Οι απεργίες τους παραλύουν τα ιδρύματα, τα οποία βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στη φοιτητική εργασία. Με κινητοποιήσεις σε περισσότερα από δεκαπέντε πανεπιστήμια μέσα σε μια χρονιά, νέοι με ανώτατες σπουδές, λαμπρό μέλλον και επισφαλές παρόν, βρίσκονται επί ποδός.
Η ιστορικών διαστάσεων απεργία των φοιτητών στο πολιτειακό, δημόσιο σύστημα πανεπιστημίων της Καλιφόρνια (UC system), το μεγαλύτερο στη χώρα, που περιλαμβάνει μερικά εκ των κορυφαίων αμερικανικών ιδρυμάτων (ενδεικτικά: το UCLA στο Λος Άντζελες, το UC Berkeley, το UCSF στο Σαν Φρανσίσκο) έληξε στα τέλη του περασμένου Δεκεμβρίου, με μεγάλα ωφέλη για τους απεργούς, οι οποίοι οργανώθηκαν σε σωματείο μόλις πέρυσι. Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Rutgers του Νιου Τζέρσεϋ, μαζί με τους καθηγητές τους, απήργησαν στις αρχές του μήνα, απειλώντας να τινάξουν το εξάμηνο στον αέρα, στην πρώτη απεργία στα 257 χρόνια του μεγάλου ιδρύματος. Ακόμα και στο ελιτίστικο Columbia University, στην καρδιά του Μανχάτταν, οι μεταπτυχιακοί εργαζόμενοι σταμάτησαν την απεργία τους, διάρκειας δέκα εβδομάδων, μόνο όταν πέτυχαν σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς και την ασφάλειά τους.
Στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια πανεπιστήμια των ΗΠΑ, με σχεδόν πενήντα χιλιάδες προπτυχιακούς φοιτητές, οι μεταπτυχιακοί εργαζόμενοι, υπάλληλοι του Πανεπιστημίου, απεργούν για τέταρτη εβδομάδα. Τι σημαίνει όμως ότι απεργούν οι φοιτητές; Τι ζητάνε; Τι συμβαίνει με την πανεπιστημιακή αστυνομία; Και πώς αντιδρά το Πανεπιστήμιο, που καυχιέται για την προοδευτικότητά του; Πώς είναι οργανωμένο το σωματείο τους (GEO, Graduate Employees Organization, Οργάνωση Μεταπτυχιακών Υπαλλήλων) και πώς λαμβάνουν τις αποφάσεις τους;
Μιλήσαμε με τον Alejo Stark, ένα από τα στελέχη του σωματείου που έχουν αναλάβει την επικοινωνία με τον Τύπο. O Stark, που μεγάλωσε στην Αργεντινή, έχει διδακτορικό στην Αστρονομία και την Αστροφυσική, Μάστερ στη Φιλοσοφία, και τώρα δουλεύει πάνω στο δεύτερο διδακτορικό του, ερευνώντας τη σχέση επιστήμης, τέχνης και πολιτικής, στα χειραφετητικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Διδάσκει Ισπανόφωνη Λογοτεχνία και Κινηματογράφο. Μιλήσαμε στις 5 Απριλίου 2023, και η συζήτηση έχει προσαρμοστεί στο γραπτό λόγο.
–Alejo, σε ευχαριστώ που δέχτηκες να μιλήσουμε. Θέλεις να ξεκινήσουμε εξηγώντας τι είναι το σωματείο των Μεταπτυχιακών Υπαλλήλων (GEO union);
Ναι, πρόκειται για την οργάνωση που αντιπροσωπεύει τους φοιτητές που εργάζονται στο Πανεπιστήμιο είτε ως βαθμολογητές είτε ως διδάσκοντες. Πολύ συχνά αποτελούν αυτό που λέμε instructors of record (σ.σ: σε ελεύθερη απόδοση, επίσημοι διδάσκοντες) ενός μαθήματος. Αυτό συμβαίνει κυρίως σε διάφορα εισαγωγικά και σε γλωσσικά μαθήματα. Παράλληλα κάνουμε και έρευνα, φυσικά, αφού είμαστε διδακτορικοί φοιτητές, ως επί το πλείστον. Έχουμε λοιπόν πολλούς διαφορετικούς ρόλους στο Πανεπιστήμιο, και σε έναν από αυτούς, είμαστε υπάλληλοί του. Εκτιμούμε ότι το 30% περίπου όλων των μαθημάτων στο Πανεπιστήμο του Μίσιγκαν διδάσκονται από μεταπτυχιακούς φοιτητές, ποσοστό που το υπερβαίνει μόνο εκείνο που αφορά τους καθηγητές (tenure track faculty), και που έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, και δεν είναι το μόνο, βασίζεται όλο και περισσότερο στην εργασία των φοιτητών του για να διατηρήσει τις διδακτικές του δραστηριότητες στα πλαίσια της ακαδημαϊκής αποστολής του. Έτσι, όταν σταματάμε να εργαζόμαστε, να διδάσκουμε και να βαθμολογούμε, σταματάει ουσιαστικά να λειτουργεί και η εκπαιδευτική διαδικασία. Το σωματείο μας αντιπροσωπεύει περίπου δύο χιλιάδες εργαζόμενους φοιτητές, κυρίως διδάσκοντες (GSIs, graduate student instructors). Στο σωματείο μπορούν να γραφτούν και μεταπτυχιακοί που δεν διδάσκουν, αλλά από τη στιγμή που μόνο όσοι διδάσκουν έχουν συλλογική σύμβαση με το πανεπιστήμιο, μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα ψήφου. Όσοι έχουν υποτροφία, εφόσον διδάσκουν, καλύπτονται κι αυτοί από τη σύμβαση, κι έτσι έχουν δικαίωμα ψήφου. Το Πανεπιστήμιο κάνει πολύ δύσκολη την οργάνωση σε εργατικό σωματείο των φοιτητών που κάνουν μόνο έρευνα, και υπάρχουν πολλά νομικά κωλύματα που δεν μας επιτρέπουν να συμπεριλάβουμε αυτούς τους φοιτητές στη συλλογική μας σύμβαση. Το GEO είναι ένα από τα παλαιότερα φοιτητικά συνδικάτα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ιδρύθηκε το 1974-1975, μετά από μια φοιτητική απεργία. Από τότε δεν είχε ξαναγίνει απεργία μέχρι το 2020, και αυτή τώρα είναι η δεύτερη.
