Ο Alexander Wilke-Steinhof (ή αλλιώς Alec Empire) είναι ο ιδρυτής των Atari Teenage Riot, μιας γερμανικής μπάντας που ξεκίνησε προ εικοσαετίας να παίζει ένα μίγμα πανκ και ηλεκτρονικής μουσικής, με έντονα πολιτικοποιημένους στίχους. Οι ATR αποτελούνται (με τη σημερινή σύνθεση) από τον Alec, την Αμερικανίδα/Γιαπωνέζα Nic Endo και τον Νεοϋορκέζο CX KiDTRONiK σε ρόλο mc, ενώ βασικό τους όργανό είναι ο Atari ST, ένας παμπάλαιος υπολογιστής της δεκαετίας του ’80. Λίγες μέρες πριν την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους, o Alec Empire μιλάει για τη ζωή στο ενωμένο Βερολίνο, γιατί ο ίδιος πιστεύει περισσότερο στις «κοινότητες πολιτών» παρά στις οργανωμένες κυβερνήσεις – ενώ δίνει και έναν αρκετά διαφορετικό ορισμό της «αναρχίας», σε σύγκριση με τα δεδομένα που έχουν επικρατήσει στην Ελλάδα. 


Πότε ξεκινήσατε να παίζετε με τους Atari Teenage Riot;
 
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ήμουν γύρω στα 19-20. Αλλά, σε προσωπικό επίπεδο, βρίσκομαι στη βερολινέζικη μουσική σκηνή από πολύ μικρή ηλικία. Έδωσα τα πρώτα μου shows όταν ήμουν δώδεκα.

Ήσασταν πολύ μικρός.

Τότε δεν ένιωθα έτσι… Είχα ένα πανκ-ροκ συγκρότημα και κάναμε περιοδείες με τα μεγάλα ονόματα της γερμανικής σκηνής. Επειδή ήμασταν τόσο νέοι, σχεδόν παιδιά, όλοι μας αγαπούσαν. Στα 16 μου έκανα την πρώτη συμφωνία για δίσκο.

Πώς ήταν το Βερολίνο στα τέλη της δεκαετίας του ’80;

Ξέρετε πολύς κόσμος όταν ακούει «Βερολίνο» σκέφτεται μόνο το Ανατολικό Βερολίνο και την Ανατολική Γερμανία, λόγω του σοσιαλισμού και του Τείχους. Όμως, το Τείχος ήταν γύρω από το Δυτικό Βερολίνο – ήταν σαν να ζούσαμε σε ένα μικρό νησάκι της Ανατολικής Γερμανίας. Είχαμε μεν το δικαίωμα να ταξιδέψουμε, αλλά έπρεπε να διασχίσουμε τα σύνορα. Εγώ όπως και όλοι μου οι φίλοι μεγαλώσαμε με τη λογική ότι οδηγείς για μισή ώρα και μετά στοπ, δεν μπορείς να προχωρήσεις. Δεν μπορούσαμε να πάμε μια βόλτα έξω από την πόλη, εκδρομή σε κάποια λίμνη το καλοκαίρι. Ήταν μια πολύ κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Όταν πήγαινα σχολείο, περπατούσα δίπλα στο Τείχος, έβλεπα τους πύργους παρακολούθησης, με τους στρατιώτες να κρατούν αυτόματα. Βέβαια στρέφονταν προς την ανατολική πλευρά, αλλά κάτι τέτοια στιγμιότυπα αποτυπώνονται στη μνήμη. Ακούγεται αρκετά άσχημο κι όμως αυτή ήταν η καθημερινότητά μας. Νομίζω, λοιπόν, ότι όταν έπεσε το Τείχος, το ΄89-’90, απελεύθερώθηκε μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν μια χαοτική και ταυτόχρονα συναρπαστική περίοδος. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ήξερε τίποτα. Γινόταν μια τόσο μεγάλη αλλαγή στην κοινωνία, ο έλεγχος είχε χαθεί εντελώς – αλλά αυτό λειτούργησε σαν πλατφόρμα για μεγάλες δόσεις δημιουργικότητας.

