθημα και με ένα σύμπλεγμα ανωτερότητας του κουλτουριάρη, του «ψαγμένου». Όμως, το τραγούδι που – ευτυχώς ή δυστυχώς – ταιριάζει στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού είναι το «Τραγούδι του μεθυσμένου» (μουσική – στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας) που ακούστηκε και χθες. Του μεθυσμένου κουλτουριάρη, λοιπόν, που μετά από 5 ώρες διασκέδασης και ψυχαγωγίας θα πιάσει το τιμόνι για να γυρίσει σπίτι του και να ξυπνήσει την επομένη να εξιστορήσει πόσο καλά πέρασε, εξισώνοντας την καλοπέρασή του με την ποσότητα αλκοόλ που κατανάλωσε. Άντε, και με το πόσα πακέτα κάπνισε.
Πείτε με γκρινιάρη, πείτε με απροσάρμοστο, ξενέρωτο, γέρο του Muppet Show ή ό,τι άλλο θέλετε. Όμως, δεν γίνεται να επιστρέφεις στο σπίτι σου από ένα live και να θες να πετάξεις στα σκουπίδια τα ρούχα σου από τη βρώμα της κάπνας. Ας μην στερήσουμε το τσιγάρο από τους γλετζέδες, σύμφωνοι. Αλλά ας εγκαταστήσουμε έναν καλύτερο εξαερισμό ή ας βάλουμε πενήντα άτομα λιγότερα στο χώρο. Φρούδες ελπίδες, το γνωρίζω. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
Γιώργος Μυζάλης