–Πρέπει κάποιος να κάνει αίτηση για να γίνει μέλος του σωματείου ή εγγράφεται αυτομάτως; Και επίσης, πώς εκλέγονται τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου;
Ναι, χρειάζεται να κάνει αίτηση ο ενδιαφερόμενος, δεν εγγράφεται αυτόματα. Στις ΗΠΑ και ιδίως στην Πολιτεία του Μίσιγκαν, το κάνουν πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους να προσχωρήσουν σε εργατικά σωματεία, με όλους τους κανονισμούς που ισχύουν και τις συνδρομές που πρέπει να συλλέγονται. Εδώ στο Πανεπιστήμιο, σε κάθε Τμήμα υπάρχει ένας Επόπτης (Steward), μέλος του σωματείου, που λειτουργεί ως σύνδεσμος ανάμεσα στην οργάνωση και στο εκάστοτε Τμήμα. Ο Επόπτης γνωρίζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές που εργάζονται σε κάθε Τμήμα. Υπάρχει και μια ομάδα εκλεγμένων εκπροσώπων, που περιλαμβάνει τον/την Πρόεδρο του σωματείου, Αντιπρόεδρο, Ταμία, Γραμματέα, την Επιτροπή Πολιτικής Αλληλεγγύης, που οργανώνει δράσεις σε συντονισμό με άλλα σωματεία και πολιτικές οργανώσεις, και τον/την επικεφαλής Τήρησης της Σύμβασης, που φροντίζει για την τήρηση του συλλογικού συμβολαίου με το Πανεπιστήμιο.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία και θέλω να τονίσω, είναι οι πολλές επιτροπές που έχει το σωματείο μας. Αυτές οι επιτροπές επεξεργάζονται νέα αιτήματα και ιδέες για το πώς μπορούμε να επεκτείνουμε το συμβόλαιό μας και τα όσα καλύπτει η σύμβαση. Για παράδειγμα, συμμετέχω σε μια επιτροπή όπου εδώ και τρία χρόνια ερευνούμε την πανεπιστημιακή αστυνομία. Πώς συμπεριφέρεται και τί κάνει τα χρήματα που της δίνονται, μιλάμε για 32 εκατομμύρια δολλάρια το χρόνο. Γνωρίζω ότι όλο αυτό ειναι πολύ διαφορετικό από ό,τι συμβαίνει την Ελλάδα και σε άλλα μέρη του κόσμου. Εδώ οι πανεπιστημιουπόλεις δεν είναι άσυλο, όπου η αστυνομία δεν επιτρέπεται να μπαίνει. Η αστυνομία στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν πληρώνεται από το ίδιο το ίδρυμα, και οι αστυνομικοί αναφέρονται κατευθείαν στα αφεντικά. Ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1980, ως μια προσπάθεια να καταπνιγεί το τεράστιο κύμα φοιτητικών καταλήψεων στα τέλη των ’80 και τις αρχές των ’90, και που είχε θέσει υπό τον έλεγχό του πολλά από τα κτήρια της Διοίκησης του Πανεπιστημίου. Τελοσπάντων, θέλω να πω ότι υπάρχει πολλή ελευθερία και αυτονομία για τα μέλη του σωματείου να αναπτύξουν τα ζητήματα που θεωρούν σημαντικά. Υπάρχει ακόμα η επιτροπή διακρίσεων και παρενόχλησης, που είναι επίσης πολύ σημαντική, η επιτροπή τρανς και κουήρ ζητημάτων, που ασχολείται με θέματα προστασίας και ιατροφαρμακευτικής κάλυψης. Αυτά τα τελευταία είναι δεσμεύσεις που το Πανεπιστήμιο δεν τηρεί, σχετικά με την υγεία των διεμφυλικών ατόμων, όπως η ιατρική φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου (gender affirming care). Υπάρχει ακόμα μια επιτροπή που ασχολείται με τους φοιτητές εργαζόμενους που είναι γονείς, και άλλη επιτροπή που εστιάζει στους φοιτητές που έρχονται από άλλες χώρες και στα ιδιαίτερα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν. Βλέπεις δηλαδή ότι πρόκειται για ένα ζωντανό οργανισμό, που οργανώνεται από τα κάτω.
– Νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο να μας περιγράψεις λίγο τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης, πώς ακριβώς γίνεται, και τί συνέβη φέτος και φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα.
