Φιλοπαλαιστινιακές κατασκηνώσεις και το αμερικανικό φοιτητικό κίνημα: μιλώντας με τους πρωταγωνιστές, ενάμιση χρόνο μετά

Στις 22 Απριλίου 2024, φοιτητές και φοιτήτριες του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, ένωσαν τη φωνή τους με εκείνη πολλών συναδέλφων τους σε όλη τη χώρα και έστησαν τη δική τους κατασκήνωση προς αλληλεγγύη του παλαιστινιακού λαού. Η τοπική κοινότητα την αγκάλιασε και στήριξε τους κατασκηνωτές δωρίζοντας φαγητό, υλικά, σκηνές, αδιάβροχα, ενώ σύντομα πολλοί εργαζόμενοι και πολίτες της περιοχής εντάχθηκαν στην κατασκήνωση. Προσωπικότητες όπως ο Ιλάν Παπέ έδωσαν το παρόν σε ανοιχτές συζητήσεις και το δίκτυο αλληλεγγύης απλώθηκε σε όλο το νοτιοανατολικό Μίσιγκαν. Το βράδυ της 3^ης Μαΐου οργανώθηκε αυθόρμητη διαμαρτυρία, γιατί υψηλόβαθμα μέλη της Διοίκησης του Πανεπιστημίου επέλεξαν να παραστούν σε εκδήλωση στο Πανεπιστημιακό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, δίπλα ακριβώς από την κατασκήνωση, ενώ επί εβδομάδες αγνοούσαν προσκλήσεις για να συζητήσουν τα αιτήματα του κινήματος. Η αστυνομία βρήκε την τέλεια αφορμή για να αντιπαρατεθεί βίαια με τους κατασκηνωτές, σπρώχνοντάς τους με τα αστυνομικά ποδήλατα, ψεκάζοντάς τους με σπρέι πιπεριού, χτυπώντας τους, προσάγοντας δύο και συλλαμβάνοντας ένα άτομο, ενώ αρκετοί διαδηλωτές κατέληξαν στο νοσοκομείο. Τελικά, η κατασκήνωση διαλύθηκε βίαια στις 21 Μαΐου 2024, εν μέσω μαζικών συλλήψεων. Το Πανεπιστήμιο προσπαθεί επίμονα, ακόμη και σήμερα, να ποινικοποιήσει τη δράση των επικεφαλής της κατασκήνωσης με μια σειρά κατηγοριών, που περιλαμβάνουν ανυπακοή και αντίσταση κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας, παρακώλυση της λειτουργίας του πανεπιστημίου, φθορά πανεπιστημιακής περιουσίας και έκθεση σε κίνδυνο πολιτών και αστυνομικών. Οι ακροαματικές διαδικασίες συνεχίζονται.

Οι συνεντεύξεις πραγματοποιήθηκαν δια ζώσης (Όλιβερ, Τζάρεντ) και τηλεφωνικά (Τζάρεντ, Χίαμπ). Μιλήσαμε με τον Τζάρεντ και τον Όλιβερ στις αρχές Οκτωβρίου και με τη Χίαμπ στα μέσα Οκτωβρίου. Οι απαντήσεις ομαδοποιήθηκαν σε θεματικές ενότητες και σε κάποιες περιπτώσεις υπέστησαν επεξεργασία για συντόμευση. Κρατάμε το πάθος, τη συγκίνηση και την επιμονή των τριών, καθώς και την προσήλωσή τους στην προσεκτική αποτίμηση των γεγονότων. (Τα πλήρη στοιχεία των προσώπων είναι στη διάθεση της αρθρογράφου.)

