3του Θάνου Καμήλαλη

Μιλώντας την Τετάρτη σε συνεδρίαση της Υποεπιτροπής Υδάτινων Πόρων στη Βουλή την Τετάρτη, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας δήλωσε: «Οι Δήμοι ακόμη δεν κατόρθωσαν να βρουν μια πολιτική στο βασικό θέμα που είναι η τιμολόγηση. Το νερό είναι, δυστυχώς, απαράδεκτα φθηνό, η σπατάλη του είναι εξωφρενική. Η δε επεξεργασία του είναι σχεδόν σπάνια ακόμη και σε μικρές πόλεις, όπου εκεί θα έπρεπε να είναι πολύ πιο προσεκτικά τα πράγματα».

Μάλιστα, η προσπάθειά του να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, μετά τις αντιδράσεις, κυμαινόταν κάπου μεταξύ της ψυχαγωγίας, της κοινωνικής πρόκλησης και της τρικυμίας εν κρανίω. Σε δηλώσεις του στον ΑΝΤ1, το βράδυ της Πέμπτης, ο Παπαδημητρίου ανέφερε παράλληλα και ότι η φράση του απομονώθηκε, και ότι «δεν υπάρχει θέμα αύξησης της τιμής», αλλά και ότι:

«Όταν δεν υπάρχει καλή ποιότητα νερού, όταν οι δήμοι δεν φροντίζουν ώστε οι δημότες να είναι ενημερωμένοι, να προσέχουν να μην σπαταλούν και αφήνουν να τρέχει το νερό ή να το χρησιμοποιούμε για χρήσεις μέρα μεσημέρι, εκεί υπάρχει ένα θέμα τιμολόγησης, η τιμή σ’ αυτές και μόνο τις περιπτώσεις πρέπει να λειτουργήσει ως φόβητρο».

Είναι πραγματικά συγκινητικό το ενδιαφέρον του κυβερνητικού βουλευτή για τις βρύσες που τρέχουν παραπάνω μέρα μεσημέρι και τους ανθρώπους που κάνουν μπάνιο δυο φορές τη μέρα. Είναι σίγουρα σύμπτωση ότι οι δηλώσεις του αυτές γίνονται παράλληλα με το μόνιμα ανοικτό ζήτημα ιδιωτικοποιήσεων σε εταιρείες ύδρευσης (που ξανά και ξανά έχει αποδειχθεί ότι σημαίνουν πιο ακριβό και χαμηλότερης ποιότητας νερό).

Αλλά επειδή ο πολιτικός/ειδησεογραφικός ζόφος θέλει την αισιοδοξία του, θα πρέπει να τονιστεί και το ότι ο Μπάμπης Παπαδημητρίου έχει δίκιο. Το νερό είναι όντως απαράδεκτα φτηνό. Η διαφορά μας βέβαια έγκειται στο «για ποιους» και «για ποιες χρήσεις».

Την ίδια στιγμή λοιπόν που ο Μπάμπης «νοιάζεται» μάλλον ακόμα και πόσο νερό απαιτείται για το πλύσιμο κάθε πιάτου, στη Βουλή κατατέθηκαν οι συμβάσεων παραχώρησης δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων σε Κρήτη και Ιόνιο. Μια θαλάσσια έκταση 50.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων παραχωρείται σε πετρελαϊκές εταιρείες «θέτοντας σε ανυπολόγιστο κίνδυνο, όχι μόνο μοναδικής οικολογικής αξίας περιοχές, όπως ο Κυπαρισσιακός Κόλπος και ο κόλπος του Λαγανά, αλλά και εμβληματικούς τουριστικούς προορισμούς σε Κρήτη, Ιόνιο και Δυτική Ελλάδα», όπως τονίζουν σε κοινή επιστολή τους προς τους βουλευτές το WWF και η Greenpeace.



Όπως τονίζουν, ξανά και ξανά, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι συμβάσεις αυτές

  • Δεν παρέχουν τις απαραίτητες εγγυήσεις ασφάλειας από τις πετρελαϊκές επιχειρήσεις που θα δραστηριοποιηθούν στην περιοχή, οι οποίες είναι υπεύθυνες για μερικές από τις σοβαρότερες περιβαλλοντικές καταστροφές στην ιστορία.
  • Καταστρατηγούν το περιβαλλοντικό κεκτημένο, καθώς επιτρέπουν ιδιαίτερα παρεμβατικές κι επικίνδυνες εργασίες, όπως είναι η έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων ακόμα και μέσα σε προστατευόμενες περιοχές.
  • Εγκλωβίζουν τη χώρα σε ένα μονοπάτι ασύμβατο με τη συμφωνία του Παρισιού. Οι νέες πολιτικές για την αποτροπή της κλιματικής κρίσης θα καταστήσουν τα έργα εκμετάλλευσης ζημιογόνα επιβαρύνοντας τους φορολογούμενους πολίτες με δισεκατομμύρια ευρώ στα επόμενα χρόνια.
  • Διαιωνίζουν την εξάρτηση της χώρας μας από τα ορυκτά καύσιμα, όταν όλα τα διαθέσιμα οικονομικά στοιχεία δείχνουν ότι η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα είναι, όχι μόνο, επιστημονικά αναγκαία, αλλά και η βέλτιστη οικονομική επιλογή με όρους βιώσιμης ανάπτυξης