Ναι, ακριβώς, διαπραγματευόμασταν το συμβόλαιό μας με το Πανεπιστήμιο (σ.σ: αυτό συμβαίνει κάθε τρία χρόνια, γιατί αυτή είναι η διάρκεια της συλλογικής σύμβασης), όταν αποφασίσαμε να απεργήσουμε. Ο τρόπος με τον οποίο διαπραγματευόμαστε είναι πολύ διαφορετικός από ό,τι κάνουν άλλα συνδικάτα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνήθως ένα σωματείο είναι ένας γραφειοκρατικός οργανισμός, με τις δράσεις να ξεκινούν από τα πάνω. Αντιθέτως, εμείς λειτουργούμε πολύ πιο δημοκρατικά. Από το φθινόπωρο του 2020, οπότε μια νέα ηγετική ομάδα πήρε τα ηνία του σωματείου, έχει αλλάξει η δομή της οργάνωσης, έχει γίνει πιο δημοκρατική, και η ίδια η διαπραγμάτευση της συλλογικής σύμβασης, η οποία ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2022, είναι πιο εντατική. Αυτό σημαίνει ότι τα μέλη είναι αυτά που αποφασίζουν και επίσης ακούνε οι ίδιοι τί μας προτείνει το πανεπιστήμιο, σε πραγματικό χρόνο, ζωντανά.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι έχουμε μια κορυφαία επικεφαλής διαπραγματεύτρια, την Evan Smith, που είναι καταπληκτική και πανέξυπνη, από πίσω της υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα. Και η ομάδα με τη σειρά της υποστηρίζεται μαζικά από τα ίδια τα μέλη μας. Το πανεπιστήμιο μας αρνούνταν για μήνες να έχουμε παρόντα στη διαπραγμάτευση μέλη του σωματείου. Στις συναντήσεις μας, η επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας απο πλευράς πανεπιστημίου, η Katie DeLong από το τμήμα Ανθρωπίνων Πόρων, αρνούνταν ακόμη και να μιλήσει στο μικρόφωνο! Σκέψου, εκατοντάδες άνθρωποι στην αίθουσα, κι εκείνη επίτηδες αρνούνταν να χρησιμοποιήσει το μικρόφωνο, κι έτσι κανείς δεν μπορούσε να ακούσει τι έλεγε! Αυτό το στιγμιότυπο νομίζω αποδίδει τις συνθήκες υπό τις οποίες καλούμασταν να διαπραγματευτούμε. Υπάρχουν τα υποχρεωτικά θέματα διαπραγμάτευσης, όπως μισθοί, απολαβές, ασφάλεια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κλπ, και υπάρχουν και τα επιτρεπτέα θέματα προς διαπραγμάτευση (permissive subjects of bargaining), δηλαδή ζητήματα για τα οποία το Πανεπιστήμιο δεν υποχρεούται να συζητήσει, αλλά επαφίεται στα δυο μέρη να αποφασίσουν αν θα τα διαπραγματευτούν. Αυτά θέλουμε να τα εισάγουμε στη διαπραγμάτευση έχοντας παρόντα όσο περισσότερα μέλη μας μπορούμε. Το πανεπιστήμιο μας αντιμάχονταν για μήνες! Έφεραν ακόμα και έναν πολιτειακό διαμεσολαβητή (state mediator) στην προσπάθειά τους να μας επιβάλουν τους κανόνες της διαπραγματευτικής διαδικασίας. Αντισταθήκαμε! Τελικά υποχώρησαν και τώρα έχουμε περίπου 100 άτομα παρόντα, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μόνο έτσι μπορούμε να συζητάμε και να συναποφασίζουμε όλοι μαζί πώς θα κινηθούμε. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται κάθε Παρασκευή, 9πμ-5μμ. Μας πολέμησαν γιατί δεν ενδιαφέρονται για τις δημοκρατικές διαδικασίες.
– Σε σχέση με αυτό, να σου πω ότι αντίστοιχο σημείο τριβής υπάρχει συχνά ανάμεσα στους φοιτητές και τη διοίκηση και στα ελληνικά πανεπιστήμια, γιατί αυτό είναι ένα μόνιμο αίτημα των φοιτητών, να έχουν πολλά μέλη τους παρόντα στις συνελεύσεις των διοικητικών οργάνων, και μόνιμα η διοίκηση αντιτίθεται.
Ναι, ακριβώς. Η συλλογική ευφυία είναι πάντοτε πολύ καλύτερη από την οποιαδήποτε ευφυία που μπορεί να επιδείξει και ο καλύτερος διαπραγματευτής. Πολλά μέλη μας έχουν μια πολύ σαφή άποψη σχετικά με το πώς θέλουν να αντιπροσωπεύονται και η διοίκηση ποτέ δεν θέλει να έχει περισσότερους ανθρώπους παρόντες, γιατί ακριβώς η ισχύς μας έγκειται στους αριθμούς. Καταλαβαίνω γιατί από τη μεριά τους δεν το επιθυμούν.
–Επομένως η απεργία ήρθε ως αποτέλεσμα μιας σειράς προβλημάτων κατά τη διάρκεια της τελευταίας διαπραγμάτευσης, σωστά;
Ναι, θεωρώ ότι ήδη από την πρώτη μέρα το πανεπιστήμιο μας πατρονάρει και αρνείται να διαπραγματευτεί καλόπιστα. Μας φέρονται υποτιμητικά, σαν να είμαστε παιδιά, προσπαθώντας να μας κάνουν να φαινόμαστε παράλογοι. Όμως τα αιτήματά μας είναι προϊόν έρευνας, ειναι τεκμηριωμένα και αιτιολογημένα. Τα μέλη μας το γνωρίζουν αυτό! Και κάποια στιγμή αντιληφθήκαμε ότι μόνο με το να καθόμαστε σε ένα τραπέζι και να συζητάμε δεν πρόκειται να πάρουμε αυτά που θέλουμε, καθώς το τέλος του εξαμήνου πλησίαζε επικίνδυνα και μεις δεν είχαμε τίποτα στα χέρια μας. Κι αυτό με καθαρή υπαιτιότητα του Πανεπιστημίου. Κι έτσι αποφασίσαμε να δράσουμε, πριν να είναι εντελώς αργά.
–Θα ήθελες να μας πεις περισσότερα για τα αιτήματα αυτής της απεργίας;
Συνολικά έχουμε περίπου 50 ξεχωριστά αιτήματα, με πρόταγμα την αξιοπρέπεια και την προσιτή διαβίωση για όλους (affordability and dignity). Θα επικεντρωθώ σε ορισμένα από αυτά.Το βασικό αίτημα είναι ότι ζητάμε έναν αξιοπρεπή μισθό, αναλογικά με το κόστος ζωής στην πόλη που ζούμε. Από τη στιγμή που μας ζητάνε να δουλέψουμε εδώ, θα πρέπει να είναι διατεθειμένοι να μας πληρώσουν τόσο ώστε να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στο κόστος διαβίωσης (σ.σ: προκειμένου να γίνουν καλύτερα αντιληπτά τα ποσά που αναφέρονται, δείτε εδώ για το μέσο μισθό στο Ανν Άρμπορ, την πόλη όπου εδράζεται το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν). Για να σου δώσω μια ιδέα, η διαφορά ανάμεσα στο κόστος διαβίωσης στο Ανν Άρμπορ και στο ύψος των απολαβών μας έχει τριπλασιαστεί μέσα σε 3 χρόνια. Η διαφορά είναι τεράστια! Λαμβάνουμε ένα μισθό 24.000 $ το χρόνο, με τη λογική ότι εργαζόμαστε 8 μήνες (σ.σ: χειμερινό και εαρινό εξάμηνο). Τα καλοκαίρια για κάποιους φοιτητές χρηματοδοτούνται, αλλά αυτό εξαρτάται από το εκάστοτε Tμήμα, όπως και το ύψος των καλοκαιρινών απολαβών. Σε αυτές τις περιπτώσεις το συνολικό ετήσιο εισόδημα μπορεί να φτάσει περίπου τις 30.000 δολλάρια. Προφανώς ένα τέτοιο ποσό δεν είναι αρκετό για να ζει κανείς σε αυτή την πόλη! Τα ενοίκια έχουν αυξηθεί πολύ (σ.σ: δείτε εδώ). Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων όπου το 50% του εισοδήματός τους χρησιμοποιείται για να καλύψει το ενοίκιο του σπιτιού! Αυτό προστίθεται στα υπόλοιπα έξοδα διαβίωσης, με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να συσσωρεύουν χρέη ακόμα και από τα χρόνια των προπτυχιακών σπουδών τους. Αυτό είναι κάτι που δυσκολεύει πολύ τη ζωή μας και προφανώς είναι ένα από τα κύρια αιτήματά μας. Και η μόνη επίσημη αντιπροσφορά που έχει κάνει το πανεπιστήμιο ως τώρα είναι μια αύξηση της τάξης του 11,5% μέσα σε 3 χρόνια, βαθμιαία, δηλαδή κάτι σαν 5% + 3,5% + 3%. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό! (Σ.σ: οι φοιτητές ζητάνε ετήσιο μισθό 38.000$, και ο μισθός του Προέδρου του Πανεπιστημίου υπερβαίνει το μισό εκατομμύριο δολλάρια το χρόνο.)