Θυμάστε κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό;

Θυμάμαι το πρώτο live που δώσαμε στο κρατικό ραδιόφωνο της Ανατολικής Γερμανίας. Δεν υπήρχε κανένας υπεύθυνος. Ούτε καν φύλακας, υπήρχε μόνο ένα άτομο σε ολόκληρο τον χώρο που προσπαθούσε να διατηρήσει την τάξη. Τον ρωτήσαμε «μπορούμε να συνδέσουμε τα μηχανήματά μας και να παίξουμε τέκνο μουσική;». Μας απάντησε «δεν ξέρω, κάντε ό,τι θέλετε, δεν μ’ ενδιαφέρει». Κι έτσι τα συνδέσαμε και παίζαμε όλη την ημέρα. Μας άκουσε ολόκληρη η Ανατολική Γερμανία. Σε συναυλίες που δώσαμε πολύ αργότερα οι θεατές μας έλεγαν «ήμουν παιδί τότε, το άκουγα και αναρωτιόμουν τι να συμβαίνει στο Βερολίνο». Ήταν τρελό! Είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί καθετί που θεωρείται σημαντικό στο Βερολίνο σήμερα, τότε η κυβέρνηση προσπάθησε να το καταπιέσει. Γενικώς δεν τρέφω μεγάλο σεβασμό για τις κυβερνήσεις. Πιστεύω ότι δημιουργούν δεσμούς με τις επιχειρήσεις που θυμίζουν σχέσεις «μαφίας».

Τις ψηφίζετε;

Όχι, δεν ψηφίζω. Γιατί είμαι αναρχικός, επομένως είμαι κατά του κράτους. Ο ακριβής ορισμός τού τι είμαι θα ήταν «ελευθεριακός αναρχικός» και σχετίζεται με την ιστορία της Γερμανίας τον τελευταίο αιώνα, με το ότι οι ναζί ανέβηκαν στην εξουσία αφού πρώτα είχαν εκλεγεί. Μερικές φορές ο κόσμος το ξεχνάει αυτό.

Υπάρχει κάποια εναλλακτική λύση πέρα από το υπάρχον σύστημα;

Η συρρίκνωση της κυβέρνησης. Να την κάνουμε όσο πιο μικρή γίνεται, έτσι ώστε η εξουσία να έρθει στα χέρια του κόσμου. Είμαι αντίθετος στις δομές, γιατί δεν έχουμε τη σωστή πληροφόρηση, ώστε να διαμορφώσουμε την κατάλληλη κρίση και να εκλέξουμε τους κατάλληλους πολιτικούς. Θα μπορούσαμε να οργανώσουμε τη δημοκρατία με έναν διαφορετικό τρόπο. Γι’ αυτό υποστηρίζω το wikileaks και οτιδήποτε έχει να κάνει με τη διαφάνεια στην κυβέρνηση.

Νομίζετε ότι ο κόσμος είναι έτοιμος για τις μεγάλες αλλαγές;

Υπάρχουν ορισμένες βασικές αρχές για να συνυπάρχουμε, να δημιουργούμε καταστάσεις και πράγματα. Μία από αυτές είναι ο σεβασμός. Και δεν είναι κάτι το οποίο χρειάζεται νόμους, είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο καθένας μας. Εγώ μένω στην περιοχή Kreuzberg του Βερολίνου. Η ανεργία είναι πάρα πολύ υψηλή και φυσικά έτσι ανεβαίνουν οι δείκτες εγκληματικότητας και η βία ανάμεσα στους νέους. Συχνά λέω «κοιτάξτε παιδιά, μπορείτε να συνεχίσετε να κάνετε αυτά που κάνετε ή να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο και να φτιάξουμε κάτι όλοι μαζί». Αν ξέρεις τους γείτονές σου και έχεις μια ισχυρή κοινότητα, μπορεί να κάνει τόσο πολλά ο ένας για τον άλλον. Σήμερα βλέπουμε τα πάντα και τους πάντες να εξαρτώνται από τις κυβερνήσεις σε τέτοιο βαθμό, που τα προβλήματα αντί να μικραίνουν μεγαλώνουν. Γιατί οι άνθρωποι περιμένουν πότε θα κάνει κάτι το κράτος, πότε θα δημιουργήσει έναν νέο νόμο. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να ορίζουν μόνοι τη ζωή τους, αυτό είναι το θεμέλιο της ύπαρξής μας, να παίρνουμε μόνοι μας τις αποφάσεις μας. Και νομίζω ότι αυτός είναι και ο ρόλος της εκπαίδευσης. Φαντάζομαι στην Ελλάδα -το ίδιο συμβαίνει και στη Γερμανία- πολλοί μαθητές είναι ιδιαίτερα θυμωμένοι με τις περικοπές στον τομέα της εκπαίδευσης. Ο συνδυασμός χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων-κυβέρνησης είναι καταστροφικός. Τόσο πολλά χρήματα προωθούνται για να σωθούν οι τράπεζες και την ίδια στιγμή κόβουμε χρήματα από την εκπαίδευση που, διαχρονικά, είναι η καλύτερη επένδυση ενός κράτους. Και μιλάμε για τα χρήματά μας. Χρήματα από τη φορολογία.

Συχνά υπάρχει βίαιη αντίδραση απέναντι σε αυτές τις πολιτικές.

Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων στο Λονδίνο το περασμένο καλοκαίρι, έγραψα σχετικό άρθρο σε ένα βρετανικό περιοδικό. Υπάρχει ένα κομμάτι του πληθυσμού που αισθάνεται ανίσχυρο και θυμωμένο. Με το να σπάει βιτρίνες απελευθερώνει ενέργεια. Κάτι τέτοιο μπορεί να ισχύει και για τα επεισόδια που γίνονται κατά καιρούς στην Ελλάδα. Όταν σε μια κοινωνία προκύπτουν τέτοιες ταραχές, αυτό που συμβαίνει είναι ότι το πρόβλημα γίνεται ορατό. Είναι η κλιμάκωση των συνεπειών που έχουν οι σημερινές πολιτικές, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις. Αυτό για μένα δεν είναι το νόημα της αναρχίας. Επίσης, υπάρχουν διαφορετικές θεωρήσεις για το τι είναι αναρχία. Γι΄αυτό ανέφερα ότι είμαι «ελευθεριακός αναρχικός». Υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι στην αναρχία δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται χρήματα… Με κάτι τέτοιο διαφωνώ. Πιστεύω ότι τα χρήματα είναι ένα εργαλείο – ένας καλός τρόπος να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον και να ανταλλάσσουμε αγαθά. Το πρόβλημα είναι ότι οι τράπεζες έχουν αποσυνδέσει τα χρήματα από την πραγματικότητα, με το να δημιουργούν φούσκες που σκάνε.

Στην ιδιοκτησία πιστεύετε;

Ναι. Και στην υλική και την πνευματική. Πιστεύω στους ανθρώπους που δημιουργούν, όχι στον πλούτο που περνάει από γενιά σε γενιά και συχνά κατακτάται με «αιματοβαμμένους» τρόπους. Πρέπει να είσαι έξυπνος, χωρίς να είσαι άπληστος. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι μια μειοψηφία που απολαμβάνει τα κέρδη, χωρίς να τα επανεπενδύει στην κοινωνία. Έχει πολύ ενδιαφέρον για μένα να συζητώ με ανθρώπους της γενιάς των γονιών μου, που δεν είναι εξοικειωμένοι με την παγκοσμιοποίηση. Γι΄αυτούς η πραγματικότητα μεταφράζεται σε «πλούσιους» που «έχουν ένα εργοστάσιο» και μπορεί «το αφεντικό να είναι ένα κάθαρμα που βγάζει πολλά λεφτά» αλλά «για να βγάλει ακόμη περισσότερα θα δημιουργήσει κι άλλες θέσεις εργασίας». Σήμερα βλέπουμε ότι οι άνθρωποι δουλεύουν σκληρά, κάνουν πολύ καλή δουλειά και αυτοί που κερδοσκοπούν κλείνουν το εργοστάσιο, για να το ανοίξουν σε μία χώρα του τρίτου κόσμου κάτω από ευνοϊκότερες συνθήκες. Η πρόκληση της δικής μας γενιάς είναι αυτό να το καταλάβει και να το διαδώσει. Και σαν καταναλωτές να βγάλουμε τη «μάσκα» από αυτές τις εταιρείες, να πάψουμε να τις υποστηρίζουμε.

Από τι είδους οικογένεια προέρχεστε;

Ο πατέρας του πατέρα μου ήταν σοσιαλιστής, σκοτώθηκε από τους ναζί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο πατέρας της μητέρας μου ήταν κι αυτός της εργατικής τάξης, αλλά στάθηκε πολύ τυχερός. Αμέσως μετά τον πόλεμο εφηύρε την πρώτη ραπτομηχανή οικιακής χρήσεως. Έβγαλε πολλά λεφτά, αλλά στα μέσα της δεκαετίας του ’60, αντέγραψαν την πατέντα κάποιες επιχειρήσεις από την Ασία και πούλησαν τις μηχανές σε πολύ χαμηλότερη τιμή. Η εταιρία χρεοκόπησε πριν ακόμη γεννηθώ. Εγώ μεγάλωσα κανονικά, είμαι μέλος της μικρομεσαίας τάξης. Πήγα σχολείο, θα μπορούσα να είχα πάει και παν/μιο να σπουδάσω Θεωρίας της Μουσικής, αλλά λίγες μέρες αφότου γράφτηκα υπέγραψα για δίσκο, οπότε, μετά χαράς, δεν συνέχισα. Δεν έβλεπα το νόημα… ήθελα να ξεκινήσω να δουλεύω.



 

Info: Οι Atari Teenage Riot  θα εμφανιστούν στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205, 215-5400888), την Παρασκευή 30 Μαρτίου. Τη συναυλία ανοίγουν οι The Boy και Bella Fuzz, που επιλέχθηκαν από τους ίδιους τους ΑΤR. Οι πόρτες ανοίγουν στις 9 μ.μ.