*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 29 Απριλίου 2020, στην ιστοσελίδα της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου «Στο ρελαντί»

Διαβάστε αναλυτικά το κείμενο:

11 Απρίλη 2020

08:00 Μπαίνω στο κατάστηµα. Η εικόνα ίδια και απαράλλακτη. Το χθές ίδιο µε το σήμερα, ίδιο µε το αύριο. Ο χώρος εργασίας οριοθετείται από στοίβες και καρότσια τίγκα µε «αντικείμενα» που περιμένουν να παραδοθούν. Αν πριν την έκτακτη κατάσταση ο χώρος ήταν ήδη µικρός, τώρα είναι µπίµπα και όλοι οι εργαζόμενοι τηρούμε την ασφαλή απόσταση των 50… πόντων! Δεν υπάρχει κανένα µέτρο πρόληψης και υγιεινής, και δεν μπορεί να υπάρξει υπό αυτές τις συνθήκες. Κάποιοι µας θεωρούν «σκληρόπετσους» όµως η πραγµατικότητα αποδεικνύεται πολύ πιο σκληρή από εµάς: Ποιός, ποιοί θα νοιαστούν προκειμένου να ληφθούν µέτρα για τον «τελευταίο τροχό της αµάξης»; Εγώ, πάντως νοιάζοµαι. Γι’ αυτό και είµαι και µέλος του σωματείου εδώ και δεκατρία χρόνια, από την πρώτη κιόλας µέρα.

Που είχα µείνει; Α, ναι. Αρπάζω το καρότσι µου και µε ένα τρελό σλάλοµ, που θα το ζήλευε ολυμπιονίκης σκιέρ, ανάμεσα σε ανθρώπους, καρότσια και καφάσια, παίρνω θέση στο πόστο µου και αρχίζω να µοντάρω το δρομολόγιο. Ταυτόχρονα τηλεφωνώ σε πελάτες, ξεδιαλέγω τις αναδιαβιβάσεις, αναζητώ µε το µάτι τα πιο ογκώδη αντικείμενα, υπολογίζω τι θα χωρέσει στο κουτί στο πρώτο «γέμισμα», τι στην σακούλα και τί θα αφήσω πίσω µου σε αναμονή για τη δεύτερη εξόρμηση της µέρας. Στη συνέχεια µέσω της εφαρµογής συνδέοµαι ηλεκτρονικά και το βαρύ 80άρι εμφανίζεται στην οθόνη. Τέλος, παίζω «τέτρις» στο κουτί για να χωρέσω όσα περισσότερα µπορώ. Και η αλήθεια είναι πως χωράει πολλά…

