Πριν την συζήτηση, θεωρούσα πως η δυσκολία που θα αντιμετώπιζα θα ήταν φραστική. Ότι, δηλαδή, η δοκιμασία στην επικοινωνία με τα παιδιά για τέτοια ζητήματα αφορά την μετατροπή δύσκολων, αφηρημένων εννοιών σε περιγραφικές, εύκολες προτάσεις (πράγμα που δεν καταφέρνω ορισμένες φορές). Τελικά, όμως η μεγαλύτερη δυσκολία έγκειται στην αποκάλυψη της πραγματικής φύσης, του βιώματος, που συνοψίζουν οι λέξεις. Το κόμπιασμα βρίσκεται στην βαρβαρότητα που την έχουμε ονοματίσει. Γιατί, όταν μιλάμε σε ένα παιδί κι οι όροι πλέον δεν είναι το κυρίαρχο προφορικό εργαλείο, χρειάζεται να σχηματίσουμε εικόνες κι εμπειρίες, που στην πραγματικότητα είναι πολύ σκληρές.
Πως να μιλήσεις σε ένα παιδί για την γυναικοκτονία; Πως να του μιλήσεις για την απουσία ελευθερίας στην αυτοδιάθεση του σώματος; Πως να του εξηγήσεις πως αυτό που για μας είναι η ζωή και η ανάσα μας για τους δυνατούς αυτού του κόσμου είναι επικοινωνιακό παιχνίδι και προσαρμόζεται μόνο με βάση τα συμφέροντά τους;
Και παρότι η σχέση μου με τα παιδιά μπορεί να χαρακτηριστεί γενικά ως «αμήχανη», αυτή τη φορά, θαύμασα τις απορίες που γεννά μία τέτοια μέρα στο μυαλό ενός 12χρονου κοριτσιού και ένιωσα το δέος μπροστά στην ελάχιστη συμβολή μου στον τρόπο που μπορεί να την βλέπει από εδώ και πέρα.
Η 8η Μάρτη είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, όπου η καταναλωτική κοινωνία μας εκπαίδευσε να την αντιλαμβανόμαστε ως μία ανθοδέσμη με νεκρή φύση. Σε μία χρονική περίοδο όξυνσης της επίθεσης στα κεκτημένα μας δικαιώματα, μέσα από τον αντιδραστικό λόγο που έχει φέρει στη συζήτηση την υποτιθέμενη «woke agenda».
Σε μία περίοδο, όπου τα δικαιώματά μας εργαλειοποίουνται από τους αποικιοκράτες του Ισραήλ και τους συνεργάτες του στη Δύση για να ντύσουν επικοινωνιακά τη σφαγή στη Γάζα. Σε μία περίοδο, όπου οι διεκδικήσεις μας εργαλειοπούνται από τον ρατσιστικό λόγο ενάντια στους πρόσφυγες και τους πιο αδύναμους.
Σε αυτή την περίοδο, όπου ο νεοφιλελευθερισμός και η κατάρρευση του κράτους πρόνοιας μας καταπιέζει πολλαπλά, φορτώνοντας στους ώμους μας τη βασικότερη παραγωγή που έχει ανάγκη το καπιταλιστικό σύστημα, «εργάτες και εργάτριες». Εργασία απλήρωτη. Στην περίοδο αυτή έχει σημασία να επαναφέρουμε στη μνήμη μας τις γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους στην απεργία των μοδιστρών της Νέας Υόρκης το 1908 και έγιναν ο λόγος για την καθιέρωση της 8ης Μάρτη.
Μας έδωσαν το εργαλείο, την απεργία στο σπίτι και στη δουλειά. Ας αφιερώσουμε τον χρόνο μας τη μέρα αυτή να μιλήσουμε με τα παιδιά για τον Φεμινισμό.