Η επίθεση και οι συκοφαντίες που δέχθηκα με αφορμή την υπόδειξή μου ως υποψηφίας ευρωβουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, δεν με ξαφνιάζουν. Από τη στιγμή που οι γυναίκες Ρομά του Δροσερού αποφασίσαμε να αγωνιστούμε για τη μόρφωση και τη βελτίωση της ζωής των παιδιών μας, πριν από οκτώ περίπου χρόνια, δεχτήκαμε τις πιο εξωφρενικές επιθέσεις από πολλές πλευρές του τύπου, τουρκικού και ελληνικού ,αλλά και των τοπικών αρχών της πόλης και του νομού.
Παρόλα αυτά δεν μετανιώνουμε που χάρη στο εκπαιδευτικό έργο που προσφέραμε υπερτριπλασιάστηκε ο αριθμός των Ρομά μαθητών και μειώθηκε δραστικά η σχολική διαρροή μεταξύ των μαθητών μας. Βοηθήσαμε έτσι στην δημιουργία και δεύτερου δημοτικού σχολείου καθώς και γυμνασίου.
Δεν μετανιώνουμε που, για πρώτη φορά στην ιστορία του οικισμού μας, τα παιδιά μας φοιτούν στο γυμνάσιο και στο Λύκειο. Ευχαριστούμε όσους ,από την κοινωνία της Ξάνθης αλλά και από όλη την Ελλάδα ,όλα αυτά τα χρόνια, μας στήριξαν στο όνειρό μας. Καθηγητές πανεπιστημίου, γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους, φοιτητές, ενεργούς πολίτες της κοινωνίας της Θράκης, ιδρύματα με σπουδαία προσφορά στον τόπο που μας αγκάλιασαν με αυταπάρνηση και αγάπη. Ευχαριστούμε και τους θρακιώτες δασκάλους, ψυχολόγους ,κοινωνικούς λειτουργούς, καθηγητές και άλλους που στάθηκαν κοντά στα παιδιά μας, παράλληλα με τους εκπαιδευτικούς των σχολείων μας που δουλεύουν με πραγματική αυταπάρνηση.
Οι επιθέσεις, που λόγω της υποψηφιότητας μου, αναζωπυρώθηκαν και πάλι, οφείλονται πάντα στους ίδιους λόγους: είμαστε κάτοικοι του πιο υποβαθμισμένου τόπου της χώρας μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να είμαστε πολίτες. Στις ειλικρινείς τους εξομολογήσεις, πολλοί τοπικοί άρχοντες μιλούν για μπουλντόζες που θα πρέπει να μας ξεριζώσουν από το χωριό μας και να πάμε στο καλό. Οι μισοί κάτοικοι του χωριού μας, που ευρίσκεται στην Ξάνθη πριν από την προσάρτηση της Θράκης στην Ελλάδα, δουλεύουν εργάτες στα σπαράγγια, πωλούν λουλούδια και μπαλόνια σε όλη την χώρα, πεθαίνουν από τις κακουχίες πριν από τα 55 τους.
Δεν καταφέραμε δυστυχώς παρά τις προσπάθειές μας, να βάλουμε στο σχέδιο πόλεως τον οικισμό. Όλα τα σπίτια και τα υποτυπώδη καταστήματά μας είναι παράνομα. Είμαστε έτσι έρμαιο στους εκβιασμούς αυτοδιοικητικών παραγόντων και πολιτικών που μας θυμούνται πάντα πριν από τις εκλογές.
Δώσαμε στους συντοπίτες μας,το δικαίωμα να ονειρεύονται για τα παιδιά τους, τη δυνατότητα να νοιώθουν πολίτες αυτής της χώρας.
Δεν απαντώ στα περί ακροδεξιάς και δικτύων. Τα λέγουν όσοι δεν με γνωρίζουν. Με πληγώνει γιατί δεν είχα ποτέ μου σχέση με αυτόν τον πολιτικό χώρο, αλλά δεν θα απαντήσω. Οι συμπολίτες μου αντιλαμβάνονται τη γελοιότητα του χαρακτηρισμού μιας τσιγγάνας ως ακροδεξιάς. Καταλαβαίνουμε ότι με τη δράση μας φτιάξαμε τη δική μας κοινωνία πολιτών, βοηθήσαμε τους Δροσερίτες να καταλάβουν ότι έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Στον αγώνα μας αυτό βρεθήκαμε αντιμέτωποι όχι μόνο με τον απύθμενο ρατσισμό μερίδας του τοπικού τύπου, αλλά και με τα ενεργούμενα του τουρκικού προξενείου που μας πιέζουν ,με νύχια και δόντια, να ομολογήσουμε τουρκική καταγωγή, από φόβο μήπως χάσει τη συσπείρωση και τη συνοχή της η μειονότητα.
