Πριν λίγα εικοσιτετράωρα ο υπουργός άμυνας του Ισραήλ Αβιγκντόρ Λίμπερμαν, στο πλαίσιο επίσημης επίσκεψης στις ΗΠΑ, δήλωσε πως «θα συνεχίσουμε να επιχειρούμε στη Συρία χωρίς περιορισμούς». Χθες, ο επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Μάικ Πομπέο, του οποίου η τοποθέτηση εγκρίθηκε επίσημα από τη Γερουσία μόλις την περασμένη Παρασκευή, βρέθηκε στην Ιερουσαλήμ για να συναντηθεί με τον Βενιαμίν Νετανιάχου, που εκτός από πρωθυπουργός έχει και το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου εξωτερικών. Μετά τη συνάντηση των δύο ανδρών ο Πομπέο τόνισε πως «αν η συμφωνία με το Ιράν δεν βελτιωθεί, θα τερματιστεί». Λίγο μετά ο Νετανιάχου είχε τηλεφωνική συνομιλία με τον Τραμπ και σήμερα το πρωί έγινε γνωστό πως το βράδυ επλήγησαν στόχοι στη Συρία. Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα αναφορές χτυπήθηκε μια εγκατάσταση έξω από το Χαλέπι και η βάση της 47ης Ταξιαρχίας κοντά στη Χάμα. Στην τελευταία υπήρχαν αποθηκευμένες μεγάλες ποσότητες πυραύλων, μεταξύ αυτών συστοιχίες πυραύλων εδάφους-εδάφους που επιδιώκει να αναπτύξει το Ιράν στη Συρία. Ο απολογισμός του χτυπήματος, σύμφωνα με πηγές προσκείμενες στο καθεστώς  Άσσαντ, ήταν 16 νεκροί, 11 εκ των οποίων Ιρανοί. Το αν οι υπόλοιποι ήταν Σύριοι ή Σιίτες Πακιστανοί που πολεμούν υπό ιρανική διοίκηση στην πολιτοφυλακή Ζαϊναμπιγιούν μένει να διευκρινιστεί
 
Το Τελ Αβίβ δεν ανέλαβε επίσημα την ευθύνη, αλλά αυτό είναι προσφιλή τακτική των Ισραηλινών. Μάλιστα, κάποια συριακά μέσα έκαναν την εκτίμηση ότι η επίθεση εξαπολύθηκε από τις βρετανικές και αμερικανικές δυνάμεις που σταθμεύουν στην Ιορδανία.  Όμως ΗΠΑ και Βρετανία συνηθίζουν να μην αποστασιοποιούνται από τη δράση των δυνάμεων τους. Τέλος, Ισραηλινοί αξιωματούχοι δεν επιδόθηκαν σε καμία σοβαρή προσπάθεια για να αποσείσουν τις υποψίες ότι οι «εχθρικού» πύραυλοι που χτύπησαν τη Συρία ήταν δικοί τους.

 
Τα γεγονότα όχι μόνο συνηγορούν στην ανάμιξη του Ισραήλ, αλλά επιπλέον δείχνουν τη σκοπιμότητα της επίθεσης. Δίχως άλλο, ο Νετανιάχου θέλησε να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στο Ιράν, και ειδικότερα στον πρόεδρο του που πρόσφατα ανέβασε τους τόνους, ότι δεν θα ανεχθεί ενίσχυση της ιρανικής παρουσίας στη Συρία τη στιγμή που ο Άσσαντ φαίνεται να θωρακίζει την κυριαρχία του σε μεγάλο μέρος της χώρας. Ο Νετανιάχου φαίνεται να εκμεταλλεύεται στο έπακρο την αυτοσυγκράτηση που επιδεικνύουν οι Ιρανοί σε αναμονή των αποφάσεων για τη συνέχιση ή μη της συμφωνίας για το πυρηνικό του πρόγραμμα. Υπενθυμίζεται πως ο Αμερικανός πρόεδρος πρέπει να υπογράψει την ανανέωση ή μη της συνθήκης στις 12 Μαΐου.

