Η κυβέρνηση έπεσε. Το γνωρίζουν όλοι πλέον. Ας κάνει κάποιος τον κόπο να το πει και στο Γιώργο Παπανδρέου . Στ’ αγγλικά καλύτερα για να το καταλάβει. Το Μνημόνιο έμελλε να γίνει το Μνημόσυνο της . Το πιστόλι – αντικείμενο εδραιωμένο εδώ και ένα χρόνο στο δημόσιο λόγο – που είχε στρέψει στον κρόταφο του ελληνικού λαού, τελικά εκπυρσοκρότησε. Η επιμνημόσυνος δέηση θα γίνει στην πλατεία, εκεί που σταμάτησε ο σφυγμός της και δυστυχώς ο «γιατρός» βρίσκεται υπόδικος στις ΗΠΑ. Αυτό που θα μπορούσε όμως, κάποιος να της αναγνωρίσει είναι ότι στις τελευταίες τις στιγμές κατάφερε μια κοινωνική προσφορά – τη μοναδική ίσως στη διάρκεια της θητείας της – να χαρίσει αφειδώς μαζικό γέλιο το βράδυ της 15ης του Ιούνη με τους παιδαριώδεις χειρισμούς της.
Καταρρέει και μαζί της καταρρέουν τα υποστυλώματα της. Το μιντιακό σύστημα που λειτούργησε ως γραφείο τύπου της με τη ναυαρχίδα του το Mega να βλέπει τα νούμερα τηλεθέασης σε ελεύθερη πτώση, ο γραφειοκρατικοποιημένος – συμβιβασμένος συνδικαλισμός του Παναγόπουλου σε πάντα ανοιχτή γραμμή με την κυβέρνηση και την εργοδοσία και κλειστά μάτια στην εργασιακή επισφάλεια, ο περιβόητος κόσμος της «τέχνης» και της «διανόησης» που το μοναδικό έργο που είχε να επιδείξει ήταν η τζίφρα του φαρδιά πλατιά σε κείμενα υποτέλειας – τόσο λίγος που δεν γέμισε καν μια κόλα Α4. Κυρίως όμως κατέρρευσε το ιδεολογικό της υποστύλωμα ο φόβος, η ρητορική του «μονόδρομου», η κουλτούρα της εξατομίκευσης.
Και άνθησε η ελπίδα. Πάνω στην πλατεία. Εκεί που κατά παράφραση του γνωστού συνθήματος του γαλλικού Μάη «υπάρχει παραλία». Τόσους μήνες μιλούσαμε για τη μετατροπή της χώρας σ’ ένα απέραντο εργαστήρι και του λαού της σε πειραματόζωο. Ήθελαν να δοκιμάσουν πόση λιτότητα, απορρύθμιση, ανασφάλεια , αδικία μπορεί να αντέξει μια κοινωνία. Καθόλου είναι η απάντηση. Ένα νέο πείραμα αμφισβήτησης, συλλογικής δημιουργίας και έκφρασης, λαϊκής αυτοοργάνωσης βρίσκεται σε εξέλιξη. Ξεκίνησε πριν τρεις εβδομάδες στην πλατεία Συντάγματος, εξαπλώνεται σταδιακά στις γειτονιές με σκοπό να χτίσει δομές κοινοτισμού και αλληλεγγύης στις στάχτες του κοινωνικού κράτους και ελπίζουμε να φτάσεις στους χώρους δουλειάς διαμορφώνοντας συνείδηση αντίστασης στην εργοδοτική τρομοκρατία, σφυρηλατώντας την ενότητα των εργαζομένων στη βάση ανοιχτών και αγωνιστικών σωματείων και ψηλαφώντας πρότυπα αυτοδιαχείρισης.
Τα πρώτα αποτελέσματα πάντως δικαιώνουν την υπόθεση ότι οι κοινωνικοί αγώνες μπορούν να επηρεάζουν καθοριστικά τις εξελίξεις και να ανατρέπουν πολιτικές. Το μεγαλειώδες συλλαλητήριο στις 15 του Ιούνη είναι η μέχρι τώρα κορύφωση αυτής της διαδικασίας. Είναι η στιγμή που ο ιστορικός χρόνος συμπυκνώνεται και απεγκλωβίζει διεργασίες και πόθους που υπέβοσκαν για μεγάλο διάστημα. Είναι η στιγμή που ο λαϊκός παράγοντας γίνεται ο αστάθμητος παράγοντας της ιστορίας. Είναι εκείνη η στιγμή που η αριστερά περιμένει και προετοιμάζει, που την ευαγγελίζεται, που σταματάει ίσως να πιστεύει ότι θα ρθει. Τελικά έρχεται, κι αν ακόμα δεν την αναγνωρίζει γιατί είναι κάθε φορά πρωτότυπη και την υπερβαίνει, τελικά – σε ορισμένες εκδοχές της τουλάχιστον – την προλαβαίνει και γίνεται κομμάτι της.
Αλλά δεν τελείωσε. Ο λαός δε βγήκε στους δρόμους για να λειτουργήσει ως κουμπάρσος στο κακοπαιγμένο έργο της «εθνικής συναίνεσης», ούτε για να χαμηλώσει τη φορολογία τους επιχειρηματίες και να πουλήσει «φως και ύδωρ» , ώστε να συνεχίσει να πληρώνει μόνο το 2011 15,8 δις για τόκους – όσα δηλαδή κοστίζει και η μισθοδοσία ολόκληρου του δημόσιου τομέα- , ούτε βέβαια για να επιμηκύνει την περίοδο αποπληρωμής του χρέους επιμηκύνοντας ταυτόχρονα τη λιτότητα ή να επαναδιαπραγματευτεί όψεις της φτώχιας του. Βγήκε γιατί αναζητά ,σπερματικά και διεθλασμένα ίσως , μια άλλη πολιτική, ένα άλλο οικονομικό μοντέλο. Σ’ αυτή την αναζήτηση η αριστερά μπορεί και πρέπει να βάλει την πυξίδα.
ΥΓ: Προς όλα τα πρωτοπαλίκαρα του ΠΑΣΟΚ και της τρόικας – συγχωρέστε μου την ταυτολογία – που αναφέρονται στα «νέα Ιουλιανα» με αφορμή τις παραιτήσεις βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος. Από την άποψη του παλλαικού ξεσηκωμού προφανώς έχουν δίκιο, μόνο που οι ίδιοι είναι οι «αποστάτες»