Τελικά πέτυχε η καταστολή; Ηττήθηκαν οι κατασκηνώσεις και το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη;

Όλιβερ (ήταν προπτυχιακός φοιτητής, και οργανωμένος ακτιβιστής): Το κίνημα βρίσκεται σε μια φάση απογοήτευσης, αλλά κατά τη γνώμη μου απέχει μακράν από το να νιώθει ηττημένο. Η απογοήτευση έφερε τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και αυτό μπορεί να κάνει τον αγώνα μας πιο αποτελεσματικό. Εξαιτίας της κρατικής καταπίεσης, το κίνημα μπορεί να βγει πιο δυνατό, περίπου όπως στην εξέλιξη των ζωντανών οργανισμών! (χαμογελάει). Οi ιδέες γύρω από τις οποίες οργανωνόμαστε επεκτείνονται και εξελίσσονται. Το μέρος του κινήματος που μας αφορά βρίσκεται σε στατική φάση, αλλά οι σπόροι για τους επόμενους έχουν ήδη φυτευτεί! Δεν υπάρχει αίσθηση ήττας. Υπάρχει ένας ατελείωτος θυμός για το  λαό της Παλαιστίνης και όλους τους λαούς που βρίσκονται κάτω από τη μπότα του ιμπεριαλισμού. Στρέφουμε το βλέμμα σε αυτούς για έμπνευση και καθοδήγηση.

Τζάρεντ (διδακτορικός φοιτητής, διδάσκει σε προπτυχιακούς, και έχει διατελέσει πρόεδρος της Οργάνωσης Εργαζόμενων Μεταπτυχιακών – Graduate Employees Organization, για τις κινητοποιήσεις του οποίου δείτε εδώ): Κατά τη γνώμη μου η καταστολή πέτυχε. Δεν υπήρχε συνέχεια στις κατασκηνώσεις. Τα μέλη των κατασκηνώσεων έπεσαν θύματα επιθέσεων από σιωνιστές, από την αστυνομία, τους/τις παρακολουθούσαν πληρωμένοι ντετέκτιβ, υπάρχουν βίντεο με αυτά! Το κίνημα βρίσκεται σε περίοδο περισυλλογής, πώς να συνεχίσει την οργάνωση, τη δράση και το αγώνα, πιο στρατηγικά αυτή τη φορά. Γίνεται προσπάθεια να συνδέσουμε το κίνημα με τις αντιδράσεις απέναντι στο ICE (σ.σ., Immigration and Customs Enforcement, σε ελεύθερη απόδοση Υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνείων, εξαπολύει ανθρωποκυνηγητά για να συλλάβει μετανάστες που θεωρεί παράτυπους) και την αντιμετώπιση των μεταναστών. Χρειαζόμαστε περισσότερο κόσμο, και όχι μόνο φοιτητές. Πρέπει να δημιουργηθούν κοινωνικές συμμαχίες. Ας κοιτάξουμε τον παλαιστινιακό λαό και ας μάθουμε από αυτούς. Να διατηρήσουμε τη θέληση για αγώνα! Πρέπει να εναντιωθούμε σε μια δύναμη καταστολής που όμοιά της δεν έχει δει ο κόσμος. Η κατασκήνωση καταστράφηκε, αλλά η κατασκήνωση είναι παντού. Χωρίς να το φετιχοποιώ, αυτή την αλληλεγγύη είναι που φοβάται το παγκόσμιο Κεφάλαιο!

Χίαμπ (μεταπτυχιακή φοιτήτρια και πολιτική ακτβίστρια, μέλος της Οργάνωσης Εργαζόμενων Μεταπτυχιακών – Graduate Employees Organization): Δεν ηττηθήκαμε! Η καταστολή είναι δύσκολη και τρομακτική. Η ασφάλεια όμως πηγάζει από τη συλλογικότητα. Πριν την αστυνομική επιδρομή που μας διέλυσε, υπήρχαν και άλλες απόπειρες να διαλυθεί η κατασκήνωση. Τουλάχιστον μία απέτυχε λόγω της κινητοποίησης του κόσμου. Κατέφτασε πολύς κόσμος σε ελάχιστο χρόνο, έβαλε μπροστά τα σώματά του και η αστυνομία δεν προχώρησε. Συνεχίζουμε!

