Του ΜΕΤΟΙΚΟΥ

Ο πειρασμός της γελοιοποίησης όσων επιχείρησαν να διαστρεβλώσουν το αρχικό ερώτημα και προβάλαν το εκβιαστικό δίλημμα “Ευρώ ή δραχμή” είναι μεγάλος κι εύκολος: Αποδέχονται μήπως τώρα πως το 61,31% των Ελλήνων που ψήφισε ΟΧΙ επιλέγει τελικά την δραχμή; Ρητορικό και μόνο το ερώτημα· αν το διατυπώναμε, θα συνεχίζαμε κι εμείς μετά το δημοψήφισμα την άθλια πλαστογράφηση που εκείνοι ξεκίνησαν πριν. Ωστόσο κάποιες παλιές πλάνες διαλύθηκαν οριστικά και μια νέα – καθοριστική για το μέλλον – συνθήκη διαμορφώθηκε.

Το 80,3% που δήθεν επιθυμούσε την “πάση θυσία παραμονή στη Ευρωζώνη” (GPO για το MEGA, 12/2014) δεν υπήρξε ποτέ.Ούτε το 75,7% της προηγούμενης μέτρησης, ούτε το 75,6% της τελευταίας (4/2015). Υποκλοπή της συγκατάθεσης των ερωτώμενων γίνονταν για χρόνια, μέσω της διαμόρφωσης αδόκιμου ερωτήματος όπως με σαφήνεια επισήμανα σε προηγούμενη ανάλυση

Το 38,69% του ΝΑΙ, στο δημοψήφισμα της Κυριακής, υποδεικνύει το πραγματικό ποσοστό των συμπατριωτών μας που θέλουν “πάση θυσία” το Ευρώ. Κι αυτό επειδή οι ίδιοι επέλεξαν να δώσουν αυτό το νόημα στην ψήφο τους, καθοδηγούμενοι από τους δανειστές και τους ντόπιους υποτακτικούς τους κι αποδεχόμενοιπως δεν ψηφίζουν για μια συγκεκριμένη συμφωνία, αλλά για την θέση της χώρας εντός ή εκτός της ΕΕ (άλλο άλμα κι αυτό, ΕΕ=Ευρώ)*.Σημαντικό το ποσοστό τους για πολλούς λόγους και κανείς δεν δικαιούται να το αγνοήσει, πόσο μάλλον η ίδια η κυβέρνηση. Ωστόσο δεν μπορεί και δεν πρέπει να στηριχθεί σε αυτό για τις επόμενες κινήσεις της. Επειδή υπάρχει πια καταγεγραμμένο ένα 61,31% το οποίο στέλνει ένα διαφορετικό μήνυμα.
Ας το ξεκαθαρίσω άμεσα. Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του ΟΧΙθα ήθελαν επίσης την παραμονή της χώρας στην ζώνη του Ευρώ. Δεν είναι διατεθειμένοι όμως να θυσιάσουν τα πάντα για να το εξασφαλίσουν. Κι αυτά που οι πολίτες αρνήθηκαν με το αποτέλεσμα της Κυριακής είναι με απλά λόγια:

  1. Μια συμφωνία που ενώ περιέχει σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, δεν διασφαλίζει την βιωσιμότητα τους χρέους (μέσω απομείωσης) και την χρηματοδότηση της οικονομίας σε αναπτυξιακή κατεύθυνση.
  2. Την εξω-θεσμική ανατροπή της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης, την οποία μήνες τώρα επιδιώκουν μέρος των δανειστών μαζί με ξενόδουλους Έλληνες πολιτικούς.
  3. Τον περαιτέρω ακρωτηριασμό της ήδη πληγωμένης, εθνικής κυριαρχίας.

Το 10ημερο που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος, η συμπεριφορά και οι χειρισμοί των δανειστών δια των επισήμων εκπροσώπων τους, και η στάση του καταρρέοντος συστήματος διαπλοκής στην χώρα μας, έφεραν το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας στο επίκεντρο του δημόσιου προβληματισμού και το κατέστησαν το πραγματικό διακύβευμα της αναμέτρησης.** Οι διαστάσεις και η σημασία αυτού του διακυβεύματος έγιναν γρήγορα κατανοητές από τον ελληνικό λαό, συνήγειραν τους πολίτες οι οποίοι στην μεγάλη τους πλειοψηφία έδωσαν μια απάντηση ανάλογη των πιο τιμητικών στην σύγχρονη ιστορία μας. Το ΟΧΙ μέσα στις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες που εκφράστηκε, αποτελείσπάνιο συνδυασμό πατριωτικού φρονήματος με οξυδερκή αντίληψη των προτεραιοτήτων. Υπέρβαση της πικρίας, της ταπείνωσης και του φόβου από την μια. Επίγνωση πως η εθνική μας κυριαρχία είναι μακράν υπέρτερη αξία έναντι όποιας συμβατότητας με συγκυριακούς διεθνείς συσχετισμούς, από την άλλη. Διότι η εθελούσια παράδοση της 'κυριαρχίας' δεν αποκαθίσταται, η πρόσκαιρη απώλεια της 'συμβατότητας' αντιμετωπίζεται.
Τα όσα συμπαρέσυρε το αποτέλεσμα της Κυριακής είναι γνωστά.

Κι ας το παραδεχθούμε. Βραχυπρόθεσμα, το μεγάλο διαπραγματευτικό όπλο του πρωθυπουργού δεν είναι το ΟΧΙ του λαού καθεαυτό, αλλά η κατάρρευση του εσωτερικού αντιπολιτευτικού μετώπου την οποία προκάλεσε. Οι κυνικοί 'εταίροι' μας γνωρίζουν πια, ότι εκτός από τα 'κουκιά' τα οποία λείπουν από την βουλή, δεν υπάρχει η κοινωνική πλειοψηφία που απογοητευμένη από τον Αλέξη Τσίπρα θα στήριζε την ανατροπή του. Ούτε και φαίνεται εύκολο να σχηματιστεί στο ορατό μέλλον. Αυτό είναι που ξαναφέρνει τους δανειστές στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με μια “ανεπιθύμητη” κυβέρνηση.

Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μεταξύ των εκλογών του 2012 και του 2014, αλλά και στους μήνες της κυβερνητικής συνεργασίας διέπραξε πολλά και σοβαρά λάθη. Τα σοβαρότερα απ' αυτά αφορούσαν τον επίμονο εξωραϊσμό της – αρχικά μελλοντικής και μετά τρέχουσας – διαπραγματευτικής διαδικασίας, τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις, την καλλιεργούμενο εφησυχασμό. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, η δυνατότητα της κοινωνίας να 'απορροφήσει' τον κραδασμό από το σοκ της απότομης όξυνσης είναι πρωτοφανής.Η εξάντληση των αποθεμάτων εμπιστοσύνης προκειμένου να στηριχθεί η κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά, ισχυρίζομαι ότι είναι αποτέλεσμα μιας αντιλαμβανόμενης'ταύτισης προτεραιοτήτων'. Η πλειοψηφία των πολιτών πιστεύει ότι παρά τα όποια λάθη της, η νέα κυβέρνηση – αντίθετα με πολλές προηγούμενες – προσπαθεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα τους. Αυτή η πεποίθηση για την ώρα αποδεικνύεται καταλυτική στην συμπαράταξη της κοινωνίας με την πολιτική ηγεσία της χώρας.

Ας μην αυταπατόμαστε. Ποτέ στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας δεν είμαστε όλοι μαζί, πραγματικά ενωμένοι. Κανένας λαός δεν είναι. Πέρα από τους ανακουφιστικούς εξωραϊσμούς, το '21 υπήρχαν οι κοτζαμπάσηδες κι οι προεστοί, το '40 οι δωσίλογοι κι οι μαυραγορίτες. Και πιο πίσω απ΄ αυτούς, πολλοί σιωπηλοί που βάφτιζαν σύνεση την υποταγή. Την πατρίδα την υπερασπίζονται πάντα εκείνοι που τολμούν κι αυτοί δεν είναι πολλοί. Το καλοκαίρι του '15 ήταν η πλειοψηφία. Και πριν μιλήσετε για ιερόσυλες συγκρίσεις, αναρωτηθείτε γιατί άραγε γιορτάζουμε τις ημερομηνίες έναρξης των εθνικών αγώνων και όχι της νικηφόρας ολοκλήρωσης τους.

Η ιστορία γράφεται πολύ αργότερα από τον χρόνο που εξελίσσεται. Οι ανώνυμοι πρωταγωνιστές της όμως, σκυφτοί στις ουρές των τραπεζών, με το παιδί στην αγκαλιά μπροστά στα ράφια του super market, ακουμπώντας την πλάτη στην πόρτα του άδειου μαγαζιού, ραπάροντας με κουτουλιές στο τζάμι του ηλεκτρικού, έχουν με κάποιο αόριστο τρόπο συναίσθηση της ευθύνης τους.

Ό,τι και να συμβεί στις μέρες, στους μήνες, στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, την Κυριακή που πέρασε κάτι άλλαξε για πάντα στην χώρα μας και κανένας δεν θα μείνει ανεπηρέαστος από αυτό που συνέβη.
Το γνωρίζω και πιστεύω πως το γνωρίζετε κι εσείς.

* Άλλα παράλληλα νοήματα του ΝΑΙ: καταψήφιση και πτώση της κυβέρνησης, αναδρομική δικαίωση της μνημονιακής επιχειρηματολογίας κ.λπ.

** Στην επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος θα αναφερθώ σε επόμενο σημείωμα