Με ΣΥΡΙΖΑ στο πηδάλιο, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τώρα, ίσως για πρώτη φορά από τότε που θεσπίστηκε το ευρώ, ένα κράτος μέλος με μια κυβέρνηση που έχει ισχυρές ιδέες και σαφή πολιτική για τα μακροοικονομικά θέματα.
 
Μέχρι τώρα, τηρούνται πάνω κάτω, μαζί με ένα μέρος δημοσιονομικών κανόνων του Μάαστριχ, ένα  μέρος βασικών τραπεζικών κανονισμών, και σποραδικές παρεμβάσεις  από την ΕΚΤ. Σίγουρα, υπάρχουν ζητήματα πολιτικής που διακυβεύονται, κυρίως θέσεις της Γερμανίας, τις οποίες οι κριτικοί βλέπουν ως θέσεις μισο-μερκαντιλισμού, ενώ άλλοι βλέπουν αυτές τις πολιτικές, ως μια καλόπιστη προσπάθεια για να βεβαιωθούν ότι διατηρούνται οι υποσχέσεις, ειδικά για τους συνταξιούχους της χώρας.  Αλλά η ανησυχία στις Βρυξέλλες ήταν για αμοιβαία ευρωομόλογα χρηματοδοτικής μίσθωσης ή αν έπρεπε να επιτρέψουν δημοσιονομικά κυμαινόμενα, σε μια χώρα που έχει ανάγκη.
 
Αυτή η ζοφερή ομάδα των κανόνων έδωσε στην Ελλάδα κάποια ανακούφιση για την εξυπηρέτηση του χρέους, αλλά ανάγκασε την Αθήνα να δεσμευτεί ότι θα φέρει ένα αρκετά μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού περίπου για πάντα. Ο Mario Monti μπορεί να έχει διατηρήσει την τρόικα έξω από τη Ρώμη, αλλά πάνω κάτω με την ίδια υπόσχεση.
 
Το περίεργο είναι ότι η Ιταλία έχει φέρει πρωτογενή πλεονάσματα για μια γενιά, αλλά μόνο το δημόσιο χρέος της έχει αυξηθεί.  Ένας λόγος είναι ότι, με την γερμανική επιμονή, η Ρώμη τηρεί την υποχρέωση της πληρωμής του εγχώριου κοινωνικού συμβολαίου, διασφαλίζοντας ότι ορισμένες ευκατάστατες εκλογικές περιφέρειες μπορούν να αρμέγονται από το σύστημα.
 
Υποθέτοντας ότι η Γερμανία θα αγνοήσει το 2011 την υπόσχεσή της στη διάσκεψη των G20 στις Κάννες και για να εξασφαλισθεί ένα τελευταίο μέτρο για τους καταναλωτές της Ευρώπης, οι κανόνες του ευρώ απαιτούν από τις χώρες αυτές να εξυπηρετήσουν το ισοζύγιο πληρωμών στο εσωτερικό τους παρά την υποτίμηση του νομίσματος.
 
Αυτό είναι εξαιρετικά σαφές. Το ολοκληρωμένο Δεύτερο Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής της τρόικας για την Ελλάδα, για παράδειγμα, απαιτεί οι κατώτεροι μισθοί στη χώρα να μειωθούν κατά 22%, αλλά κατά 32% για τους νέους. Αυτό δεν είναι ένα τυπογραφικό λάθος: Η ελληνική νεολαία η οποία ακόμη και πριν από το πρόγραμμα είχε διπλάσιες πιθανότητες να εργάζεται βραδινές ώρες και τα Σαββατοκύριακα, σχετικά με το μέσο όρο της ΕΕ, επιλέχθηκε για να κουβαλήσει στις πλάτες της ένα βαρύτερο φορτίο.
 
Ποια είναι η ιδιομορφία; – όπως σημειώνεται από την Αναστασία Πούλου, υποψήφια διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, που γράφει στην γερμανική Εφημερίδα της κυβερνήσεως – είναι ότι μια τέτοια διαφοροποιημένη προσέγγιση είναι παράνομη σύμφωνα με το καταστατικό της ευρωπαϊκής ένωσης, το οποίο η Επιτροπή έπρεπε να επιβάλει στα μέλη της.
 
Όπως σημειώνεται, η Ιταλία διατήρησε την κυριαρχία της, αλλά δεσμεύτηκε να συμμετάσχει σε εσωτερική υποτίμηση από μόνη της. Έχει επιλέξει να το πράξει με την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας των νέων μέσω συμβάσεων εργασίας, με κίνδυνο ανάπτυξης της ανεργίας και πιο πρόσφατα με υψηλότερους φόρους, αντί να ασχολείται με τις θυσίες που οι Γερμανοί επιβάλουν στην επικράτειά τους με δικές τους μεταρρυθμίσεις μετά την ενοποίηση, πριν από μια δεκαετία.
 
Καθώς η οικονομική ύφεση τραβά σε μάκρος, μέρος του κόστους των επιλογών πολιτικής, στην Ιταλία  ξεκίνησε κατά την μεταπολεμική περίοδο, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι μη χρηματοδοτούμενες κρατικές συντάξεις, καταβάλλονται από τις κατώτερες τάξεις του ενεργού πληθυσμού, και η εκμετάλλευσή τους γίνεται  ακόμα πιο έντονη, όπως φαίνεται σε πρόσφατες υποθέσεις, όπου το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ιταλίας φαίνεται να συμφωνεί ότι η εσωτερική υποτίμηση δεν μπορεί να παίζει με τα κεκτημένα δικαιώματα.
 
