Θα ήθελα από την αρχή να πω σε όλους: Ρε παιδιά… το είδατε το δάχτυλο; Μπράβο. Το φεγγάρι πότε θα το δείτε; Θα την έχετε ακούσει κάποια φορά την έκφραση- δε μπορεί: «Όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοίταζε το δάχτυλο».
Ε, λοιπόν, ζούμε σε ένα σουρεαλιστικό κόσμο. Η ρήση επιβεβαιώνεται κι όχι μόνο αυτό: Εκατομμύρια ηλίθιοι κοιτούν το δάχτυλο. Ε, δείτε το καλά λοιπόν, γιατί ξέρετε κάτι; Είναι ένα δάχτυλο κι εσείς το βλέπετε- δε θα ήθελα να προχωρήσω περισσότερο, ναι αυτή είναι η γνώμη μου.
Ξέρω πως δεν είναι σωστό να γενικεύω: Αλλά αυτή η φυλλάδα η Bild έχει 250.000 φύλλα ημερήσια κυκλοφορία, λένε. Διαβάζεται υποθετικά με βάση τις «μετρήσεις» των ειδικών εταιριών, από εκατομμύρια, που έχουν την αμφίβολη χαρά να αποτελούν το αναγνωστικό κοινό της.
Τέλος πάντων, αυτά δεν έχουν σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι οι αναγνώστες της Bild έχουν μάτια, τα μάτια βλέπουν δάχτυλο κι επίσης οι αναγνώστες της Bild ξέρουν ΚΑΙ ανάγνωση. Αμέ…
Κατόπιν αυτών εγώ εξακολουθώ να πιστεύω, ότι ο Γιάνης το παρακάνει με τους ευφημισμούς του. Δηλαδή σηκώνει το δάχτυλο, αλλά δεν το σηκώνει, όχι. Επίσης τα δάχτυλά του, δεν είναι τόσο κονδυλωτά όσο της Αφροδίτης- με τίποτα. Λέει πως θα έπρεπε να το κάνουμε, αλλά όχι δεν το κάνουμε.
Τέλος πάντων, ο Γιάνης επιδίδεται σε ευφημισμούς. Αυτά που είπε ήταν ένας ευφημισμός. Αυτά που ξείπε, ήταν επίσης ευφημισμός. Και πάνω από όλα;
Το δάχτυλο, ναι το δάχτυλο, ήταν ένας ευφημισμός.
Μια φίλη με διόρθωσε, μου είπε, τι ευφημισμός, που είναι η λέξη (και το πράμα;)
Ε, λοιπόν, ο ευφημισμός αυτός δεν είναι με τα λόγια, αλλά δεν παύει να είναι μια έκφραση. Πάει έτσι: Στο Ζορμπά, ο Αλέξης Ζορμπάς, ρωτά τον χαρακτήρα του Καζαντζάκη: Αφεντικό, δεν μπορώ να στο πω. Να στο χορέψω;
Για να το κλείσουμε. Μπορείτε παρακαλώ, ίσως, να φανταστείτε το φεγγάρι; Αυτό το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι ρεεεεεεεεεε…