08:45 Είμαι στον δρόμο και ξεκινώ τις παραδόσεις. Οι παραλαβές θα αρχίσουν να αναδύονται όσο περνάει µέρας. Πελάτες που χρειάζεται να τους καλέσεις στο τηλέφωνο, άλλοι που έχουν ξεχάσει να γράψουν το όνοµά τους στο κουδούνι, κάποιοι που δεν ξέρουν τι έχουν παραγγείλει και ρωτάνε µε ανακριτικό ύφος «τι έχει µέσα;», προσθέτουν επιπλέον νεύρα και ένταση. Δεν µας φτάνει ο καθημερινός όγκος, ο φόρτος εργασίας, πρέπει να διαχειριζόµαστε και τις ιδοτροπίες των πελατών, που δεν έχουν καθόλου συνείδηση, πόσο µάλλον ταξική, και µας βλέπουν σαν «παιδιά» για τα θελήματα. Όπως µας βλέπει και η κυβέρνηση στο βίντεο που κυκλοφορεί από την πολιτική προστασία. Σκατά στα µούτρα τους: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΠΙΑ- ΕΝΣΗΜΑ ΒΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ, όπως φωνάζουμε και γράφουμε 13 χρόνια τώρα µε το σωματείο. Για να µην πω το άλλο σύνθημα, το πιο βαρύ. Συνεχίζω, χωρίς να χρονοτριβώ. Το 8ωρό µου µέσα. Κίνηση ελάχιστη, φασαρία µε ένταση ψιθύρου, περαστικοί σαν φευγαλέες σκιές στους δρόµους και τα στενά και οι πελάτες στα σπίτια τους. Μένουν σπίτι. Κι αυτό ευνοεί πρωτίστως τους εργοδότες των ταχυµεταφορικών αφού τώρα διανέμουμε περισσότερες παραδόσεις στον ίδιο χρόνο. Παράλληλα, έχουν αυξηθεί οι παραλαβές από ιδιώτες ενώ έχουν εκτιναχθεί και οι αντικαταβολές. Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Σημαίνει πως τα κέρδη τους ανεβαίνουν κατακόρυφα. Από τον Νοέµβρη, µε την black friday, µέχρι σήµερα (αν εξαιρέσουμε µια φυσιολογική περίοδο µε 60-65 ηµερήσιες στάσεις προς παράδοση) µάς έχει πάει αίµα. Τα κέρδη αυξάνονται για να γεµίσουν τις ίδιες πάντα τσέπες. Αναρωτιέµαι, σε εµάς ρε συνάδελφε, δεν θα έπρεπε να είχαν κάνει µια γενναία αύξηση; Και δεν εννοώ τα 100 ευρώ, για πενθήμερη οχτάωρη εργασία, από το επίδομα χρήσης και συντήρησης που είναι υποχρεωµένοι να πληρώνουν οι εργοδότες όταν δεν παρέχουν εταιρικό δίκυκλο. Εννοώ αύξηση κανονική. Στον µισθό. Κι όµως τίποτα. Τόσες χιλιάδες φορές που το έχουν πει, το έχουν πιστέψει και οι ίδιοι πως… «δεν βγαίνουν». Όµως ο καιρός έχει πάντα γυρίσματα. Δεν έχουμε πει την τελευταία λέξη…

10:20 Συναντάω συνάδελφο. Ένα πλατύ χαμόγελο και µερικές λέξεις στα πεταχτά. Πνίγεται. Τρέχει και δεν φτάνει. Πριν τον κορονοϊό έκανε 80- 90 παραδόσεις και καµιά 15αρια παραλαβές στο 8ωρο. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, του είχα πεί πως αν συνεχίσει να τρέχει καθημερινά µε αυτούς τους εξοντωτικούς ρυθμούς θα τον ανακηρύσσουν µόνιµα «υπάλληλο του µήνα» και η εταιρεία θα του κάνει άγαλμα. Τώρα, µέσα στη καταιγίδα του κορονοϊού, το ωράριό του έχει ξεχειλώσει ακόµα περισσότερο, η δουλειά µε το κοµµάτι πάει σύννεφο, ενώ το Σάββατο και η Κυριακή τείνουν να γίνουν καθημερινές. Οι εργοδότες, αντί για αυξήσεις στους µισθούς διαλύουν την πενθήμερη οκτάωρη εργασία. Συνάδελφοι, σαν τα ποντίκια θέλουν να µας πιάσουν στην φάκα τους. Μας πετάνε για τυράκι «τα παραπάνω χρήματα» και την ίδια στιγµή, ξεχειλώνουν το ωράριο εργασίας. Και η συνθήκη µεταφράζεται σε «ξύλο και καράτε στις πλάτες µας». Γιατί, και να µην γελιόμαστε, αυτή είναι η νέα κανονικότητα που θέλουν να επιβάλλουν οι ταχυµεταφορικές εταιρείες. Για να συµπληρώνουµε τα 650 ευρώ θα πρέπει να τσακίζουμε τα κορμιά µας καθημερινά, να µην ξεκουραζόμαστε όσο µας είναι απαραίτητο, να µην προσέχουμε την υγεία µας, να µην έχουμε ελεύθερο χρονο για τον εαυτό µας και τους αγαπημένους µας ανθρώπους. Με λίγα λόγια µας θεωρούν αναλώσιμους. Θυμώνω και µόνο που το σκέφτοµαι. Αδέρφια, απ’ ότι φαίνεται, για να την παλέψουμε πρέπει να την δούµε αλλιώς τη φάση… Πετάω το σβησµένο αποτσίγαρο στο ανοιχτό σιδερένιο στόμα ενός κάδου που χάσκει και συνεχίζω το δρομολόγιο.