Όμως το παιχνίδι του Ισραηλινού ηγέτη δεν διεξάγεται σε συνθήκες εργαστηρίου και ο κίνδυνος τα πράγματα να πάρουν ανεξέλεγκτη τροπή δεν είναι τελείως αμελητέος. Και αυτό γιατί ο Νετανιάχου επιδίδεται σε ένα ιδιότυπο κλιμακούμενο «bullying». Συγκεκριμένα, η χθεσινή επίθεση ήταν και πολύ έντονη, και όχι ιδιαίτερα χρονικά απόμακρη από την τελευταία ανάλογη επιχείρηση. Υπό αυτές τις συνθήκες οι Ιρανοί βρίσκονται ενώπιον τεσσάρων επιλογών.

Η πρώτη, και ευκταία για το Ισραήλ, είναι να πάρουν το μήνυμα και να κάνουν όσο πιο διακριτική γίνεται την παρουσία τους στη Συρία. Η δεύτερη, που βασικά είναι αυτή που μάλλον εφαρμόζεται μέχρι σήμερα, είναι να αφήσουν αναπάντητες τις προκλήσεις και να συνεχίσουν την αθόρυβη ενίσχυση των θέσεών τους στο συριακό έδαφος προεξοφλώντας κάποιες απώλειες από τα σχεδόν βέβαια μελλοντικά ισραηλινά χτυπήματα. Το τρίτο σενάριο έχει να κάνει με το ενδεχόμενο ατυχήματος από την αυτόνομη δράση κάποιου τοπικού διοικητή που δεν θα πειθαρχήσει στη λογική της αυτοσυγκράτησης. Με απλά λόγια, είναι πιθανό κάποιος αξιωματικός, είτε στο πλαίσιο αυτοάμυνας, είτε επειδή θα θέλει να απαντήσει στην απώλεια των ανδρών του, να αποφασίσει να σηκώσει κάποιο οπλισμένο μη επανδρωμένο αεροσκάφος και να χτυπήσει κάποιο ισραηλινό φυλάκιο στη μεθόριο. Μια τέτοια ενέργεια ενδεχομένως να επέφερε το θάνατο μικρού αριθμού Ισραηλινών στρατιωτών που λόγω των βέβαιων δυσανάλογων ισραηλινών αντιποίνων θα ωθούσε την Τεχεράνη να διολισθήσει χωρίς προετοιμασία στην ακραία τέταρτη επιλογή.

Κάπου σε κάποια ασφαλή εγκατάσταση σήμερα στην Τεχεράνη οι άνθρωποι που κρατούν στα χέρια τους την τύχη της ισλαμικής δημοκρατίας εξετάζουν, μεταξύ άλλων, το ενδεχόμενο να κάνουν ότι δεν έκανε ο Νάσερ το 1967. Να πάρουν δηλαδή την πρωτοβουλία του πρώτου αποφασιστικού πλήγματος σε μια υποτιθέμενη αναπόφευκτη σύρραξη με το Ισραήλ. Με άλλα λόγια, ειδικά μετά την αποψινή ομιλία του Ισραηλινού πρωθυπουργού, ενδέχεται ο πνευματικός ηγέτης του Ιράν, ο πρόεδρος και ο επικεφαλής των Φρουρών της Επανάστασης να καταλήξουν πως ο κατευνασμός και η αυτοσυγκράτηση δεν έχει κανένα νόημα με το δίδυμο Νετανιάχου-Τραμπ που έχουν προαποφασίσει τόσο τον τερματισμό της συμφωνίας για τα πυρηνικά, την οποία οι διεθνείς παρατηρητές επιβεβαιώνουν πως το Ιράν τηρεί, όσο και την επίθεση στην ισλαμική δημοκρατία σε χρόνο που εκείνοι θα επιλέξουν. Αν αυτό είναι το συμπέρασμά τους τότε η σύγκρουση θα φαντάζει μονόδρομος. Μοιραία λοιπόν θα διαμηνύσουν στη Χεζμπολάχ, η οποία λόγω της ανάμιξής της στο συριακό εμφύλιο έχει αναβαθμιστεί επιχειρησιακά, να ανοίξει τους «ασκούς του Αιόλου». Συγκεκριμένα, οι δεκάδες χιλιάδες πύραυλοι μέσου και μεγάλου βεληνεκούς που βρίσκονται σπαρμένοι στο Νότιο Λίβανο θα πλήξουν την ισραηλινή ενδοχώρα. Μέσα στη γενικότερη αναταραχή, και λόγω των οξυμένων πνευμάτων από τις πρόσφατες διαδηλώσεις στο φράχτη με το Ισραήλ, η Χαμάς μάλλον θα αναγκαστεί να ανοίξει δεύτερο μέτωπο στο Νότο. Και επειδή Ισραηλινοί αξιωματούχοι έχουν πει πως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το Ιράν θα στοχοποιηθεί άμεσα, είναι λογικό να περιμένουμε πυραυλικές επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ τόσο από ιρανικό, όσο και συριακό έδαφος.