Πού βρίσκεται το κίνημα των κατασκηνώσεων, ενάμιση χρόνο μετά;

Όλιβερ: Το κίνημα τότε βρισκόταν σε ανοδική πορεία, αλλά η καταστολή του ήταν πολύ βίαιη και εκτεταμένη. Κατά τη διάρκεια των κατασκηνώσεων, οι διάφορες φοιτητικές πολιτικές οργανώσεις ενώθηκαν αποτελεσματικά για να απαιτήσουν αποεπένδυση εκ μέρους του πανεπιστημίου. Όμως το κίνημα δεν ήταν αρκετά ώριμο για να αντέξει τους κραδασμούς που προκάλεσαν οι διαφορετικές πολιτικές προτεραιότητες των επιμέρους οργανώσεων, κυρίως σε ζητήματα στόχευσης και στρατηγικής. Για διάφορους λόγους, μερικοί επιθυμούσαν να προσαρμόσουμε τους στόχους μας με τρόπο που σε άλλους φαινόταν ως απομάκρυνση από το κεντρικό αίτημα για την Παλαιστίνη. Αυτό οδήγησε σε ουσιαστικές διαφωνίες, παρά το γεγονός ότι νοιαζόμασταν βαθιά για όλους τους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου. Σε γενικές γραμμές, συμφωνήσαμε να δώσουμε προτεραιότητα σε αιτήματα που αφορούσαν το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και την άμεση εμπλοκή του μέσω των κεφαλαίων και των δραστηριοτήτων του. Οι ζυμώσεις συνεχίστηκαν και μετά τη διάλυση των κατασκηνώσεων, κι ας μη φαίνεται αυτό προς τα έξω. Η πολιτική δράση δεν σταμάτησε, και τώρα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη στρατηγική μας.

Τζάρεντ: Η κατασκήνωση μας έφερε κοντά και προσπαθήσαμε να ανταποκριθούμε στο επείγον της κατάστασης. Τώρα στρεφόμαστε ξανά ο ένας στον άλλον για να καταλάβουμε τις συνθήκες και να φέρουμε την αλλαγή. Δεν προσβλέπουμε στους θεσμούς, γιατί το μόνο που κάνουν είναι να διαιωνίζουν την υποταγή, την προπαγάνδα και τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό. Το κίνημα είχε πολλές εσωτερικές αντιφάσεις, πολλές δεν επιλύθηκαν, αλλά συνεχίζουμε, γιατί η εμπειρία της κατασκήνωσης μας άλλαξε τη ζωή. Και αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος για τον οποίο το σύστημα έπρεπε να συντρίψει τις κατασκηνώσεις. Αυτή τη στιγμή, το κίνημα δεν έχει την οργάνωση που χρειάζεται. Υπάρχει όμως ο εργατικός συνδικαλισμός και το όπλο της απεργίας. Αλλά ο συνδικαλισμός στις ΗΠΑ είναι προβληματικός. Που είναι τα Συνδικάτα; Το παράδειγμα της Ιταλίας αποκαλύπτει την εδώ ένδεια. Υπάρχουν τόσοι εργαζόμενοι που θέλουν να κάνουν κάτι προς αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, και δεν μπορούν!

Χίαμπ:  Μπορεί αυτή τη στιγμή να μην υπάρχουν κατασκηνώσεις και  καταλήψεις, αλλά το χτίσιμο συμμαχιών με κοινωνικούς φορείς συνεχίζεται. Αναλύουμε την κατάσταση και πιέζουμε για αποεπένδυση. Δεν έχουμε ηττηθεί!

Τι πέτυχαν, τελικά, οι κατασκηνώσεις;

Όλιβερ: Η κατασκήνωση έφερε τους ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας κοντά με ένα τρόπο μοναδικό. Η επίδρασή τους παραμένει έντονη. Νέοι φοιτητές έρχονται σ’ εμάς και η στάση πολλών ανθρώπων έχει αλλάξει προς το φιλικότερο: το βλέπω όταν μοιράζουμε φυλλάδια στο δρόμο. Ο σιωνισμός ως ιδεολογία υπέστη μεγάλο πλήγμα και η φήμη του δεν θα είναι ποτέ η ίδια.

