Ο στρατός και ο εσωτερικός εχθρός
H κόκκινη προβιά και και ο κακός λύκος του ΝΑΤΟ. Όταν οι ένοπλες δυνάμεις στρέφονται εναντίον του «εσωτερικού εχθρού».
H περίπτωση της άσκησης Καλλίμαχος, για την αντιμετώπιση διαδηλώσεων και άλλων κρίσεων σε αστικά κέντρα, φέρνει για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο τα σενάρια χρήσης των ενόπλων δυνάμεων εναντίον πολιτών. Δεν έχουν περάσει άλλωστε ούτε τρία χρόνια από τη στιγμή που στην Ελλάδα συζητήθηκε για πρώτη φορά από την πτώση της χούντας το ενδεχόμενο κινητοποιήσης του στρατού για την αντιμετώπιση των ταραχών του Δεκέμβρη του 2008.
Οι σχετικές πρωτοβουλίες δεν αποτελούν φυσικά ελληνική ιδιαίτερότητα αλλά εντάσσονται στο πλαίσιο ευρωπαϊκών και νατοϊκών σχεδιασμών. H αντίληψη ότι στρατιωτικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ ασχολούνται για πρώτη φορά με το ενδεχόμενο δράσης στο εσωτερικό χωρών μελών τους είναι φυσικά απόλυτα αβάσιμες. Είναι πλέον γνωστό ότι ήδη από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, παραστρατιωτικά τμήματα της συμμαχίας δραστηριοποίηθηκαν σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες εναντίον αριστερών κινημάτων.
Η επιχείρηση Gladio στην Ιταλία, η κόκκινη προβιά στην Ελλάδα αλλά και οι σχέσεις παρακρατικών ομάδων που συνδέονταν με το ΝΑΤΟ με τους Γκρίζους Λύκους στην Τουρκία είναι πλέον αποδεδειγμένες. Αν και οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις δεν μπορούν προφανώς να συγκριθούν με τη σημερινή δράση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας το γεγονός ότι επιχειρείται επισήμως η πρετοιμασία στρατιωτών για την αντιμετώπιση επεισοδίων σε αστικά κέντρα δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο.
Η περίπτωση του Κοσόβου, όπου οι νατοϊκές δυνάμεις ανέλαβαν αρκετές φορές την αντιμετώπιση διαδηλωτών, αποτελεί πρόβα τζενεράλε για το τι μπορεί να ακολουθήσει. Για άλλη μια φορά πρότυπο των συγκεκριμένων σχεδίων αποτελούν οι ΗΠΑ οι οποίες έχουν χρησιμοποιήσει πολλές φορές τμήματα των ενόπλων δυνάμεων εναντίον πολιτών (με πιο πρόσφατο το παράδειγμα της Νέας Ορλεάνης μετά τον τυφώνα Κατρίνα όπου επιστρατεύθηκαν ακόμη και ομάδες μισθοφόρων της εταιρείας Blackwater).
H αστυνομικοποίηση του στρατού, η οποία πάντα συνοδεύται από τάσεις στρατιωτικοποιήσης της αστυνομίας, δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο. Ήδη από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, με αφορμή τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης, αστυνομία και ένοπλες δυνάμεις συνεργάστηκαν σε αρκετές περιπτώσεις με πρόσχημα πάντα την αντιμετώπιση ενδεχόμενων τρομοκρατικών χτυπημάτων.
Η μόνη μας παρηγοριά είναι ότι αρκετά από τα όπλα που χρησιμοποιεί η αστυνομία (όπως τα χημικά αέρια τύπου CS) δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από το στρατό καθώς η χρήση τους συνιστά έγκλημα πολέμου από τη συνθήκη της Γενεύης. Ένα πραξικόπημα θα μας σώσει από τον καρκίνο.
Α.Χ
Οι σχετικές πρωτοβουλίες δεν αποτελούν φυσικά ελληνική ιδιαίτερότητα αλλά εντάσσονται στο πλαίσιο ευρωπαϊκών και νατοϊκών σχεδιασμών. H αντίληψη ότι στρατιωτικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ ασχολούνται για πρώτη φορά με το ενδεχόμενο δράσης στο εσωτερικό χωρών μελών τους είναι φυσικά απόλυτα αβάσιμες. Είναι πλέον γνωστό ότι ήδη από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, παραστρατιωτικά τμήματα της συμμαχίας δραστηριοποίηθηκαν σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες εναντίον αριστερών κινημάτων.
Η επιχείρηση Gladio στην Ιταλία, η κόκκινη προβιά στην Ελλάδα αλλά και οι σχέσεις παρακρατικών ομάδων που συνδέονταν με το ΝΑΤΟ με τους Γκρίζους Λύκους στην Τουρκία είναι πλέον αποδεδειγμένες. Αν και οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις δεν μπορούν προφανώς να συγκριθούν με τη σημερινή δράση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας το γεγονός ότι επιχειρείται επισήμως η πρετοιμασία στρατιωτών για την αντιμετώπιση επεισοδίων σε αστικά κέντρα δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο.
Η περίπτωση του Κοσόβου, όπου οι νατοϊκές δυνάμεις ανέλαβαν αρκετές φορές την αντιμετώπιση διαδηλωτών, αποτελεί πρόβα τζενεράλε για το τι μπορεί να ακολουθήσει. Για άλλη μια φορά πρότυπο των συγκεκριμένων σχεδίων αποτελούν οι ΗΠΑ οι οποίες έχουν χρησιμοποιήσει πολλές φορές τμήματα των ενόπλων δυνάμεων εναντίον πολιτών (με πιο πρόσφατο το παράδειγμα της Νέας Ορλεάνης μετά τον τυφώνα Κατρίνα όπου επιστρατεύθηκαν ακόμη και ομάδες μισθοφόρων της εταιρείας Blackwater).
H αστυνομικοποίηση του στρατού, η οποία πάντα συνοδεύται από τάσεις στρατιωτικοποιήσης της αστυνομίας, δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο. Ήδη από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, με αφορμή τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης, αστυνομία και ένοπλες δυνάμεις συνεργάστηκαν σε αρκετές περιπτώσεις με πρόσχημα πάντα την αντιμετώπιση ενδεχόμενων τρομοκρατικών χτυπημάτων.
Η μόνη μας παρηγοριά είναι ότι αρκετά από τα όπλα που χρησιμοποιεί η αστυνομία (όπως τα χημικά αέρια τύπου CS) δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από το στρατό καθώς η χρήση τους συνιστά έγκλημα πολέμου από τη συνθήκη της Γενεύης. Ένα πραξικόπημα θα μας σώσει από τον καρκίνο.
Α.Χ