Διεκδικούμε επίσης μεταβατική χρηματοδότηση για περιπτώσεις παρενοχλήσεων. Το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν έχει βρεθεί συχνά στο μάτι του κυκλώνα αναφορικά με παρενοχλήσεις διαφόρων ειδών στο παρελθόν. Καταστάσεις που έχουν υπάρξει σκανδαλώδεις. Ζητάμε λοιπόν χρηματοδότηση που θα καλύπτει τους μεταπτυχιακούς φοιτητές που είναι θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης ή ρατσιστικής συμπεριφοράς, έτσι ώστε να μην εγκλωβίζονται σε μια κατάσταση μόνο και μόνο λόγω οικονομικών δυσκολιών, και η μετάβαση από τον ένα επιβλέποντα καθηγητή στον επόμενο να είναι όσο το δυνατόν πιο ομαλή. Ζητάμε επίσης να υπάρχει οικονομική κάλυψη για τους φοιτητές των προγραμμάτων Master’s, όταν αυτοί προσφέρουν εργασία στο πανεπιστήμιο.
Διεκδικούμε κάλυψη της ιατρικής φροντίδας επιβεβαίωσης φύλου. Υπάρχει μια τέτοια ρήτρα στο συμβόλαιό μας, αλλά δεν εφαρμόζεται πλήρως αυτή τη στιγμή.
Είναι επίσης για μας πολύ σημαντική η προστασία φοιτητών με ιδιαίτερες ανάγκες, όπως είναι φοιτητές που είναι γονείς, και οι φοιτητές που έρχονται από άλλες χώρες. Εξαιτίας των κανονισμών που έχουν να κάνουν με τη βίζα, οι άνθρωποι που έχουν έρθει από ξένες χώρες παίρνουν ακριβώς τα ίδια χρήματα με τους εγχώριους φοιτητές. Όμως μπορεί να έχουν πολύ διαφορετικές ανάγκες. Σκεφτείτε για παράδειγμα την περίπτωση όπου το καθεστώς της βίζας ενός μεταπτυχιακού φοιτητή, προβλέπει ότι ο/η σύζυγος δεν έχει δικαίωμα εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν επιπλέον και ένα παιδί, τότε η οικονομική τους κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Εμείς θέλουμε να υπάρχουν προσιτές λύσεις στα προβλήματά τους, για παράδειγμα εγγυημένη φροντίδα για τα παιδιά. Ζητάμε επίσης να υπάρχουν ειδικές προβλέψεις για τα έξοδα των ταξιδιών που γίνονται ειδικά για να ανανεωθεί η βίζα και τα μεταναστευτικά τους έγγραφα. Σε πολλές περιπτώσεις αυτά τα ταξίδια κοστίζουν και δεν υπάρχει ειδική πρόβλεψη για κάλυψη των εξόδων.
Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω κάτι που για μένα είναι πολύ σημαντικό. Ζητάμε από το πανεπιστήμιο να χρηματοδοτήσει ένα πρόγραμμα άοπλης αστυνόμευσης μέσα στην πανεπιστημιούπολη. Αυτό είναι κάτι που έχει αναδειχθεί μέσα από την τοπική κοινωνία. Και πρόκειται για ένα πρόγραμμα το οποίο έχει ήδη αναπτυχθεί εδώ στην κομητεία μας. Δηλαδή δεν ζητάμε από το πανεπιστήμιο να ξεκινήσει κάτι από το μηδέν. Ζητάμε απλώς να δεχτεί να χρηματοδοτήσει από την τεράστια περιουσία του ένα πρόγραμμα που ήδη υπάρχει και που η τοπική κοινωνία το θέλει (σ.σ: ο ετήσιος προϋπολογισμός του Πανεπιστημίου ανέρχεται σε περίπου δέκα δισεκατομμύρια δολλάρια, και η περιουσία του υπολογίζεται περίπου στα δεκαεφτά δισεκατομμύρια).
