Του Γιώργου Μυζάλη
Σε ένα πρόγραμμα που ικανοποιεί και τον πιο απαιτητικό και που φιλοδοξεί και – σε μεγάλο βαθμό πετυχαίνει – να κάνει το κοινό να τραγουδήσει χωρίς ντροπές και «κρατήματα». Πως επιχειρεί να το κατορθώσει αυτό; Με μια δοκιμασμένη συνταγή, που, ειδικά το προηγούμενο Σάββατο, πέτυχε και με το παραπάνω: το πρόγραμμα περιλαμβάνει μόνο καλά και αγαπημένα τραγούδια. Είναι τόσο απλό; Προφανώς ναι, αλλά και προφανώς όχι.
Δεν αρκούν τα καλά τραγούδια από μόνα τους για να συστήσουν ένα δυνατό playlist. Είναι κι άλλα τα απαραίτητα συστατικά ενός επιτυχημένου live. Χρειάζεσαι, για παράδειγμα, μια καλή ορχήστρα, για να τα παίξει σωστά, μετρημένα δεξιοτεχνικά – όχι φλύαρα, και με την κατάλληλη αισθητική. Η ορχήστρα αυτή υπάρχει στο Passport και απότελείται από τους: Δημήτρη Μπέλο (πλήκτρα και ενορχηστρωτική επιμέλεια), Δημήτρη Καρασούλο (κιθάρες), Χάρη Χαραλάμπους (μπάσο), Δήμο Πολυμέρη (ακορντεόν), Γιώργο Παχή (μπουζούκι, μπαγλαμά, μαντολίνο) και Δημήτρη Κλώνη (τύμπανα). Αλλά δεν φτάνει η ορχήστρα από μόνη της, όσο καλή κι αν είναι. Χρειάζονται καλές φωνές, με βασικό τους ερμηνευτικό όπλο το συναίσθημα σε συνεργασία με την τεχνική. Και τέτοιες συναντά ο επισκέπτης του «τραγουδήστε, μη ντρέπεστε».
Ο Μπάμπης Στόκας είναι αυτό που, στην καθομιλουμένη, θα λέγαμε «τραγουδισταράς». Τραγουδιστής από κούνια, δηλαδή. Τραγουδάει σα να είναι κάτι πολύ φυσικό αυτό, σαν να είναι κάτι έμφυτο και ταυτόχρονα απαραίτητο για την επιβίωσή του. Και αυτό ακούγεται στον τρόπο που ερμηνεύει κάθε τραγούδι ξεχωριστά. Η μεγάλη έκπληξη, πέραν των δικών του (προσωπικών, αλλά και εποχής Πυξ Λαξ) τραγουδιών, για όσους δεν τον έχουν «μετρήσει» σωστά, είναι οι συγκινητικές και συναισθηματικές του ερμηνείες σε καθαγιασμένα λαϊκά τραγούδια που περιλαμβάνονται στο δεύτερο μέρος του προγράμματος. Τον βλέπεις να λέει τον «Αλήτη» (μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας – στίχοι: Αλέκος Καγιάντας), το «Όλες του κόσμου οι Κυριακές» (μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος – στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος), το «Ξημερώνει» (μουσική: Αντώνης Βαρδής – στίχοι: Χάρις Αλεξίου) ή το «Δε λες κουβέντα» (μουσική: Δήμος Μούτσης – στίχοι: Κώστας Τριπολίτης) και καταλαβαίνεις ότι τον «καίει» το τραγούδι. Κι εκείνος το αντιμετωπίζει σαν οξυγόνο.
Από κοντά και οι κυρίες της βραδιάς: εξαιρετική, με την πάντοτε σεμνή και γλυκιά της παρουσία, τόσο σε ανθρώπινο, όσο και σε ερμηνευτικό επίπεδο, η Ανδριάνα Μπάμπαλη. Το πιο ευχάριστο και αισιόδοξο με την περίπτωση αυτής της τραγουδίστριας είναι η εξέλιξη και η αναζήτηση, που μάλλον – αργά ή γρήγορα – θα την «αναβαθμίσουν» σε τραγουδοποιό με σημαντικό ερμηνευτικό παρελθόν. Προσωπικά, μάλιστα, ελπίζω στα χρόνια που θα έρθουν, η τραγουδοποιός να «νικήσει» την τραγουδίστρια. Τα πρώτα δημιουργικά βήματά της, πάντως, είναι ενθαρρυντικά. Παράλληλα, η Φρόσω Στυλιανού, που στο παρελθόν με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου δε με είχε ενθουσιάσει, ετούτη τη φορά με κέρδισε ερμηνεύοντας και τη «Συναυλία», ένα δικό της τραγούδι (στίχοι – μουσική) που προσεγγίζει διαφορετικά τον έρωτα μέσα από τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, θα σας πρότεινα να πάτε στο Passport και να τραγουδήσετε χωρίς να ντρέπεστε μαζί με το Μπάμπη, την Ανδριάνα και τη Φρόσω. Για όλους τους παραπάνω και για έναν ακόμη: τον εξαιρετικό χώρο. Γιατί, όπως έλεγα σε μια φίλη, το νέο Passport Κεραμεικός, σου δίνει την αίσθηση ενός μεγάλου φιλόξενου σπιτικού σαλονιού.
Γιώργος Μυζάλης