ΛΑΡΚΟ: Ο πύρινος γίγαντας που τρώει τα παιδιά του

του Αλέξανδρου Γαστεράτου

Η Γενική Μεταλλευτική και Μεταλλουργική Ανώνυμη Εταιρεία «ΛΑΡΚΟ» είναι εταιρεία παραγωγής σιδηρονικελίου. Αποτελεί μεγάλη επιχείρηση, καθώς εκτός από το μεγάλο εργοστάσιο επεξεργασίας μεταλλεύματος της Λάρυμνας, διαθέτει και μεταλλεία στην περιοχή της Εύβοιας, στο Νέο Κόκκινο Βοιωτίας, στην Καστοριά και στα Σέρβια Κοζάνης. Η επιχείρηση άνοιξε το 1963, από τον Μποδοσάκη και το 1989 εξαγοράστηκε από το δημόσιο, μεταφέροντας το μετοχικό της κεφάλαιο στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, τη ΔΕΗ και τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ). Από το 2004 έως το 2012, η ΛΑΡΚΟ περνάει σε περίοδο κερδοφορίας με το 2012 να είναι χρονιά ρεκόρ για τις επιδόσεις της εταιρείας. Ωστόσο ένα χρόνο μετά την μεταβίβαση του 55% της εταιρείας στο ΤΑΙΠΕΔ, το 2013, η παραγωγή σημειώνει πτώση κατά 10% και ξεκινάει ο κατήφορος της επιχείρησης. Πλέον το μετοχικό σχήμα της εταιρείας είναι το εξής:

• 55% : ΤΑΙΠΕΔ (κύριος μέτοχος)

• 33% : Τράπεζα της Ελλάδος

• 11% : ΔΕΗ

Σύμφωνα με τις καταγγελίες των εργαζομένων, η ΛΑΡΚΟ, απαξιώνεται και μαζί της απαξιώνονται οι εργασιακές συνθήκες και σχέσεις αλλά και οι κανόνες ασφαλείας. Πιο συγκεκριμένα από το 2009 έως σήμερα η εταιρεία μετράει 5 εργατικά δυστυχήματα και πολλά εργατικά ατυχήματα, που η φύση της εργασίας είναι τέτοια (εργασία με πολύ υψηλές θερμοκρασίες, χύτευση μεταλλεύματος κ.λπ) που τα κατατάσσει στα πολύ σοβαρά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το εργατικό ατύχημα που σημειώθηκε στις 27/8 του 2017. Στον χώρο των ηλεκτροκαμίνων του εργοστασίου, με θύμα έναν εργάτη που έπαθε σοβαρά εγκαύματα.

Τα εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα αποκαλύπτουν τις πολύ επικίνδυνες συνθήκες εργασίας στην ΛΑΡΚΟ, καθώς σε πολλές περιπτώσεις, με ευθύνη της διοίκησης, δεν τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας και έχει καταγγελθεί επανειλημμένα, ότι δεν υπάρχει εκσυγχρονισμένο σύστημα πυρόσβεσης το οποίο να ανταποκρίνεται στις συνθήκες εργασίας.

Στις 2/8 του 2009 σημειώθηκε το πρώτο εργατικό δυστύχημα της τελευταίας δεκαετίας. Μετά από έκρηξη που δημιουργήθηκε στην υψικάμινο του εργοστασίου ένας 36χρονος εργάτης σκοτώθηκε και άλλοι τρεις τραυματίστηκαν. Τον ίδιο μήνα στις 26/8, ένας 26χρονος πέθανε, ενώ τραυματίστηκαν σοβαρά άλλοι τέσσερεις συνάδελφοί του εκ των οποίων ο ένας κατέληξε στις 7/9, σημειώνοντας το δεύτερο εργατικό δυστύχημα της εταιρείας. Το περιστατικό συνέβη καθώς είχαν προσεγγίσει ένα καζάνι του εργοστασίου που είχε παρουσιάσει κάποια δυσλειτουργία με σκοπό να το επισκευάσουν. Το καζάνι με την καυτή λάβα όμως τρύπησε με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο ένας και οι υπόλοιποι τέσσερεις να μεταφερθούν με σοβαρότατα εγκαύματα στο νοσοκομείο.

Τότε η Αστυνομική Διεύθυνση Φθιώτιδας είχε προχωρήσει στη σύλληψη επτά στελεχών του εργοστασίου, μεταξύ των οποίων και διευθυντικά στελέχη της επιχείρησης.