12:15 Περιπλανιέμαι στα σοκάκια και διαταράσσω την ησυχία της καραντίνας. Νάσου και ο συνάδελφος µε το βάν. Μία από τα ίδια και αυτός, τρέξιµο και πολύ κουβάληµα. Οι οδηγοί αυτοκινήτου έχουν γίνει µπόντι µπίλντερ. Στις µέρες µας, εργαζόμενοι µε προϋπηρεσία στις ταχυμεταφορές, «εξασφαλίζουν» άνετα θέση και στις µετακοµίσεις. Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος. Ο νέος ρόλος των ταχυμεταφορών µε την εκτίναξη του ηλεκτρονικού εμπορίου. Από µετακοµίσεις µέχρι τη διακίνηση οποιουδήποτε αντικειμένου πουλιέται διαδικτυακά. Από µπαλάκια του πινγκ πονγκ µέχρι τα @@@ίδια του Κινγκ-Κονγκ. Φόρτος εργασίας που διογκώνεται σας αφρός πολυουθεράνης. Υπό αυτές τις συνθήκες κάθε σκέψη για υγιεινή, ασφάλεια και Μέσα Ατομικής Προστασίας πάει περίπατο. Αν φορούσαμε κράνος και τηρούσαμε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας από τις 80 παραδόσεις θα πέφταμε στις 40. Θα ψάχναμε για άλλη δουλειά, µιας και για τα κέρδη των ταχυμεταφορών δεν θα είμασταν πλέον παραγωγικοί οδηγοί. Και για να είμαι ειλικρινής, κι εμένα µε κουράζει το κράνος, υπάρχουν στιγμές που το βγάζω, το κεφάλι µου πάει να σπάσει και να σκάσει ταυτόχρονα, από την ένταση, από την πίεση, από την ίδια την πόλη που έχει βγάλει τον τσιμεντένιο της βούρδουλα και µε τσακίζει. Πάω κι ανάποδα σε κανά στενό, ξέρεις, για να προλάβω. Τσιμπάω κι εγώ στο αγκίστρι της απόδοσης για µη χάσω το µεροκάµατο. Ένα ακόμη ποντίκι στη φάκα που λέγαµε. Κι από την άλλη, ανατριχιάζω όταν µε πιάνω να οδηγώ βιαστικά, όταν χάνω την προσοχή µου για εκείνα τα κλάσματα δευτερολέπτου που απειλούν να µε ρίξουν στην αγκαλιά της ασφάλτου ή της λαμαρίνας που τρέχει κι αυτή απρόσεκτα σαν και µένα… Θυμώνω και πάλι. Πρέπει οπωσδήποτε να πέσουν οι υψηλοί ρυθμοί εργασίας ώστε να περιοριστούν τα ατυχήματα και να βγαίνει το 8ωρο χωρίς ταρζανιές. Απάνθρωποι ρυθμοί και εντατικοποίηση. Εκτεθειμένοι στα κέφια του καιρού και τις ιδιοτροπίες του δρόμου, το επάγγελμά µας είναι δύσκολο σαν το στενό που ψάχνεις και χάνεται στο χάρτη, βαρύ σαν πέτρα όπως το κορµί µας µετά τη βάρδια και ανθυγιεινό σαν την αιθαλομίχλη που µας τυλίγει καθημερινά στα πέπλα της. Δεν λέω σοφίες την αλήθεια λέω, αυτήν που γνωρίζεις και εσύ. Κι αν θες µια ακόμη αλήθεια, κανείς δεν πρόκειται να µας χαρίσει τα βαρέα και ανθυγιεινά, εμείς µε τον αγώνα µας θα τα κερδίσουμε.

13:15 Επιστρέφω στο κατάστημα και αφήνω τα ειδοποιημένα, φορτώνω το γαϊδούρι µου και φεύγω άρον-άρον για να συνεχίσω το «έργο» µου. Μέχρι τις 13:50 πρέπει να βρίσκομαι στην τράπεζα για παράδοση παραλαβή. Προφτάνω και σήμερα. Φεύγω.