Το σωματείο για τη σύνταξη των  δικηγόρων, για παράδειγμα, προτείνει ότι πρέπει όλα τα μέλη να καταβάλλουν μια ελάχιστη συνεισφορά, ακόμη και εκείνοι που κερδίζουν πολύ λίγα, παρ’ όλο που συνήθως ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα σε διάφορα επαγγέλματα της Ιταλίας,  και τώρα η θέση τους είναι ακόμα πιο σκληρή από την κρίση. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι πληρώνουν περίπου EUR3500 το χρόνο άσχετα από τα έσοδά τους, ακόμα και αν το εισόδημά τους είναι χαμηλότερο από αυτό το ποσόν. Η άρνησή τους συνεπάγεται την απώλεια της επαγγελματικής τους άδειας.
 
Ο κατάλογος των ανομιών συνεχίζεται. Συνολικά, ο αριθμός των νέων από 16-25 ετών που εργάζονται στην Ιταλία μειώθηκε κατά 1,6 εκατομμύρια από το 2007, παρά τις χαμηλότερες αποδοχές και τον πολλαπλασιασμό των «επισφαλών» συμβάσεων, στην προσφορά εργασίας για αυτή την ηλικιακή ομάδα. Εν τω μεταξύ, υπήρξε μια αύξηση του αριθμού των Ιταλών κατά 1,1 εκατ. ηλικίας 55 έως 65 που έχουν εργασία.
 
Οι ειδικοί της Ιταλίας φαίνονται να εγκρίνουν αυτό το γεγονός. Ένας λόγος είναι η δική τους ηλικία. Ένας άλλος λόγος είναι ότι η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος του 2012 μετατόπισε την ηλικία συνταξιοδότησης, και έτσι οι άνθρωποι πρέπει να εργάζονται  περισσότερα χρόνια.
 
Το αξιοσημείωτο είναι, ότι η ανεργία των νέων έχει τη δυνατότητα να κρατάει ακόμη αυτές τις πολιτικές, παρ’ όλο που οι ηγέτες των επιχειρήσεων τρέμουν από το φόβο στη χρήση νέων φιλελεύθερων νόμων για απολύσεις  του μεγαλύτερης ηλικίας και ακριβότερα πληρωμένου προσωπικού τους. Το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτα καταστρεπτικό για το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, προτιμώμενος από την ΕΚΤ ως δείκτης παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας.
 
Τώρα, όμως, με την ΕΚΤ να συμμετέχει στην παγκόσμια προσπάθεια επιδείνωσης των μακροπρόθεσμων συμφερόντων, εκείνοι λαμβάνοντας μέρος από την ασύμμετρη προσαρμογή της Ιταλίας έχουν να αντιμετωπίσουν μια νέα πρόκληση: ο φόβος της ενδεχόμενης αποχώρησής τους είναι στα ύψη.
 
Συχνά παραβλέπεται, αλλά χαμηλότερα επιτόκια για τα ομόλογα σημαίνει αύξηση τιμών των ομολόγων. Για τα κρατικά ταμεία της Ρώμης, αυτό σημαίνει ότι η τιμή 2,1 τρισεκατομμύρια δημοσίου χρέους γίνεται όλο και μεγαλύτερη, ενώ για τους αποταμιευτές, αυτό σημαίνει ότι είναι όλο και πιο δύσκολο να αγοράσουν με κέρδη. Η επίδραση αυτού του θέματος, έθεσε το εκτιμώμενο κόστος της μελλοντικής ζωής συνταξιοδοτικού εισοδήματος για ένα συνταξιούχο 55 ετών, από το ένα τρίτο σε ένα μόνο χρόνο, σύμφωνα με τον επικεφαλής στρατηγικό αναλυτή συνταξιοδότησης στην Blackrock, το μεγαλύτερο διαχειριστή της περιουσίας του κόσμου.
 
Φυσικά, η τιμή των αποταμιευτικών προϊόντων ή οι υποχρεωτικές εισφορές που καταβάλλονται για τώρα με την ελπίδα της συνταξιοδότησης αργότερα δεν περιλαμβάνονται στο δείκτη τιμών καταναλωτή, και οι ειδικοί αναρωτιούνται με ποιο τρόπο να μιλήσουν για αποπληθωρισμό.
 
Τέλος πάντων, είναι σίγουρο ότι η μεγαλύτερη αποταμίευση θα οδηγήσει τις περισσότερες εταιρείες λιανικής πώλησης, τα εστιατόρια και τους εργοδότες εκτός εργασίας, σε καταστροφή θέσεων εργασίας, συρρίκνωση της οικονομίας και καθιστώντας απαραίτητα ακόμη χαμηλότερα επιτόκια.
 
Το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα είναι ότι αυτή είναι μία τρελή αυτοκαταστροφική πορεία της πολιτικής. Για την ιστορία, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ισχυρίζεται, επίσης, ότι δεν ζητά απλά την ελάφρυνση του χρέους από την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά θα αναμορφώσει ανομίες στο εσωτερικό μέτωπο.
 
Η υποστήριξη του ιταλού πρωθυπουργού Matteo Renzi  έχει πολύ μεγάλη σημασία για την Ελλάδα και είναι πολύ ενδιαφέρον για τους Ιταλούς.