–Νομίζω συζητιέται παράλληλα μια πρόταση, να καλύψει το πανεπιστήμιο τους καλοκαιρινούς μήνες των φοιτητών μέσω ενός παράλληλου μηχανισμού, φτάνοντας έτσι σε ένα συνολικό ετήσιο μισθό 36.000 δολαρίων. Τι έχεις να μας πεις για αυτό; Ισχύει κάτι τέτοιο; (σ.σ: η πρόταση έρχεται από μια ξεχωριστή ακαδημαϊκή μονάδα στο Πανεπιστήμιο, που διαχειρίζεται τα μεταπτυχιακά προγράμματα, συμπεριλαμβανομένων των διδακτορικών)
Προς το παρόν το Πανεπιστήμιο λέει ότι αυτή η πρόταση δεν σχετίζεται με τις διαπραγματεύσεις. Πρώτα από όλα, οι αριθμοί είναι τελείως ασαφείς, το σχέδιο έιναι νεφελώδες και κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς θα εφαρμοστεί, ποιοι ακριβώς φοιτητές θα συμπεριλαμβάνονται σε αυτό, και από πού θα προέλθουν τα χρήματα για να το υποστηρίξουν αυτό το σχέδιο. Όπως και κανείς δεν ξέρει με ποιον τρόπο το κάθε Τμήμα θα θελήσει να το εφαρμόσει. Επιπλέον, αυτό το σχέδιο δεν καλύπτεται από το συμβόλαιό μας και δεν είναι νομικά κωδικοποιημένο μέσα σε αυτό. Επομένως εμείς δεν έχουμε καμία δυνατότητα ούτε να το διαμορφώσουμε, ούτε να το διαπραγματευτούμε και δεν έχουμε κανέναν έλεγχο επί αυτού. Αυτό είναι ένα άλλο σημάδι του αντιδημοκρατικού τρόπου με τον οποίο κινείται το πανεπιστήμιο. Δηλαδή η διοίκηση αποφασίζει μόνη της και λέει, ας δώσουμε στα παιδιά κάτι παραπάνω. Εμείς όμως δεν θέλουμε να είναι η διοίκηση αυτή που αποφασίζει για μας και θέλουμε οι θέσεις μας να είναι προΐόν συλλογικών διαδικασιών. Επιπλέον, κανείς δεν ξέρει αν αυτό το πρόγραμμα θα συνεχιστεί μετά από 2 ή 3 χρόνια, για παράδειγμα. Και ποιος θα είναι αυτός που θα αποφασίσει για τη συνέχειά του; Ο Πρόεδρος, κάποιος άλλος; Είναι πολύ παράξενη σύμπτωση που προέκυψε αυτό το σχέδιο ακριβώς τη στιγμή που κορυφώνονταν οι διαπραγματεύσεις και ακριβώς τη στιγμή που ετοιμαζόμασταν για απεργία. Η δημοσιοποίηση αυτού του σχεδίου έχει αποπροσανατολίσει τον κόσμο και έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Και πρέπει να πω ότι εμείς ψάχνουμε τρόπους να φέρουμε αυτό το σχέδιο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να προσπαθήσουμε να το εντάξουμε στα δικά μας αιτήματα και να δούμε πώς μπορεί να διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης και να καλύπτεται από τη συλλογική μας σύμβαση.
Θέλω να επανέλθω λίγο στο αίτημά μας για τη χρηματοδότηση ενός σώματος άοπλης αστυνομίας ταχείας επέμβασης.
-Ναι, παρακαλώ, είναι όντως πολύ σημαντικό ζήτημα.
Το 2020 κατεβήκαμε σε απεργία ζητώντας, μεταξύ άλλων, από το πανεπιστήμιο να μειώσει τη χρηματοδότηση προς την πανεπιστημιακή αστυνομία. Δηλαδή ουσιαστικά να αποστρατιωτικοποήσει την πανεπιστημιούπολη και να ξεφορτωθούμε τα όπλα μέσα από το κάμπους. Αυτό μας έβαλε σε πολλούς μπελάδες, γιατί οι πανεπιστημιακοί αστυνομικοί είναι και αυτοί εργαζόμενοι και έχουν το δικό τους σωματείο. Υπάρχει δηλαδή μια μεγάλη πολιτική διαμάχη ανάμεσα στα διάφορα συνδικάτα, κι αυτό συνδέεται με την ιστορία του συνδικαλισμού στην Αμερική γενικότερα. Ακούγεται κάπως περίεργο, γιατί η αστυνομία, η οποία ιστορικά χρησιμοποιείται για να υπερασπιστεί την εξουσία, τους εργοδότες και τα αφεντικά, έχει κι αυτή το δικό της σωματείο και αγωνίζεται για τα δικαιώματα των ίδιων των αστυνομικών.
Τέλος πάντων, μετά την απεργία του 2020, στη συμφωνία που υπογράφτηκε μεταξύ του σωματείου μας και του πανεπιστημίου, αναφέρεται ότι η αστυνόμευση της πανεπιστημιούπολης είναι θέμα δημόσιας υγείας. Προκειμένου να μπορέσουμε να ξαναφέρουμε το θέμα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, εκμεταλλευτήκαμε τη διατύπωση αυτή. Αφού πρόκειται για θέμα δημόσιας υγείας, τότε αφορά την ασφάλεια των εργαζόμενων. Το συμβόλαιό μας προβλέπει ότι μπορούμε να διαπραγματευτούμε ζητήματα που άπτονται των εργασιακών συνθηκών. Αφού λοιπόν υπάρχει ένα ζήτημα που σχετίζεται με την υγεία και την ασφάλεια των μελών μας, τότε το πανεπιστήμιο υποχρεούται να το συζητήσει μαζί μας. Αυτό που ζητάμε αυτή τη στιγμή, είναι το πανεπιστήμιο να χρηματοδοτήσει έναν εναλλακτικό τρόπο αστυνόμευσης. Η αστυνομία δεν μπορεί να λύσει τα περισσότερα από τα προβλήματα που προκύπτουν εντός της πανεπιστημιούπολης. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση ενός μέλους του σωματείου μας, που ζει σε φοιτητική κατοικία εντός της πανεπιστημιούπολης, μαζί με τη σύντροφό του και το 7χρονο παιδί τους. Τον προηγούμενο Νοέμβριο το παιδί έπαιζε στην αυλή, και κατά λάθος κατέστρεψε μερικά στολίδια για το Halloween, του γείτονα, o οποίος κάλεσε την αστυνομία. ‘Eνοπλοι ατυνομικοί με πλήρη εξάρτηση κατέφτασαν στο σημείο, το παιδί τρόμαξε, η μητέρα βγήκε στην αυλή, δεν μιλούσε καλά αγγλικά, και δημιουργήθηκε ένας μικρός χαμός με την αστυνομία να της ζητάει χαρτιά κι άδεια παραμονής, και με το παιδί να έχει αναστατωθεί. Προκλήθηκε μεγάλη ένταση! Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να βασιζόμαστε τόσο πολύ στην ένοπλη αστυνομία για να μας διευκολύνει στην καθημερινή μας ζωή.
