«Τρέμαμε εκείνη τη νύχτα γιατί κάτι ξέραμε. Ξέραμε ότι μια συναυλία δεν είναι ακριβώς μόνο μια συναυλία. Ξέραμε ότι η εκτόνωση του χορού, το σπρώξιμο και η ανάγκη να ψιθυρίζεις ή να ουρλιάζεις τους στίχους δεν ήταν μόνο αυτά που έκαναν τη νύχτα να γεννιέται πιο πολύ όσο προχωρούσε».
Με αφορμή τις δύο συναυλίες για τα 30 χρόνια του συγκροτήματος, σήμερα και αύριο στο Gagarin 205, στις οποίες θα συμμετάσχουν φιλικά εμβληματικές φιγούρες της ελληνικής ροκ σκηνής, εκατοντάδες φίλοι του συγκροτήματος μπαινοβγαίνουν ορμητικά στη σελίδα που φτιάχτηκε γι’ αυτό το σκοπό στο facebook και δημοσιεύουν αναμνήσεις, εξώφυλλα δίσκων, αφίσες, βιντεάκια, φωτογραφίες – κυρίως όμως αναμνήσιες.
Το ThePressProject θα μεταδώσει ζωντανά την αποψινή συναυλία (δείτε εδώ). Υπάρχουν σοβαροί λόγοι γι’ αυτό. Ένας απ’ αυτούς είναι οι χιλιάδες φίλοι του συγκροτήματος που ζουν στο εξωτερικό ή στην περιφέρεια. «Οι Last Drive φτάνουν στην Άρτα κατά τις 7 το απόγευμα, μετά από βλάβη στο αυτοκίνητο στο Αγρίνιο. Ανεβαίνουμε στο Πέτα, μπροστά από το “μνημείο των πεσόντων Φιλελλήνων» όπου θα γίνει η συναυλία, ξεκινάει το sound check. […] Βραδιάζει, αγωνία, θα έρθει κόσμος; Τελικά μαζευόμαστε καμιά εβδομηνταριά νοματαίοι και καμιά εκατοστή θεατές από τα γύρω καφέ, το ταξίδι ξεκίνησε». Άλλος φαν από τη Θεσσαλονίκη το θέτει πιο λακωνικά: «Δεν έρχεστε πρώτα Σαλονίκη; Δεν μπορώ να περιμένω!». Επιστροφή πάλι στη Δυτική Ελλάδα: «1994. Θερινος κινηματογραφος “ΕΛΛΗΝΙΣ”, Αγρίνιο. The Last Drive με support Περιπλάνηση (τοπικό σχήμα), και ίσως μια μπάντα ακόμα που οι τύποι στην είσοδο φρόντισαν να μη θυμόμαστε ποια και αν υπήρξε. Συναυλία σταθμός για την πόλη…».
Ροντέο, Γεωπονική, Αν, Ρόδον, Rock Palais, καταλήψεις 90/91. Μερικοί μόνο σταθμοί της τριαντάχρονης πορείας από τους πολλούς που μνημονεύονται. «Ήταν για μας η μπάντα που έβγαζε από πάνω σου το βάρος και τη μιζέρια τού να είσαι νεοέλληνας. Βάρος που δεν διάλεξες, στο φυτέψαν με το ζόρι».
Δεν πρόκειται για μια γενιά, πάντως, πρόκειται μάλλον για μια φυλή – μικροί και μεγάλοι: «Last Drive και χάσμα γενεών; Για μένα όχι… Ο αδερφός μου σπούδαζε στην Αθήνα, στη Νομική, την περίοδο ’90-’96, κι εγώ σχολιαρόπαιδο (Γυμνάσιο – Λύκειο) στην Πάτρα τότε. Περίμενα πότε θα έρθει στην Πάτρα για να μου αφήσει να γράψω κανά βινύλιο σε κασέτα. Σε κάποια κοπάνα από το σχολείο κατηφορίζω την Ερμού (της Πάτρας) και βλέπω αφίσα “Last Drive live στο Drum”, σε 5 μέρες. Ναι! Θα δω τους Drive! Ήταν πολύ ωραίο για να γίνει πραγματικότητα όμως. Κανείς στην παρέα δεν άκουγε Drive, οι γονείς δεν το επέτρεπαν γιατί ήταν και καθημερινή, ο αδερφός Αθήνα…».
