της Τζένης Τσιροπούλου
Ο Αμίρ είναι χαμογελαστός και ντροπαλός με μάτια γεμάτα ζωηράδα. Περπατάει σχεδόν χοροπηδηχτά στον δρόμο. Φοράει ένα μπλε παντελονάκι, άσπρο πουκάμισο, μπλε γραβατούλα και μπλε μάλλινο γιλέκο. Ο Αμίρ φοράει τα ρούχα της παρέλασης, της αιτίας (ή αφορμής;) που κόστισε στον μικρό 11χρονο μαθητή από το Αφγανιστάν και την οικογένειά του μια επίθεση με μπουκάλια και πέτρες την ώρα που κοιμόντουσαν, μερικές εκδορές στο πόδι της μητέρας του από το σπασμένο τζάμι, μια μετακόμιση από ένα σπίτι που, όπως μου λένε, «τους άρεσε πολύ» και φόβο που ενστάλαξαν μέσα τους, τα ξημερώματα της 3ης του Νοέμβρη, οι εν δυνάμει δολοφόνοι ρατσιστές.
Με τον Αμίρ και τη μαμά του, την Αραζού, δώσαμε ραντεβού τη Δευτέρα στην καινούρια τους γειτονιά. Μετά από τη φασιστική επίθεση που δέχτηκαν στο παλιό τους σπίτι στη Δάφνη, η εντολή που έχουν από τις αρμόδιες ΜΚΟ είναι να μην δημοσιοποιηθεί ο ακριβής τόπος διαμονής τους. Σήμερα, στο καινούριο τους σπίτι, που παρέχεται από το πρόγραμμα στέγασης προσφύγων, συγκατοικούν με μια μάνα από το Αφγανιστάν και την κόρη της.
«Φοβόμαστε ακόμα λιγάκι, ναι» μού λέει η 25χρονη μητέρα ενώ παραγγέλνει τσάι για εκείνη και τον Αμίρ στο συνοικιακό καφέ. «Μας άρεσε στη Δάφνη και δεν είχαμε δεχτεί επιθετικές συμπεριφορές πριν από εκείνο το βράδυ. Μετά την επίθεση, όχι, δεν ήρθε κάποιος να μας συμπαρασταθεί από τη γειτονιά» λέει η Αραζού που μέχρι πριν την επίθεση περνούσε τη μέρα φροντίζοντας τα τρία της παιδιά και παρακολουθώντας μαθήματα αγγλικών. Σήμερα, η μέρα είναι άδεια αφού η οικογένεια δεν έχει καμία δραστηριότητα μετά την επίθεση και ο Αμίρ και τα αδέρφια του περιμένουν να ενημερωθούν πότε θα ξαναπάνε σχολείο και πού. «Πριν ήταν πάρα πολύ καλά. Τώρα περιμένουμε σιγά-σιγά να ξαναγίνει φυσιολογική η ζωή μας» μου λέει η Αραζού που έχει ακόμα δύο παιδιά, τον 9χρονο Ουαλί και την 7χρονη Ελνάζ.
Ο Αμίρ επαναλαμβάνει συχνά την αγαπημένη του φράση στα ελληνικά: «Είναι τέλεια». Όταν τον ρωτάω αν του αρέσει το σχολείο, καθώς και η σύντομη ζωή του στην Ελλάδα, χαμογελάει πλατιά και λέει «Είναι τέλεια γιατί εδώ δεν έχει πόλεμο όπως στο Αφγανιστάν». Το αγαπημένο του μάθημα είναι τα ελληνικά και το όνειρό του είναι να γίνει οδοντίατρος.
Μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα, κατάφεραν τελικά με τη δεύτερη προσπάθεια να φτάσουν πριν από δύο χρόνια από την Τουρκία στις ακτές της Λέσβου. Τότε αντίκρισαν και για πρώτη φορά τη θάλασσα στη ζωή τους. Για το ταξίδι τούς βοήθησε οικονομικά ο παππούς, που έχει ένα παλιό χαμάμ στο Αφγανιστάν. Ο Αμίρ και η οικογένειά του έζησαν για έναν χρόνο στο καμπ της Μόριας, αλλά η μητέρα του Αμίρ είναι διαβητική κι έτσι τους επετράπη να μετακομίσουν στην Αθήνα ώστε μια φορά τον μήνα να μπορεί να πηγαίνει για έλεγχο στο νοσοκομείο.
