Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης που παραχώρησε στο ieidiseis.gr, ο πρώην πρωθυπουργός δήλωσε ότι το 2018 καταγράφηκε πως το 82% του νέου παραγόμενου πλούτου κατέληξε στο πλουσιότερο 1%. «Αυτή η ακραία εξέλιξη δε μπορεί να συνεχιστεί. Είναι απολύτως φυσιολογικό οι λαοί να αντιδρούν. Να αναζητούν πιο ριζοσπαστικές λύσεις. Και στην Ευρώπη, προσωρινά ελπίζω, την αντίδραση των λαών την καρπώνεται η φαινομενικά αντισυμβατική δεξιά και η ακροδεξιά, εξ αιτίας όμως του στρατηγικού ελλείμματος ή και της ανυπαρξίας της Αριστεράς».
Ερωτηθείς για τον λόγο που η Αριστερά στην Ευρώπη δεν μπορεί να ανακάμψει παρά τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις της Δεξίας, ο Α. Τσίπρας ανέφερε ότι τα κόμματα της ευρωπαικής αριστεράς δεν μπορούν να πείσουν τις μάζες, την ίδια στιγμή που η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τα περισσότερα κεντροαριστερά κόμματα, έγιναν στη πράξη κεντροδεξιά, υιοθετώντας νεοφιλελεύθερες συνταγές και ενσωματώθηκαν στις συντηρητικές πολιτικές γραμμές.
«Η μεν ευρωπαϊκή αριστερά σε πολλές περιπτώσεις της μοιάζει να μην ενδιαφέρεται για να δώσει κυβερνητική εναλλακτική διέξοδο, η δε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τα περισσότερα κεντροαριστερά κόμματα, έγιναν στη πράξη κεντροδεξιά. Υιοθέτησαν νεοφιλελεύθερες συνταγές και ενσωματώθηκαν. Άλλαξαν για να κερδίσουν πρόσκαιρες εκλογικές νίκες, αλλά χωρίς να το καταλάβουν μεταλλάχθηκαν και οι εκλογικές νίκες τους μετατράπηκαν σε στρατηγικές ήττες. Πολλά από αυτά δε, στη κρίση των ψηφοφόρων δε διαφέρουν σε κάτι από τα κόμματα της Δεξιάς. Και οι περισσότεροι στο τέλος δεν έχουν λόγο να διαλέξουν κάτι που μοιάζει απομίμηση.
Διαλέγουν το αυθεντικό και έτσι επιλέγουν τη Δεξιά. Σήμερα όμως όλα αυτά τα κόμματα βρίσκονται σε κρίση στρατηγικής. Και συνειδητοποιούν σιγά-σιγά τα στρατηγικά αδιέξοδα. Η Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία οφείλει να επανιδρυθεί αν θέλει να ξαναπαίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι μια νέα αριστερά που να μπορεί να δώσει ριζοσπαστικές και ταυτόχρονα ρεαλιστικές απαντήσεις υπέρβασης της κρίσης. Σήμερα άλλωστε η ίδια η πραγματικότητα ενός στρεβλού καπιταλιστικού συστήματος, μας αναγκάζει να ξαναδούμε πολλά από τα θέσφατα του πρόσφατου παρελθόντος. Και η πανδημία ανέδειξε και αναδεικνύει μια σκληρή όψη αυτής της πραγματικότητας.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία μπροστά από την εποχή του»
Σχετικά με την «ταυτότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, ισχυρίστηκε πως υπήρξε το πρώτο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ευρώπη που πρώτον διατύπωσε ως στόχο τη κυβέρνηση της Αριστεράς και ταυτόχρονα επιχείρησε στα σοβαρά να διατυπώσει τη στρατηγική του σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία υπήρξε ίσως ένα βήμα μπροστά από την εποχή του. Γιατί κατάφερε να συμπυκνώσει το αίτημα για μια ριζοσπαστική πολιτική στρατηγική με την επίγνωση ότι στρατηγική που δε γίνεται εφαρμοσμένη πολιτική, είναι μόνο για τα μουσεία της πολιτικής ιστορίας. Συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε το πρώτο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ευρώπη που πρώτον διατύπωσε ως στόχο τη κυβέρνηση της Αριστεράς και ταυτόχρονα επιχείρησε στα σοβαρά να διατυπώσει τη στρατηγική του σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Συνεπώς στο ερώτημά σας θα απαντούσα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία είναι αξιωματικά αυτό που ονομάζεται κυβερνώσα Αριστερά».