14:20 Χτυπάει το τηλέφωνο. Κάνω δεξιά και µιλάω. Τι, πως είπατε; Όχι, δεν µπορώ να ξαναπεράσω. Είστε κοντά; Σας πήρα και τηλέφωνο δεν το σηκώσατε. Το ειδοποιητήριο είναι στην είσοδο. Ρίξτε µια µατιά. Πως µε λένε και από πια εταιρεία είµαι; Με άρωμά ελληνοχριστιανικού φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του, η νομοταγής πολίτης έχει βαλθεί να µε καταδώσει για την «ανάρμοστη» συµπεριφορά µου. Κάτι τέτοιοι άνθρωποι κάνουν την κοινωνική κατάσταση ακόμα πιο σκληρή και άδικη. Σκέφτονται µόνο τη πάρτη τους και θέλουν όλοι να τους υπηρετούν τυφλά και υπάκουα. Φέρονται λες και όλοι τους χρωστάνε. Πάλι τηλέφωνο, πάλι κάνω δεξιά. Πάλι πελάτης; Μπορείτε να το φέρετε αύριο; Τι να σας πω κύριε, ξέρετε τι χαμός γίνεται; Στείλτε e-mail στην εταιρεία. Τι να του πώ; Πως αντί να κάνουν προσλήψεις, µας ξεζουμίζουν σαν τις λεμονόκουπες και µας λιώνουν στις υπερωρίες; Αδέρφια, δεν είναι λύση να διαλυθούμε στη δουλειά, να κάνουμε το Σάββατο και την Κυριακή εργάσιµες, να δουλεύουμε µε το κοµµάτι για ένα ξεροκόμματο. Είναι παράλογο να στρώνουμε εσείς οι ίδιοι το δρόμο της εξόντωσής µας. Ο πενιχρός µας µισθός αυξάνεται εικονικά µε τα 12ωρα. Αυξάνουν τα χρήματα που βγάζουμε, αλλά είναι σαν να κάνουμε και δεύτερη εργασία. Για να ζήσουμε σαν άνθρωποι, για να έχουμε ελεύθερο χρόνο χρειαζόμαστε αυξήσεις στους µισθούς και όχι στις ώρες εργασίας. Αυτή είναι µια ακόμη διεκδίκηση που πρέπει να θέσουμε σοβαρά στο τραπέζι, είναι λόγος για να αγωνιστούμε.

Τι µονολογείς συνάδελφε; Πως δεν γίνεται τίποτα; Μάλλον βιάζεσαι να µιλήσεις. Το επίδομά χρήσης και συντήρησης, τα 97,5 ευρώ/µήνα, ούτε αυτό µας το χάρισαν. 12 χρόνια οργώσαµε τους δρόµους, τα µαγαζιά, τις εταιρείες διεκδικώντας «εταιρικό µηχανάκι» και το κερδίσαμε. Τα µέλη του σωματείου για όλα τα συναδέλφια που µοχθούν πάνω στα δίκυκλα. Έφτασε η ώρα να βάλουμε ΟΛΟΙ πλάτη για ΟΛΟΥΣ και τότε θα δεις τι θα πετύχουμε. Αυτά σκέφτομαι και η ώρα περνάει…

