Το πρωί της Δευτέρας δικάζονται σε δεύτερο βαθμό, στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο, οι δυο αστυνομικοί του ΑΤ Καλλιθέας που τον Απρίλιο του 2015 είχαν καταδικαστεί σε ποινή κάθειρξης 8 χρόνων με αναστολή για τον άγριο ξυλοδαρμό και την δολοφονική κακοποίηση του Χρ. Χρονόπουλου (ατόμου με προβλήματα ψυχικής υγείας), επειδή ενοχλούσε, φραστικά, το περιβάλλον του καφενείου, όπου πάντα σύχναζε και όπως σχολιάζει η Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία χωρίς να προβάλλει κανενός είδους απειλή.

Το αποτέλεσμα του ξυλοδαρμού ήταν μια αμετάστρεπτη εγκεφαλική βλάβη, νοσηλεύτηκε στο Θριάσιο σε κωματώδη κατάσταση, στην Εντατική, διασωληνωμένος για αρκετό διάστημα, συνέπεια της οποίας είναι η δια βίου σοβαρότατη αναπηρία του.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, στο σκεπτικό της απόφασης είχε συμπεριληφθεί το στοιχείο του «βασανισμού κρατούμενου πολίτη», κάτι που δεν συνηθίζεται για τις παρόμοιες περιπτώσεις που, ενίοτε, φτάνουν στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Δυο άλλοι αστυνομικοί, οι οποίοι επίσης κατηγορούνταν για την ίδια υπόθεση, «απαλλάχτηκαν λόγω παραγραφής», καθώς η κατηγορία για αυτούς μετατράπηκε σε πλημμέλημα.

Η πρώτη αντίδραση της αστυνομίας, σύμφωνα με την Πρωτοβουλία, μετά το συμβάν ήταν να διενεργήσει διενεργώντας μια ΕΔΕ η οποία κατέληξε, το 2010, σ΄ ένα απαλλακτικό πόρισμα για τους δράστες, «σε μια προσπάθεια το περιστατικό αυτό, όπως και πολλά άλλα, να πάρει όσο γίνεται μικρότερη δημοσιότητα, να περάσει ως «προϊόν αυτοτραυματισμού» – κάτι που το πιθανότερο είναι ότι δε θα αποφεύγονταν, αν δεν υπήρχαν «ενδιαφερόμενοι τρίτοι» (οικογένεια κλπ) να το αναδείξουν».

Η Πρωτοβουλία σημειώνει ότι η υπόθεση του Χρ. Χρονόπουλου μας αφορά όλους και όλες. «Πρόκειται για μιαν άκρως τραγική έκβαση μιας καθημερινής πρακτικής της αστυνομίας απέναντι στους ψυχικά πάσχοντες, που της αναθέτουν να διαχειριστεί και να καταστείλει – μεταξύ άλλων, και πρωτίστως – κατά την εκτέλεση (πάντα από την αστυνομία) των εισαγγελικών εντολών για ακούσια νοσηλεία. Όπως, φυσικά, και απέναντι σε πολλούς άλλους (πρόσφυγες κλπ), με τα επανειλημμένα περιστατικά σοβαρών τραυματισμών, βασανιστηρίων, θανάτων, μέσα στα διάφορα αστυνομικά τμήματα. Είναι πάνω σε αυτό τον ρόλο και την λειτουργία της αστυνομίας που ακουμπά και λειτουργεί το κυρίαρχο ψυχιατρικό σύστημα, η “επίσημη ψυχιατρική”, που εξακολουθεί, και μέσα από τα επίσημα όργανά της, να διακηρύσσει ότι αδυνατεί να λειτουργήσει χωρίς την αστυνομία».