Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ακριβώς το γεγονός ότι το Ισραήλ για λόγους γοήτρου δεν μπορεί να συμβιβαστεί με μια «ισοπαλία» σημαίνει ότι μπορεί να εργαλειοποιήσει την επίθεση της Χαμάς για μια εθνοκάθαρση της Λωρίδας της Γάζας, η οποία, όμως, θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας ως προς μια εμπλοκή της Χεζμπολά από τον Λίβανο και εντέλει και του ίδιου του Ιράν. Για τη Χεζμπολά το να μη συντριβεί η Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας αποτελεί υπαρξιακό ζήτημα, καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα βρεθεί να δέχεται μόνη της τον όγκο των ισραηλινών επιθέσεων. Χρειάζεται, όμως, από την άλλη να βολιδοσκοπήσει τη διάθεση του λαού του Λιβάνου να εμπλακεί σε πολεμικές περιπέτειες, ενώ δεν έχει συνέλθει από τη μείζονα οικονομική κρίση. Και ενώ στην Ουκρανία ο πόλεμος έχει μετατραπεί σε μια μακροχρόνια σύγκρουση φθοράς και στη Μέση Ανατολή ο ηγέτης της Χεζμπολά Χασάν Νασράλα ανακοίνωσε στο διάγγελμά του ότι η νίκη στη σύγκρουση θα κριθεί από την αντοχή των αντιπάλων, προαναγγέλλοντας μια μακρά αντιπαράθεση. Στους συσχετισμούς προστίθεται και η Υεμένη, η οποία προέβη σε πυραυλικά χτυπήματα ενάντια στο Εϊλάτ στην Ερυθρά θάλασσα. Ακόμη και στην πιο μακρινή Αλγερία, η Βουλή εξουσιοδότησε τον Πρόεδρο για την κήρυξη σύγκρουσης με το Ισραήλ. Ακόμη και μετριοπαθείς χώρες ως προς το Παλαιστινιακό, καθώς το Μαρόκο, το Μπαχρέιν και το Σουδάν έρχονται κοντύτερα στην παναραβική και ιρανική συσπείρωση εναντίον του Ισραήλ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα αραβικά κράτη αρνήθηκαν την αμερικανική πρόσκληση διά του Υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν να συνεισφέρουν σε περίπτωση μεγαλύτερης προσφυγικής κρίσης που θα έχει προκληθεί από την ισραηλινή επίθεση. Στη δε Τουρκία ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών δεν κατόρθωσε να συναντήσει τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος προφασίστηκε ταξίδι σε επαρχία. Και μπορεί τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα Dwight Eisenhower και Gerald Ford να είναι παρόντα στην ανατολική Μεσόγειο, για να ασκήσουν πίεση στη Συρία και τον Λίβανο, όμως η συζήτηση του αγιατολάχ του Ιράν Αλί Χαμενεΐ με τον ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγιε σηματοδοτεί μία μεγίστη συσπείρωση του λεγόμενου «Άξονα της Αντίστασης», τη στιγμή μάλιστα που έχουν στηθεί γέφυρες και με τη Σαουδική Αραβία. Αντιπροσωπεία της Χαμάς έχει επισκεφθεί και τη Μόσχα με αποτέλεσμα η Ρωσία να συνεχίζεται να παρουσιάζεται ως εκπρόσωπος των συμφερόντων του Παγκόσμιου Νότου ενάντια στις αποικιοκρατικές δυνάμεις, ιδίως στον ΟΗΕ, χωρίς όμως να διαρρηγνύει τις σχέσεις της με το Ισραήλ με αποτέλεσμα να διεκδικεί επίσης τον ρόλο του διαμεσολαβητή για την επόμενη μέρα. Ως προς αυτό αξιοποιεί ιδιαιτέρως το γεγονός ότι ηγείται στον συνασπισμό των BRICS, όπου φιλοδοξούν να εισέλθουν τόσο το Ιράν όσο και η Αίγυπτος, παρά την παραφωνία της Ινδίας, η οποία υποστηρίζει το Ισραήλ λόγω του δικού της μετώπου με το Πακιστάν. Η δε Τουρκία έχει χαρακτηρίσει ρητά τη Χαμάς ως «εθνικοαπελευθερωτική» οργάνωση και όχι τρομοκρατική, αναβαθμίζοντας τις δυνατότητες διεθνούς κύρους της.