Τζάρεντ: Η κατασκήνωση ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από το αίτημα για απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι που μπορούσαν να είναι μαζί και να οραματιστούν έναν διαφορετικό τρόπο κοινωνικής ζωής. Κι επίσης οι άνθρωποι είναι εξοργισμένοι με την αστυνομία και τη βία που άσκησε. Η κατασκήνωση ήταν μια απίστευτα ισχυρή εμπειρία. Σην πραγματικότητα, ήταν σαν  να μας απελευθέρωσαν οι Παλαιστίνιοι και όχι σαν να ήταν εκείνοι που έπρεπε να απελευθερωθούν.  Οι κατασκηνώσεις αποτέλεσαν ένα χώρο που σήμαινε πολλά, για πολλούς. Προσπαθούμε να ξαναχτίσουμε τέτοιους χώρους, αλλα είναι δύσκολο γιατί η καταστολή έχει ενταθεί. Η ίδια η πόλη (σ.σ. το Ανν Άρμπορ) έχει χτιστεί από εποίκους, σε γη που έχει κλαπεί από τους ιθαγενείς λαούς. Η ίδια μας η πόλη δεν μας προσφέρει χώρους για να βρεθούμε μαζί.

Παρεμπιπτόντως, κάτι που κατά τη γνώμη μου έχει πολιτική σημασία: δεν θα πρέπει να αποδίδουμε στους «φοιτητές» συλλήβδην πολιτικές ιδιότητες, γιατί, τουλάχιστον στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, πρόκειται για ομάδα ανθρώπων με εν πολλοίς αστικά χαρακτηριστικά, διαμορφωμένη με βάση ρατσιστικούς ή άλλους αποκλεισμούς που υιοθετεί το ίδιο το πανεπιστήμιο. Κι ακόμη, ο τρόπος με το οποίο πολλοί βλέπουν τους «φοιτητές» μπορεί να αποτρέπει την κινητοποίηση των ίδιων και να λειτουργεί ως προκάλυμμα για τη δική τους παραίτηση.

Τι σήμανε για σένα, ως πολιτική ακτιβίστρια/ακτιβιστή, η συμμετοχή σου στην κατασκήνωση; Πώς βιώνεις το μετά;

Όλιβερ: Ένα σημείο καμπής για μένα, πολιτικά, ήταν η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Κατάλαβα ότι το να είμαι φιλελεύθερος (liberal) δεν οδηγεί πουθενά. Η απόφασή μου να συμμετέχω στις κατασκηνώσεις ηταν απολύτως συνειδητή. Ζύγισα τους κινδύνους από τη μια και τις ιδέες μου από την άλλη, και αποφάσισα να πορευτώ σύμφωνα με τα πιστεύω μου. Αυτή τη στιγμή έχω αυτό που λέμε «λεκιασμένο» μητρώο, με την έννοια ότι υπάρχουν ίχνη που θα με συνοδεύουν, ψηφιακά και άλλα. Ξέρω ότι θα έχω ίσως προβλήματα στην επαγγελματική μου διαδρομή, και κάποια στιγμή κινδύνευσα σοβαρά να πάω φυλακή. Υπέστην τις συνέπειες, και δεν μετανιώνω. Η συνείδησή μου είναι ήσυχη, πήρα τις σωστές αποφάσεις. Πέρασα μέσα από όλα αυτά και βγήκα με το κεφάλι ψηλά. Δεν υπάρχει τρόπος να ζήσω τη ζωή μου χωρίς πολιτική δράση.