Στις 9/12 του 2013, σημειώθηκε το τρίτο εργατικό δυστύχημα, όταν 41χρονις εργάτης σκοτώθηκε μετά από πτώση 20 μέτρων στο κενό. Οι συνάδελφοί του τον περιέγραφαν ως εξαιρετικά έμπειρο, καθώς ήταν υπεύθυνος στον τομέα που γίνονταν οι εργασίες επισκευής των καζανιών. Την ημέρα του δυστυχήματος αυτός και το συνεργείο του, δούλευαν στα καζάνια τα οποία εκείνη την στιγμή επισκεύαζαν. Στο συγκεκριμένο τμήμα του εργοστασίου έχουν σημειωθεί αρκετά ατυχήματα, όμως μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε καταγραφεί ατύχημα από πτώση.

Το τέταρτο δυστύχημα σημειώθηκε την 1/04/2015. Αυτή τη φορά στα μεταλλεία της ΛΑΡΚΟ στην περιοχή Τσούκα Φθιώτιδας. Το δυστύχημα συνέβη μετά από ελεγχόμενη έκρηξη. Όταν οι εργαζόμενοι πλησίασαν για να δουν το αποτέλεσμα, το έδαφος υποχώρησε παρασέρνοντας δύο από αυτούς. Ο ένας κατάφερε να απεγκλωβιστεί ενώ ο δεύτερος καταπλακώθηκε από τα χώματα.

Το Πέμπτο και πιο πρόσφατο περιστατικό συνέβη στις 11/7/2019. Ένας 35χρονος ηλεκτρονικός στην ειδικότητα, σκοτώθηκε όταν γερανός μεταφοράς υλικού, τον χτύπησε στο κεφάλι.

Εδώ και τόσα χρόνια, οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ, κάθε φορά που συμβαίνει κάποιο εργατικό ατύχημα ή δυστύχημα, καταγγέλλουν την αδιαφορία της διοίκησης και του κράτους και διεκδικούν καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Η κατάσταση όμως φαίνεται να μην βελτιώνεται, ενώ οι ίδιοι αντιμετωπίζονται από τους εργοδότες τους, ως «αναλώσιμο υλικό». Κάθε θάνατος συναδέλφου τους, αποτελεί απλά μια ακόμα μαύρη σελίδα στην ιστορία της επιχείρησης, ωστόσο κανείς δεν ενδιαφέρεται για το πόσες έχουν γραφτεί και το πόσες ακόμα μένουν να γραφτούν αν δεν βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας στην ΛΑΡΚΟ.

Ελλείψεις στα μέτρα προστασίας

Όπως μας αναφέρει σε τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε μαζί του, ο Παναγιώτης Πολίτης, εργαζόμενος στο εργοστάσιο της Λάρυμνας εδώ και 22 χρόνια και μέλος του ΠΑΜΕ, η ΛΑΡΚΟ έχει το υψηλότερο ποσοστό εργατικών δυστυχημάτων, σε σχέση με κάθε άλλη αντίστοιχη επιχείρηση του χώρου παραγωγής και επεξεργασίας μεταλλεύματος. «Όσο αφορά τα μέτρα ατομικής προστασίας, παροχή υπάρχει αν και τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε προβλήματα ακόμα και στην παροχή των γαντιών, των ειδικών ποδιών που κάνουμε απομεταλλώσεις στο ρευστό μέταλλο, υπάρχει ακόμα κι εκεί έλλειψη», υπογραμμίζει.

Παρόλα αυτά, όπως εξηγεί, κανόνες ασφαλείας για τους εργαζόμενους δεν είναι μόνο τα προφανή όπως τα ειδικά γάντια ή το κράνος. Ως κανόνες ασφαλείας για την πλευρά του σωματείου, είναι τα ουσιαστικά μέτρα που λαμβάνονται ώστε να προλαμβάνεται και το ανθρώπινο λάθος. Όπως αναφέρει στη συνομιλία μας μαζί του ο Π. Πολίτης, «τώρα με τους καύσωνες τι μέτρα πήρε η ΛΑΡΚΟ, έτσι ώστε να σταματήσουν τελείως οι εργασίες τις ώρες που έχει την περισσότερη ζέστη;». Αυτό όπως μας είπε, συμβαίνει σπάνια και σε εξαιρετικά μεγάλο καύσωνα και αποκλειστικά στα τμήματα που εξαιτίας της θερμοκρασίας που παράγεται και ενισχύεται από τις εξωτερικές θερμοκρασίες, η εργασία καθίσταται αδύνατη. Ωστόσο όπως εξηγεί, «εκεί που έγινε το τελευταίο δυστύχημα (σ.σ. 11/7) δεν είναι τμήμα με μεγάλες θερμοκρασίες αλλά το χτυπάει ο ήλιος. Μπορεί λοιπόν ένας άνθρωπος να ζαλιστεί και να πέσει. Άρα αυτά δεν τηρούνται ή τηρούνται μόνο μετά από παρέμβαση του σωματείου».