Κάποια στιγμή, όπως συμβαίνει συχνά στις ροκ μπάντες, ιδίως σ’ αυτές που συγκροτήθηκαν στα χρόνια της εφηβείας, οι Last Drive διαλύονται, για να επανασυνδεθούν έπειτα από αρκετά χρόνια. Οι φίλοι τους πρέπει να το βίωσαν ως σημαντικό τραύμα γι’ αυτό και δεν το πολυαναφέρουν στις αναμνήσεις τους, παρά μόνο από την αισιόδοξη πλευρά: «Ξέρω περιπτώσεις γκρουπ που επανασυνδέθηκαν μετά την επανασύνδεση των Drive, μόνο και μόνο γιατί είδαν ότι αυτό που βγαίνει στη σκηνή απ’ αυτούς που παίζουν για την πάρτη τους πρώτα, δεν φθείρεται με το χρόνο».
Η ικανότητα του συγκροτήματος να επιδρά στα πράγματα φαίνεται να κρατάει έως τώρα: «Ξεκίνησα το διαδικτυακό ραδιόφωνο πριν από 3,5 χρόνια σαν ψυχοθεραπεία στην καθημερινότητα μου, και έτσι το συνεχίζω. Οι Last Drive (Άλεξ & Γιώργος) ήταν οι πρώτοι καλεσμένοι μου το Φλεβάρη του 2010».
Αλλά η νοσταλγία παραμένει ο πιο ισχυρός παράγοντας. «Εδώ, μέσα από ένα παλαιότερο κείμενο, διαβάζουμε πώς οι Last Drive επηρέασαν δραστικώς και απαρεγκλίτως τη ζωή ενός teenager στην περιφέρεια πριν από 25 και βάλε χρόνια. Έχουν κάνει πολλά περισσότερα απ' όσα φαντάζονται…Μείναμε κι εμείς κάπως… (a)live!».
Αλλά υπήρξαν και αρνητικές συνέπειες: «Η δικιά μου πιο προσωπική ιστορία από την πορεία των Drive όλα αυτά τα χρόνια κι η οποία είχε άμεσο αντίκτυπο στην ζωή μου, ήταν τον Μάιο του 2007, τότε που παίξαμε μαζί στο Gagarin. Γι’ αυτό το live δεν παρουσιαστηκά ποτέ στην Τρίπολη για τη θητεία μου…».
Είπαμε, όμως, η υπόθεση δεν είναι μονάχα ροκ, έχει και ευρύτερες προεκτάσεις. «Είναι πολύ συγκινητικό να μεγαλώνεις με τους ήρωες της εφηβείας σου. Με τον άνθρωπο που σε έβαλε στο trash rockabilly, στα b movies, στους Έλληνες υπαρξιστές…».
Κλείνω λοιπόν το άρθρο με το απόσπασμα από μια δήλωση του συγκροτήματος σε συναυλία τους, αφού η κρίση έχει εκδηλωθεί: «Μερικές φορές δεν χρειάζεται να πεις τίποτε, απλώς πρέπει να παίξεις τη μουσική σου, άλλες πρέπει να μιλήσεις. Σήμερα είναι μια τέτοια μέρα. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε με σιγουριά ότι τα πράγματα παλεύονται. Μακάρι να μπορούσαμε να σβήναμε όλες τις δυσκολίες που ξέρουμε και ξέρετε ότι αντιμετωπίζουμε και αντιμετωπίζετε, και σήμερα να μην παλεύαμε για να κρατήσουμε το κεφάλι μας έξω απ’ το βάλτο. Μακάρι να μη βλέπαμε τη ζωή συνανθρώπων μας να γίνεται κομμάτια κάτω από τη φασιστική αγριότητα. Όχι γιατί θα ήταν πιο εύκολο, αλλά επειδή θα ταίριαζε περισσότερο σε ανθρώπινα πλάσματα. Όμως, η μόνη μαγεία που ξέρουμε είναι η μαγεία του ροκ εν ρολ και η πιο μεγάλη οικογένεια που γνωρίσαμε είστε εσείς…».