Τζάρεντ: Εμπνεόμαστε από το παράδειγμα της Παλαιστινιακής αντίστασης και της αντίστασης των ιθαγενών λαών. Εμείς είμαστε ο λαός! Πρόκειται για μια συλλογική διαδικασία, χρειζόμαστε κι άλλους ανθρώπους. Αργήσαμε να καταλάβουμε ενάντια σε τι ακριβώς παλεύουμε: στην ιδεολογική και υλική υποταγή. Οι κατασκηνώσεις αποκάλυψαν μια απίστευτη δυνατότητα ριζοσπαστικοποίησης, όλοι μαζί μπροστά, όχι μόνο οι φοιτητές.

Χίαμπ: Η περίοδος της κατασκήνωσης ήταν για μένα η πιο δύσκολη της ζωής μου και εκείνη που μου έδωσε τη μεγαλύτερη ανταμοιβή. Η καταγωγή μου είναι από το Τιγκράι της Αιθιοπίας, υπάρχει και εκεί γενοκτονία εδώ και χρόνια, και έτσι έχω μια ιδιαίτερη σύνδεση με όλο αυτό (σ.σ., οι κάτοικοι του Τιγκράι προπσπαθούν να αποσχιστούν από την Αιθιοπία μέσω ενός αγώνα που χαρακτηρίζουν απελευθερωτικό, και το κράτος έχει εξαπολύσει έναν, γενοκτονικό, κατά πολλούς, πόλεμο εναντίον τους).  Η πολιτική  οργάνωση είναι ο τρόπος μου να δράσω, για τη Γάζα, για την πατρίδα μου. Ραγίζει η καρδιά μου να παρακολουθώ τη δολοφονία τόσων ανθρώπων και την τόση ηθική κατάπτωση στον κόσμο. Ο μόνος λόγος για τον οποίο σηκώνομαι το πρωί από το κρεβάτι μου είναι οι σύντροφοί μου και η οργάνωσή μου. Οι λαοί στο Τιγκράι, στην Αιτή, το Κονγκό, το Σουδάν, την Παλαιστίνη, πρέπει να απελευθερωθούν και να ζήσουν σε έναν κόσμο που θα φτιάξουμε μαζί. Δε φοβάμαι! Ο αγώνας μας είναι δίκαιος. Ας σταθούμε με αλληλεγγύη, ενάντια στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ. Ο αγώνας για την Παλαιστίνη είναι αγώνας για απελευθέρωση, ενάντια στο ρατσισμό, ενάντια στην αστυνομική και στρατιωτική βαρβαρότητα, ενάντια σε όλα όσα μας καταπιέζουν. Ενα βήμα πιο κοντά σε έναν κόσμο για τους λαούς.

Είναι αλήθεια ότι, εκτός μεμονομένων ατόμων, οι καθηγητές των αμερικανικών πανεπιστημίων δεν στήριξαν μαζικά και ενεργά το κίνημα. Γιατί πιστεύεις ότι συνέβη αυτό;

Όλιβερ: Θα ήμασταν πιο δυνατοί αν το ΔΕΠ ήταν μαζί μας. Καταλαβαίνω ότι για πολλούς η ευημερία τους είναι συνδεδεμένη με τα συμφέροντα του πανεπιστημίου. Οι νεότεροι είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε μια μελλοντική προοπτική σταθερότητας ενώ εκείνοι θα πρέπει να θυσιάσουν μια σταθερότητα και μια ζωή που ήδη έχουν. Αυτό ίσως είναι πιο δύσκολο. Επίσης, νομίζω ότι έχει να κάνει και με τη γενιά μου: η δική μου γενιά (σ.σ. των σημερινών εικοσιπεντάρηδων) καθορίστηκε από την αβεβαιότητα που ακολούθησε την οικονομική κρίση του 2008 και από το γεγονός ότι κανένας μέινστριμ πολιτικός φορέας δεν μπόρεσε να λύσει τα προβλήματά μας. Οι μεγαλύτεροι από μας καθορίζονται από το γεγονός ότι όταν ήταν νέοι, οι θεσμοί υπόσχονταν ότι μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο. Οι άνθρωποι πίστεψαν και πιστεύουν ακόμα σε αυτούς, σήμερα που φυσικά οι θεσμοί αυτοί δεν έχουν καμιά αποτελεσματικότητα. Η δική μου γενιά έχει μεγαλώσει σε έναν κόσμο που μας κάνει πολύ επιφυλακτικούς απέναντι στα μεγάλα, καθιερωμένα αφηγήματα. Το πρόβλημα είναι ότι η αντιδραστική Δεξιά μπορεί και το κεφαλαιοποιεί αυτό πολύ καλύτερα από την Αριστερά.

