Του Μωυσή Λίτση
Το 1952 Γαλλία και Γερμανία έδιναν…τα χέρια, προχωρώντας στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα(ΕΚΑΧ) πρόδρομο της κατοπινής ΕΟΚ και σημερινής ΕΕ.
Ο γαλλογερμανικός ανταγωνισμός ήταν μία από τις βασικές αιτίες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου που οδήγησε στον B΄ με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες. Το ευρωπαϊκό εγχείρημα παρά τις αλλεπάλληλες κρίσεις, πήρε νέα πνοή τη δεκαετία του ’90, με την κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ. Η ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ ήταν άλλωστε τα βασικά εργαλεία ανάσχεσης του σοβιετικού κινδύνου την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και το τέλος του, άφηνε την ΕΕ ως μόνη ελκυστική προοπτική, τόσο για τις χώρες του «ανήκομεν εις την δύσιν», όσο και για τις νεότευκτες στην «οικονομία της αγοράς» χώρες του πρώην «υπαρκτού».
Η δημιουργία του ευρώ στα τέλη του ’90, υποσχόταν μία νέα εποχή ευημερίας… Μόνο η παραδοσιακή αριστερά αμφισβητούσε με ένα ξύλινο και ελάχιστα πειστικό λόγο τον «ευρωπαϊκό μονόδρομο» καθώς και ορισμένοι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι σαν τον Μίλτον Φρίντμαν που γνώριζαν καλά ότι πίσω από τα «ισχυρά» νομίσματα κρύβονται πάντοτε ισχυρά κράτη…
Ο μύθος του ευρώ, που έλκυε επίσης και πολλούς στη χώρα μας ως αντίπαλο δέος στο δολάριο και στην πολύχρονη ελληνική εξάρτηση από τις ΗΠΑ, δημιούργησε την «ισχυρή Ελλάδα» της φούσκας του χρηματιστηρίου, των Ολυμπιακών Αγώνων και της τραπεζικής επέκτασης στα Βαλκάνια. Η Ελλάδα γινόταν ένας αξιοπρεπής «ιμπεριαλιστής».
Δέκα σχεδόν χρόνια μετά η πρωταθλήτρια σε ανάπτυξη Ελλάδα της ευρωζώνης, βουλιάζει στη φτώχεια και κινδυνεύει να γίνει ο πρώτος «αποστάτης» του ευρώ, όποια κυβέρνηση και αν σχηματιστεί μετά τις 17 Ιουνίου.
Η σημερινή Ευρώπη-σωστότερα ΕΕ- δεν θυμίζει τίποτα την ευφορία του ’90 και τα μεγάλα λόγια για την Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια που έσερνε μαζί της εκατομμύρια ευρώ σε προγράμματα, ένα ιδιότυπο είδος διαφθοράς που πήγαινε χέρι-χέρι με την παραδοσιακή ελληνική διαφθορά του πελατειακού κράτους.
Στην Ευρώπη του…Ολάντ που υποτίθεται αλλάζει, τα μαχαίρια ακονίζονται ενόψει της συνόδου κορυφής της ΕΕ στις 28-29 Ιουνίου. Ο νεοεκλεγείς σοσιαλιστής Γάλλος πρόεδρος προσπάθησε να πιέσει για τα ευρωομόλογα και να βάλλει στην ατζέντα το ζήτημα της ανάπτυξης, βλέποντας την άνοδο των spreads να πλησιάζει επικίνδυνα το «ασφαλές» μέχρι πρότινος στρατόπεδο των χωρών με υψηλή πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ για να εισπράξει ένα νέο γερμανικό ηχηρό «νάϊν».
Το Βερολίνο επιμένει ότι όσο δεν υπάρχει κοινή δημοσιονομική πολιτική-όπου «κοινή» σημαίνει δημοσιονομική πολιτική κομμένη και ραμμένη στη γερμανική νομισματική ορθοδοξία και αφημένη στα χέρια των ειδικών των Βρυξελλών-δεν συζητά το ενδεχόμενο κοινής χρηματοδότησης στην ευρωζώνη μέσω ευρωομολόγων. Επιπλέον, όπως διαβάσαμε χθες στο PressProject, η Μέρκελ ετοιμάζει πανευρωπαϊκή ατζέντα τύπου Σρέντερ. Η ατζέντα 2010 ήταν η απαρχή της οριστικής κατεδάφισης του λεγόμενου ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας, με τη σφραγίδα των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών, υπέρμαχων άλλοτε του «τρίτου δρόμου» μεταξύ εξοντωτικού καπιταλισμού και «μαρξιστικού» τύπου κρατισμού.
Από την άλλη, η Ισπανία ξορκίζει το ενδεχόμενο προσφυγής στον ευρωπαϊκό μηχανισμό, θυμίζοντας τα ανάλογα «ξόρκια» Ελλήνων, Ιρλανδών και Πορτογάλων ιθυνόντων λίγα εικοσιτετράωρα πριν καταφθάσει η τρόικα.
Ναι λοιπόν. Η Ευρώπη αλλάζει. Προς το χειρότερο. Εκτός και αν οι ευρωπαϊκοί λαοί σηκώσουν κεφάλι και η ευρωπαϊκή αριστερά, πάψει να συνθηματολογεί για «έναν άλλο κόσμο εφικτό και αναγκαίο» και προβάλλει ένα νέο όραμα(όχι ουτοπία) για μια Ευρώπη των λαών και των εργαζομένων η οποία δεν θα στηρίζεται στα κλειστά κονκλάβια των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης.