Ερωτηθείς για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% εκπροσωπεί το ίδιο κοινό με τον ΣΥΡΙΖΑ του 33%, ο Α. Τσίπρας δήλωσε ότι το 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ ως Συνασπισμός κομμάτων και οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς έλαβε 300.000 ψήφους, ενώ το 2015 έφτασε πάνω από 2 εκ, για να καταλήξει στο 1,8 εκ στην εκλογική του ήττα, τον Ιούλιο του 2019, έχοντας ό9μως καταφέρει να προσεγγίσει και μη «παραδοσιακούς» ψηφοφόρους.
«Αδικεί τον ΣΥΡΙΖΑ του 3% αυτός ο διαχωρισμός, δεδομένου ότι αυτός ο πολιτικός χώρος που ονομάστηκε ΣΥΡΙΖΑ και παλαιότερα ΣΥΝασπισμός και προέρχεται από τη συνάντηση των ευρωκομουνιστών και των ανανεωτών του ΚΚΕ με ριζοσπάστες αριστερούς και σοσιαλδημοκράτες, παρά τα χαμηλά ποσοστά του, ποτέ δεν υπήρξε ένα περιθωριακό κόμμα. Πάντοτε οι ιδέες του και η επιρροή του στην ελληνική κοινωνία υπήρξε πολύ ευρύτερη των ποσοστών του. Ωστόσο δε θα θελήσω να αποφύγω την απάντηση στο βασικό σας ερώτημα, και απαντώ ευθέως, όχι. Δεν είναι ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ του 2004 με αυτόν του 2015, ούτε ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 με τον ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία του 2020. Γιατί τα κόμματα σε μεγάλο βαθμό – και εξ αιτίας της κρίσης του κομματικού μοντέλου- αντικατοπτρίζουν τη βάση των ψηφοφόρων τους. Όχι μόνο των μελών τους.
Πρέπει να μην ξεχνάμε λοιπόν ότι το 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ ως Συνασπισμός κομμάτων και οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς έλαβε 300.000 ψήφους. Αργότερα όμως το 2015 έφτασε πάνω από 2 εκ, για να καταλήξει στο 1,8 εκ στην εκλογική του ήττα, πέρυσι τον Ιούλη. Όποιος πιστεύει λοιπόν, ότι οι επιπλέον σχεδόν 1,5 με 2 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν όλοι αριστεροί της ριζοσπαστικής Αριστεράς, μάλλον κάνει λάθος.
Τον Μάη του 2012 ίσως και πάνω από 600 χιλιάδες ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, έκαναν το μεγάλο βήμα ρίχνοντας το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Και ακολούθησε ένα νέο μεγάλο κύμα άλλων 600 χιλιάδων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που προστέθηκαν τον Ιούνιο. Μην ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί το 2009, ανήκαν στο 44% της εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν όμως μόνο αυτοί που προσήλθαν στη κάλπη μας. Ήταν και παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΚΚΕ που δε θα μπορούσαν ούτε καν να διανοηθούν ότι θα ψήφιζαν ποτέ τους τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν και πολλές χιλιάδες Νεοδημοκράτες που είχαν ψηφίσει Καραμανλή από το 2000 ως το 2009. Και που επίσης δεν είχαν διανοηθεί ποτέ ότι θα ψήφιζαν Αριστερά και ειδικά τον ΣΥΡΙΖΑ».
Διαβάστε αναλυτικά εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη του Α. Τσίπρα