Δεδομένης της υπεροπλίας των Ισραήλ-ΗΠΑ το αποτέλεσμα της σύρραξης είναι μάλλον προδιαγεγραμμένο. Το θέμα όμως είναι για πόσο διάστημα, ειδικά αν είναι σε θέση άμυνας στην αρχή, μπορεί πολιτικά και επικοινωνιακά να διαχειριστεί η ισραηλινή ηγεσία μια κατάσταση όπου δεκάδες πύραυλοι εκρήγνυνται στην Άκρα, τη Χάιφα, τη Νετάνια και το Τελ Αβίβ. Όπου εκατοντάδες πολίτες και στρατιώτες τραυματίζονται ή σκοτώνονται. Και όπου η οικονομική δραστηριότητα, κυρίως η τουριστική βιομηχανία, καταρρέει και καταβαραθρώνεται. Επίσης για την τελική επικράτηση θα απαιτηθεί η ανακατάληψη της Γάζας και του Νότιου Λιβάνου με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις θυσίες σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό από πλευράς στρατού. Τέλος, το Ιράν καίτοι θα γίνει στόχος εκτεταμένων βομβαρδισμών πολύ δύσκολα θα γίνει αντικείμενο εισβολής και κατοχής όπως το Ιράκ το 2003 διότι κάτι τέτοιο θα ήταν απαγορευτικά κοστοβόρο για τις ΗΠΑ. Σε αυτό το πλαίσιο, το Ιράν και οι περιφερειακοί του σύμμαχοι, αν δείξουν ικανή αντοχή και ανθεκτικότητα, μπορεί να σύρουν το Ισραήλ σε μια αξιοπρεπή εκεχειρία. Μάλιστα, δεν αποκλείεται το ρόλο του διαμεσολαβητή να αναλάβει η Ρωσία λόγω της ουδέτερης στάσης της. Περιττό να αναφέρουμε πως έτσι θα ενισχύσει έτι περισσότερο τόσο το προφίλ του Πούτιν, όσο και την επιρροή της Μόσχας εν γένει στη Μέση Ανατολή.

Δεν είναι τυχαίο πως αυτό το σενάριο αποτελεί την έσχατη λύση. Και αυτό γιατί είναι σχεδόν βέβαιο πως οι καταστροφές και οι ανθρώπινες απώλειες σε Γάζα, Λίβανο, Συρία και Ιράν θα είναι πολλαπλάσιες από αυτές που θα υποστεί το Ισραήλ. Και όμως αυτό το σενάριο, που για τους περισσότερους μέχρι τώρα δεν ήταν παρά ένα θεωρητικό σχέδιο επί χάρτου, μέρα με τη μέρα φαντάζει λιγότερο απίθανο εξαιτίας της τυχοδιωκτικής επιμονής της ισραηλινής ηγεσίας να δοκιμάζει τα όρια των Ιρανών στη Συρία.