15:10 Καθιερωμένη παραλαβή και συνάντηση µε συνάδελφο. Χαιρετιόμαστε. Ανταλλάσσουμε γρήγορες κουβέντες µιλώντας την ίδια γλώσσα: οι ίδιοι εργοδότες- που δεν βγαίνουν- οι ίδιοι ιδιότροποι πελάτες, οι ίδιοι εξαντλητικοί ρυθμοί. Συναδέλφια, στο ίδιο καζάνι βράζουμε, καιρός να την κάνουμε. Όχι από το επάγγελμα, αλλά από την συνθήκη της υποτίμησης που µας στοιβάζουν. Κι ακολουθεί η κλασσική ερώτηση; Πως θα γίνει αυτό; Για να πάρει την κλασσική απάντηση: Θα βάλουμε όλοι πλάτη. Τι; Καθαρίζεις καλύτερα µόνος σου; Για πόσο καιρό για πόσα χρόνια; Και µε πιο αντίτιμο, έκατσες ποτέ να το σκεφτείς; Τί; Ώστε είμαστε ανειδίκευτοι και αναλώσιμοι. Όµως χάρη σε εμάς, τους πολλούς «ανειδίκευτους και αναλώσιμους» γυρίζει το γρανάζι της καπιταλιστικής µηχανής µέσα στην καραντίνα. Κι αν «τα πάρουμε κρανίο», θα κοπούν πολλά χαμόγελα. Τί; Φοβάσαι την απόλυση; Κι εγώ συνάδελφε, όπως και εσύ, δε δουλεύω από χόμπι, αλλά για να ζήσω. Όμως όταν είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, φοβάµαι λιγότερο και αυτή είναι πάντα η αρχή µιας υπέροχης φιλίας, συνάδελφε. Τα γρανάζια της ιστορίας δεν σταματούν ποτέ, δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος. Αναμοχλεύω τις σκέψεις στο µυαλό µου και οι παραδόσεις συνεχίζονται. Σπάει η ρουτίνα. Γιατί θα έρθει πάλι η ηµέρα που η κανονικότητα θα σπάσει όπως έγινε ένα χρόνο πρίν στην απεργία µας, στις 11 Απρίλη του 2019. Κι αυτά δεν είναι λόγια συνάδελφε, είναι πράξεις πληρωμένες τοις µετρητοίς, σφυρηλατηµένες µε αγώνα.

16:20 Ήδη είμαι σε υπερωρία και ενώ περιμένω έναν πελάτη να κατέβει διαβάζω στο διαδίκτυο την “τρολιά” της ημέρας. Που µακάρι να ήταν τρολιά αλλά δεν είναι. Οι ταχυµεταφορικές εταιρείες, λέει, µπήκαν µε κυβερνητική ρύθμιση, στις πληττόμενες επιχειρήσεις. Τραγέλαφος. Οι εργοδότες στη κονόµα και οι εργαζόμενοι στην υποτίμηση µε υπερωρίες, πληρωμή µε το κοµµάτι και κυριακάτικη εργασία; Δεν ακούγεται πολύ δίκαιο. Αλλά κάτι τέτοια τομάρια θα σου άρπαζαν την µπουκιά απ’ το στόµα κι ας είχαν ολόκληρη φραντζόλα ή ακόμα και ολόκληρο τον φούρνο. Όµως από την άλλη, δεν θα ήθελα ένα επίδομα κορονοϊού. Στην τελική η έκθεση της υγείας µας στον κίνδυνο δεν µπορεί να έχει τιμή. Ας µιλήσουµε για τα αυτονόητα: αυξήσεις στους µισθούς, προσλήψεις, ένσηµα βαρέα/ανθυγιεινά και να δουλεύουμε ανθρώπινα. Καλώς τον, κατέβηκε. Ορίστε, υπογράψτε εδώ, εδώ και εδώ ολογράφως. Παρακαλώ, γειά σας. Συνάδελφοι, φαντάζομαι πως έχετε πιάσει το νόημα. Τα δώδεκα τελευταία χρόνια µε µπαµπούλα την οικονομική κρίση, τσεκούρωσαν µισθούς, συντάξεις, ελευθερίες, βρήκαν την ευκαιρία να καταστρέψουν και να λεηλατήσουν την φύση. Τώρα ο µπαµπούλας του κορονοϊού, τους ανοίγει περισσότερο την όρεξη. Σταµατάω σε µια πλατεία και να σου πάλι η απεργία στο νού µου. Κορναρίσματα, συνθήματα και ένα ποτάμι µε απεργούς διανομείς, κούριερ και εξωτερικούς υπαλλήλους. Χαζογελάω. Ήμουν, είμαι και θα είμαι. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε. Φραγμός και εμπόδιο στα σχέδιά τους. Συνεχίζω.

