Η Όλγα Δαλέκου γεννήθηκε κωφή, μεγάλωσε σε οικογένεια κωφών και έμαθε από νωρίς ότι η επικοινωνία δεν χρειάζεται ήχο. Στο 3ο ΘΕΜΑ μιλά για τη ζωή της, από τα πρώτα χρόνια μέχρι σήμερα, για το πώς είναι να μεγαλώνεις σε μια κοινωνία που δεν σε συμπεριλαμβάνει, όχι επειδή δεν ακούς, αλλά γιατί δεν σε ακούει. Περιγράφει την παιδική της ηλικία, την επικοινωνία με τους γονείς της μέσα από τη νοηματική, και τη σχολική διαδρομή της σε μια εποχή που η παράλληλη στήριξη ήταν άγνωστη, όπου έπρεπε να «κρέμεται από τα χείλη» των δασκάλων για να παρακολουθήσει. Ως ηθοποιός, αντιμετωπίζει καθημερινά τον αποκλεισμό από τη θεατρική εκπαίδευση και τις σκηνές, θυμώνει που ακόμη και ρόλους κωφών αναλαμβάνουν ακούοντες, ενώ το θέατρο παραμένει χώρος αποκλεισμού με λίγες προσβάσιμες παραστάσεις. Μιλά για τον αποκλεισμό από υπηρεσίες και θεσμούς – την ίδια ώρα που δικαιούνται μόλις 10-15 ώρες δωρέαν διερμηνείας το χρόνο – και για την ανάγκη μιας πραγματικά συμπεριληπτικής κοινωνίας: διερμηνείς παντού, εκπαίδευση στη νοηματική για όλους, χώροι σχεδιασμένοι για να βλέπεις, να συμμετέχεις, να ανήκεις. «Δεν είμαστε ήρωες. Αυτή η λέξη ήρωας… Δεν θέλουμε συγχαρητήρια. Θέλουμε μια απλή αναγνώριση ότι είμαστε εδώ, υπάρχουμε και ζούμε ανάμεσά σας».