του Κώστα Εφήμερου
Η Γρανέτα δεν είναι κόρη βιομήχανου, όπως γράφουν κάτι κίτρινες φυλλάδες που πουλάνε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα κάθε εβδομάδα (σε ποιους άραγε;) με στόχο να πλήξουν το TPP και να αποτρέψουν τον κόσμο από το να γραφτεί στους 1101. Είναι κόρη καθηγητή, από αυτούς που δούλεψαν μια ζωή για να αφήσουν ένα διαμέρισμα 70 τ.μ. στο παιδί τους. Είναι επίσης και πολύ όμορφη και αυτό μπορεί να μην σας ενδιαφέρει αλλά εμένα μου προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον. Την γνώρισα την ημέρα που παραιτήθηκε ο ΓΑΠ και ανάλαβε να σώσει τη χώρα ο τεχνοκράτης Παπαδήμος και μετά από κάποιες προσπάθειες κατάφερα να την βγάλω για φαγητό.
Στο πρώτο μας ραντεβού, στα πρώτα 20 λεπτά η αθεόφοβη με ρώτησε αν θέλω να κάνω παιδιά και αν θα σκεφτόμουν σοβαρά τον γάμο. Της είπα φυσικά όχι. Είχα δώσει το λόγο στον ευατό μου ότι δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Είχα άλλωστε πολλά επιχειρήματα: η οικονομική κατάσταση είναι χάλια, έχουμε ευθύνη για το μέλλον των επόμενων γενεών, σε ποια συνθήκη θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας; Ο τραπεζικός μου λογαριασμός είχε 440€, η δουλειά στην εταιρία πληροφορικής έπεφτε κατακόρυφα και δεν αναμενόταν να αλλάξει αυτή η τάση, δουλεύω από 10 έως 16 ώρες την ημέρα κ.λπ. Είχα και ένα ισχυρότατο επιχείρημα: πριν από 4 χρόνια είχα κάνει επέμβαση στην καρδιά και το προσδόκιμο ζωής στην περίπτωσή μου είναι ιδιαίτερα χαμηλό. Ήμουν η χειρότερη δυνατή επιλογή.
Τρεις εβδομάδες μετά της έκανα πρόταση γάμου. Σε δύο μήνες είχαμε παντρευτεί. Σε τέσσερα χρόνια έχουμε δύο παιδιά. Μπορεί να ακούγεται λίγο περίεργο αλλά είχα και πάλι ισχυρότατα επιχειρήματα: Καταρχάς η Γρανέτα δεν έφυγε τρέχοντας εκείνο το πρώτο βράδυ. Το δεύτερο μου επιχείρημα είναι και ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο.
Μέσα στην καταχνιά της καθημερινότητάς μας. Σε μια χώρα χωρίς δεσμούς πια, όπου στα καλέσματα για παρεμπόδιση πλειστηριασμών πάνε οι ίδιοι και οι ίδιοι και όχι αυτοί που σε λίγους μήνες θα χάσουν το δικό τους σπίτι, σε μια κοινωνία χωρίς μέλλον, ηττημένη και γονατισμένη, χωρίς ελπίδα και χωρίς προοπτική δεν μπορούμε παρά να παραμείνουμε άνθρωποι. Να ζήσουμε χωρίς ντροπή για όσα δεν μπορούμε να καλύψουμε. Δεν φταίμε για όλα εμείς άλλωστε. Να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο μια σταλιά με την δουλειά μας, με την καθημερινότητά μας, με την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.
Η Χρυσούλα που έχασε τόσο άδικα τον Σωτήρη πριν από λίγους μήνες είναι και πάλι στους αγώνες, στον δρόμο με τον μικρό Ορέστη αγκαλιά. Αυτή είναι ο ήρωας μας. Η Γρανέτα παλεύει να μεγαλώσει 2 παιδιά σχεδόν μόνη της -με τις ώρες που δουλεύω- και ταυτόχρονα να μαζέψει ρούχα για τους πρόσφυγες, να φτιάξει παιχνίδια για τα παιδιά που περνάνε με ψεύτικα σωσίβια το Αιγαίο.
Τέσσερα χρόνια μετά, σε μια ακόμα πιο δύσκολη στιγμή για την κοινωνία, τώρα που χάθηκε και η ελπίδα η Γρανέτα αν με γνώριζε για πρώτη φορά, στο πρώτο ραντεβού, στα πρώτα 20 λεπτά πάλι θα με ρωτούσε αν θέλω να κάνω παιδιά. Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να μη το βάζουν κάτω. Και φυσικά θα της έλεγα όχι, και φυσικά σε τρεις εβδομάδες θα της είχα κάνει την ίδια πρόταση: Να το κάνουμε γιατί είναι καλύτερο να προσπαθείς από το να μην προσπαθείς.
Χρόνια μας πολλά.