του Θάνου Καμήλαλη
Νεκρό ανασύρθηκε ένα τρίχρονο παιδί από τη θαλάσσια περιοχή ανατολικά της Κω, το οποίο αγνοούνταν μετά τη σύγκρουση, τα ξημερώματα, περιπολικού σκάφους του Λιμενικού Σώματος με λέμβο που μετέφερε πρόσφυγες και μετανάστες. Έξι είναι οι τραυματίες και ένας ο αγνοούμενος, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία.
[…]
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες και την εκδοχή του Λιμενικού, το δυστύχημα έγινε όταν το μικρό περιπολικό σκάφος του Λιμενικού το οποίο πραγματοποιούσε στην περιοχή προγραμματισμένη περιπολία, δεν αντιλήφθηκε τη βάρκα με τους μετανάστες, καθώς δεν είχε φώτα ναυσιπλοΐας, και έπεσε πάνω της.
Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί, ότι καμία από τις βάρκες που μεταφέρει πρόσφυγες και μετανάστες και προσπαθεί να φτάσει στα ελληνικά νησιά δεν έχει φώτα ναυσιπλοΐας προκειμένου να μη γίνεται αντιληπτή.
[…]
Στο δελτίο του Λιμενικού αναφέρεται επίσης: «Από τις πρώτες πληροφορίες, που ελέγχονται, η λέμβος που μετέφερε τους αλλοδαπούς δεν διέθετε καμιά απολύτως σήμανση, ενώ οι επιβαίνοντες σε αυτήν δεν φορούσαν σωσίβια. Επίσης διευκρινίστηκε ότι και τα δύο σκάφη βρίσκονταν σε κίνηση όταν συγκρούστηκαν.
Πάνε πλέον έξι χρόνια που η ειδησεογραφία είναι γεμάτη με τραγωδίες σαν αυτήν. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, το 2019 ήταν η έκτη σερί χρονιά που ξεπεράστηκε το θλιβερό ορόσημο των 1.000 θανάτων στη Μεσόγειο. Το χειρότερο είναι ότι σταδιακά, η φρίκη έγινε καθημερινότητα. Όπως ακριβώς ο κόσμος συνηθίζει την φτώχεια, την αδικία, την ανισότητα, έτσι συνήθισε και τους πνιγμούς προσφύγων. Πού και πού, η κοινωνία θα συγκλονιστεί από το ξεψυχισμένο σώμα του μικρού Αϊλάν, ή την ιστορία του 14χρονου από το Μάλι, που πνίγηκε στη Μεσόγειο έχοντας στην τσέπη του τους βαθμούς του, ώστε να αποδείξει ότι αξίζει φιλοξενία στην Ευρώπη. Και μετά θα γυρίσει ξανά στην απάθεια.
Κι όταν δεν υπάρχουν σκίτσα; Όταν δεν μαθαίνουμε τις ιστορίες των πνιγμένων; Έχει σημασία;
Προσοχή, ακολουθεί συνταρακτική αποκάλυψη: Όλοι οι νεκροί έχουν πρόσωπο. Έχουν μια ιστορία πίσω τους, έχουν οικογένειες, όνειρα και φόβους. Η σύγχρονη, συλλογική ντροπή της ηπείρου μας είναι ότι μιλάμε με αριθμούς και όχι με ψυχές. Συχνά μάλιστα, η απάθεια γίνεται θράσος, ύβρεις, μέχρι και μισανθρωπιά. Εκατοντάδες άνθρωποι μπαίνουν σε βάρκες χωρίς σωσίβια και σήμανση κι εμείς συζητάμε αν το ζήτημα είναι μεταναστευτικό και όχι προσφυγικό, πώς θα αυστηροποιήσουμε τους ελέγχους και το άσυλο, ή ακόμα και τα παραληρήματα περί «εισβολέων». Υπουργοί σουλατσάρουν στα κανάλια δίνοντας ψευδή στοιχεία για τις προσφυγικές ροές, κάτοικοι αρνούνται να δεχθούν τους ανθρώπους αυτούς στην περιοχή τους, δάσκαλοι διώκονται για επιχείρησαν να βάλουν προσφυγόπουλα στα σχολεία και η κυβέρνηση ασχολείται με το «προσφυγικό προφίλ» και την εθνικότητα των κατατρεγμένων, όταν το διεθνές Δίκαιο επιτάσσει εξατομικευμένη αξιολόγηση.
Και πάνω από όλα, συνηθίζουμε. Τις ειδήσεις για νεκρούς στη χώρα μας, τις Μόριες, τις παράνομες επαναπροωθήσεις στον Έβρο, τους ανθρώπους που μένουν σε κέντρα περιμένοντας χρόνια για να εξεταστεί το αίτημά τους για άσυλο και τους θανάτους στη θάλασσα.
Άνθρωποι πνιγμένοι, φυλακισμένοι, κυριολεκτικά η μεταφορικά νεκροί. Άνθρωποι.