Του Γιώργου Μυζάλη
Όταν όλο αυτό καταλάγιασε μέσα μου και άρχισα να επανέρχομαι, με κυρίευσε ένα άγχος για το τι θα γράψω… Πως θα μεταφέρω στο χαρτί, στο πληκτρολόγιο έστω, όλα όσα βίωσα στη μιάμιση ώρα που κράτησε αυτό το ταξίδι; Μιλώ για το «Χειρόγραφο», την φετινή παράσταση της Χαρούλας Αλεξίου σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, που ανεβαίνει στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου στον Κεραμεικό.
Για μιάμιση ώρα, η Αλεξίου «ξεγυμνώνεται» στη σκηνή, με τρόπο τελείως διαφορετικό από εκείνον με τον οποίο μας είχε συνηθίσει έως τώρα. Χωρίς να είναι η τραγουδίστρια που ήταν κάποτε, χωρίς να είναι η ηθοποιός με τις περγαμηνές, χωρίς να ελαφροπατά ή να επιδεικνύεται, «τσαλακώνοντας» την εικόνα της και αποκαλύπτοντας την αλήθεια της, τη ζωή της, τα ψεγάδια και τα «σκουπιδάκια» της. Σαν εξομολόγηση, σαν ψίθυρος, σαν μια βόλτα χεράκι – χεράκι με τον θαυμαστή / ακροατή της. Σαν, ένα, «έλα κάθισε κοντά μου και θα στα πω όλα». Σαν ψυχοθεραπεία, αλλά και σαν λυτρωμός ένα πράγμα. Σίγουρα σαν κάθαρση για την ίδια αλλά και για το ακροατήριο.
Με λίγα τραγούδια, σωστά τοποθετημένα, με εξαιρετική ατμόσφαιρα και αφοπλιστική ευθύτητα, αλλά και με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Στη μιάμιση αυτή ώρα, έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να κρατά την αναπνοή του. Άλλες, πάλι, άφηνα τα δάκρυά μου να παίξουν το ρόλο τους. Δάκρυα λύπης, συγκίνησης, αλλά και χαράς και γέλιου
Μου είπε κάποτε σε μια συνέντευξη ο αρχι-Χαΐνης Δημήτρης Αποστολάκης – και συμφωνώ απολύτως έκτοτε – ότι το πιο σημαντικό επίτευγμα για έναν καλλιτέχνη είναι η δημιουργία μιας συγκινητικής αφήγησης. Αυτό είναι το «Χειρόγραφο». Ίσως η πιο συγκινητική αφήγηση που μας έχει προσφέρει η Χάρις Αλεξίου τα τελευταία χρόνια.
Συχνά, και μάλλον αυτή είναι μία από αυτές τις περιστάσεις, τα λόγια είναι περιττά. Δεν χρειάζονται. Και σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστούν τις εικόνες, τα συναισθήματα, τη συγκίνηση και – βέβαια – τα τραγούδια. Δυο αράδες όμως, ίσως, βοηθήσουν τον αναγνώστη να πάρει μια ιδέα. Τον αναγνώστη που οφείλει να γίνει θεατής, ακροατής και κοινωνός του «Χειρογράφου».
Να θυμηθεί ότι η Χάρις Αλεξίου κρύβει ακόμα δύο πρόσωπα πίσω από το μεγάλο όνομα της μαρκίζας: τη Χαρούλα Αλεξίου και τη Χαρίκλεια Ρουπάκα. Στα τρία αυτά ονόματα και στη μία τους ψυχή που με το «Χειρόγραφο» στέκεται μπροστά στον θεατή ολόγυμνη και ειλικρινής, χρωστάμε πολλά. Και αυτό είναι ένα χρέος που κανένας μας δεν επιθυμεί να αρνηθεί ή να αποφύγει, θαρρώ. Το διεκδικεί και η ίδια με αφοπλιστική ειλικρίνεια προς το τέλος της παράστασης μέσα από το κείμενο(σ.σ. η συγκίνηση πιθανώς να με εμπόδισε να συγκρατήσω επακριβώς τα λόγια της): «άφησέ με να σου προσφέρω από τη σκηνή, όσα εκείνη προσφέρει σε μένα». Και ποιος μπορεί να της αρνηθεί;
Γιώργος Μυζάλης