15 χρόνια σας είπα. Τι δεν καταλαβαίνετε; Σήμερα που ήρθατε, είμαστε 15 χρόνια και 1 ημέρα και 6 ώρες και 30λεπτά και 42 δευτερόλεπτα. Και 43 Δευτερόλεπτα. Περάστε στον πάνω όροφο. Θα σας αναλάβει άλλο τμήμα. Θα διασχίσετε το διάδρομο, θα βρείτε τις σκάλες και θα ανεβείτε τρεις ορόφους. Ασανσέρ δυστυχώς δε λειτουργεί. Θα ρωτήσετε για το γραφείο Ψ. Εμάς δεν είναι της αρμοδιότητας μας πλέον. Εμείς είμαστε το γραφείο Ν και θα μπορούσαμε να σας εξυπηρετήσουμε μέχρι χθες. Αργήσατε. Έχει παραγραφεί. Δηλαδή, μόλις παραγράφηκε. Δυστυχώς.
Λυπάμαι πολύ γιατί περιστατικά τέτοια είναι πως να το πω, είναι κάπως κρίμα. Αυτή είναι η λέξη που έψαχνα. Αλλά όπως γνωρίζετε ο χρόνος είναι αμείλικτος. Για όλους μας. Μην επιμένετε, όπως σας εξήγησα είναι ζήτημα αρμοδιότητας, καθ’ ύλην αρμοδιότητας. Κατά τόπον σωστά ήρθατε. Στον 6ο όροφο πείτε τους ότι περάσατε πρώτα από δω. Και ήσασταν εκτός χρόνου. Συνήθως τους χρειάζεται αυτή η πληροφορία. Θα σας ρωτήσουν βέβαια ούτως ή άλλως. Εμείς, πείτε το παραξενιά πείτε το φετίχ, υπακούμε σε αυτό εδώ. Είναι το τοτέμ μας. Ε να πως να το πω, είμαστε κάπως αυστηροί, όχι αυστηροί, αλλά να τυπικοί, όχι τυπικοί αλλά για κάποιο λόγο υπάρχουν οι προθεσμίες. Δε νομίζετε; Αλλιώς φανταστείτε αν δεν είχαμε προθεσμίες τι θα γινόταν εδώ από κόσμο. Δεν είστε η μόνη βλέπετε και δε μας λέτε κάτι καινούριο. Τώρα πάνω στο άλλο γραφείο θα μπορέσετε να διαχειριστείτε το χρόνο ελευθέρα. Για την ακρίβεια δείτε το απλά: εμείς εξετάζουμε το χρονικό διάστημα από το συμβάν έως σήμερα. Και το μόνο που κρίνουμε είναι πάνω ή κάτω από 15 χρόνια. Αλλά στο γραφείο Ψ εξετάζουν από σήμερα που μιλάμε έως το συμβάν προς τα πίσω. Είναι απλά μαθηματικά. Φανταστείτε το σαν ένα διάνυσμα. Δε νομίζω ότι είναι δύσκολο. Δε σας είπα να καθήσετε τόση ώρα, συγχωρέστε με, γιατί δεν έχει νόημα να σας ακούσω κιόλας. Να μιλήσετε έχει νόημα, αλλά εγώ δε μπορώ να σας ακούσω. Καμιά φορά, μεταξύ μας αυτό, συνεργαζόμαστε με τους από πάνω. Δηλαδή ένα περιστατικό μπορεί να εξυπηρετηθεί από εμάς και παράλληλα και από εκείνους. Αλλά συνήθως είμαστε ανταγωνιστές. Εμπιστευτικά σας το λέω αυτό. Γιατί έχουμε αυτή την τελείως διαφορετική αίσθηση της λειτουργίας του χρόνου. Εμείς πιστεύουμε ότι όσο περνάει ο χρόνος ξεχνάς. Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει. Περασμένα ξεχασμένα. Και το έχουμε υπολογίσει μάλιστα ότι στα 15 χρόνια και μία μέρα κανονικά θα έπρεπε να έχετε πάθει λοβοτομή. Πάνω πάλι, επιμένουν ότι καμιά φορά μετά από είκοσι και εικοσιπέντε χρόνια αντί να ξεχνάς θυμάσαι πιο έντονα. Ξαναθυμάσαι. Ξαναγυρνάς πίσω λένε. Ότι το τραύμα δεν έχει ημερομηνία λήξης, λένε. Εμείς διαφωνούμε. Και θεωρούμε ότι τα 15 χρόνια είναι ικανό διάστημα. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί να μη μιλήσει κανείς νωρίτερα.Και αν δεν μίλησε νωρίτερα γιατί να μιλήσει τώρα. Αα πριν φύγετε, να θυμάστε ότι εμείς ενθαρρύνουμε με κάθε τρόπο την αποκάλυψη, τη δημοσιοποίηση, δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση τη σιωπή, δε θέλουμε το φόβο, ούτε τη σιωπή από φόβο αλλά δε μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε. Παραγράφηκε. Είναι απλό. Όρθια στην πόρτα, τον άκουγε προσεκτικά κοιτάζοντας τον. Γύρισε την πλάτη να φύγει αλλά έκανε μεταβολή, πλησίασε, έπιασε με τα δυο της χέρια τη μεγάλη γυάλινη κλεψύδρα που είδε πάνω στο γραφείο του,την πήρε και την πέταξε με δύναμη κάτω, σπάζοντας την σε χίλια κομμάτια γεμίζοντας το γραφείο με γυαλιά και άμμο.
-Να την καταργήσουμε! Ούρλιαξε.