Το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν πληρώνει 32 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο για να έχει πανεπιστημιακή αστυνομία. Εμείς διεκδικούμε μια εναλλακτική σε αυτό. Ένα σώμα που θα παρεμβαίνει σε διαπληκτισμούς και διαφωνίες, που θα μπορεί να διαχειριστεί περιπτώσεις ανθρώπων με διαταραγμένη ψυχική υγεία, ακόμα και περιπτώσεις ανθρώπων που θα έχουν κάνει χρήση ουσιών. Ένα τέτοιο πρόγραμμα έχει ήδη αναπτυχθεί στην πόλη μας, και μάλιστα χαίρει ευρείας αποδοχής, με το δημοτικό συμβούλιο να έχει υπερψηφίσει χρηματοδότηση του προγράμματος, και με το 92% των κατοίκων του Ανν Άρμπορ να έχουν ταχθεί υπέρ του προγράμματος άοπλης αστυνόμευσης. Την προηγούμενη εβδομάδα οι προπτυχιακοί φοιτητές ψήφισαν για αυτό το θέμα και το 78% τοποθετήθηκε υπέρ. Επομένως, υπάρχει ευρεία κοινωνική στήριξη για κάτι τέτοιο και δεν καταλαβαίνω γιατί το Πανεπιστήμιο αρνείται να το υιοθετήσει. Πιστεύουμε ότι έχουμε κάθε δικαίωμα να παλεύουμε για μια πιο ασφαλή πανεπιστημιούπολη. Θέλω να επιμείνω σε αυτό το ζήτημα, γιατί έχουν δημιουργηθεί πολλές παρεξηγήσεις. Πολλοί πιστεύουν ότι προσπαθούμε να ξεφορτωθούμε την αστυνομία γενικώς, και αν και αυτό μπορεί να είναι κάτι που ορισμένοι από εμάς πραγματικά θα το θέλαμε, δεν είναι αυτό το αίτημά μας. Εκτιμώ ότι το κοινό στην Ελλάδα θα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι αυτό το θέμα, γιατί γνωρίζω ότι στην Ελλάδα η αστυνομία δεν επιτρέπεται καν να μπει στην πανεπιστημιούπολη, εκτός αν συντρέχει κάποιος πολύ σοβαρός λόγος, έτσι δεν είναι; Η κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι πολύ διαφορετική, δυστυχώς.
– Γνωρίζουμε πάμπολλα περιστατικά όπου όταν κλήθηκαν αστυνομικοί να διαχειριστούν ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα, πολύ συχνά η κατάληξη ήταν αυτοί οι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους. Ειδικά σε ένα χώρο όπου κινούνται κυρίως φοιτητές, θα περίμενα το πανεπιστήμιο να έδειχνε ιδιαίτερη ευαισθησία. Όσον αφορά την Ελλάδα, η κατάσταση μέχρι πρόσφατα ήταν αυτή που περιγράφεις. Ωστόσο, η σημερινή νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση έχει προσπαθήσει πάρα πολύ να ανατρέψει τα δεδομένα και να εγκαταστήσει σώμα πανεπιστημιακής αστυνομίας στα ελληνικά πανεπιστήμια. Προς το παρόν τα σχέδια αυτά δεν έχουν ευοδωθεί, γιατί οι φοιτητές και άλλα κομμάτια της κοινωνίας αντιδρούν σθεναρά.
Ω, δεν το ήξερα αυτό! Μου θυμίζει την κατάσταση στην Αμερική τη δεκαετία του ‘80, όταν εξαπλώθηκε η αστυνόμευση των πανεπιστημιουπόλεων. Η περίπτωση της Ελλάδας με ενδιαφέρει ιδιαίτερα και θα ήθελα να μάθω περισσότερα.
-Θα σου στείλω μερικά κείμενα! Θα ήθελες να μας πεις περισσότερα για την ίδια την απεργία και για την ιστορία με τα δικαστήρια;
Ναι, μ’αυτά και μ’αυτά καταλήξαμε να έχουμε ξεκινήσει ουσιαστικά την διαπραγμάτευση τον Ιανουάριο, γιατί από το Νοέμβριο μέχρι και τον Ιανουάριο είχαμε να αντιμετωπίσουμε το πανεπιστήμιο που μας αντιμάχονταν στο πώς θα επιλέξουμε να εκπροσωπούμε τους εαυτούς μας! Για να καταλάβεις, μέσα στη συμφωνία που έχουμε με το πανεπιστήμιο περιλαμβάνεται η υποχρέωσή μας να πληρώνουμε για τις αίθουσες όπου πραγματοποιείται η διαπραγμάτευση. Δηλαδή πρέπει να πληρώνουμε ενοίκιο στο πανεπιστήμιο προκειμένου να μπορούμε να διαπραγματευόμαστε μαζί του! Εν πάσει περιπτώσει, για να συνεχίσω, με όλα αυτά τα αιτήματα, εκ των οποίων ορισμένα ιδιαίτερα περίπλοκα, και αφού το πανεπιστήμιο προκάλεσε την καθυστέρηση μηνών, φτάσαμε σχεδόν ένα μήνα πριν τη λήξη της τρέχουσας συλλογικής σύμβασης, η οποία λήγει την 1η Μαΐου, να είμαστε πολύ μακριά από κάποια συμφωνία. Και όλο αυτό, θεωρούμε, με ευθύνη του ίδιου του πανεπιστημίου, που χρονοτριβούσε σε πράγματα διαδικαστικά, αντί να αφιερώσουμε χρόνο στο να συζητήσουμε ουσιαστικά τα αιτήματά μας.
