Παυλίδης: Χρειάζεται χρόνο να φιλτράρεις αυτό που αξίζει να ακουστεί

της Νεφέλης Τσιάπου

Την Παρασκευή 3 Απριλίου ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies βρέθηκαν στο Gagarin για μία συναυλία, διαφορετική από της άλλες. Ο ήχος των Ξύλινων Σπαθιών κυριαρχούσε στα αυτιά μας. «Ο βασιλιάς της σκόνης, Ρομπότ, Η τελευταία φορά, Μόνο αυτό (ηλεκτρικό), Ό, τι θες εσύ, Πάρε με μαζί σου». Ο κόσμος εκστασιασμένος χόρευε δημιουργώντας ένα μεγάλο πάρτι.

 

Τον συνάντησα λίγες μέρες μετά στο Studio του στη Νέα Σμύρνη…
 

Στην τελευταία συναυλία σου στο Gagarin είδαμε κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει και το κοινό έδειχνε πως του άρεσε ιδιαιτέρως.
Ήταν διαφορετικό το concept  στο Gagarin, παίξαμε κομμάτια που είχαμε καιρό να παίξουμε. Το κλίμα ήταν πολύ διαφορετικό και αυτό ξεκινούσε από το πρόγραμμα το ίδιο. 

 

Όσο πέρναγαν τα χρόνια με τους B-movies είχατε ένα όλο και περισσότερο ακουστικό ύφος. Πως και αποφάσισες να επιλέξεις τόσα πολλά  κομμάτια από τα ξύλινα σπαθιά και να εκτελεστούν όπως ήταν στη πρώτη τους εκτέλεση;
Περίπου μία δεκαετία έχουμε αυτό το πιο ήρεμο ύφος. Ο τελευταίος δίσκος που κάναμε ίσως ήταν και ο πιο ήσυχος δίσκος που έχουμε κυκλοφορήσει, μαζί ίσως με τον «Αφού λοιπόν ξεχάστηκα». Ίσως λόγω αυτών να μας είχε λείψει και σε μας τους ίδιους αυτό το πράγμα. 

 

Βλέπεις αλλαγές στο κοινό; Μετά τον δίσκο «αυτό το πλοίο που όλο φτάνει» βλέπεις αλλαγές στον κόσμο που σε ακούει;
Βλέπω το κοινό να εξελίσσεται και να αλλάζει  εδώ και 25 χρόνια οπότε δεν μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση. Αυτό που δεν αλλάζει είναι ότι υπάρχει συνέχεια νέος κόσμος ο οποίος ενδιαφέρεται για όλα τα πράγματα που κάνω. Αυτό το βλέπω όλο και περισσότερο. Στο Gagarin ο κόσμος τραγουδούσε καινούργια αλλά και παλιά μου τραγούδια.  Αυτό είναι και το ωραίο της υπόθεσης. Νιώθεις ότι δεν αποκόβεσαι από την πραγματικότητα. Υπάρχει ενδιαφέρον από ανθρώπους που έχουν τελείως διαφορετικές εμπειρίες  από εσένα και ενώνονται δύο-τρεις γενιές με το υλικό αυτών τον χρόνων. 

 

Όλα αυτά τα χρόνια βρίσκεσαι έντονα στο προσκήνιο και συναυλιακά αλλά και δισκογραφικά. Και από ότι ξέρουμε θα βγει καινούργιος δίσκος σε λίγο καιρό πάλι.
Ναι αληθεύει. Θα βγει ο καινούργιος δίσκος μέσα  στον Απρίλιο, λέγεται «Στον διπλανό ουρανό».  Ο δίσκος περιέχει κυρίως μπαλάντες . Παραγωγή έχει κάνει ο Coti K, με τον οποίο περάσαμε έναν πολύ δημιουργικό χειμώνα μαζί. Πιστεύω πως η εποχή είναι κατάλληλη για να βγει αυτός ο δίσκος. 

