Έχετε νιώσει ποτέ ότι όταν αργεί κάτι πάρα πολύ να έρθει, μετά εσύ δεν το θέλεις; Σαν σιδεράκια στα γεράματα. Ή ποδήλατο. Ή το κάστρο του playmobil. Λοιπόν το μετρό δεν είναι καθόλου έτσι. Όποτε κι αν έρθει, σε πενήντα, σε εκατό χρόνια, όποτε κι αν φτιαχτεί έστω και ένας σταθμός ακόμα, εμείς θα πηγαίνουμε να το χαϊδεύουμε, θα το αγκαλιάζουμε, θα χτυπάμε και ένα και 2, και 3 εισιτήρια κάθε φορά για υποστήριξη και θα το λατρεύουμε σαν το δικό μας παιδί, που έφυγε επιτέλους από το σπίτι στα 50 του. Μετά από μισό αιώνα και 3 δις, η Θεσσαλονίκη έχει το δικό της ολοκαίνουργιο μετρό. Δεν το έχει γιατί ιδιωτικοποιείται με το καλημέρα, επίσης πλημμύρισε την ημέρα των εγκαινίων, και δεν έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε πράγματα κάπως αναμενόμενα, όπως εισιτήρια. Βυθιστείτε στην αρχαία ιστορία του μετρό, δείτε όλη την ταλαίπωρη πορεία από τα πρώτα τραίνα με χανούμισες μέχρι την Τρύπα του Κούβελα και ακολουθήστε μας μέχρι τη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη πάνω στα αρχαία, όπου πρέπει να απαντήσει στον Νίκο Χατζηνικολάου αν τα γίδια οι πολίτες αυτής της χώρας αξίζουν ένα τόσο υπέροχο έργο.