Από τότε που πρωτοαπέκτησα δικαίωμα ψήφου, το μακρινό ’77, ψηφίζω στον Δήμο Αθηναίων, άρα και στη μετέπειτα Περιφέρεια Αττικής. Ζώντας λοιπόν σ’ αυτή την πόλη, και ψηφίζοντας εδώ, θα ήθελα να γράψω μερικά πράγματα για τους απερχόμενους αυτοδιοικητικούς άρχοντες ως απλός πολίτης και ψηφοφόρος. Χωρίς να διαβάσω λόγους, προγράμματα και συνεντεύξεις επί τούτου, με βάση μόνο τα προσωπικά μου βιώματα. Ό,τι θυμάμαι και ό,τι σκέφτομαι.
 
Καταρχήν, θέλω να δηλώσω τον ενθουσιασμό μου που για πρώτη φορά στη ζωή μου  έχω κάτι να ψηφίσω στον δεύτερο γύρο. Δεν μου ’χει ξανατύχει όλ’ αυτά τα χρόνια, έπρεπε πάντα να διαλέγω το μη χείρον ή τίποτα. Συνήθως δεν διάλεγα τίποτα, το ’ριχνα λευκό. Μεγάλη πρόοδος αυτό από μόνο του.
 
Το μακρινό 1986, για να καταλάβετε, ταξίδεψα 600 χιλιόμετρα από τη Βέροια για να ’ρθω να ρίξω στην κάλπη λευκό. Αλλά ήμουν φαντάρος τότε και τη χρειαζόμουν εκείνη την άδεια – και τα οδοιπορικά επίσης…
 
Στις εκλογές του 2010 εγκατέλειψα την συνήθη τακτική μου και ψήφισα στον δεύτερο γύρο Καμίνη. Το έκανα συνειδητά και το δημοσιοποίησα μέσω του facebook. Ο ένας λόγος ήταν ότι δεν είχα δυσκολία να διακρίνω τη διαφορά μεταξύ Καμίνη και Κακλαμάνη. Ο δεύτερος, και πιο ουσιαστικός, ήταν ότι ήθελα οπωσδήποτε να ηττηθεί και να αποδιοργανωθεί ο μηχανισμός της δεξιάς που είχε επί μακρόν εγκαθιδρυθεί στο Δήμο.
 
Δεν μετάνιωσα που ψήφισα Καμίνη, αλλά ο βασικός λόγος είναι πως δεν περίμενα και πολλά. Ο Καμίνης είχε ένα καλό προφίλ λόγω της θητείας του στον Συνήγορο του Πολίτη. Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση, για να υπάρχει κάποια αντιστοιχία μεταξύ φήμης και πραγματικότητας θα ’πρεπε να είχαν βάλει υποψήφιο τον Νικηφόρο Διαμαντούρο και όχι τον Καμίνη. Ο Διαμαντούρος έστησε τον θεσμό του Συνηγόρου του Πολίτη και του προσέδωσε την αρχική αίγλη του. Ο Καμίνης βασίστηκε στα έτοιμα. Δεν πρόσθεσε τίποτα στη φυσιογνωμία του θεσμού, ίσα ίσα τον οδήγησε σε  στασιμότητα. Θα μου πεις ότι θα μπορούσε και να τον καταστρέψει, αλλά ο Καμίνης δεν φαίνεται τέτοιος τύπος. Άχρωμος και άοσμος. Ευθυνόφοβος και νομικιστής. Γραφειοκράτης.
 
Κατά τη διάρκεια της θητείας του Καμίνη δεν είδα την πόλη να γίνεται πιο ελκυστική και ανθρώπινη, αντιθέτως είδα τα τραπεζοκαθίσματα να πληθαίνουν στις πλατείες και στους πεζόδρομούς της. Δεν είδα περισσότερο πράσινο ούτε περισσότερη ανακύκλωση. Δεν είδα καν να επεκτείνεται ο -κατά τη γνώμη μου επιτυχημένος- θεσμός της υποχρεωτικής στάθμευσης, αν δεν τείνει να ατονήσει κιόλας.
 
Ούτε στο θέμα του γηπέδου του αγαπημένου μου Παναθηναϊκού τόλμησε κάτι, προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Το μόνο που του αναγνωρίζω είναι ότι λόγω της απραξίας του, το γήπεδο παρέμεινε ντεφάκτο στη Λεωφόρο. Υπ’ αυτήν την έννοια, δεν συμμερίζομαι απολύτως το σύνθημα της θύρας 13 «Εδώ θα γίνει, ο τάφος του Καμίνη».
 
Το μόνο που θυμάμαι από τον Καμίνη είναι να κλαυθμηρίζει για το κέντρο της πόλης, να πριμοδοτεί την αστυνόμευση, να συμπαρατάσσεται με την πιο άχαρη και ανέμπνευστη ρητορική των νοικοκυραίων. Είχε απέναντί του τη Χρυσή Αυγή και της άφησε όσο χώρο εκείνη χρειαζόταν για ν’ ανθίσει. Δεν είναι ρατσιστής ο Καμίνης, είναι διστακτικός και άβουλος. Τον βλέπω σαν έναν ατενίστα, χωρίς την όποια αύρα ερασιτεχνισμού μπορεί να αναδίδει ένας ατενίστας.
 