Κι έτσι, την προηγούμενη Τετάρτη (σ.σ.: δηλαδή στις 29 Μαρτίου), ακριβώς στις 10:24πμ, οι εργαζόμενοι μεταπτυχιακοί φοιτητές βγήκαν έξω από τις τάξεις τους. Γιατί αυτή τη συγκεκριμένη ώρα; Επειδή απορρίπτουμε τις 24.000$ που είναι ο τρέχων μισθός μας. Πρόκειται για μια απεργία που στηρίζεται από από την συντριπτική πλειοψηφία των μελών μας, καθώς πάνω από το 90% ψήφισαν υπέρ. Δεν είχε συμβεί το ίδιο με την απεργία του 2020. Η κατάσταση τότε ήταν διαφορετική και το σωματείο είχε λειτουργήσει υπό την πίεση της πανδημίας του κορονοϊού και υπό την πίεση άλλων κοινωνικών συνθηκών, κυρίως σε σχέση με τη δράση της αστυνομίας πανεθνικά. Έτσι λοιπόν την προηγούμενη Τετάρτη, περίπου 1000 άνθρωποι πραγματοποίησαμε πορεία μέσα στην πανεπιστημιούπολη και καταλήξαμε στο κτίριο στο οποίο έχει την έδρα της η διοίκηση του πανεπιστημίου. Την ίδια μέρα πραγματοποιήθηκαν πολλές πικετοφορίες και δράσεις σε κομβικά σημεία στην πανεπιστημιούπολη, κυρίως έξω από κτίρια όπου γίνονται πολυπληθή μαθήματα. Η ιδέα ήταν να προσκαλέσουμε και προπτυχιακούς φοιτητές να προσχωρήσουν στις πικετοφορίες μας και να ενθαρρύνουμε άλλους διδάσκοντες, μέλη ΔΕΠ και άλλους μεταπτυχιακούς φοιτητές που δεν συμμετείχαν απαραίτητα στην απεργία, να συμπαρασταθούν στον αγώνα μας.
Σχεδόν αμέσως το πανεπιστήμιο κατέθεσε αίτηση έκδοσης περιοριστικού εντάλματος. Ο σκοπός αυτού του εντάλματος, που θα εκδίδετο στο όνομα του προέδρου του σωματείου μας, του Jared Eno, είναι να μας αναγκάσει νομικά να επιστρέψουμε στη δουλειά. Ήμασταν προετοιμασμένοι και το περιμέναμε. Στάλθηκαν επίσης πολλά email που ενημέρωναν τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας ότι η απεργία μας είναι παράνομη. Αυτό είναι αλήθεια! Σύμφωνα με το συμβόλαιό μας, η απεργία είναι παράνομη. Βεβαίως αυτό έχει μπει στο συμβόλαιο με την προϋπόθεση ότι στις διαπραγματεύσεις θα καταφέρναμε με κάποιο τρόπο να συμβιβαστούμε μεταξύ μας, αλλά αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία. Σύμφωνα με τη νομοθεσία της Πολιτείας του Μίσιγκαν, οι υπάλληλοι του δημοσίου τομέα απαγορεύεται να απεργήσουν! Καθώς το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν είναι δημόσιο ίδρυμα και εμείς υπάλληλοι σε αυτό, η απεργία μας είναι παράνομη. Φυσικά, υπάρχουν πάρα πολλά ζητήματα όσον αφορά την ερμηνεία των διαφόρων νομικών όρων, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Εμείς θεωρούμε ότι εξαναγκαστήκαμε σε απεργία εξαιτίας του γεγονότος ότι το πανεπιστήμιο δεν διαπραγματευόταν μαζί μας καλόπιστα, και επειδή επέδειξε ανικανότητα ή έλλειψη θέλησης για συνεργασία. Ουσιαστικά, εξωθηθήκαμε στο να σταματήσουμε να εργαζόμαστε, προκειμένου να εισακουστούμε.
Σχετικά με το περιοριστικό ένταλμα, υπήρξε χθες (σ.σ.: 4 Απριλίου) μια πολύ σημαντική απόφαση δικαστηρίου. Η αίτηση έκδοσης εντάλματος δικαιολογείται εάν τεκμαίρεται ότι έχει επέλθει ανεπανόρθωτη βλάβη στη λειτουργία του πανεπιστημίου εξαιτίας της δράσης μας. Το πανεπιστήμιο δεν μπόρεσε να τεκμηριώσει κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα το Δικαστήριο να αποφανθεί ότι δεν είναι δυνατή η έκδοση περιοριστικού εντάλματος. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το πανεπιστήμιο επικαλέστηκε αναφορές μελών ΔΕΠ που δέχτηκαν να καταθέσουν πληροφορίες σε σχέση με τον αριθμό των μεταπτυχιακών φοιτητών που απεργούν στο Τμήμα τους. Το πανεπιστήμιο από τη μία κατέθεσε αίτηση για την έκδοση αυτού του εντάλματος και από την άλλη οι εκπρόσωποί του βγαίνουν δημόσια και λένε ότι συνεχίζει να προσφέρει εκπαίδευση παγκόσμιας κλάσης! Αυτά τα δυο προφανώς δεν μπορούν να συμβαίνουν ταυτόχρονα, και σε συνδυασμό με την έλλειψη τεκμηρίωσης, το Δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν μπορεί να εκδώσει τέτοιο ένταλμα και έτσι προς το παρόν δεν είμαστε αναγκασμένοι από το νόμο να γυρίσουμε στη δουλειά. Η ιστορία αυτή δεν έχει τελειώσει, γιατί υπάρχει δεύτερη ακρόαση επί του ίδιου θέματος ακριβώς σε μια βδομάδα.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι το πανεπιστήμιο έχει αρχίσει να κινεί διαδικασίες αντιποίνων. Προσπαθεί να εμφυσήσει το φόβο σε πολλούς μεταπτυχιακούς φοιτητές. Είμαστε πολύ επιφυλακτικοί και δεν ξέρω καθόλου τι θα πρέπει να περιμένουμε από μεριάς πανεπιστημίου τις επόμενες εβδομάδες. Προς το παρόν κρατάμε τις γραμμές μας και ζητάμε από τους προπτυχιακούς φοιτητές να μας συμπαραστέκονται, το ίδιο και από μέλη ΔΕΠ, και να μην κάνουν αναφορά στους ανωτέρους τους σχετικά με το ποιοι και πόσοι απεργούν. Υπάρχουν πολλά μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας που είναι αλληλέγγυα και εμείς συνεχίζουμε τις δράσεις μας. Την προηγούμενη εβδομάδα διαδηλώσαμε έξω από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, όπου ήταν προγραμματισμένο να παραβρεθεί σε εκδήλωση ο καινούργιος Πρόεδρος του Πανεπιστημίου. Ο Πρόεδρος έκανε γύρους με το αυτοκίνητό του, αλλά προτίμησε να μας αποφύγει, να μην περάσει ανάμεσα στις γραμμές μας και να μην πάει στην εκδήλωση. Αν το πανεπιστήμιο αποφασίσει να κλιμακώσει τη δράση του, έχουμε τρόπο να ανταποκριθούμε.
