Για την ΛΑΡΚΟ, την καύση απορριμμάτων στο εργοστάσιο ΤΙΤΑΝ, στις παρυφές του αστικού ιστού της Θεσσαλονίκης, αλλά και για τα ελληνοτουρκικά μίλησε στο ραδιόφωνο του ΤΡΡ και την εκπομπή «Πότε Βούδας, Πότε Κούδας» του Δημήτρη Κούλαλη και της Λαμπρινής Θωμά, ο βουλευτής Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, Γιάννης Δελής.

Για τη ΛΑΡΚΟ

«Αυτό που γίνεται με την ΛΑΡΚΟ συνιστά ένα έγκλημα, ενάντια στο λαό της χώρας, ενάντια στις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και δεν φοβόμαστε τις λέξεις. Τέτοιο είναι πραγματικά. Είναι οι τελευταίες πράξεις ενός – να το πω – ξεπουλήματος, μιας απαξίωσης, ενός εργοστασίου εμβληματικότατου, όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά σε όλη την Ευρώπη, μοναδικού, από τα λίγα στον κόσμο που παράγουν νικέλιο, που είναι ένας βασικός συντελεστής για την παραγωγή άριστης ποιότητας ανοξείδωτου χάλυβα, εν πάση περιπτώσει, ένα εργοστάσιο κρισιμότατο για τη μεταλλουργία. Ένα εργοστάσιο το οποίο κάτω από άλλες συνθήκες, κάτω από μία διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας, για την οποία εμείς παλεύουμε, νομίζουμε ότι θα ήταν ένα από τα στρατηγικά ζητήματα πάνω στα οποία θα πατούσε αυτή η νέα οικονομική πραγματικότητα, η σοσιαλιστική πραγματικότητα της χώρας μας.

Δυστυχώς, οι κυβερνήσεις, όλες οι κυβερνήσεις, η κάθε μια έπαιρνε το νήμα από εκεί που το άφηνε η άλλη, προχώρησαν σ’ αυτό το έγκλημα, απαξίωσαν το εργοστάσιο, αξιοποίησαν τις πιέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έφτασαν ακόμα και η ΔΕΗ, μια κρατική επιχείρηση να μεταχειρίζεται.., να πουλάει πανάκριβα το ρεύμα στη  Deloitte, εν πάση περιπτώσει έκαναν ό,τι μπορούσαν από το χέρι τους, για να την απαξιώσουν, για να την χρεωκοπήσουν και μετά να έρθουν να δείξουνε τα έργα τους και να πούνε ότι δεν γίνεται τίποτε άλλο, την παραδίνουμε στους ιδιώτες. Σκοπεύουν να την παραδώσουν. Κι αυτό είναι σημαντικό. Και αυτή η κινητοποίηση σήμερα έχει αυτό τον χαρακτήρα. Να προστατεύσει τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι οποίοι λοιδορούνται, οι οποίοι πετιούνται στην ανεργία και μαζί με αυτούς μια ολόκληρη περιοχή θα μαραζώσει, το ‘χουμε ξαναδεί και με άλλα εργοστάσια στην γύρω περιοχή και με το εργοστάσιο Σκαλιστήρη. Εν πάση περιπτώσει αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το επιτρέψουμε. Οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι. Σήμερα είναι και ο γγ του κόμματος εκεί, ο Δημήτρης Κουτσούμπας και στελέχη του κόμματος. Νομίζω ότι πρέπει να σημάνει γενικός συναγερμός στην περιοχή και όχι μόνο, έτσι ώστε να μην επιτρέψουμε να συντελεστεί αυτό το έγκλημα».

Για την καύση των απορριμμάτων

«Για το άλλο ζήτημα, της καύσης των απορριμμάτων εδώ στη Θεσσαλονίκη, που θα έλεγε κανείς ότι είναι και παρεμφερές, ξέρετε αυτό τινάζει στον αέρα όλη αυτή την καραμέλα που ακούμε τα τελευταία χρόνια, για την περιβόητη πράσινη ανάπτυξη. Τι σόι άραγε πράσινη ανάπτυξη είναι αυτή, η οποία φτάνει να καίει απορρίμματα ανεξέλεγκτα, όπως στο Βόλο; Αυτό που γίνεται ήδη εδώ και μερικά χρόνια μετατρέποντας πόλεις, μεγάλα αστικά κέντρα, όπως ο Βόλος, η Θεσσαλονίκη, σε θαλάμους κυριολεκτικά αερίων. Διότι περί αυτού πρόκειται.