Για το σωματείο των εργαζομένων ως έλλειψη «κανόνων ασφαλείας» νοείται και το κενό στις θέσεις εργασίας, καθώς εξαιτίας των ελλειμμάτων στο οργανόγραμμα της εταιρείας, οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν περισσότερο και αυτό αποτελεί έναν παράγοντα ο οποίος οδηγεί σε ανθρώπινα λάθη. Όπως μας λέει ο Π. Πολίτης, «υπάρχει ένα οργανόγραμμα, το οποίο εμείς σαν σωματείο λέμε ότι θα έπρεπε να είναι και πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με το πόσο προσωπικό και που πρέπει να υπάρχει, αλλά και ένα στοιχείο από πλευράς της ΛΑΡΚΟ, είναι ότι ακόμα και για το δικό τους εντατικοποιημένο σκεπτικό, υπάρχει έλλειψη κατά 10%».

«Καθεστώς δουλεμπορίου»

Όσο αφορά τις εργασιακές σχέσεις, το σωματείο των εργαζομένων καταγγέλλει ότι είναι πολύ βασικό, δύο εργαζόμενοι που πραγματοποιούν την ίδια εργασία, να αμείβονται με τον ίδιο μισθό και όχι ο ένας με 700€ και ο άλλος με 500€, εξαιτίας του γεγονότος ότι ο δεύτερος εργάζεται μέσω εργολαβίας. Μάλιστα όπως αναφέρει το σωματείο οι τελευταίοι εργαζόμενοι πολλές φορές παραμένουν απλήρωτοι για μεγάλο διάστημα.

Σε επικοινωνία μας με τον πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ Λάρυμνας, Αντρέα Κορέτζελο, πληροφορηθήκαμε ότι στις εργασιακές σχέσεις επικρατεί «καθεστώς δουλεμπορίου», καθώς το εργοστάσιο μεταξύ των εργαζομένων που έχουν συνάψει απευθείας σύμβαση με την εταιρεία, απασχολούνται 50 ακόμα στο εργοστάσιο της Λάρυμνας οι οποίοι έχουν προσληφθεί μέσω εταιρείας ενοικίασης εργαζομένων. Αυτοί οι τελευταίοι όπως εξηγεί ο Α. Κορέτζελος, «παίρνουν κάτω από 700€ και ο εργολάβος, τους πληρώνει όποτε το θυμάται. Αυτό το πράγμα που συμβαίνει εν έτη 2019 είναι ανεπίτρεπτο και για την χώρα και για οποιαδήποτε κυβέρνηση».

Τι συμβαίνει με την πολυσυζητημένη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας;

Άλλο μεγάλο ζήτημα κατά τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ, αποτελεί το πολυσυζητημένο ζήτημα της συλλογικής σύμβασης εργασίας. Το προηγούμενο διάστημα υπήρχαν δημοσιεύματα σχετικά με την συλλογική σύμβαση εργασίας η οποία ύστερα από πίεση των εργαζομένων, υπογράφηκε μονομερώς από την διοίκηση της εταιρείας, χωρίς να συμβουλευτεί τον μεγαλύτερο μέτοχο, δηλαδή το ΤΑΙΠΕΔ, πράγμα το οποίο μάλιστα οδήγησε και στο «ξήλωμά» της. Τα εν λόγω δημοσιεύματα ανέφεραν ότι η σύμβαση περιείχε άρθρα τα οποία μεταξύ άλλων, επιδοτούσαν ακόμα και τις χοροεσπερίδες των συνδικαλιστικών οργάνων. Ο Παναγιώτης Πολίτης ξεκαθαρίζει την κατάσταση από πλευράς εργαζομένων.

