Ένα νέο επάγγελμα στα ΜΜΕ: Συνεργάτες εργοδοσίας

Του Γιάννη Αγιάννη 

Αυτές τις μέρες δημιουργείται ένα νέο επάγγελμα στο κέντρο της επικοινωνίας. Δίπλα στους εργαζόμενους δημοσιογράφους, ασχέτως ικανοτήτων και μόρφωσης,  γεννήθηκε κάτι νέο. Είναι οι συνεργάτες της εργοδοσίας.

Μπορεί να είναι και δημοσιογράφοι, μπορεί και όχι. Είναι και δημοσιογράφοι, αλλά και μοντέλα και αθλητές και ηθοποιοί και λοιποί καλλιτέχνες, οι οποίοι πρόθυμα ασπάζονται και αποδέχονται ότι ορίσει η εργοδοσία. Ειδικά στις απεργίες.

Είναι ένα είδος εργαζομένων, με διαφορετικές πολιτικές καταβολές (δεξιά, αριστερά) αλλά συχνά χωρίς και καμία πολιτική αναφορά, τους οποίους ενώνει η ανάγκη της εξασφάλισης υψηλών αποδοχών ακόμη και σε περίοδο κρίσης, κυρίως επειδή έμαθαν να ζούνε έτσι. Στο παρελθόν είχαν  τεράστιους μισθούς από το δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα,  ή άλλοι, απλώς ζήλεψαν και θέλουν να πετύχουν άμεσα ένα τέτοιο επίπεδο ζωής, χωρίς να αισθάνονται καμία αλληλεγγύη για το διπλανό τους.

Οι άνθρωποι αυτοί  θέλουν με την πρακτική τους να συγκροτήσουν μια νέα κουλτούρα, δεξιάς αντίληψης προσαρμοσμένη στο νεοφιλελευθερισμό της εποχής. Πάντα από τη μεριά της εξουσίας, συγκεκαλυμμένα ή όχι  καθημερινά παράγουν επιχειρήματα για το πόσο άδικο έχουν όλοι εκείνοι που διαμαρτύρονται και πως πάντοτε υπάρχει μια λύση, η οποία σχεδόν αποκλειστικά ευνοεί τους εργοδότες τους. 

Δεν έχουν σχέση με τους παλιούς δεξιούς δημοσιογράφους. Το τμήμα των σκεπτόμενων  δημοσιογράφων είχε ευαισθησίες και αναγνώριζε και την κοινωνία και το συνάδελφό του, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων. Είναι άλλωστε ιστορικό γεγονός πως την περίοδο της Χούντας αριστεροί δημοσιογράφοι, βρήκαν «στέγη»  για να εργαστούν και να ζήσουν στην «Απογευματινή».Και ακόμη και σήμερα δεξιοί εκδότες/ δημοσιογράφοι είναι εκείνοι που ανεμίζουν- και για εμπορικούς λόγους- τη «σημαία της αντίστασης στο ΔΝΤ».

Οι συνεργάτες της εργοδοσίας  δεν έχει μεγάλη σχέση με τη γνώση, αν και αρέσκονται να την επιδεικνύουν στο αχανές τμήμα του κοινού που δεν είναι σε θέση να ελέγξει την αλήθεια των λεγομένων τους. Συντηρούν όμως το κομμάτι της μοντέρνας παρουσίας που περιλαμβάνει από τη χρήση υπολογιστών και την παρουσία στα κοινωνικά δίκτυα πληροφόρησης, έως και τις αναφορές και τις συμμέτοχες σε κοινωνικές δράσεις όπου το κοινό που συμμετέχει είναι «καθώς πρέπει».

Πίσω  από την φαινομενική χαλαρή παρουσία, κρύβεται η διαπλεκόμενη σχέση με τράπεζες, λόμπιστες, τμήματα του πολιτικού μηχανισμού, αλλά και ένα τμήμα του πληθυσμού που τους παρακολουθεί και θεωρεί ως απολύτως φυσιολογική τη στάση και συμπεριφορά αυτή.

Είναι ένα νέο οργανικό κομμάτι του συστήματος, που βρίσκει την απόλυτη έκφραση στα χρόνια του ελέγχου της Ελλάδας από τους  τροικανούς. Όχι απλώς ενσωματωμένοι στο σύστημα , αλλά και έτοιμοι κάθε φορά να αναλάβουν και κυβερνητικούς ρόλους, ανάλογα με τις φιλοδοξίες τους και τις απαιτήσεις του συστήματος εργοδοσίας.