Δυστυχώς, με δηλώσεις τους, δήθεν αριστεροί καθηγητές πανεπιστημίου μας μαλώνουν που επιμένουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως τσιγγάνοι. Δεν έχουν βέβαια πατήσει το πόδι τους στο Δροσερό. Σιχαίνονται να πιούν ένα καφέ στα γραφεία του συλλόγου μας. Προτιμούν την ασφάλεια του Κολωνακίου. Μας αντιμετωπίζουν ως αναλώσιμες μονάδες στα παιγνίδια εντυπώσεων που θέλουν να παίξουν. Πού ήταν όλοι αυτοί όταν πριν ένα χρόνο οι τοπικές αρχές με απροκάλυπτό ρατσιστικό μένος έκλειναν το μοναδικό κέντρο εκπαίδευσης και δημιουργικής απασχόλησης στον οικισμό που έδινε καθημερινά ένα πιάτο φαγητό, ζεστή αγκαλιά και φροντίδα για τα τσιγγανόπουλα του Δροσερού; Τότε είχαμε την ευκαιρία να μετρήσουμε αυτούς που αληθινά νοιάζονται για μας, που δεν διστάζουν να σταθούν απέναντι στους μηχανισμούς που καταδυναστεύουν τον τόπο.
Με ενοχλεί που οι ιδέες τους περνούν για αριστερές. Ελπίζω πάντως, μετά την αδέξια, αλλά όντως συγκινητική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει αντιληπτή στην αριστερά η φωνή των τσιγγάνων της Θράκης, εμάς που είμαστε η μειονότητα της μειονότητας, εμάς των ταπεινών, να κατάλαβαν ότι υπάρχουμε.
Να γίνει κατανοητή από την αριστερά η δυναμική που προέρχεται από τους απλούς ανθρώπους του χωριού μας και σκοπεύει να γιατρέψει βαθιές πληγές που, δεκαετίες ανήθικης πολιτικής και συναλλαγής με το προξενείο, μας κρατούν στο απόλυτο περιθώριο της κοινωνίας και ομήρους των γνωστών υπηρεσιών της Τουρκίας.
Εύχομαι επίσης ,κάποιοι «αριστεροί» που διέπρεψαν εναντίον μας τις τελευταίες ημέρες στα μέσα ενημέρωσης να προσπαθήσουν να συγκρατήσουν τον αβυσσαλέο τους ρατσισμό και την απέχθεια που νοιώθουν απέναντι σε αμόρφωτες τσιγγάνες, που τολμούν να κάνουν πολιτική για να βελτιώσουν τη ζωή των παιδιών τους και τις συνθήκες ύπαρξης των συγχωριανών τους. Ας αναρωτηθούν λοιπόν ποιους εξυπηρετούν με τους ψευδείς και συκοφαντικούς σε ορισμένες περιπτώσεις ισχυρισμούς τους σε βάρος μου όταν την ίδια επίθεση δέχτηκα από ακροδεξιές ομάδες στο διαδίκτυο.
Οι πανηγυρισμοί τους για την κατάληξη της υποψηφιότητάς μου μπορεί να προκαλούν προσωρινά θλίψη στους Ρομά της χώρας αλλά δεν μας απογοητεύουν. Νίκησαν μια γυναίκα τσιγγάνα που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των Ρομά, αλλά δεν θα σταματήσουν τον αγώνα μας. Προτίμησαν να μην διαταράξουν τις σχέσεις τους με το τουρκικό προξενείο που είναι πιο σημαντικό από εμάς τους ασήμαντους τσιγγάνους της Θράκης.
«Ρομ νάι κολάι του τε αβές»
«Τσιγγάνος δεν είναι εύκολο να είσαι»