 

Βλέπουμε πως ετοιμάζετε συναυλίες στο εξωτερικό τον Μάιο μαζί με τον Λεόν Βερέμη.  Πώς και επέλεξες να συνεργαστείς με τον Λεόν; 
Δεν τον επέλεξα εγώ, αυτός με επέλεξε. Και συγκεκριμένα τη συναυλία του Λονδίνου την οργανώνει ο ίδιος ο Λεόν. Με τον Λεόν υπάρχει μία σχετικά πρόσφατη φιλία που έχει να κάνει με τη μουσική. Είμαι καλεσμένος και σε μία συναυλία που θα κάνει τώρα στο Gazarte.  Είναι από τους μουσικούς που μου αρέσουν ιδιαίτερα. Μου άρεσε πολύ και ο τελευταίος του δίσκος. Μου άρεσε πολύ και ο ήχος του αλλά και ο τρόπος που δουλεύει τα κομμάτια. Νομίζω πως είναι ένα παιδί που είναι αφοσιωμένο σ' αυτό που κάνει. Έχει όλο τον ενθουσιασμό που χρειάζεται. Επίσης μου έχει κάνει εντύπωση ότι ενώ είναι αγγλόφωνη η δουλειά του, διαλέγει να λέει και κάποια ελληνόφωνα τραγούδια. Έχει επιλέξει να πει Κωνσταντίνο Βήτα αλλά και ένα δικό μου κομμάτι, το «Δεν είμαι από εδώ». Στην ουσία αυτός ήταν και ο λόγος που με κάλεσε να τραγουδήσω μαζί του. Αλλά ανεξάρτητα από αυτό σαν άνθρωπος έχει μία ζεστασιά που την δημιουργεί η προσωπικότητά του. Είναι ευχάριστο να τον συναναστρέφομαι. 

 

Θα σκεφτόσουν να ξανακάνεις στην Ερμούπολη συναυλία, αντίστοιχη με εκείνη του 2008;
Η εμπειρία από την Σύρο ήταν σπουδαία. Χαίρομαι που κατέληξε όλο αυτό σε ένα DVD, σε ένα ντοκιμαντέρ. Ήταν ένας σταθμός για μένα.  Με πολύ μεγάλη χαρά θα επέστρεφα σε εκείνο το χώρο. Ίσως τώρα και με τον τελευταίο δίσκο ο οποίος κινείται σε αυτό το πνεύμα, θα είναι μία καλή ευκαιρία. Νομίζω κατά το φθινόπωρο θα άξιζε τον κόπο να το οργανώσουμε.

 

Συνεχίζεις να επισκέπτεσαι την Αμοργό; Ξέρουμε ότι ήταν ένας ιδιαίτερος χώρος για σένα αφού επέλεξες να φτιάξεις και ένα στούντιο όπου έγραφες μουσική.
Το στούντιο δεν το έχω πια εδώ και αρκετά χρόνια, δηλαδή από το 2004. Όμως όταν είσαι τέσσερα χρόνια εκεί, αποκτάς μία ιδιαίτερη σχέση με το μέρος. Γνωρίζεις τους ανθρώπους εκεί και την ατμόσφαιρα του νησιού γενικότερα. Έζησα στο νησί χειμώνες και είναι νομίζω ο καλύτερο τρόπος για να δεθείς και συνδεθείς με αυτά τα μέρη. Το χειμώνα το νησί μπαίνει σε ένα πιο χαλαρό ρυθμό ώστε να ανακαλύπτεις  περισσότερο την αύρα του και το τι προσφέρει σε σένα τον ίδιο και να σε επιδράσει. 

 

Τι είναι για εσένα ο πολιτκός στίχος;
Δεν γράφω στίχους που να γίνονται εύκολα συνθήματα χωρίς όμως να πιστεύω ότι είναι κακό ένας σπουδαίος στίχος να γίνει σύνθημα. Εάν οι στίχοι έχουν αλήθεια,  καλή πρόθεση και στοχεύουν σωστά σ αυτό που θέλουν ας γίνουν ό, τι θέλουν, από νανούρισμα έως σύνθημα. Εμένα δεν είναι ο τρόπος μου αυτός. 

