«Ηθικά και ανθρώπινα χαίρομαι επειδή το καθεστώς θα τρομάξει με την ελευθερία του Ξηρού και το μήνυμα που δίνει σήμερα. Ας αλλάζει στρατόπεδο ο φόβος πού και πού, καλό είναι. Πολιτικά όμως δεν έχω τίποτα να περιμένω από αυτόκλητους σωτήρες και Ζορό, όλη η προϊστορία της ταξικής πάλης -μαζί και η ήττα της 17Ν το 2002- αυτό έδειξε. Η χειραφέτηση του λαού ή θα είναι δικό του έργο ή δεν θα συμβεί ποτέ. Και κανένα “παράδειγμα” ατομικής μάχης δεν μπορεί να τον εμπνεύσει, αν ο ίδιος δεν είναι σε θέση να εμπνευστεί και να αναλάβει τις τύχες του». 
 
Θα προσυπέγραφα το κείμενο που δημοσίευσε ένας φίλος εχθές στο facebook, αλλά διαφωνώ με την εισαγωγική ιδέα. Προσωπικά δεν χαίρομαι ούτε ηθικά ούτε ανθρώπινα, όχι γιατί του καθεστώτος δεν του αξίζει μια καλή δόση φόβου, αλλά γιατί προσβλέπω σε μιαν άλλη διέξοδο που δεν θα βασίζεται ούτε στον φόβο ούτε στην απειλή για ποταμούς αίματος. Πρώτα πρώτα γιατί ο φόβος είναι σαν ελαστικό μπαλάκι που τελικά επιστρέφει, αναπόδραστα, στο γήπεδο των πιο αδύναμων. Γιατί ο φόβος αποτελεί αξεσουάρ της εξουσίας, το ισχυρότερο όπλο της. Γιατί ο φόβος αποτελεί αρνητικό συναίσθημα που φέρνει πάντα παράπλευρες απώλειες στην πλευρά των πολλών και, κυρίως, γιατί νομοτελειακά συρρικνώνει το εύρος του λαϊκού ρεύματος.
 
Όταν ο Χριστόδουλος Ξηρός μιλάει για «ραβδί και φτύσιμο» μιλάει σε μια γλώσσα που δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά, όχι πάντως με μια Αριστερά που προορίζεται να γίνει ο καταλύτης της αναγεννητικής προσπάθειας μιας ολόκληρης χώρας, που φιλοδοξεί να καταργήσει το καταρρέον πολιτικό και οικονομικό σύστημα και να επιβληθεί σε μια μικρή μειοψηφία με την πειθώ, την κινητοποίηση και τον συνεχή έλεγχο της κοινωνίας, και όχι δια της βίας των όπλων και των κατασταλτικών μηχανισμών. Όταν ο Χριστόδουλος Ξηρός μιλάει για την επιστροφή «στο αντάρτικο ντουφέκι», πέρα από τη γραφικότητα, κουβαλάει ένα στρατοκρατικό όραμα που δεν έχει την παραμικρή σχέση με μια Αριστερά μαζική, που ευελπιστεί να φτιάξει μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία και δεν ενδιαφέρεται να υπερασπιστεί δόγματα και ιδεοληπτικές εμμονές που ανάγονται σε ένα μακρινό παρελθόν.
 
Όταν ο Χριστόδουλος Ξηρός εξαγγέλλει το μανιφέστο του γίνεται η χαρά του αστυνομικού κράτους, που ήδη αξιοποιεί την περίπτωσή του για να «χτυπήσει κόκκινο συναγερμό», για να κλιμακώσει τον αυταρχισμό του εναντίον του μαζικού κινήματος, εναντίον των ελευθεριών μας. Τους βολεύει πάρα πολύ ένας Ξηρός-φόβητρο, ένας Ξηρός που θα δικαιολογεί έκτακτα μέτρα, παρακολουθήσεις τηλεφώνων, περιστολή δικαιωμάτων (των κρατουμένων πρώτα πρώτα), μεγαλύτερες πιστώσεις και μερίδιο στο «πρωτογενές πλεόνασμα», πιο άρτιες υποδομές αστυνόμευσης. Οι χιλιάδες φυλακισμένοι της χώρας θα έχουν ήδη πολλά να πουν επ’ αυτού.
 
Η απόδραση του Ξηρού αποτελεί για μένα τεχνικό ζήτημα το οποίο δεν με αφορά,  παρά μόνο εφόσον πριμοδοτεί αντιδραστικές λογικές που στραβοκοιτάζουν τα δικαιώματα των κρατουμένων και τον εξανθρωπισμό του σωφρονιστικού συστήματος. Θεωρώ ότι το όραμα της απόδρασης αποτελεί νόμιμη φαντασίωση κάθε φυλακισμένου, ανεξάρτητα από το ποιόν του, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αδιαφορώ για τις συνέπειές της, ιδίως όταν δεν αποτελεί προϊόν κάποιου ρίσκου, κάποιας προσπάθειας όπως το να ανοίξεις λαγούμι, να πηδήξεις τα σύρματα, να κόψεις με τη λίμα τα κάγκελα, να ξεγελάσεις τους ανθρωποφύλακες για να οδηγηθείς στην ελευθερία.
 
Αντιλαμβάνομαι πως η κοινωνία ολόκληρη είναι στα κάγκελα και πως κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η περίπτωση του Ξηρού μπορεί και να συγκινεί μερικούς κατά κάποιον τρόπο, να προσφέρει μια ικανοποίηση σαν χαστούκι στο σύστημα, σαν εξευτελισμός των κατασταλτικών μηχανισμών. Αλλά είναι πρόσκαιρη όλη αυτή η ικανοποίηση, πολύ περισσότερο που δεν πρόκειται καν για Ζορό, πρόκειται για μια λογική που έχει μέσα της το στοιχείο ενός άλλου σκληρού αυταρχισμού, μιας ατομικότητας και μιας αυτοδικίας που δεν έχει καμία σχέση ούτε με τα ιδανικά της Αριστεράς ούτε, πολύ περισσότερο, με τις ανάγκες της κοινωνίας, που συνοψίζονται για μία ακόμα φορά στο αίτημα της δημοκρατίας: πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής. Και η δημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με τους στρατιώτες οποιασδήποτε αυτόκλητης σέχτας.
 
Όλ’ αυτά φυσικά αποτελούν βούτυρο στο ψωμί του πρωθυπουργού, ο οποίος στράφηκε ακόμα μία φορά με ανεπίτρεπτο τρόπο εναντίον του θεσμού των αδειών για τους κρατουμένους ενώ, ως άλλος Χριστόδουλος Ξηρός, δεν παρέλειψε να  καταγγείλει «το σάπιο σύστημα» – λες και σ’ αυτή τη χώρα κυβερνά κάποιος άλλος.