Το εργοστάσιο του ΤΙΤΑΝ εδώ στην Θεσσαλονίκη είναι πάρα πολύ κοντά, για όσους  ξέρουν την Θεσσαλονίκη, είναι στις παρυφές της πόλης. Οι άνεμοι θα φέρουν όλο αυτό το δηλητηριώδες αέριο της καύσης μέσα στην πόλη για να το αναπνέουν οι άνθρωποι. Μιλάμε για καρκίνο, να το πούμε ανοιχτά. Οι κάτοικοι το έχουν αντιληφθεί και θέλουμε με το συλλαλητήριο να ευαισθητοποιήσουμε και όλη την πόλη, να μην το επιτρέψουν αυτό, γιατί ξέρετε ήδη η Θεσσαλονίκη είναι επιβαρυμένη από τα ελληνικά πετρέλαια, το μεγάλο εργοστάσιο της ΕΚΟ και τη δυσοσμία στις δυτικές συνοικίες, η οποία όταν έχει υγρασία και δεν φυσάει, είναι πραγματικά αβίωτη. Δεν μπορείς να ανοίξεις παράθυρο κυριολεκτικά, και σαν να μην έφτανε αυτό έχουμε τώρα και την καύση των απορριμμάτων. Είναι ζητήματα τα οποία το λαϊκό κίνημα, άνθρωποι της καθημερινότητας έχουν οργανωθεί, είναι εντυπωσιακή η οργάνωσή τους. Είχαν συναντηθεί και πριν ένα, ενάμιση μήνα με τον Γραμματέα του κόμματος εδώ, με τον Δημήτρη τον Κουτσούμπα, σε μια συνάντηση όπου εκθέσανε το σχέδιό τους, εκθέσανε τις ενέργειές τους, είπανε πώς βλέπουν τα πράγματα, είπαν πώς οργανώνουν τον αγώνα τους. Απέναντι όμως, πρέπει να το πούμε και αυτό, απέναντι δεν έχουν μόνο ένα εργοστάσιο και έναν καπιταλιστή, έναν εργοστασιάρχη, έχουν και μια κυβέρνηση, έχουν και μια περιφέρεια, έχουν και τους Δήμους. Υπάρχει συντονισμένο σχέδιο για να περάσει…

Και την Ευρωπαϊκή Ένωση να μην την ξεχνάμε. Αλίμονο. Αυτή είναι η αρχή, κρατάει την μπαγκέτα, της λεγόμενης πράσινης ανάπτυξης. Μια «πράσινη ανάπτυξη»,  ειρήσθω  εν παρόδω, με την καύση απορριμμάτων, την οποία προορίζουν και για τη Δυτική Μακεδονία με αφορμή την λεγόμενη απολυματοποιηση.

Η πράσινη ανάπτυξη, στην πραγματικότητα, είναι να ροκανίσουνε τα πράσινα αρπακτικά, οι μεγάλες «πράσινες» εταιρείες δισεκατομμύρια κονδυλίων. Νομίζω, θα πάρουν και το μεγαλύτερο κομμάτι από το λεγόμενο ταμείο ανάκαμψης.

Αυτή η πολιτική, βλέπουμε ότι απροκάλυπτα και ανενδοίαστα ευνοεί τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ευνοεί το κεφάλαιο, την καπιταλιστική ανάπτυξη και συμπιέζει, διαλύει, εξαφανίζει δικαιώματα των εργαζομένων όλο και περισσότερο. Δεν είναι τυχαίο ότι κυκλοφορεί στον αέρα η είδηση ότι επίκειται ένας συνδικαλιστικός νόμος. Δεν ξέρουμε πολλές λεπτομέρειες γύρω απ’ αυτόν. Είναι βέβαιο ότι θα περικόψει και άλλο τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων… Αν κρίνουμε από όσα γνωρίζουμε, θα απαγορεύεται στους εργαζόμενους να συνδικαλίζονται μέσα στους χώρους δουλειάς, θα τους απαγορεύεται να διαδηλώνουν έξω από τους χώρους δουλειάς, με λίγα λόγια θα τους απαγορεύεται και να μιλάνε και το μόνο που θα τους επιτρέπεται είναι να δουλεύουν με σκυμμένο το κεφάλι και να μην διεκδικούν τίποτε».

Για τα ελληνοτουρκικά

«Κάποιος οφείλει να δει το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσονται και λειτουργούν και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, μέσα στο οποίο εκδηλώνεται απροκάλυπτα πια η τουρκική επιθετικότητα και προκλητικότητα, που φτάνει μέχρι και στην ανοιχτή αμφισβήτηση των διεθνών συνθηκών που καθορίζουν τα σύνορα, κάτι το οποίο δεν πρέπει να επιτρέψουμε.