– Πόσο διαφορετική πιστεύεις ότι θα ήταν η κατάσταση εάν τα μέλη ΔΕΠ του πανεπιστημίου είχαν το δικό τους εργατικό σωματείο;
Αυτό θα είχε μεγάλη διαφορά! Θα δημιουργούσε πολύ διαφορετικές δυναμικές. Υπάρχουν πολλά μέλη ΔΕΠ που στέκονται αλληλέγγυα μαζί μας, αλλά όταν δεν υπάρχει από πίσω ένα σωματείο και οργανωμένη δράση, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Εξάλλου, μεμονωμένοι άνθρωποι πάντα μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με αντίποινα από τη διοίκηση ή με την πίεση που ασκείται από τον εργασιακό τους περίγυρο. Αυτό δεν θα έπρεπε φυσικά να επηρεάζει μέλη ΔΕΠ που έχουν ήδη κερδίσει τη μονιμοποίησή τους. Υπάρχει επίσης μεγάλη διαφοροποίηση από τμήμα σε τμήμα μέσα στο πανεπιστήμιο. Οι λέκτορες έχουν υπάρξει πάρα πολύ υποστηρικτικοί, και μεμονωμένα αλλά και μέσα από το δραστήριο σωματείο τους (σ.σ: οι λέκτορες στις ΗΠΑ έχουν μόνο διδακτικά καθήκοντα και όχι ερευνητικά, και δεν περιλαμβάνονται στο tenure track faculty, δηλαδή στο σώμα των καθηγητών–τα μέλη ΔΕΠ, δηλαδή το faculty, τους περιλαμβάνει όλους: λέκτορες, καθηγητές όλων των βαθμίδων, και πανεπιστημιακούς ερευνητές). Φυσικά οι λέκτορες βρίσκονται σε πολύ πιο επισφαλή θέση από ότι οι καθηγητές και ιδίως τα μονιμοποιημένα μέλη ΔΕΠ. Επομένως ίσως δεν είναι παράξενο που εκφράζουν αλληλεγγύη έτσι ανοιχτά (σ.σ.: το σωματείο των λεκτόρων έχει προβεί στο παρελθόν σε κινητοποιήσεις εναντίον του πανεπιστημίου, με μεγάλη επιτυχία). Θα πρέπει να παραδεχτώ ότι σε κάποια Τμήματα οι καθηγητές έχουν βγει ομαδικά και έχουν μιλήσει υπέρ των φοιτητών και κατά των αντιποίνων. Ωστόσο, μια τέτοια ανταπόκριση δεν είναι ο κανόνας. Λείπει μια συλλογικότητα. Αν η πίεση από πλευράς διοίκησης αυξηθεί, τότε δεν ξέρω τι θα γίνει.
– Πόσο σημαντικό νομίζεις ότι είναι να έχουν τα μέλη και ηγετική ομάδα του σωματείου κάποιου είδους θεωρητικό υπόβαθρο ή να υπάρχει τελοσπάντων κάποια πολιτική παιδεία;
Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό. Και για αυτό διευθύνω και μια μαρξιστική συλλογικότητα μέσα στο πανεπιστήμιο, η οποία βέβαια ασχολείται με πιο ακαδημαϊκά θέματα. Η ίδια η διαδικασία της απεργίας έχει έναν ισχυρά παιδαγωγικό χαρακτήρα, πολιτικά μιλώντας. Τα μέλη μας έχουν πολύ διαφορετικές εμπειρίες στο παρελθόν και πάρα πολλοί δεν είχαν κατέβει ποτέ σε διαδήλωση, και δεν ήξεραν καθόλου πώς να συμπεριφερθούν σε τέτοιες περιστάσεις. Έτσι, η απεργία και οι ζυμώσεις που προηγούνται αυτής είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν διαβάσει πάρα πολύ, αλλά που δεν έχουν κάποια πρακτική εμπειρία από κινηματικές διαδικασίες. Η ηγετική ομάδα του σωματείου μας είναι η πιο αριστερά προσανατολισμένη και η πιο κινηματική που έχω δει όσο είμαι στο Μίσιγκαν. Είναι πολύ ισχυρός ο νεοφιλελεύθερος ατομικισμός και ο πολιτικός υποκειμενισμός στην κοινωνία μας και όλα αυτά επηρεάζουν φυσικά και τους μεταπτυχιακούς φοιτητές. Είναι μια διαρκής μάχη!
– Alejo, σε ευχαριστώ πολύ, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτησή μας.
Σε λίγο καιρό θα ταξιδέψω στην Αθήνα! Γίνεται ένα συνέδριο εκεί. Μήπως θα βρίσκεσαι και συ στην Αθήνα τότε; Έχεις να μου προτείνεις κάποιο μέρος να πάω, κάτι που πρέπει να κάνω οπωσδήποτε; Το σίγουρο είναι ότι θέλω να περπατήσω στα Εξάρχεια, έχω διαβάσει πολλά για αυτή την ξεχωριστή γειτονιά με την κινηματική ιστορία!
– (γέλια) Βέβαια, δυστυχώς δεν θα είμαι εκεί, αλλά θα σου στείλω πληροφορίες!
Τέλεια, ανυπομονώ! Κι εγώ σε ευχαριστώ για τη συζήτηση.
Σημείωση: στις 20 Απριλίου, ο Alejo και μια κοπέλα από το σωματείο, κρατήθηκαν από αστυνομικές δυνάμεις, όταν προσπάθησαν να προσεγγίσουν τον Πρόεδρο του Πανεπιστημίου. Την ίδια μέρα, η διοίκηση αποφάσισε να μην καταβάλλει μέρος των φοιτητικών μισθών. Ως την ημέρα που ολοκληρώθηκε αυτό το άρθρο, στις 26 Απριλίου, η απεργία συνεχιζόταν. Για ενημερώσεις, δείτε εδώ. Για το Ταμείο Αλληλεγγύης στους απεργούς, δείτε εδώ.