Χίαμπ: Είναι απογοητευτικό, αλλά ο καθηγητές, ιδίως οι μονιμοποιημένοι, δεν είναι διατεθειμμένοι να ρισκάρουν τίποτα. Ζουν με μια σχετική άνεση, η οποία είναι πλέον απαράδεκτη. Μερικές διαμαρτυρίες είναι πιο αποδεκτές από άλλες, όμως η αντίσταση είναι πάντα δικαιολογημένη, ιδίως όταν μιλάμε για μια συνεχιζόμεη γενοκτονία! Το ΔΕΠ είναι πιο προνομιούχοι εργαζόμενοι από άλλους μέσα στο Πανεπιστήμιο. Ας χρησιμοποιήσουν αυτό το προνόμιο, λοιπόν, ας χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους! Κάποιοι καθηγητές φοβούνται και ανησυχούν, αλλά δεν θα πρέπει αυτό να τους σταματήσει. Υπάρχουν πάντα τρόποι να δράσει κανείς!

Πώς επηρεάστηκε η ζωή σου από τις διώξεις που εξαπέλυσε το πανεπιστήμιο;

Όλιβερ: Η δική μου ακρόαση έγινε τον Ιούλιο του 2025. Δεν μου επέτρεψαν δικηγόρο, προσπάθησαν να ποινικοποιήσουν τη συμμετοχή μου στην κατασκήνωση, και με έβαλαν σε μια «μαύρη λίστα», με αποτέλεσμα να μην μπορώ να γραφτώ σε κανένα μεταπτυχιακό του πανεπιστημίου και να μη μπορώ να προσληφθώ σε κανένα πόστο. Αυτό μου άλλαξε αρκετά τα σχέδια. Ωστόσο η ζωή μου συνεχίζεται, γιατί πρόλαβα και πήρα το πτυχίο μου, τουλάχιστον (σ.σ., το Μάιο του 2025). Μου ήταν πολύ δύσκολο να ζήσω, εννοώ σωματικά, όταν κατάλαβα τι συμβαίνει στη Γάζα, λίγες εβδομάδες μετά την 7^η Οκτωβρίου. Δεν κοιμόμουν, είχα κρίσεις πανικού, δύσπνοια. Ωστόσο, αυτά τα συμπτώματα στη συνέχεια υποχώρησαν. Μπορώ και κοιμάμαι! Αυτό το θεωρώ ένδειξη του πώς οι άνθρωποι από ένα σημείο και μετά αποευαισθητοποιούνται. Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ αυτό. Ταυτόχρονα, αισθάνομαι περήφανος που μπόρεσα και υπερασπίστηκα τις ιδέες μου και που ζω σύμφωνα με τις αρχές μου.