Του Μωυσή Λίτση
Το 1952 Γαλλία και Γερμανία έδιναν…τα χέρια, προχωρώντας στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα(ΕΚΑΧ) πρόδρομο της κατοπινής ΕΟΚ και σημερινής ΕΕ.
Ο γαλλογερμανικός ανταγωνισμός ήταν μία από τις βασικές αιτίες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου που οδήγησε στον B΄ με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες. Το ευρωπαϊκό εγχείρημα παρά τις αλλεπάλληλες κρίσεις, πήρε νέα πνοή τη δεκαετία του ’90, με την κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ. Η ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ ήταν άλλωστε τα βασικά εργαλεία ανάσχεσης του σοβιετικού κινδύνου την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και το τέλος του, άφηνε την ΕΕ ως μόνη ελκυστική προοπτική, τόσο για τις χώρες του «ανήκομεν εις την δύσιν», όσο και για τις νεότευκτες στην «οικονομία της αγοράς» χώρες του πρώην «υπαρκτού».
Η δημιουργία του ευρώ στα τέλη του ’90, υποσχόταν μία νέα εποχή ευημερίας… Μόνο η παραδοσιακή αριστερά αμφισβητούσε με ένα ξύλινο και ελάχιστα πειστικό λόγο τον «ευρωπαϊκό μονόδρομο» καθώς και ορισμένοι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι σαν τον Μίλτον Φρίντμαν που γνώριζαν καλά ότι πίσω από τα «ισχυρά» νομίσματα κρύβονται πάντοτε ισχυρά κράτη…
Ο μύθος του ευρώ, που έλκυε επίσης και πολλούς στη χώρα μας ως αντίπαλο δέος στο δολάριο και στην πολύχρονη ελληνική εξάρτηση από τις ΗΠΑ, δημιούργησε την «ισχυρή Ελλάδα» της φούσκας του χρηματιστηρίου, των Ολυμπιακών Αγώνων και της τραπεζικής επέκτασης στα Βαλκάνια. Η Ελλάδα γινόταν ένας αξιοπρεπής «ιμπεριαλιστής».
Δέκα σχεδόν χρόνια μετά η πρωταθλήτρια σε ανάπτυξη Ελλάδα της ευρωζώνης, βουλιάζει στη φτώχεια και κινδυνεύει να γίνει ο πρώτος «αποστάτης» του ευρώ, όποια κυβέρνηση και αν σχηματιστεί μετά τις 17 Ιουνίου.
Η σημερινή Ευρώπη-σωστότερα ΕΕ- δεν θυμίζει τίποτα την ευφορία του ’90 και τα μεγάλα λόγια για την Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια που έσερνε μαζί της εκατομμύρια ευρώ σε προγράμματα, ένα ιδιότυπο είδος διαφθοράς που πήγαινε χέρι-χέρι με την παραδοσιακή ελληνική διαφθορά του πελατειακού κράτους.
Στην Ευρώπη του…Ολάντ που υποτίθεται αλλάζει, τα μαχαίρια ακονίζονται ενόψει της συνόδου κορυφής της ΕΕ στις 28-29 Ιουνίου. Ο νεοεκλεγείς σοσιαλιστής Γάλλος πρόεδρος προσπάθησε να πιέσει για τα ευρωομόλογα και να βάλλει στην ατζέντα το ζήτημα της ανάπτυξης, βλέποντας την άνοδο των spreads να πλησιάζει επικίνδυνα το «ασφαλές» μέχρι πρότινος στρατόπεδο των χωρών με υψηλή πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ για να εισπράξει ένα νέο γερμανικό ηχηρό «νάϊν».
Το Βερολίνο επιμένει ότι όσο δεν υπάρχει κοινή δημοσιονομική πολιτική-όπου «κοινή» σημαίνει δημοσιονομική πολιτική κομμένη και ραμμένη στη γερμανική νομισματική ορθοδοξία και αφημένη στα χέρια των ειδικών των Βρυξελλών-δεν συζητά το ενδεχόμενο κοινής χρηματοδότησης στην ευρωζώνη μέσω ευρωομολόγων. Επιπλέον, όπως διαβάσαμε χθες στο PressProject, η Μέρκελ ετοιμάζει πανευρωπαϊκή ατζέντα τύπου Σρέντερ. Η ατζέντα 2010 ήταν η απαρχή της οριστικής κατεδάφισης του λεγόμενου ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας, με τη σφραγίδα των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών, υπέρμαχων άλλοτε του «τρίτου δρόμου» μεταξύ εξοντωτικού καπιταλισμού και «μαρξιστικού» τύπου κρατισμού.
Από την άλλη, η Ισπανία ξορκίζει το ενδεχόμενο προσφυγής στον ευρωπαϊκό μηχανισμό, θυμίζοντας τα ανάλογα «ξόρκια» Ελλήνων, Ιρλανδών και Πορτογάλων ιθυνόντων λίγα εικοσιτετράωρα πριν καταφθάσει η τρόικα.
Ναι λοιπόν. Η Ευρώπη αλλάζει. Προς το χειρότερο. Εκτός και αν οι ευρωπαϊκοί λαοί σηκώσουν κεφάλι και η ευρωπαϊκή αριστερά, πάψει να συνθηματολογεί για «έναν άλλο κόσμο εφικτό και αναγκαίο» και προβάλλει ένα νέο όραμα(όχι ουτοπία) για μια Ευρώπη των λαών και των εργαζομένων η οποία δεν θα στηρίζεται στα κλειστά κονκλάβια των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης.