«1:51 π.μ. Στην οθόνη εμφανίζεται ο νεαρός Τζακ Νίκολσον, στην ταινία The Cry Baby Killer… » «… 4:59 μ.μ. Και πάλι ο Τζακ Νίκολσον, ως παχύς και φαλακρός πρωταγωνιστής τού About Schmidt αυτή τη φορά, κοιτάει το ρολόι του γραφείου του». Ο εικαστικός Κρίστιαν Μάρκλεϊ κέρδισε το περασμένο καλοκαίρι στην Μπιενάλε της Βενετίας τον Χρύσο Λέοντα και ανακηρύχθηκε ως ο καλύτερος καλλιτέχνης της διοργάνωσης, για την βιντεοεγκατάστασή του με τίτλο The Clock, μια συρραφή από κινηματογραφικά στιγμιότυπα που χρονομετρούν ένα ολόκληρο 24ωρο. «Δεν μπορώ να εμφανιστώ στις έντεκα το πρωί με βραδινό φουστάνι», λέει η Σοφία Λόρεν στον Μάρλον Μπράντο. Η Τζούλια Ρόμπερτς (αφού χαϊδέψει τον Κλάιβ Όουεν στο κρεβάτι) συνειδητοποιεί ότι «είναι δώδεκα και τέταρτο!» -και αυτόματα ο θεατής ενημερώνεται για την ώρα.
Ο Μάρκλεϊ (που στην πραγματικότητα δεν πηγαίνει σχεδόν ποτέ στον κινηματογράφο), προσέλαβε έξι βοηθούς για να συλλέξουν το υλικό -οπτικά και ηχητικά στιγμιότυπα που καταδεικνύουν την ώρα- αλλά μόνταρε όλα τα πλάνα μόνος του. Δούλευε δώδεκα ώρες την ημέρα, επί τρία χρόνια. Μέσα στις είκοσι τέσσερις διαθέσιμες ώρες της ημέρας, ο Μάρκλεϊ είχε την ευκαιρία να πειραματιστεί με διάφορες ιδέες. Θεματικές όπως απογοητευμένες από τους συζύγους τους γυναίκες (στις 7:19 ο Στιβ Μάρτιν υπόσχεται ότι «μέχρι τις δέκα θα έχω έρθει»), ανασκόπηση της καριέρας της Τζόαν Κρόφορντ (στις 7:41 βάζει τα γάντια της, στις 9:03 ανάβει τη φωτιά, στις 10:57 ψαχουλεύει τα συρτάρια), απότομη γήρανση μιας διαχρονικά όμορφης (στις 12:27 π.μ. εμφανίζεται η 21χρονη Κατρίν Ντενέβ στο Repulsion. Τέσσερις ώρες αργότερα, στο My Favorite Season, είναι τριάντα χρόνια μεγαλύτερη).
5:00 μ.μ. Η πρώτη ώρα που ολοκληρώθηκε ήταν η πέμπτη απογευματινή. Αντιθέτως, η πέμπτη πρωινή ήταν για τον Μάρκλεϊ η ώρα στην οποία δυσκολεύτηκε περισσότερο να βρει υλικό. To πρόβλημα λύθηκε με το να εκμεταλλευτεί τη φυσική υπνηλία που νιώθουν οι θεατές τις πρώτες πρωινές ώρες. «Όταν κάποιος είναι ξύπνιος στις πέντε το ξημέρωμα, βρίσκεται σε μια περίεργη πνευματική κατάσταση. Αποφάσισα να παίξω με αυτό». Η ώρα συμπληρώθηκε με διάφορες σκηνές ονείρων «όπως ο εφιάλτης του Νταλί από το Spellbound». Ο όγκος του The Clock, φυσικά, αποδείχθηκε πολύ μεγαλύτερος απ’ όσο χωράει ένα συμβατικό dvd. Ο καθηγητής Μάικ Γκρίρσον του Goldsmiths College κωδικοποίησε το έργο σε ένα λογισμικό που αρχειοθετεί ξεχωριστά τον ήχο από την εικόνα – και ο Μάρκλεϊ μαζί με έναν τεχνικό της γκαλερί του (White Cube) έπρεπε να είναι παρόντες σε κάθε νέα παρουσίαση για να κάνουν τις απαραίτητες ρυθμίσεις.
Η White Cube έκοψε το The Clock σε μόλς έξι (!) αντίγραφα. Τα πέντε αγοράστηκαν από μουσεία έναντι εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων. Το έκτο κατέληξε -για άγνωστο ποσό- στη συλλογή του χρηματιστή και συλλέκτη Στίβεν Α. Κοέν, ο οποίος το τοποθέτησε σε μια οθόνη στο γραφείο του. Ένα πανάκριβο, βραβευμένης εικαστικής αξίας, «screen saver».
Πληροφορίες από άρθρο του Daniel Zalewski, περιοδικό New Yorker, 12/03.
Τelephones (1995) – παλιότερο εργο του Κρίστιαν Μάρκλεϊ, με συναφές περιεχόμενο