του Κώστα Εφήμερου
Πέραν του κοινού συμπεράσματος εγώ και ο Νίκος έχουμε αρκετές διαφορές στην πολιτική ανάλυση. Προσωπικά ήμουν από αυτούς που είχαν πιστέψει στην αναγκαιότητα της κατάρρευσης του παλιού συστήματος και ήμουν διατεθειμένος να αναθέσω (έστω και καχύποπτα) ένα μέρος της ελπίδας μου στον Αλέξη Τσίπρα. Ο Νίκος αντίθετα δεν είχε καμία αυταπάτη από την αρχή. Αν διαβάσετε το νέο του βιβλίο, «την άλλη φορά Αριστερά», που περιλαμβάνει τα κείμενα που έγραψε ακριβώς αυτή την περίοδο στο enikos.gr, χωρισμένα σε πέντε θεματικές ενότητες (δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα, τον νεοφασισμό, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη θέση της Ελλάδας, τη φορολογία-φορολεηλασία και τέλος, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), εύκολα θα διαπιστώσετε ότι ο Μπογιόπουλος βυθισμένος στις αγαπημένες του ιστορικές αναφορές απορρίπτει από την πρώτη στιγμή την πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι οτιδήποτε διαφορετικό από το παλιό σύστημα που αντιπαλεύεται.
Θα φανταζόταν λοιπόν κανείς ότι μετά και από την ψήφιση του 3ου μνημονίου και την επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ο Νίκος θα αισθανόταν νικητής και εγώ απογοητευμένος. Αυτό περίμενα και εγώ, μέχρι που διάβασα το νέο του βιβλίο.
Τα κείμενα αυτού του βιβλίου δεν είναι νέα. Τα είχα ξαναδιαβάσει, τις περισσότερες φορές την ίδια ημέρα που είχαν γραφτεί. Μερικά από αυτά μάλιστα τα αναδημοσιεύσαμε και στο ThePressProject, όπως αυτό για την στάση του ΚΚΕ στο δημοψήφισμα του ΟΧΙ, που προκάλεσε και μεγάλη συζήτηση ανάμεσα στους αναγνώστες μας. Η σύνθεσή τους όμως σε ένα βιβλίο, η ανακατηγοριοποίησή τους και η δημιουργία ενός ενιαίου αφηγήματος δίνει σε αυτά τα κείμενα μια εντελώς νέα ζωή… και μια εντελώς νέα ανάγνωση της φυσιογνωμίας του Νίκου Μπογιόπουλου.
Το «την άλλη φορά Αριστερά» συνθέτει μια κραυγή που δεν απευθύνεται με θυμό στον δημαγωγό ηγέτη που καπηλεύεται την έννοια της Αριστεράς αλλά μια κραυγή αγωνίας προς τον πολίτη που είναι έτοιμος να τον πιστέψει. Ο Μπογιόπουλος έχει σταθεί ανάμεσα στον λαό που ακούει τον Τσίπρα στο βάθρο αλλά έχει στραφεί προς τους πολλούς και τους βομβαρδίζει με στοιχεία, με ιστορικές αναφορές και όσο τους βλέπει να συνεχίζουν να κοιτάζουν ερωτευμένοι τον νεαρό πολιτικό τους απευθύνεται με αγανάκτηση, με ειρωνεία και με ένταση.
Στα κείμενά του εμφανίζεται συχνά η πεποίθηση της νομοτελειακής ολοκλήρωσης. Ο Μπογιόπουλος εκφράζεται με σιγουριά ότι το μέλλον δεν μπορεί παρά να είναι ελπιδοφόρο. Αντιμετωπίζει τα χτυπήματα της απογοήτευσης ως εκπαιδευτική διαδικασία για τις μάζες και μέσα στην στάχτη της ελπίδας που χάνεται βλέπει τη φλόγα της αλλαγής που θα έρθει μέσα από τα βιώματα της κοινωνίας. Και ο Νίκος δεν σκοπεύει να κάτσει εκεί τριγύρω απλά παρακολουθώντας την αλλαγή, γιατί όπως υποστηρίζει μέσω του Λένιν «η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της και τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».
Και νομίζω ότι ο φόβος αυτού του σαπίσματος, παρόλη την διαπιστωμένη του πεποίθηση για το ότι οι συνθήκες είναι ώριμες, ήταν ο λόγος που εδώ και πολλά βράδια δεν βρίσκομαι μαζί του για να συζητήσουμε τα όσα μας συμβαίνουν. Παρόλο που ακόμα ισχύει το βασικό μας συμπέρασμα.
Το βιβλίο «την άλλη φορά Αριστερά» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