Το υπουργείο Περιβάλλοντος από την πλευρά του εξέδωσε μία ανακοίνωση για τα οφέλη από τη δραστηριότητα των πετρελαϊκών, που χαρακτηρίζεται «εκτός τόπου και χρόνου» και γεμάτη «μυθεύματα». Πρακτικά, ακόμα και χωρίς τη ρύπανση και τα (ιδιαίτερα συχνά παγκοσμίως) ατυχήματα, όπως μας είπε ο Δημήτρης Ιμπραήμ, υπεύθυνος εκστρατείες του WWF στο ραδιόφωνο του TPP, μόνο ένα ποσοστό 4-7% των κερδών των πετρελαϊκών εταιρειών θα καταλήξει στο ελληνικό κράτος. Χωρίς επίσης να έχει γίνει καμία ουσιαστική συζήτηση για την στρατηγική επιλογή των ελληνικών κυβερνήσεων να «στηριχθούν» στην πετρελαϊκή βιομηχανία, την ίδια στιγμή που η παγκόσμια κοινότητα ασχολείται όλο και περισσότερη με την κλιματική αλλαγή και κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Συνολικά, από το 2014 κι έπειτα, έχουν περάσει από την ελληνική Βουλή (μαζί με αυτές τις 4 τελευταίες) 13 συμβάσεις, υπέρ πολυεθνικών όπως η Total, η Exxon Mobil, η Repsol και τα ΕΛΠΕ.

Image result for wwf υδρογονανθρακες ελλαδα53

Παράλληλα επίσης με τις δηλώσεις Παπαδημητρίου, η κυβέρνηση βρίσκεται σε συνεχείς επαφές με την Eldorado Gold, όχι μόνο για συνέχιση της δραστηριότητάς της στην Χαλκιδική (με νέα σύμβαση και με ακόμα λιγότερα οφέλη για τα κρατικά ταμεία), αλλά και επέκτασή της στη Θράκη. Φαίνεται ότι και για την Eldorado το νερό είναι απαράδεκτα φτηνό, καθώς πριν μερικούς μήνες, για ακόμα μία φορά, οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος διαπίστωσαν συστηματική ρύπανση και υποβάθμιση του ποταμού Μαυρόλακκα που είναι ο αποδέκτης των υγρών αποβλήτων του μεταλλείου Ολυμπιάδας.

Στην παραλία του Στρατωνίου επίσης, έχουν παρατηρηθεί εικόνες όπως η παρακάτω και η ρύπανση που επιβεβαιώθηκε είχε ως αποτέλεσμα να αφαιρεθεί η «γαλάζια σημαία».

Image result for αφαιρεθηκε γαλαζια σημαια στρατωνι 

Βέβαια, όταν οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου επέβαλαν πρόστιμο 1,7 εκατ. ευρώ στην εταιρεία για συστηματικές παραβιάσεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, η ποινή κατέπεσε στα δικαστήρια, καθώς κρίθηκε ότι  «από τη διαπίστωση των παραβάσεων μέχρι την επιβολή του προστίμου πέρασε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα».

Την ίδια στιγμή, τέλος, των δηλώσεων Παπαδημητρίου, η κυβέρνηση έχει στο συρτάρι της μια σειρά διατάξεων για την παραχώρηση του αιγιαλού και των παραλιών σε ιδιώτες. Μπορεί οι διατάξεις να αποσύρθηκαν μετά τις αντιδράσεις, προσωρινά και να μην συμπεριλαμβάνονται σε «αναπτυξιακό νομοσχέδιο», αλλά οι προθέσεις είναι έκδηλες. Δημόσιες εκτάσεις, σπάνιου φυσικού πλούτου, κινδυνεύουν να δοθούν ακόμα και με απευθείας παραχώρηση, ώστε να δημιουργηθούν ιδιωτικές παραλίες, «επιχειρηματικά πάρκα», η να χρησιμοποιηθούν πρακτικά ως χώροι απόθεσης αποβλήτων για μεταλλευτικές και άλλες ρυπογόνες επιχειρήσεις. Και σε αυτήν την περίπτωση και μορφή, το νερό φαίνεται, όχι μόνο «απαράδεκτα φτηνό», αλλά και πρόσφορο για εκμετάλλευση και «αξιοποίηση».

Δεν έχει λοιπόν εντελώς άδικο ο «αγαπητός» Μπάμπης. Το ερώτημα βέβαια είναι από ποια πλευρά βλέπει κανείς το ζήτημα και σε ποια πλευρά κινείται. Με τους Μπάμπηδες ή με τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά όπως νερό, ρεύμα, στέγαση. Με τη συνεχή εκμετάλλευση, την εμπορευματοποίηση και την κερδοσκοπία ή με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την γελοιότητα ή τη λογική.

Α, και «Πίσω λαγοί».