Εάν δεν δούμε αυτό το γενικότερο πλαίσιο, ό,τι είναι το πλαίσιο, δηλαδή στη νοτιοανατολική Μεσόγειο εκείνο εντός του οποίου οι μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, ανταγωνίζονται την Ρωσία, την Κίνα, για το ποια θα αποκτήσει τις πηγές ενέργειας, τους δρόμους ενέργειας, τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων, δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε κατά την άποψή μας, αντικειμενικά και σωστά και τα προβλήματα στις σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο λειτουργούν και οι ανταγωνισμοί των σχέσεων των αστικών τάξεων, γιατί δεν ανταγωνίζονται λαοί, το λέμε ανοιχτά αυτό. Δεν ανταγωνίζεται ο ελληνικός λαός με τον τούρκικο λαό. Ανταγωνίζεται η τούρκικη αστική τάξη την ελληνική αστική τάξη. Μια τούρκικη αστική τάξη η οποία αισθάνεται δυνατή και βεβαίως θέλει να απλώσει και άλλο τα πόδια της, να παίξει έναν ευρύτερο περιφερειακό ρόλο.

Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το πλαίσιο, και επειδή ακριβώς οι λεγόμενες δυτικές δυνάμεις, το ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Αμερικανοί, θεωρούν την Τουρκία ως πολύτιμο σύμμαχο και λένε από το πρωί ως το βράδυ ότι δεν πρέπει να διασαλευθεί η συνοχή της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, δηλαδή με λίγα λόγια ότι δεν πρέπει να φύγει η Τουρκία από το δυτικό στρατόπεδο, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους έτσι ώστε να την κρατήσουν.

Με βάση αυτό λοιπόν, από τη μια έχουμε την Τουρκία να αναθαρρεύει, καταλαβαίνετε, κάτι τέτοιο είναι αέρας στα πανιά της, να αισθάνεται σαν πολύφερνη νύφη, να εκβιάζει, να απαιτεί, να  προκαλεί, να επιτίθεται, όλα όσα κάνει τα τελευταία χρόνια, σταθερά και με όλες τις κυβερνήσεις, γιατί δεν είναι τωρινή η τουρκική επιθετικότητα. Δεν ξεκίνησε με τον Ερντογάν. Θυμόμαστε οι παλιότεροι.

Και από την άλλη βεβαίως έχουμε τις ίδιες ακριβώς δυνάμεις που δείχνουν ανοχή και πολλές φορές και ενθαρρύνουν την τούρκικη επιθετικότητα, να  καλούν την Ελλάδα να κάτσει στο τραπέζι του διαλόγου να διαπραγματευτεί. Άραγε τι; Κυριαρχικά δικαιώματα. Είναι, πάρα πολύ απλά, συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγαγωγικών πηγών.

Να το πω έτσι πιο απλά και πιο σχηματικά, οι Αμερικανοί, οι Νατοϊκοί, οι Ευρωπαίοι όπως θεωρούνε το Αιγαίο ως ενιαία στρατιωτική επιχειρησιακή ζώνη, ακριβώς θέλουν να το αξιοποιήσουν και ως ενιαία οικονομική ζώνη, προκειμένου τα δικά τους μονοπώλια, οι δικές τους μεγάλες εταιρείες, γιατί η Exxon, η Total κτλ όλες αυτές οι εταιρείες βεβαίως δεν είναι ούτε ελληνικές, ούτε τουρκικές, αυτές θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος. Περί αυτού πρόκειται. Είναι ένα πολύ μεγάλο σύνθετο και άγριο παζάρι που εξελίσσεται, αυτό το παζάρι απειλεί την ειρήνη, αποσταθεροποιεί την περιοχή και αποτελεί ευθύτατο κίνδυνο και για τον τούρκικο λαό και για τον ελληνικό λαό. Η απεμπλοκή απ’ αυτό το παζάρι είναι η μόνη διαφυγή για τους λαούς. Και για τον ελληνικό λαό.

Είναι κάτι που το έχει πει το κόμμα μας ότι συμβιβασμοί μπορεί να υπάρξουν. Και απ’ ότι φαίνεται θα είναι οδυνηροί για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα σε απαλλάξουν για πάντα από τους επόμενους ανταγωνισμούς και από τις επόμενες αναμετρήσεις που μπορεί να έχουν πολεμικό χαρακτήρα.

