
Εκπομπή Αυτολεξεί στο ραδιόφωνο του The Press Project. Παρασκευή 19 Νοέμβρη. 1973 Πολιτικοποιώντας την εξεγερτική δράση. 2021 Δημιουργώντας ξανά την πολιτική. Ο Νίκος Ιωάννου και ο Αλέξανδρος Σχισμένος συζητούν με τον συγγραφέα και αγωνιστή του Πολυτεχνείου ‘73, Γιώργο Οικονόμου.
Νεοέλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι, της αστυνομίας και του στρατού, σκότωσαν τους πολίτες που εξεγέρθηκαν ενάντια στο πολιτικό καθεστώς το 1973. Όμως η πορεία για το Πολυτεχνείο δεν πήγε ποτέ στη ΓΑΔΑ, ούτε στην αρχιεπισκοπή που ανοιχτά συνεργάστηκε με το καθεστώς (η θεολογική ήταν η μόνη σχολή που δεν συμμετείχε στην εξέγερση), ούτε στον Άρειο Πάγο όπου η “δικαιοσύνη” κώφευσε και τότε και μετά την πτώση της χούντας. Το καθεστώς επίσημα και ανεπίσημα σκότωνε και τρομοκρατούσε ανενόχλητο ενώ και μετά την πτώση του, οι βασανιστές κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, οι αστυνομικοί και οι κρατικοί υπάλληλοι του καθεστώτος συνέχιζαν να είναι στις θέσεις τους.
Η εξέγερση του 1973 ήταν μια πολιτική εξέγερση. Το κίνημα που αναπτύχθηκε ήταν ένα πολιτικό κίνημα, δεν ήταν ένα “εθνικό” κίνημα όπως πολλοί προσπάθησαν να το χαρακτηρίσουν αργότερα. Θυμηθήκαμε σε αυτή την εκπομπή το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη “Φοβάμαι” για να αρχίσουμε να συζητάμε την πρώιμη μεταπολίτευση και το πώς η πολιτική στριμώχτηκε στην άκρη, για να έρθει στο προσκήνιο ένα κίνημα των κομμάτων και των ιδεολογικών οργανώσεων.
Εκμετάλλευση του πολιτικού μεγαλείου της εξέγερσης του ‘73, ξεχείλωμα των ιδεών και άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Βίντεο, καταναλωτισμός, αβελτηρία, μηδενικές θεσμικές αλλαγές ως προς τα ουσιώδη! Σκάνδαλα και ηθική κατάπτωση ενός λαού που του έδωσαν να καταλάβει ότι “ο λαός στην εξουσία” σημαίνει ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε.
Και η επόμενη ρωγμή, το κίνημα των πλατειών το 2011. Παρότι συγκροτήθηκαν συνελεύσεις στις πλατείες φέρνοντας την πολιτική ξανά στον δημόσιο χώρο, το νέο ακηδεμόνευτο κίνημα δεν κατάφερε να προκαλέσει θεσμικές αλλαγές. Το κίνημα των πλατειών πνίγηκε στον χημικό πόλεμο της πλατείας Συντάγματος και στην αντιπολιτευτική εμμονή της αριστεράς. Φρούδες ελπίδες κατέκλισαν το πολιτικό συναίσθημα των αγανακτισμένων, ελπίδες που στριμωχτήκαν τα επόμενα χρόνια σε έναν στείρο αντιμνημονιακό λόγο. Αποτέλεσμα, “πρώτη φορά αριστερά” σε μια κυβέρνηση που ανέλαβε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, σώζοντας το τσουρουφλισμένο σύστημα.
Ο Γιώργος Οικονόμου, 48 χρόνια μετά την έντονη πολιτικοποίηση του στο Πολυτεχνείο του ‘73, γράφει το “Δημιουργώντας ξανά την πολιτική”. Στο νέο του βιβλίο ασκεί μια σπουδαία εποικοδομητική κριτική στις εναλλακτικές προτάσεις που κυριαρχούν στα σύγχρονα κινηματικά και κοινωνικά εγχειρήματα, προτάσεις εμπνευσμένες από τις ιδέες του Μάρεϋ Μπούκτσιν, του Σερζ Λατούς και των “κοινοτιστών”. Η εμμονή στον οικονομισμό και στην τοπική πρακτική που διακρίνει αυτές τις προτάσεις δημιουργούν αρνητικές προοπτικές για τη συγκρότηση ενός πολιτικού κινήματος, μας εξηγεί ο συγγραφέας κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας.
Στη δύσκολη μεταβατική περίοδο που διανύουμε, με την ακροδεξιά ανά τον κόσμο να καταλαμβάνει τον δρόμο, είτε για να εισβάλει στο Καπιτώλιο, είτε για να αντισταθεί στα υγειονομικά μέτρα, και με την ελληνική ακροδεξιά να συμμετέχει στην κυβέρνηση του υποτιθέμενου φιλελεύθερου Μητσοτάκη, το τοπίο φαίνεται να θολώνει.
Το σημαντικό και το ζητούμενο είναι η ανάδειξη της πολιτικής, και σε αυτό το σημείο επιμένει το νέο βιβλίο του Γ.Οικονόμου, διότι υπάρχει διάχυτη εντύπωση ότι πολιτική είναι τα στερεότυπα που διαδίδουν οι πολιτικές εξουσίες και οι αριστερές αντιλήψεις. Επιμένει επίσης στη διαύγαση της άμεσης δημοκρατίας ως πολιτεύματος. Αυτή η συζήτηση είναι απαραίτητη για να συγκροτηθεί μία αντίληψη που θα οδηγήσει στην επανεμφάνιση της πολιτικής και στη δημιουργία ενός κινήματος προς τη δημοκρατία.