«Η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ με τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα της κόντρας που έχουμε μεταξύ μας υπό αυτές τις συνθήκες και με πίεση των εργαζομένων, με κινητοποιήσεις, καταφέραμε να φτιάξουμε ένα προσχέδιο σύμβασης μέσα από διαπραγματεύσεις, το οποίο περιέχει σε έναν βαθμό ηρεμία μέσα στον χώρο εργασίας, γιατί όλοι οι εργαζόμενοι θα ξέρουν πως αμείβονται και ποιες υποχρεώσεις έχουν και τα δικαιώματά τους και από εκεί και μετά, να κάτσουμε κάτω όλοι οι αρμόδιοι να βελτιώνουμε μια κατάσταση, ως προς την ασφαλή εργασία».

Όσο αφορά τα δημοσιεύματα που κατηγορούσαν την συγκεκριμένη σύμβαση τονίζει ότι «τα δημοσιεύματα έλεγαν, ότι μέσα στην σύμβαση είχαμε να πηγαίνουν στα μπουζούκια οι συνδικαλιστές. Αυτά είναι ψέματα. Έτσι όπως τα παρουσιάζουν, ένας τρίτος που δεν γνωρίζει λέει κοίτα εκεί τι πάρτι κάνουν! Δεν είναι έτσι. Σε σχέση  με τον συνάδελφο που πέθανε (σ.σ.11/7/2019), στη ΛΑΡΚΟ μπαίνουμε για 700-800€, κάτω από το άγχος αν η ΛΑΡΚΟ θα κλείσει, αν θα πληρωθούμε στις 13 του μήνα, εάν θα υπογραφεί αυτή η σύμβαση από τους κύριους μετόχους κ.λπ. Αυτή είναι η κατάσταση που ζουν οι εργαζόμενοι. Καμία σχέση με τα δημοσιεύματα. Στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης γράφουν τα δημοσιεύματα και ο δημοσιογράφος που γραφεί εκτός από το ότι δεν τηρεί κανέναν κανόνα δεοντολογίας από κάπου πληρώνεται και κατευθύνεται».

Όσο αφορά το τι προβλέπει η ΕΣΣΕ που συμφωνήθηκε σημειώνει, «δεν είναι κάτι ουσιαστικό να ξέρει ο εργαζόμενος, ότι εφόσον έχω αυτές τις υποχρεώσεις, θα έχω και αυτά τα δικαιώματα; Γιατί η συλλογική σύμβαση εργασίας περιέχει μεγάλο κομμάτι για τα μέτρα ασφαλείας. Συλλογική σύμβαση εργασίας έχουμε να υπογράψουμε από το 2007 που υπογράψαμε την τελευταία. Για εμάς αυτά είναι τα ουσιαστικά».

Πιο συγκεκριμένα η ΕΣΣΕ, σύμφωνα με τους εργαζόμενους, κάνει λόγο μεταξύ άλλων για ουσιαστική λειτουργία των μεικτών επιτροπών υγιεινής και ασφάλειας που απαρτίζεται από εργαζόμενους και στελέχη της εταιρείας. Σύμφωνα με τους εργαζόμενους υπάρχει κάποια επιτροπή και μάλιστα συνεδριάζει τακτικά, ωστόσο η διοίκηση της εταιρείας δεν πραγματοποιεί αποφασιστικά βήματα ως προς την επίλυση των ζητημάτων που προκύπτουν στους παραπάνω τομείς. «Εχουμε μια επιτροπή υγιεινής και ασφάλειας από πλευράς των εργαζομένων και συνεδριάζει και τακτικά με την ΛΑΡΚΟ αλλά όσα τους έχει δηλώσει η επιτροπή που καταγράφει τα προβλήματα σε συνεργασία με το σωματείο, τα περνούν σε ένα αρχείο και κάθε φορά λέμε θα τα φτιάξουμε και θα τα φτιάξουμε», σημειώνει ο Π. Πολίτης.

«Οικονομικός Στραγγαλισμός»

Είναι απαραίτητο όμως να εντοπιστεί η αιτία για όλη αυτή την κατάσταση. Όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι, η απαξίωση της ΛΑΡΚΟ είναι μεθοδευμένη, με σκοπό η εταιρεία, η οποία αποτελεί «φιλέτο» λόγω των μεγάλων παραγωγικών της δυνατοτήτων, να πουληθεί για ψίχουλα. «Προφανώς αυτά έχουν να κάνουν με την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της εταιρείας. Όταν μια κρατική επιχείρηση, έχει μπει από το 2010 ως μηνμονιακή δέσμευση για να ιδιωτικοποιηθεί, καθώς πέρασε το 2013 στο ΤΑΙΠΕΔ, πήγε στην ευρωπαϊκή επιτροπή, έφαγε και τις κρατικές ενισχύσεις, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί σαν επιχείρηση Α.Ε., να πει ότι πάω να πάρω ένα δάνειο, όχι να χρηματοδοτηθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό. Όταν λοιπόν δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί και ζει με την παραγωγή της μόνο, της έχεις αποκόψει δηλαδή την δυνατότητα να πέσουν κεφάλαια από τον κύριο μέτοχο (σ.σ. ΤΑΙΠΕΔ), έχεις  αναπτύξει έναν συνειδητό, κατά την άποψή μας, οικονομικό στραγγαλισμό», λέει ο Π. Πολίτης.