Γιατί πολύ απλά, όταν ένας εκβιαστής αντιληφθεί ότι ο εκβιασμός του έπιασε μια φορά, θα επανέλθει. Δεν θα σταματήσει να εκβιάζει. Πολύ δε περισσότερο όταν αισθάνεται ότι έχει τέτοιους και τόσους προστάτες. Γιατί, μην μου πείτε ότι δεν είναι κωμωδία η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα έλεγα ότι είναι ένα σήριαλ κωμωδίας αυτό που εξελίσσεται με τις συνόδους κορυφής, όπου κυριολεκτικά τις περιβόητες κυρώσεις, τις πηγαίνουν από μήνα σε μήνα, τα Χριστούγεννα, την άνοιξη, το φθινόπωρο… Εντάξει, νομίζω ότι όλοι έχουν αντιληφθεί, και σοβαροί άνθρωποι στη χώρα μας, σοβαροί άνθρωποι που πέρασαν και από υπουργικά καθήκοντα, έχουνε πει ότι σε κάθε περίπτωση, σε μια τέτοια περίπτωση αναμέτρησης με την Τουρκία θα είμαστε μόνοι μας».

Για την προσφυγή στη Χάγη

«Έχουμε πολύ σοβαρές ενστάσεις γι’ αυτήν την προσφυγή. Όχι μόνο γιατί καταρχήν η Τουρκία την αρνείται και δεν έχει αναγνωρίσει το Δικαστήριο της Χάγης, όπως εκτός των άλλων, δεν έχει αναγνωρίσει ούτε το Δίκαιο της Θάλασσας και να πούμε εδώ ότι αυτό το Δίκαιο της Θάλασσας δεν το έχει αναγνωρίσει ούτε το Ισραήλ, με το οποίο εμείς συμμαχούμε, υποτίθεται, για να εφαρμόσει το Διεθνές Δίκαιο και η Τουρκία. Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες. Δηλαδή μιλάμε τώρα για μια συνθήκη, μιλάμε τώρα για συνθήκες, μάλλον, οι οποίες είναι απειλητικότατες, είναι αρνητικότατες για τις ελληνικές θέσεις. Αλλά έρχομαι τώρα στο Δικαστήριο της Χάγης. Πέραν του ότι η Τουρκία δεν το έχει αναγνωρίσει, ξέρετε για να πάνε σε όλα αυτά που αφορά τουλάχιστον αυτό το δικαστήριο, αλλά και στα αστικά δικαστήρια, για να πάνε δύο άνθρωποι και να δικαστούν πρέπει να το αναγνωρίζουν… Συνεπώς, υπάρχει ένα ζήτημα για το τι τελικά θα περιέχει αυτό το περιβόητο συνυποσχετικό, το κείμενο δηλαδή της προσφυγής στη Χάγη.

Και από την άλλη, αυτό το δικαστήριο, για να το δούμε. Πόσο διεθνές είναι; Ή μάλλον, όχι πόσο διεθνές, πόσο αδέκαστο είναι. Δεν είναι αυτό που αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Κοσόβου; Νομίζω πως ναι. Γιατί τελικά παίρνει υπόψη του τους γενικότερους πολιτικοστρατιωτικούς συσχετισμούς, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι το Κόσοβο, σύμφωνα με την απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Επικράτειας της Σερβίας. Και όμως έρχεται το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να αναγνωρίσει την ανεξαρτητοποίηση ενός προτεκτοράτου στην ουσία.

Ο δρόμος για να ζήσουν ειρηνικά οι δύο λαοί, όλοι οι λαοί, και γι’ αυτό παλεύει το κόμμα μας, είναι ότι θα πρέπει να παραμερίσουνε στην άκρη τις αστικές τους τάξεις. Να τους αφαιρέσουν την εξουσία. Όταν οι λαοί πάρουν την εξουσία, θα βρούνε τον τρόπο να ζήσουνε σαν γείτονες, ειρηνικά. Μέχρι τότε φυσικά, θα πρέπει οι διεθνείς συνθήκες που καθορίζουν τα σύνορα, και αυτό τέλος πάντων, το όποιο Διεθνές Δίκαιο ισχύει και έχει τη σφραγίδα, ό,τι έχει απομείνει από ένα παλαιότερο συσχετισμό, που λειτουργούσε και κάτω από την επίδραση του σοσιαλιστικού μπλοκ, αυτό θα πρέπει να εφαρμόζεται. Πολύ περισσότερο, και επιμένουμε σ’ αυτό, το ζήτημα των συνθηκών των συνόρων. Αλλοίμονο αν μπει κάποιος στη συζήτηση για την αλλαγή αυτών των συνθηκών. Ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου, αυτή είναι η βάση για τη δική μας θέση, και βεβαίως αυτό δείχνει και η σχέση που έχει το ΚΚΕ με το κομμουνιστικό κόμμα της Τουρκίας, της γειτονικής χώρας, μια θέση αδελφική, συντροφική, δείχνει τον τρόπο με τον οποίο μπορούν, όχι μόνο δύο κόμματα αλλά δύο λαοί να ζήσουν ειρηνικά στο μέλλον. Απαλλαγμένοι από τους ιμπεριαλιστές και απαλλαγμένοι και από τις αστικές τους τάξεις».