Ψηφιζεις Ρεπαμπλικανους, σου βγαινει ο Τραμπακουλας και χανεις το μυαλο σου απο τα μη αναμενομενα. Ψηφιζεις "Δημοκρατικους", σου βγαινει ο "Μ΄ενα ποδι στον ταφο" και δεν ξερεις πως να μαζεψεις τα μιλιταριστικα σκυλια του πολεμου. Απο τον πανηλιθιο στον αιμοβορο. Τουλαχιστον στην χωρα μας τα πραγματα ειναι πιο συγκεκριμενα. Βγαζεις τον Τσιπρα και ψηφιζει ολα οσα δεν αντεχει-τολμαει ακομη και η δεξια. Βγαζεις το ανδρεικελο ζαβο και διαλυει τα παντα μεσα σε 2 χρονια. Τωρα ποιον θα μας φερουνε...
Τώρα τα χαζοαμερικανά τι θέλουν εκεί; Γιατί δεν αφήνουν τα παιδιά απ τη Ρωσία να εισβάλουν με την ησυχία τους ρε γαμώτι;
το ραμολι ο μπιντες βλεπω οτι ειναι αποφασισμενο...
Ο πασιφισμός που διατυμπανίζουν οι Δημοκρατικοί φαντάζομαι αφορά μόνο τα κράτη δορυφόρους των ΗΠΑ. Οξύμωρο. Όπως επίσης είναι αξιοσημείωτο πως κάποιοι αδυνατούν να καταλάβουν πως τέτοιες ψυχροπολεμικές πρακτικές λειτουργούν προς όφελος των απολυταρχικών καθεστώτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται στο βωμό της εθνικής ασφάλειας, τα κράτη αποσύρονται από διεθνείς συνθήκες και κάθε είδους κοινοπραξία καίριας σημασίας για την επιβίωση της ανθρωπότητας (με την περίπτωση του Ιράν και τη συνθήκη για το πυρηνικό του πρόγραμμα να αποτελεί το πιο πρόσφατο παράδειγμα), ο φόβος και η αίσθηση πολιορκίας, υποβοηθούμενα από την- ανεξέλεγκτη πλέον, μιας και δεν υπάρχει πίεση από πουθενά- κυβερνητική προπαγάνδα σε επίπεδο ενημέρωσης και παιδείας, ενισχύει τη μισαλλοδοξία και τη συνωμοσιολογία στις τάξεις του λαού με αποτέλεσμα να κυριαρχεί το διαίρει και βασίλευε που λειτουργεί προς όφελος των δικτατορικών καθεστώτων, καθώς και να εντείνεται η βία κυρίως εις βάρος των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων που στιγματίζονται ως πέμπτη φάλαγγα.
Το Ιράν έκανε συμφωνία το 2015, όταν εδώ γινόταν χαμός με τον Βαρουφάκη που δεν πλήρωνε το ΔΝΤ για να κάνει κούρεμα όλα και έκλεισε τις τράπεζες μην του ξεφύγετε και τον καταληψία που ήθελε να κάνει grexit γιατί το κούρεμα του φάνηκε λίγο, αλλά βολεύτηκε και με άλλα δύο μνημόνια που θα τα έσκιζε με έναν νόμο και ένα άρθρο.
Μόνο που έκανε συμφωνία την ώρα που διαλυόταν η Ευρώπη είναι αρκετός λόγος για να εισβάλει ο αμερικανικός στρατός να το κάνει Ιρακ-Αφγανισταν στη θέση του Ιρακ-Αφγανισταν να ησυχάσουμε. Τόσο βαρύ είναι να θες συμφωνία σε τέτοιες συνθήκες και να επιμένεις να την κρατήσεις 7 χρόνια μετά.
Γύρνα πίσω στο άσυλό σου ρε φασιστοαμερικανάκι!
Να γυρίσει το Ιράν πίσω στο βόθρο του να μοιράζει ενόπλους παντού και να θέλει και πυρηνικά. Δεν είναι δικό μου πρόβλημα, άλλωστε, ταιζουν τους νδουλους τους, να φροντίσουν να υπηρετούν οι νδουλοι τα συμφέροντα των αφεντικών τους των ΗΠΑ και όχι να κάνει πάρτι η ιρανική πρεσβεία στην Ελλάδα.
Εμενα περισσότερο με καίει τι κάνει η νδουλα στην Ελλάδα από το τι κάνει το Ιράν στην άλλη άκρη της γης. Αλλά βλέπω τους νδουλους να μην είναι αρκετά δούλοι και εκφράζω τις εύλογες ανησυχίες μου. Κατά τα άλλα, ποσως να γίνει και πρώτη πυρηνική δύναμη το Ιράν και να ξεπεράσει και τις ΗΠΑ, εμένα το ίδιο μου κάνει.
Είναι ανάγκη να λέμε για άσυλα; Η Κριεμπάρδη έκανε πρόσφατα ολόκληρο άρθρο για το στίγμα.
Πέρα από τα ατομικά ή συλλογικά χαρακτηριστικά που έχουν οι διάφορες μαριονέτες, για μένα είναι πέραν του δέοντος φανερό ότι βρισκόμαστε πολύ πιό κοντά σε μία πυρηνική αντιπαράθεση απ' ότι στο μεγαλύτερο μέρος του ψυχρού πολέμου. Ναι, πράγματι δεν έχει υπάρχει ακόμη μία κρίση της Κούβας ή του Βερολίνου, όμως είναι πολύ πιό συστηματική, συνολική και αυξανόμενη η πίεση προς μια πολεμική εκτόνωση.
οχι δεν βρισκομαστε σε πυρινικη αντιπαραθεση...
ναι υπαρχει (πολιτικη μαλιστα) πιεση προς πολεμο...