17:30 Επιτέλους σχόλασα, τρέχω να βρεθώ µε τους άλλους συνάδελφους, έχουμε κανονίσει µια δεύτερη συνάντηση. Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Δεν σκέφτομαι µόνο εγώ πως η εκμετάλλευσή µας βαράει κατακόκκινο. Το ζούμε όλοι από πρώτο χέρι. Όλοι µας το βιώνουμε. Στο κατάστημα που δουλεύω το σκέφτονται οι περισσότεροι. Και η σκέψη αργά ή γρήγορα φέρνει την πράξη. Η αρχή έγινε όταν σπάσαμε το ταμπού του µισθού. Μιλήσαμε για τα αυτονόητα. Πόσα παίρνεις, πόσο δουλεύεις, πόσα αντικείμενα πας, πόσα τηλέφωνα κάνεις, τι έξοδα έχεις. Είναι δεδομένο πως οι εργοδότες δεν θέλουν να µιλάµε µεταξύ µας για το µεροκάµατο και τις εργασιακές συνθήκες. Δεν θέλουν να προκύψουν κοινές διεκδικήσεις, δεν θέλουν να διαμορφωθεί κοινή ατζέντα. Για να µη βρεθούν σε δύσκολη θέση, είναι διατεθειμένοι να δώσουν ολόκληρη παράσταση προκειμένου να σε πείσουν πως το ζήτημα του µισθού θα πρέπει να θεωρείται προσωπικό δεδομένο. Κι είναι προφανές πως τους συμφέρει να καλύπτεται από ένα πέπλο µυστηρίου σαν να πρόκειται για κάποιο «ιερό µυστικό». Όµως όσον αφορά το µεροκάµατο, το µισθό και τις εργασιακές συνθήκες, δεν υπάρχουν µυστικές συμφωνίες που να µας δένουν σαν ξόρκια µαγικά. Και κάθε φορά που οι εταιρείες θέλουν να κάνουν περικοπές και να εντατικοποιήσουν την εργασία, κάθε φορά που η ανεργία εκτοξεύεται, έχουμε δει πως δεν µετράνε ούτε οι προσωπικές συμφωνίες ούτε τα χρόνια προϋπηρεσίας ούτε τα “γαλόνια”. Στα δύσκολα µετράει η ενότητα, η δράση και η αποφασιστικότητα. Οτιδήποτε λοιπόν αφορά την εργασία αφορά εμάς και αποκλειστικά εμάς. Στο κατάστημα, όταν κερδίσαμε ο ένας την εμπιστοσύνη του άλλου και συζητήσαμε, καταλάβαμε πως δεν παίρναμε όλοι τα ίδια χρήματα. Όμως υπήρξε συνέχεια και σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πλέον δεν υπάρχουν µισθολογικές διαφορές µεταξύ µας. Κι όλα αυτά επειδή σπάσαμε τη σιωπή και µιλήσαµε µε ειλικρίνεια για τον µισθό, τις ώρες εργασίας και τις παραδόσεις. Επειδή αντί για τον κανιβαλισμό επιλέξαμε µια σχέση εμπιστοσύνης. Το νερό µπήκε στο αυλάκι. Η γέφυρα θεμελιώθηκε. Κι αυτές τις ημέρες, βλέποντας το φόρτο εργασίας να εκτοξεύεται είπαµε να τα ξαναπούμε. Το θέλαμε όλοι και να, τώρα πάω στη συνάντησή µας. Τι έγινε; Θα σου πώ στο επόμενο τεύχος…

Χτίζουμε την εμπιστοσύνη και την αλληλεγγύη µεταξύ µας

Σπάμε τη σιωπή µας- Απεργούμε- Αγωνιζόμαστε
Δημιουργούμε επιτροπές εργαζομένων στους χώρους εργασίας

Στηρίζουμε- Συµµετέχουµε- Οργανωνόμαστε στο σωματείο µας την Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δίκυκλου.

Γινόμαστε µια γροθιά και διεκδικούμε:

Αυξήσεις στους µμισθούς και οχι ξεχειλωμένα ωράρια

Ένσημα Βαρέα και ανθυγιεινά και όχι ανασφάλιστη εργασία

Συνθήκες υγιεινής, Μέσα Ατομικής Προστασίας
και όχι εξοντωτικά ωράρια µε υψηλό φόρτο εργασίας.