Η αφήγηση της ιστορίας τους σταματάει για λίγο, όταν χτυπάει το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο μπαμπάς, ο οποίος βρίσκεται στη Γερμανία. «Έχω να τον δω δύο χρόνια» μού λέει ο Αμίρ. Το όνειρο τής οικογένειας είναι να επανενωθεί στη Γερμανία. Η Αραζού έχει καταθέσει την αίτηση για οικογενειακή επανένωση και όλοι μαζί περιμένουν εναγωνίως την απόφαση. «Αν απορριφθεί η αίτηση επανένωσης, θα κάνουμε αίτηση ασύλου στην Ελλάδα. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Αλλά εδώ είναι επικίνδυνα και κινδυνεύει η ζωή μας» μου λέει η μητέρα των τριών ανήλικων παιδιών.
Και ενόσω την υπόθεση της επίθεσης στο σπίτι του Αμίρ έχει αναλάβει να εξετάσει το Τμήμα Ρατσιστικής Βίας της ΕΛ.ΑΣ., στο κέντρο της Αθήνας, στο Σύνταγμα, 14 πρόσφυγες από τη Συρία κήρυξαν απεργία πείνας την 1η του Νοέμβρη, με κεντρικό σύνθημα «Επανενώστε μας με τις οικογένειές μας τώρα», καταγγέλοντας ότι «η ελληνική και η γερμανική κυβέρνηση δε σέβονται τους νόμους για την οικογενειακή επανένωση». «Είμαστε πάνω από 4.000 πρόσφυγες που περιμένουμε να μεταφερθούμε στη Γερμανία για να ενωθούμε με την οικογένειά μας. Περιμένουμε εδώ και τουλάχιστον 18 μήνες στην Ελλάδα σε άθλιες συνθήκες» διαμαρτύρονται οι απεργοί πείνας. Επιπλέον, εξαιτίας της σχετικής γραφειοκρατίας, κάποια παιδιά μένουν εκτός εκπαίδευσης λόγω λίμπο.
Όταν ρωτάω τον Αμίρ πώς του φάνηκε η συνάντηση με τον Αλέξη Τσίπρα γελάει και ξεθαρρεύει. Μου λέει ότι πέρασε πολύ όμορφα εκείνη την ημέρα και χάρηκε που τους προσκάλεσε ο πρωθυπουργός.
«Δεν ξέρω αν μπορεί να μας βοηθήσει να πάμε στη Γερμανία, αλλά είπε ότι θα μας βοηθήσει να έρθει ο αδερφός μου από το Καρά Τεπέ στη Μυτιλήνη εδώ στην Αθήνα για να έχουμε βοήθεια» λέει η μητέρα του Αμίρ.
Όσο συζητάμε, δεν νιώθουν καμία στιγμή την ανάγκη να ξεσπάσουν για την επίθεση που δέχτηκαν. Δεν τρέφουν θυμό μέσα τους. Η μοναδική στιγμή που μητέρα και γιος γίνονται πιο συναισθηματικοί είναι όταν συζητάμε για την παρέλαση. «Στενοχωρέθηκα που δε μου έδωσαν τη σημαία» λέει ο Αμίρ, ενώ η Αραζού κουνάει το κεφάλι της εμφατικά.
Σε λίγο θα πάνε πίσω στο παλιό τους σπίτι στη Δάφνη για να μαζέψουν τα τελευταία εναπομείναντα πράγματά τους που άφησαν, όταν μετακόμισαν άρον-άρον. Στην καινούρια τους γειτονιά δεν κυκλοφορούν ακόμα πολύ, παρά μόνο για λίγα ψώνια στο σούπερ μάρκετ.
Πριν φύγουν για να ετοιμάσουν το μεσημεριανό γεύμα, η Αραζού μού ζητάει συγγνώμη που δεν μπορεί ακόμα να με καλέσει στο σπίτι της και με αγκαλιάζει εγκάρδια.
Στον δρόμο, ένα περαστικό αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα και ένας νεαρός άντρας και μια κοπέλα γυρνάνε προς το μέρος μας και φωνάζουν: «Αμίρ, Αμίρ!», σχηματίζοντας το σήμα της νίκης με τα χέρια τους.