Προσπαθούν να μας πείσουν, ταυτόχρονα, ότι οποιαδήποτε προσπάθεια συλλογικής χειραφέτησης είναι όχι μόνο μάταια, αλλά και επικίνδυνη, ότι η θέσπιση κανόνων που προστατεύουν την κοινωνική πλειοψηφία είναι επιζήμια για την οικονομία, ότι η θεμελίωση της ανθρώπινης συνύπαρξης στην συνεργασία και την αλληλεγγύη αποτελεί παρωχημένο ρομαντισμό.

Η στήλη (φιλ≠)ελευθέρως, που αυτήν την εβδομάδα ξεκινάει την πορεία της στο The Press Project, έχει πρόθεση να σπάσει το μονοπώλιο του νεοφιλελεύθερου λόγου,  συγκεντρώνοντας κείμενα που διαφορετικά θα χάνονταν στη διαρκή ροή παραγωγής και κατανάλωσης πληροφορίας. Στην στήλη συνεισφέρουν δεκάδες συντάκτες και συντάκτριες που, πατώντας γερά στην κοινωνική πραγματικότητα, αρθρώνουν εδώ και καιρό έναν αντίλογο στον κυρίαρχο λόγο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε μπλόγκ, σε διαδικτυακά ή έντυπα περιοδικά. Συντάκτες που αναδεικνύουν τις αξίες και τις πρακτικές των κοινωνικών κινημάτων και, απεγκλωβισμένοι απο τον κορσέ του πολιτικού ρεαλισμού, προβάλλουν έναν διαφορετικό πολιτικό πολιτισμό στηριγμένο στην ελευθερία και στην ισότητα. Η στήλη (φιλ≠)ελευθέρως είναι μια στήλη συλλογική, με ανοιχτή συντακτική ομάδα, που στοχεύει να παρεμβει νηφάλια αλλά αποτελεσματικά στον δημόσιο διάλογο και να αποδομήσει υπομονετικά και συστηματικά τη νεοφιλελεύθερη σκέψη.

Η επιλογή του TPP για τη φιλοξενία της στήλης δεν είναι τυχαία. Είναι ένας χώρος που ταιριάζει σε αυτή την πρόθεση, καθώς αντλεί από την παράδοση των αυτοδιαχειριζόμενων μέσων ενημέρωσης, των αυτοδιαχειριζόμενων μέσων παιδείας. Αυτές οι προσπάθειες για δημιουργία κοινωνικών χώρων χειραφέτησης έχουν πολύ μακρά ιστορία και δεν θα πρέπει να δούμε την έννοια του χώρου στενά. Ο δημόσιος χώρος δεν είναι προφανώς κάτι ανάμεσα σε τοίχους, κάτι γεωμετρικό. Ο δημόσιος χώρος είναι ο μεταξύ μας χώρος, στον βαθμό που τον περιφρουρούμε από τον εποικισμό κάθε μορφής στυγνής ανάγκης και καταναγκασμού. Είναι ο χώρος της ακοής, του βλέμματος, της αναγνώρισης και της μεταμόρφωσης του ενός από τον άλλον και όλων μαζί. Μπορεί να είναι η Πνύκα αλλά και τα Αθήναια, μπορεί να είναι η αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ κάποιο καλοκαίρι, ένα σάιτ, μια εφημερίδα, αλλά και ένας τοίχος γραμμένος με μαρκαδόρο.

Ξεκινούμε λοιπόν σήμερα να γράφουμε σε αυτόν τον τοίχο. Περαστικέ διαβάτη, σταμάτα λίγο να δουλεύεις, στάσου να δεις τι γράφει και πάρε κι εσύ τον μαρκαδόρο σου.