Ταυτόχρονα ο Υπουργός Εξωτερικών του Ιράν Χοσέιν Αμίρ-Αμπντολαχιάν έχει πραγματοποιήσει διπλωματική επίσκεψη στο Κατάρ και την Τουρκία. Το μεγάλο αγκάθι εν προκειμένω είναι η συμμαχία της Τουρκίας με το Αζερμπαϊτζάν, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη συνεχή τροφοδοσία του Ισραήλ με αζέρικο πετρέλαιο χάρη στην οποία γίνονται εφικτές και οι ισραηλινές επιθέσεις στην Παλαιστίνη. Το Ιράν καλεί σε σχετικό εμπάργκο του Ισραήλ, όμως για την Τουρκία η συνεργασία αυτή με το Αζερμπαϊτζάν το οποίο θεωρεί ως αδελφό έθνος όσο και με το Ισραήλ ως οικονομικό εταίρο θεωρείται ως αδιαπραγμάτευτη, με αποτέλεσμα ο συνασπισμός των Μουσουλμάνων εναντίον του Ισραήλ να βρίσκει τα όριά του και η Τουρκία κινδυνεύει να βρεθεί εκτός μιας περισσότερο ενδο-αραβικής και ιρανικής συνεργασίας που αφήνει εκτός του τουρκικό στοιχείο. Από την άλλη η ειρήνευση στο μέτωπο του Καυκάσου με ύφεση στην ένταση μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν έχει ως μεγάλο διπλωματικό νικητή την Τουρκία, η οποία μπορεί μέχρι και να αποκαταστήσει τα ανοικτά σύνορα με την Αρμενία και ηττημένο τη Ρωσία που βλέπει τις βάσεις της στην Αρμενία να κινδυνεύουν, εφόσον έχει εκλείψει ο σκοπός της προστασίας της περιοχής του Αρτσάχ.

Εν μέσω των διεργασιών αυτών η εθνοκάθαρση στη Λωρίδα της Γάζας προχωρά με πολύνεκρες επιθέσεις σε προσφυγικούς καταυλισμούς, όπως αυτός της Τζαμπάλια, αλλά και με επιθέσεις στις διόδους από όπου θα μπορούσε να εισέλθει ανθρωπιστική βοήθεια από την Αίγυπτο. Είχαν προηγηθεί οι πολύνεκρες επιθέσεις στο νοσοκομείο Al Ahly, που σχετίζεται με Αγγλικανούς και Βαπτιστές, καθώς και σε σχολείο της UNRWA και σε εκκλησίες όπου κατέφευγαν άμαχοι, όπως ο άγιος Πορφύριος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, επιθέσεις που αποσκοπούν στο να δείξουν ότι οι άμαχοι δεν είναι ασφαλείς πουθενά, ούτε καν σε τόπους ικεσίας και ασύλου και για αυτό θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη Γάζα. Ο ισραηλινός σχεδιασμός είναι κυρίως προς τη χερσόνησο του Σινά ή ακόμη και την Ελλάδα, αλλά η Αίγυπτος ανθίσταται σε ό,τι θα μπορούσε να σημάνει μια εσωτερική κρίση συνοχής της. Στη Λωρίδα της Γάζας υπάρχουν νεκροί ακόμη και από τη διακοπή της ηλεκτροδότησης και της υδροδότησης, η οποία είναι απολύτως καταστροφική για τα νοσοκομεία, την ώρα που ο ισραηλινός στρατός δεν βιάζεται για μια εντονότερη εμπλοκή χερσαίων δυνάμεων, αναλογιζόμενος το ανθρώπινο κόστος και για τους επιτιθέμενους. Όμως η στήριξη του Ισραήλ από τη Δύση ως το τελευταίο αποικιοκρατικό πρότζεκτ της συνδέεται πλέον με μια μεγάλη ηθική απαξία στον παγκόσμιο νότο και δη στον αναδυόμενο κόσμο, με αποτέλεσμα οι παραδοσιακοί σύμμαχοι της συλλογικής Δύσης, όπως μεταξύ των αραβικών χωρών, να αναζητούν περισσότερο διπλωματικούς συνασπισμούς με ευρασιατικές δυνάμεις.