Τζάρεντ: Η ακρόασή μου είναι σε μια εβδομάδα (σ.σ. μέσα Οκτωβρίου). Πολλά από τα σχέδια που έκανα για τη ζωή μου πρέπει να αλλάξουν τώρα! Προσπαθούν να απεκδύσουν τις ενέργειές μου από καθε πολιτική ουσία και να σταθούν σε κάποιους τυπικούς κανόνες που υποτίθεται ότι παραβίασα. Το Πανεπιστήμιο εργαλειοποιεί αυτές τις διώξεις για παραδειγματισμό των υπολοίπων, με σκοπό να πλήξει την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και να πάρει τα βλέμματα από το αίτημα για αποεπένδυση. Το Πανεπιστήμιο επενδύει τεράστια ποσά σε ισραηλινές εταιρείες, ακόμα και στρατιωτικής τεχνολογίας, και καλλιεργεί πολύ στενές σχέσεις με ισραηλινά ερευνητικά ιδρύματα. Η Διοίκηση παρέχει υλική και πολιτική στήριξη στην γενοκτονία, παίζοντας το μικρό της ρόλο στην παγκόσμια Ιστορία καταπίεσης. Είμαστε έντεκα άνθρωποι που διωκόμαστε πειθαρχικά αυτή τη στιγμή. Θεωρώ ότι η στόχευση και η επιλογή δεν είναι τυχαία. Διώκουν μερικούς από τους ίδιους ανθρώπους που ηγήθηκαν της μεγάλης φοιτητικής απεργίας πρόπερσι. Ανάμεσα στους έντεκα είναι επίσης στελέχη της φιλοπαλαιστινιακής  Ένωση Φοιτητών/τριών για Ελευθερία και Ισότητα (Students Allied for Freedom and Equality- SAFE) και της εβραϊκής και αλληλέγγυας στην Παλαιστίνη, Εβραϊκής Φωνής για την Ειρήνη (Jewish Voice for Peace- JVP), καθώς και άλλα άτομα που ηγούνται του κινήματος. Ο απώτερος σκοπός είναι, εν μέρει, να καταπνιγεί κάθε προσπάθεια οργάνωσης και δημιουργίας σωματείων και συλλογικοτήτων.

Γιατί το πανεπιστήμιο καταδίωξε το  κίνημα με τόση μανία;

Τζάρεντ: Το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν είναι ένα δημόσιο πανεπιστήμιο, φαντάσου. Αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Είναι θεμελιωμένο πάνω σε μια εποικιστική, αποικιοκρατική νοοτροπία. Τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας διαχωρίζονται με βάση την ηλικία τους και μια αυστηρή ιεραρχία. Το ίδιο το πανεπιστήμιο κάλεσε τους μπάτσους και την πολιτειακή αστυνομία για να στραφούν εναντίον μας! Οι μπάτσοι όμως ήταν λιγότεροι, οι αριθμοί ήταν με το μέρος μας. Αυτό καταδεικνύει τι ειναι εφικτό για μας! Σκέψου τη φλοτίλλα. Απίστευτο! Το Ισραήλ δεν μπορεί να τα βάλει με όλους εμάς.

Χίαμπ: Το παλαιστινιακό είναι κατεξοχήν εργατικό ζήτημα (labor issue). Τα εργατικά κινήματα έιναι απελευθερωτικά κινήματα. Οι ΗΠΑ είναι μια πολεμική μηχανή και το Πανεπιστήμιο με τα κεφάλαιά του στηρίζει το κράτος του Ισραήλ και τις διάφορες εκστρατείες του. Η έρευνα χρησιμοποιείται για στρατιωτική δράση. Είμαστε εργαζόμενοι και η εργασία μας συμβάλλει στις πολιτικές των ΗΠΑ και τροφοδοτεί την πολεμική μηχανή. Αυτό πρέπει να σταματήσει! Οι Παλαιστίνιοι είναι κι αυτοί εργαζόμενοι, σύντροφοί μας. Ένα πλήγμα σε αυτούς είναι πλήγμα σε όλους μας. Το Σωματείο μας είναι μέρος ενός ευρύτερου συνασπισμού εντός της πανεπιστημιούπολης, που αγωνίζεται για τη δικαίωση της Παλαιστίνης. Η καταστολή που υφιστάμεθα αφορά και το συνδικαλιστικό μας όργανο. Πρέπει να συνομιλήσουμε για αυτό με άλλους εργαζόμενους, και το ισχυρότερο όπλο μας είναι η εργασία μας. Δεν πρέπει να αφήνουμε τεχνητές ιεραρχίες και τίτλους να μας διαχωρίζουν. Το Πανεπιστήμιο στραγγαλίζει την ακαδημαϊκή ελευθερία και την ελευθερία της έκφρασης.

