One Nation Under Debt.
One Nation Under Debt.
Λέξεις απαγορευμένες για τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας - όπως στάση πληρωμών - μπαίνουν ξαφνικά στο λεξιλόγιο των πολιτών της μοναδικής υπερδύναμης. Μια χώρα βρίσκεται βυθισμένη ίσως στο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος της ιστορίας αλλά κανένας δεν αποκαλεί τους πολίτες της κοπρίτες ή γουρούνια. Δεκάδες αναλυτές ζητούν να μάθουν πως δημιουργήθηκε και ποιά είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του χρέους αλλά κανένας υφυπουργός δεν τους κατηγορεί ότι θέλουν να μετατρέψουν τις ΗΠΑ σε μπανανία - όπως έκανε, λόγου χάρη, ο κ Σαχινίδης εναντίων της πρωτοβουλίας για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημοσίου χρέους.
Το να είσαι οι ΗΠΑ και να βρίσκεσαι στο χείλος της χρεοκοπίας είναι ατυχία (και ελαφρώς μαγκιά). Το να είσαι η Ελλάδα και να χρωστάς στις τράπεζες του ευρωπαικού κέντρου αλλά και στις ελληνικές οικονομικές ελίτ είναι η ψωρίαση ενός ολόκληρου έθνους.
Κι όμως πίσω από αυτές τις τόσο διαφορετικές ιστορίες δημοσίου χρέους ζούν ίδιοι άνθρωποι. Η Αμερική των 50 εκατομμυρίων φτωχών και του πρεκαριάτου άλλων 30-40 εκατομμυρίων ζεί μια από τις πιο δύσκολες στιγμές από την Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του ΄30. Εκατομμύρια άνθρωποι επιβιώνουν αποκλειστικά χάρη στα συσσίτια που προσφέρονται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση - τηρουμένων δηλαδή των αναλογιών ότι συμβαίνει και στο κέντρο της Αθήνα εδώ και αρκετούς μήνες. Ένα στα τέσσερα παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες ζεί πλέον κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας είναι υψηλότερα και από αυτό της Κούβας.
Τι θα κάνει λοιπόν η κυβέρνηση Ομπάμα και πως θα αντιδράσυον οι Ρεπουμπλικάνοι; Για τους εκατομμύρια φτωχούς της υπερδύναμης η απάντηση είναι μάλλον αδιάφορη. Αυτοί θα πληρώσουν ούτως ή άλλως την κρίση για την οποία δεν φέρουν καμία ευθύνη. Θα δούν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα να εξαφανίζονται εν μια νυκτί. Θα υποστούν μια ακόμη συρίκνωση του πραγματικού τους εισοδήματος το οποίο χάρη σε ένα τρομακτικά άδικο φορολογικό σύστημα θα μεταφερθεί στα ανώτερα και ανώτατα οικονομικά στρώματα.
Η Αμερικανική οικονομική διαστρωμάτωση, έγραφε πριν από χρόνια ο οικονομολόγος Πολ Σαμιουελσον, δεν ααπεικονίζεται πλέον από μια πυραμίδα - όπου οι πολλοί ζούν στον πάτο και οι λίγοι στην κορυφή. Η αμερικανική κοινωνία θυμίζει πλέον μια πινέζα όπου η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών ζει πεταμένη στο χώμα και μια ελάχιστη αριθμιτικά ελίτ του 1% διαχειρίζεται τον πλούτο της χώρας. Μια πινέζα, η οποία αν αφεθεί στο έδαφος μπορεί να τραυματίσει πολύ άσχημα το κύρος μιας αυτοκρατορίας.
Το να είσαι οι ΗΠΑ και να βρίσκεσαι στο χείλος της χρεοκοπίας είναι ατυχία (και ελαφρώς μαγκιά). Το να είσαι η Ελλάδα και να χρωστάς στις τράπεζες του ευρωπαικού κέντρου αλλά και στις ελληνικές οικονομικές ελίτ είναι η ψωρίαση ενός ολόκληρου έθνους.
Κι όμως πίσω από αυτές τις τόσο διαφορετικές ιστορίες δημοσίου χρέους ζούν ίδιοι άνθρωποι. Η Αμερική των 50 εκατομμυρίων φτωχών και του πρεκαριάτου άλλων 30-40 εκατομμυρίων ζεί μια από τις πιο δύσκολες στιγμές από την Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του ΄30. Εκατομμύρια άνθρωποι επιβιώνουν αποκλειστικά χάρη στα συσσίτια που προσφέρονται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση - τηρουμένων δηλαδή των αναλογιών ότι συμβαίνει και στο κέντρο της Αθήνα εδώ και αρκετούς μήνες. Ένα στα τέσσερα παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες ζεί πλέον κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας είναι υψηλότερα και από αυτό της Κούβας.
Τι θα κάνει λοιπόν η κυβέρνηση Ομπάμα και πως θα αντιδράσυον οι Ρεπουμπλικάνοι; Για τους εκατομμύρια φτωχούς της υπερδύναμης η απάντηση είναι μάλλον αδιάφορη. Αυτοί θα πληρώσουν ούτως ή άλλως την κρίση για την οποία δεν φέρουν καμία ευθύνη. Θα δούν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα να εξαφανίζονται εν μια νυκτί. Θα υποστούν μια ακόμη συρίκνωση του πραγματικού τους εισοδήματος το οποίο χάρη σε ένα τρομακτικά άδικο φορολογικό σύστημα θα μεταφερθεί στα ανώτερα και ανώτατα οικονομικά στρώματα.
Η Αμερικανική οικονομική διαστρωμάτωση, έγραφε πριν από χρόνια ο οικονομολόγος Πολ Σαμιουελσον, δεν ααπεικονίζεται πλέον από μια πυραμίδα - όπου οι πολλοί ζούν στον πάτο και οι λίγοι στην κορυφή. Η αμερικανική κοινωνία θυμίζει πλέον μια πινέζα όπου η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών ζει πεταμένη στο χώμα και μια ελάχιστη αριθμιτικά ελίτ του 1% διαχειρίζεται τον πλούτο της χώρας. Μια πινέζα, η οποία αν αφεθεί στο έδαφος μπορεί να τραυματίσει πολύ άσχημα το κύρος μιας αυτοκρατορίας.