 

Όταν βγαίνει ένας δίσκος σου, νομίζω πως ακόμη και τώρα θέλεις να τον ακούσεις  από την αρχή έως το τέλος γιατί είναι μία ιστορία που θες να την ακούσεις έως  το τέλος της. Πρόσφατα κάποιοι δίσκοι σου κυκλοφόρησαν και σε βινύλιο. Πιστεύεις ότι ακόμα εμπορικά μπορείς να στηρίξεις τη μουσική σου; Το κοινό αγοράζει τα cd σου;
Αυτό πάντα εξαρτάται από το πώς κάποιος φτιάχνει ένα cd. Εγώ προέρχομαι από τη γενιά που πρόλαβε την εποχή του βινυλίου. Στην αρχή βγάζαμε μόνο βινύλια στη συνέχεια βινύλια και CD και μετά μονό CD και εξακολουθούμε να βγάζουμε CD.   Τώρα γυρίσαμε και στο βινύλιο γιατί ξαναήρθε στη μόδα, αφορώντας περισσότερο τους συλλέκτες και τους εραστές αυτού του μέσου. Βέβαια η μουσική τα τελευταία χρόνια διαδίδεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου μέσω του διαδικτύου.

Παρόλα αυτά ακριβώς επειδή μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τους δίσκους μας σαν ένα ολοκληρωμένο έργο. Αυτή τη νοοτροπία είχα από την αρχή και εξακολουθώ να έχω αλλά και να την απολαμβάνω αυτή τη λογική. Γι αυτό φτιάχνοντας και τώρα ένα δίσκο υπάρχει ακόμα στο μυαλό μας πολύ ξεκάθαρα η έννοια του έργου που έχει αρχή, μέση και τέλος, η σημασία της σειράς των κομματιών και ποια η ροή τους, υπάρχει ακόμα. Η λογική γενικά είναι η λογική του single. Ήμουν πρόσφατα με έναν σπουδαίο κιθαρίστα και με άκουσε να λέω την λέξη δίσκος και παραξενεύτηκε. Είναι μίας πιο νέας γενιάς μουσικός. Μου λέει δεν είναι δίσκος είναι single. Τα περισσότερα νέα συγκροτήματα έχουν ως στόχο το single για να έχουν και κάποια επιτυχία. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η συνοχή των κομματιών και όχι η συλλογή κομματιών σε ένα άλμπουμ όπως κάνουν πολλοί καλλιτέχνες. Από τον καινούργιο μας δίσκο «Στον διπλανό ουρανό» υπάρχουν πολλά κομμάτια που έχουν μείνει απ’ έξω γιατί θα αλλοίωναν την ατμόσφαιρα του δίσκου. 
 

Θα ρωτήσω κάτι τετριμμένο αλλά δε θέλω να το αφήσω απ’ έξω. Θα υπάρξει κάποια επανένωση των Ξύλινων Σπαθιών;  

Για να πω την αλήθεια έγινε μία συζήτηση μεταξύ σοβαρού κι αστείου με τα υπόλοιπα μέλη για επανένωση. Δεν είναι κάτι που το αποκλείουμε αλλά δεν είναι κάτι που θα γίνει σύντομα. 
 

Πως άκουγε ο κόσμος  τη μουσική 30 χρόνια πριν και τώρα; Βλέπεις διαφορές;

Σίγουρα αυτό που έχει αλλάξει δραστικά είναι ότι υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που ακούει πολλά διαφορετικά είδη μουσικής και υπάρχει περισσότερο ανοιχτό πνεύμα στο τι μπορεί να ακούσει κάποιος. Αυτό έχει δύο πλευρές: η μία πλευρά είναι ότι ο κόσμος δεν παγιδεύεται σε ένα είδος και από την άλλη είναι ότι ίσως θα χρειάζεται έτσι περισσότερο χρόνο για να φιλτράρει αυτό που αξίζει στ’ αλήθεια απ’ όλα αυτά τα πράγματα που ακούει. 
 

Θα έμενες ξανά στο Παρίσι όπου εμπνεύστηκες και έγραψες πολλή μουσική; Ή έχεις σταματήσει να γυρνάς και έχεις πια μία βάση;
Θα μπορούσα να μείνω στο Παρίσι ναι αλλά τώρα πια έχω μία βάση, η βάση μου είναι η Αθήνα, και δεν αλλάζει αυτό. Παρόλα αυτά οι μετακινήσεις μου είναι αρκετά πυκνές. Μ’ αρέσει να ταξιδεύω, ζω έτσι όλη μου την ζωή.