Όταν το μπλοκάρισμα της παραγωγής δεν μπλοκάρει την παραγωγή
 
Η συζήτηση για την πολύμηνη απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία δεν άγγιξε, πλην εξαιρέσεων, τον πυρήνα της ίδιας της έννοιας της απεργίας, δηλαδή την παρεμπόδιση της παραγωγικής δραστηριότητας, που σκοπό έχει να θίξει το καπιταλιστικό κέρδος. Επίσης, δεν ασχολήθηκε επί της ουσίας με τη θεμελιώδη ευκολία που διαθέτει ο καπιταλιστής να μετακινεί κατά βούληση τα κεφάλαιά του όπου θεωρεί ότι θα του αποφέρουν κέρδη. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε το σωματείο, η παραγωγή του εργοστασίου το 2010 είχε αυξηθεί από 196 σε 266 χιλιάδες τόνους σιδήρου και ο τζίρος είχε φτάσει τα 227 εκατ. ευρώ. Ωστόσο, σύμφωνα με την εταιρεία, η παραγωγική ικανότητα του εργοστασίου του Ασπροπύργου ήταν 400 χιλιάδες τόνοι και των άλλων δύο εργοστασίων του ομίλου στον Βόλο πάνω από 1,3 εκατ. τόνοι. Από τους ισολογισμούς της εταιρείας προκύπτει ότι μεταξύ 2006-2010 ο τζίρος της είχε μειωθεί κατά 35%. 
 
Η πτώση του κύκλου εργασιών δεν περιορίζεται στην επιχείρηση του Μάνεση, αλλά είναι διεθνής και αφορά μεγαθήρια: τη ThyssenKrupp (ζημία 4,7 δις το 2012), την ArcelorMittal (παύση λειτουργίας 6 εργοστασίων στο Βέλγιο με 1.300 εργαζόμενους), την ILVA (5.000 απολύσεις στην Ιταλία, κλείσιμο θυγατρικών, μεταξύ αυτών και της Hellenic Steel στη Θεσσαλονίκη), τη Χαλυβουργική κ.ο.κ. Καθένας επικαλείται μια δικαιολογία: στην περίπτωση Μάνεση φταίνε ο απεργοί, στη ThyssenKrupp φταίνε οι υπεραισιόδοξες προβλέψεις της διοίκησης, στην ILVA φταίνε οι περιβαλλοντικοί όροι. 
 
Εκείνο που δεν λέει καμιά πλευρά είναι ότι το προϊόν των χαλυβουργιών καταλήγει στην οικοδομή και τη βαριά βιομηχανία, κυρίως την αυτοκινητοβιομηχανία. Στη χώρα μας, η οικοδομή έχει απωλέσει 70% της δραστηριότητάς της την τελευταία τριετία και οι πωλήσεις αυτοκινήτων στην Ευρώπη το 2012 ήταν στα επίπεδα του 1995. 
 
Οι εργαζόμενοι είναι εγκλωβισμένοι, κι ο μόνος που έχει να κερδίσει είναι ο εργοστασιάρχης: ελλείψει επαρκούς ζήτησης του προϊόντος, όσο κι αν κρατήσει μια απεργία, θα γλιτώσει τα ημερομίσθια και θα βρει χρόνο για να αναπροσαρμόσει την επενδυτική στρατηγική του, μετακινώντας πιθανόν τα κεφάλαιά του σε άλλη δραστηριότητα ή αποσύροντάς τα από την ενεργό οικονομία. Ταυτόχρονα, θα πιέζει το κράτος με τις ενδεχόμενες απολύσεις, για να διασφαλίσει κρατική στήριξη μέσω της μείωσης των τιμών της ενέργειας (η ελληνική περίπτωση), άμεσης βοήθειας (γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία), τραπεζικών δανείων και εγγυήσεων ή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.
 
Η αντιπαραβολή της βραδύτητας των εργοδοτικών και κυβερνητικών αντιδράσεων στην περίπτωση της Ελληνικής Χαλυβουργίας (τα ΜΑΤ πήραν στα χέρια τους την κατάσταση 263 μέρες μετά την έναρξη της απεργίας) με την ταχύτητα που αντιμετωπίστηκε η πρόσφατη απεργία των εργαζομένων στη ΣΤΑΣΥ ΑΕ αντικατοπτρίζει μ’ έναν τρόπο και την απόσταση της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητας από την ιδανική αφήγηση του εργάτη που χωρίς αυτόν δεν γυρνά το γρανάζι της παραγωγής.