Αυτή η κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα όταν οι εργαζόμενοι εγείρουν απαιτήσεις από τη διοίκηση της εταιρείας να παίρνουν την απάντηση ότι δεν υπάρχουν τα χρήματα να τις καλύψει καθώς οι λειτουργικές ανάγκες είναι τέτοιες που αν δεν εξυπηρετηθούν αυτές οι αναγκαιότητες η επιχείρηση θα κλείσει. Επίσης οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι εφόσον η ΛΑΡΚΟ έχει μπει σε αυτή την τροχιά οικονομικού στραγγαλισμού, οποιαδήποτε απαίτηση των εργαζομένων για αύξηση των θέσεων εργασίας και συμβάσεις που να κατοχυρώνουν δικαιώματα προστατεύοντας έτσι ουσιαστικά την εργασία «σερβίρονται σαν κόστος και εφόσον μπαίνει το ζήτημα του κόστους, η αιτία που γεννάει όλο αυτό, είναι κατανοητό ότι προέρχεται από εκεί (σ.σ. οικονομικός στραγγαλισμός)». Η οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ΛΑΡΚΟ δεν έχει αλλάξει ανεξαρτήτως των εξαγγελιών οποιασδήποτε κυβέρνησης σχετικά με την εταιρεία. Το βάρος πέφτει στο κράτος καθώς κύριοι μέτοχοι της ΛΑΡΚΟ είναι έτσι κι αλλιώς πολιτικοί προϊστάμενοι. Έτσι λοιπόν η εταιρεία, βρίσκεται σε οριακό σημείο λίγο πριν την πτώχευση.

Διάσωση της ΛΑΡΚΟ- ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας

Σύμφωνα με τον Παναγιώτη Πολίτη, η ΛΑΡΚΟ διαθέτει τα καλύτερα σε ποιότητα κοιτάσματα σιδηρονικελίου στην Ευρώπη. Το υπέδαφος της Ελλάδας κατέχει το 90% των κοιτασμάτων σιδηρονικελίου της ευρύτερης περιοχής της Ευρώπης. «Αυτό είναι φιλέτο», μα λέει ο Π. Πολίτης. Συμπληρώνει επίσης, ότι οι εγκαταστάσεις που υπάρχουν στο εργοστάσιο της Λάρυμνας, που επεξεργάζονται το ελληνικό μετάλλευμα ναι μεν είναι παλιές και κακοσυντηρημμένες σε έναν βαθμό, λειτουργικά όμως έχουν να δώσουν πολλά εκατομμύρια ακόμα, «ανεξάρτητα από το αν μας σκοτώνουν, αλλιώς κοιτάνε αυτοί τα κέρδη». Το λιμάνι της Λάρυμνας είναι αρκετά μεγάλο, και έτσι μεγάλα πλοία μπορούν να εισέρχονται και να παραλαμβάνουν πλούσια μεταλλεύματα, δίνοντας έτσι ώθηση στις εξαγωγές και ρίχνοντας λάδι στο γρανάζι της επιχείρησης.

«Απόδειξη» δυνατοτήτων ή «επίδειξη» σε επίδοξο αγοραστή

Όπως μας αποκαλύπτει ο Π. Πολίτης, αυτή την στιγμή στη ΛΑΡΚΟ προωθείται ένα πείραμα. Από τις 29/7 το εργοστάσιο θα παραλάβει ένα μετάλλευμα διαφορετικό από αυτό που οι εργαζόμενοι και το ειδικευμένο προσωπικό, έχουν μάθει να επεξεργάζονται. Καθώς όμως δεν υπάρχει η απαραίτητη τεχνογνωσία αλλά ακόμα και οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου δεν είναι βέβαιο ότι θα καταφέρουν να το επεξεργαστούν, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και σοβαρά μέτρα ασφαλείας. Επιπλέον οι εργασίες θα πρέπει να επιβλέπονται από ειδικό επιστημονικό προσωπικό.