Ο Καμίνης θα μπορούσε να είναι πρόσκοπος, ερυθροσταυρίτης, μαθητής του κατηχητικού, εθελοντής των Ολυμπιακών Αγώνων – όπου θα τον φύσαγε ο άνεμος. Για δήμαρχος μιας μητρόπολης δεν κάνει. Για δήμαρχος μιας πόλης αρχαίας δεν κάνει. Για δήμαρχος μιας πόλης άσχημης και βρώμικης δεν κάνει, υπό την έννοια ότι δεν είναι εκείνος που θα βρει τη δύναμη, την έμπνευση και τον τρόπο να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Δεν είναι μπροστάρης, δεν καταλαβαίνει από συλλογικότητες, και γι’ αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει η ομπρέλα που θα τους επέτρεπε να ανθίσουν και να μεταμορφώσουν την Αθήνα.
 
Και τώρα ο Σγουρός
 
Το βιογραφικό του Σγουρού φαντάζει στο μυαλό μου εξίσου ασήμαντο με του Καμίνη. Με έκπληξη συνειδητοποίησα τις προάλλες, από κάποια αναφορά της Ρένας Δούρου, ότι βρίσκεται στα πράγματα της Αττικής επί δώδεκα συναπτά έτη. Και κάθομαι τώρα και σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου ούτε ένα έργο στην Αττική που να έχει συνδεθεί με το όνομα του Σγουρού, ούτε μια ευφάνταστη πρόταση, ούτε μια μάχη που να έδωσε για τον τόπο.
 
Το μόνο που έχω ακούσει είναι για κάτι λεφτά που σκοπεύει να δώσει, αν εκλεγεί, για την ανέγερση του κακόγουστου μελισσανίδειου γηπέδου της ΑΕΚ. Κι ακόμα για κάτι άλλα που προτίθεται να δώσει για τη Λεωφόρο. Ε, λοιπόν, όχι, αυτά τα λεφτά δεν τα θέλουμε – ιδίως σε καιρούς όπως αυτοί που ζούμε.
 
Καταλαβαίνω βέβαια ότι η αφάνειά του μπορεί λογικά να οφείλεται και στον άχαρο ρόλο που επιφυλάσσει το συγκεντρωτικό κράτος στους περιφερειάρχες (και παλαιότερα στους νομάρχες). Αν και θα ’πρεπε ένας καλός αυτοδιοικητικός, εφόσον δεν είναι ψοφοδεής με την εξουσία, να σπάει πού και πού αυτό τον κλοιό και να βρίσκει τον τρόπο να κάνει αισθητή στην κοινωνία την ύπαρξη και το ρόλο του. Ο Σγουρός δεν κάνει, λυπάμαι. Το έχει πει άλλωστε ακόμα κι ο Μιχελάκης. Όχι κατά το μακρινό παρελθόν αλλά πρόσφατα, μόλις προ τριμήνου.
 
Από την άλλη, σκέφτομαι πως ακόμα κι αν τον αδικώ το Σγουρό και -παρά τις εντυπώσεις- είναι ένα αθόρυβο μυρμήγκι, ένας εργάτης της τοπικής αυτοδιοίκησης που δούλεψε χωρίς φανφάρες, και πάλι τα δώδεκα χρόνια είναι πολλά – πάρα πολλά. Τα δεκαεπτά χρόνια είναι πάμπολλα και θα ’πρεπε τώρα να φύγει ούτως ή άλλως, ακόμα κι αν ήταν πετυχημένος. Εκτός αν επρόκειτο για κάποιον που το όνομά του θα μπορούσε να συνδυαστεί με την έννοια του χρυσού αιώνος. «Χρυσούς Αιών του Περικλέους» πάει. «Χρυσούς Αιών του Σγουρού» δεν περπατάει με τίποτα.
 
Μπορεί το έργο του Σγουρού να είναι άγνωστο, ό ίδιος όμως όχι και τόσο. Θα έβαζα στοίχημα πως τον θυμάμαι ως κομματικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, αν και ο ίδιος το αρνείται. Από την αμφιβολία με έβγαλε τις προάλλες στο ντιμπέιτ του Mega o Κουμουτσάκος, ο οποίος έσπευσε να απαριθμήσει ένα κομπολόι κομματικών αξιωμάτων του Σγουρού κατά το παρελθόν, ασχέτως αν τώρα, στον δεύτερο γύρο, σπεύδει να τον υποστηρίξει.
 
Το άλλο πάλι που θυμάμαι πολύ καλά από τον βίο και την πολιτεία του Σγουρού είναι πως επί χρόνια υπήρξε πρόεδρος της δοξασμένης Ομοσπονδίας της Άρσης Βαρών. Το μόνο που έχω να παρατηρήσω επ’ αυτού είναι πως ο Σγουρός υπήρξε εξαιρετικά τυχερός, ή είχε πολύ καλή αίσθηση του τάιμινγκ, και αποχώρησε νωρίς. Ας κάνει και τώρα το ίδιο.
 
Τέλος, θα ήθελα να πω κάτι που αφορά και τους δύο απερχόμενους καμπαλέρος. Λένε πως είναι ανεξάρτητοι. Θα το χειροκροτούσα, αν το εννοούσαν με τον τρόπο που το αντιλαμβάνομαι κι εγώ. Διότι πέραν της υποκριτικής δήθεν ανεξαρτησίας από τα κόμματα, χρειάζεται επίσης ανεξαρτησία από το κράτος και από τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Σ’ αυτό, μέχρι και οι ατενίστας θα συμφωνούσαν…