Πώς βλέπεις το παλαιστινιακό ζήτημα σήμερα; Πώς αντιδρά το αμερικανικό πολιτικό σύστημα;

Όλιβερ: Εδώ στις ΗΠΑ υπάρχουν πολλές ομοιότητες με το Ισραήλ, και όχι μόνο δεσμοί λόγω λόμπινγκ. Και οι δυο είναι χώρες εποίκων και αποικιοκρατών, και συμμερίζονται την ίδια κοσμοθεωρία, πάνω-κάτω. Το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη είναι σε μεγάλο βαθμό απρόσβλητο από κάθε διαφθορά. Είναι ένα κίνημα που οι Δημοκρατικοί δεν θα μπορέσουν να προσεταιριστούν, όπως έκαναν σε μεγάλο βαθμό με το Black Lives Matter. Η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους υπό τις σημερινές συνθήκες είναι προβληματική, δεν έχει έρεισμα στο διεθνές δίκαιο και ανησυχώ μήπως γίνεται μόνο για να  καθησυχαστούν κάποιοι. Κι ακόμα, θεωρώ ότι κινδυνεύουμε να δούμε παρόμοιες εικόνες για πολύ διαφορετικούς λόγους στο μέλλον. Στο μυαλό μου, οι μαζικά εκτοπισμένοι λόγω κλιματικής κρίσης θα μοιάζουν με τα ποτάμια των ανθρώπων που ξεριζώνονται από τη Γάζα.

Τζάρεντ: Είναι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς πώς οι θεσμοί των αυτοαποκαλούμενων «Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής» λειτουργούν ως το μακρύ χέρι μια αυτοκρατορίας που επεκτείνει την κυριαρχία της άρχουσας τάξης πάνω σε τόσες πολλές χώρες. Κάποιοι νιώθουν άνετα με αυτό το σχήμα, αλλά είναι αδύνατον να συμβιβαστεί κανείς με μια γενοκτονία, δεν είναι καν μέρος αυτού που λέμε ανθρώπινη κατάσταση. Εδώ στις ΗΠΑ έχουμε μια παραπάνω ευθύνη, γιατί ζούμε στην καρδιά του ιμπεριαλισμού. Κι εγώ ο ίδιος, μιλώ από την αστική μου θέση. Χρειαζόμαστε οργάνωση! Το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν έχει τρομερή ορατότητα, όλοι βλέπουν τι συμβαίνει εδώ. Βρισκόμαστε στην καρδιά του προβλήματος, αλλά ταυτόχρονα είμαστε τόσο πίσω! Δεν ξεχνάμε το λαό του Σουδάν, του Τιγκράι, όλους τους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου.

Χίαμπ: Σήμερα υπογράφηκε η εκεχειρία (σ.σ. 13 Οκρωβρίου). Κάθε παύση πυρός έιναι θετικό πράγμα, αλλά είμαι φοβερά επιφυλακτική. Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ δεν θα τηρήσουν την εκεχειρία. Ήδη, και τώρα που μιλάμε, συμμορίες με τις πλάτες των ισραηλινών επελαύνουν στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Ότι και να γίνει με την εκεχειρία πάντως, αυτό δε σημαίνει το τέλος του απελευθερωτικού κινήματος! Το μακρύ χέρι του ιμπεριαλισμού θα συνεχίσει να συντρίβει τους ανθρώπους. Θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε για αποεπένδυση. Όταν φαντάζομαι το μέλλον αυτού του κόσμου, δε χωράει μια οντότητα όπως το Ισραήλ. Πιστεύω στην αυτοδιάθεση των λαών και στο δικαίωμα των Παλαιστινίων να ζουν στη γη τους, με ειρήνη και ελευθερία, και αυτό δε συμβιβάζεται με μια κατασκευή εθνο-νασιοναλιστική, υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ, θεμελιωμένη πάνω στη βία, τη γενοκτονία και την κατοχή. Αυτό το πράγμα θα πρέπει να σταματήσει να υπάρχει και ο σιωνισμός να ηττηθεί.