Ο διαφορετικός τύπος μεταλλεύματος με το οποίο θα κληθεί να δουλέψει η ΛΑΡΚΟ, είναι πιο «πλούσιος» και σηκώνει μεγαλύτερες θερμοκρασίες. Οι εργαζόμενοι ξεκαθαρίζουν ότι αν αυτή η δοκιμή πραγματοποιείται με σκοπό να αναδειχτούν οι παραγωγικές δυνατότητες της ΛΑΡΚΟ και να παραμείνει η εταιρεία στο δημόσιο με αποτέλεσμα η οικονομία της χώρας και ο ελληνικός λαός  να βγουν κερδισμένοι , τότε είναι σύμφωνοι στο να γίνει. Μάλιστα πηγαίνουν ακόμα μακρύτερα, λέγοντας ότι αν πετύχει το πείραμα θα μπορούσε η ΛΑΡΚΟ να προχωρήσει και στην καθετοποίηση της παραγωγής της αλλά και σε δημιουργία μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα, καθώς όπως υποστηρίζουν υπάρχει αυτή η δυνατότητα.

Υπάρχουν όμως ανησυχίες σχετικά με τη συγκεκριμένη δοκιμή. Οι εργαζόμενοι φοβούνται ότι αυτή, πραγματοποιείται για λόγους «επίδειξης» της εταιρείας σε πιθανούς αγοραστές. Υπό αυτό το πρίσμα ξεκαθαρίζουν ότι δεν θα επιτρέψουν να συμβεί κάτι τέτοιο.

Για όλους αυτούς τους λόγους οι άνθρωποι που ουσιαστικά γυρνάνε τα γρανάζια της ΛΑΡΚΟ ρισκάροντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή για το μεροκάματο, πραγματοποιούν συνεχείς κινητοποιήσεις. Ζητάνε ακόμα από το κράτος να παρέμβει διασώζοντας τη ΛΑΡΚΟ και τους εργαζομένους της. Το ΤΑΙΠΕΔ, έως σήμερα δεν έχει καταφέρει να βρει πιθανό αγοραστή παρόλα αυτά κρατάει την εταιρεία «στην κλινική», έως ότου βρεθεί αγοραστής που να θέλει να την αγοράσει. Αυτό βέβαια έχει τεράστιες επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία καθώς, ως εταιρεία κρατικής διαχείρισης ενώ θα μπορούσε το ίδιο το κράτος να συσσωρεύει κέρδη από μια επιχείρηση που έχει την δυνατότητα να κάνει κάτι τέτοιο, αντιθέτως επωμίζεται το τεράστιο κόστος της κακοδιαχείρισης.

Μιλάμε για μια επιχείρηση η οποία πριν επτά χρόνια έκανε ρεκόρ κερδοφορίας και εντός αυτών των τελευταίων επτά χρόνων, απαξιώθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό από τις ελληνικές κυβερνήσεις, που τα κέρδη γίνανε ζημιές και τα ρεκόρ παραγωγικότητας, μετατράπηκαν σε χρέη ακόμα και προς τη ΔΕΗ. Φυσικά δεν χρειάζεται να αναλύσουμε περαιτέρω το τεράστιο κόστος που είχε αυτή η διαδικασία για τους εργαζόμενους που έχουν να αντιμετωπίσουν σκληρές συνθήκες εργασίας, τα ελλείμματα στα μέτρα ασφαλείας, το άγχος αν την επόμενη μέρα θα πάνε στο εργοστάσιο ή αν θα έχει μπει λουκέτο και τους θανάτους των συναδέλφων τους. Το μέλλον της ΛΑΡΚΟ και των εργαζόμενών της λοιπόν είναι αβέβαιο. Το μόνο βέβαιο σε αυτή την υπόθεση είναι το γεγονός ότι αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα από την κυβέρνηση, μετά τη Χαλυβουργική, το λουκέτο περιμένει και την ίδια τη ΛΑΡΚΟ, αφήνοντας χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο. Στο μεταξύ διάστημα αν δεν αντιμετωπιστούν τα σοβαρά ζητήματα ασφάλειας των εργαζομένων στον χώρο εργασίας τους, τότε οι 5 άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους την τελευταία δεκαετία, δε θα είναι οι μόνοι και το κρίμα θα μας βαραίνει όλους.