Ο Τζων Μπόλτον, σύμβουλος σε θέματα εθνικής ασφάλειας του Ντόναλντ Τραμπ την περίοδο 2018 – 2019, δήλωσε κυνικότατα, μιλώντας την περασμένη εβδομάδα στο CNN, πως «έχει βοηθήσει να οργανωθούν πραξικοπήματα», και, λόγω των γεγονότων της 6ης Ιανουαρίου του 2020, βιάστηκε να διευκρινίσει πως εννοούσε «στο εξωτερικό, κι όχι εδώ [στις ΗΠΑ]». Όταν ο δημοσιογράφος του CNN του ζήτησε ένα παράδειγμα, παρέπεμψε στο βιβλίο του «Το δωμάτιο στο οποίο συνέβη», The Room Where It Happened, και στο κεφάλαιο περί Βενεζουέλας. Εκεί που περιγράφει πως «στήριξαν» την αντιπολίτευση, τον περίφημο Γουαϊδό, με μπόλικο χρήμα και ακόμη μεγαλύτερη εμπλοκή των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, για να ρίξουν την κυβέρνηση Μαδούρο.
Ακολούθησε, την Παρασκευή που μας πέρασε, νέα συνέντευξη Μπόλτον στο Newsmax, που εζήλωσε τη δόξα του CNN. Σε αυτήν, ο Μπόλτον επανέλαβε όσα είχε πει στο CNN, προσθέτοντας πως τα πραξικοπήματα κι όσα συνέβησαν στη Βενεζουέλα «είναι απαραίτητα για να προστατευθούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ».
Πριν λίγες μέρες, έγινε ακόμη μια αντίστοιχη δήλωση, που δεν έτυχε της διεθνούς προβολής που εγγυάται το CNN, από την Κάρρυ Φιλιπέττι, πρώην υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, υπεύθυνη, επί ημερών της, για την Κούβα και τη Βενεζουέλα. Η κυρία αξιωματούχος, μιλώντας στο BBC, ανέφερε, επίσης κυνικά, πως «η κυβέρνηση Τραμπ υποτίμησε τη δημοφιλία του Νικολάς Μαδούρο και ερμήνευσε λάθος την κατάσταση στη Βενεζουέλα» αλλά παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι όταν κατανόησε το λάθος της, επέμεινε στην πολιτική της μέγιστης πίεσης (maximum pressure), δηλαδή της επιβολής των παράνομων, μονομερών και δολοφονικών κυρώσεων που κόστισαν χιλιάδες ζωές, και που παραλίγο να κοστίσουν και τη ζωή του Μαδούρο – ο Μπόλτον ήταν πίσω από την απόπειρα δολοφονίας του, όπως έχει παλαιότερα καταγγείλει ο ίδιος ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, που κατασυκοφαντήθηκε γι’ αυτό (ως συνήθως) από τα συστημικά μέσα.
Και εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η πολιτική Τραμπ σε αυτό το θέμα δεν ήταν μόνον των Ρεπουμπλικάνων ή των τραμπικών εξ αυτών, αλλά είχε τη στήριξη και μεγάλου κομματιού των Δημοκρατικών. Ενωμένοι, τότε, πουλούσαν το γνωστό παραμύθι περί στήριξης του Γουαϊδό λόγω …καταστρατήγησης των αρχών της δημοκρατίας. Σήμερα, άλλωστε, τον Γουαϊδό συνεχίζει να αναγνωρίζει και στηρίζει και η κυβέρνηση Μπάιντεν.
Άλλωστε, και η αποχώρηση του Μπόλτον, τέλη του ’19, δεν σήμαινε κάποια αλλαγή πλεύσης. Ο πρώην επικεφαλής του Στέητ Ντηπάρτμεντ, ο Μαρκ Έσπερ, που επίσης έγραψε απομνημονεύματα, καταγράφει τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης Τραμπ για στρατιωτική εισβολή στη Βενεζουέλα, την οποία συζήτησαν και με αποβράσματα τύπου Γουαϊδό: Ο Γουαϊδό, λέει ο Έσπερ, ήταν έτοιμος να βοηθήσει παντοιοτρόπως σε περίπτωση αμερικάνικης εισβολής στη Βενεζουέλα, αν και μειοψηφούσε: προτιμούσε να εισβάλλει στην πατρίδα του κανονικός στρατός των ΗΠΑ και όχι μισθοφόροι μέσω Κολομβίας, όπως ήταν το σενάριο που επικρατούσε, εκ των δύο που κατέστρωναν τα πεντάγωνα. Η πρώτη απόπειρα, ας θυμίσουμε, με τη χρήση εξήντα μισθοφόρων, η «Επιχείρηση Γεδεών», έπεσε κυριολεκτικά στα δίχτυα των τσαβίστας αφροβενεζουελάνων ψαράδων, που ρεζίλεψαν τους «εισβολείς».
«Πραξικοπήματα, σχεδιασμοί, χρήμα, πληροφορίες για την ανατροπή κυβερνήσεων, τη δολοφονία προέδρων, την εισβολή σε άλλα κράτη και τον πόλεμο… Όλα έχουν την σφραγίδα έγκρισης των ΗΠΑ και χρηματοδοτούνται από αυτές», ήταν τα λόγια του Πέδρο Ινφάντε, που έφερε χτες το ζήτημα των δηλώσεων όλων αυτών των αξιωματούχων των ΗΠΑ, στη βουλή της Βενεζουέλας. Η καταδίκη της αμερικάνικης εμπλοκής ήταν ομόφωνη, στη χώρα που το σύνταγμά της προβλέπει ότι δεν επιτρέπεται ποτέ να υπάρξουν ξένες βάσεις στο έδαφός της…
Εδώ όμως, υπάρχει και ένα ακόμη κεφάλαιο, που μας αφορά, όπως αφορά και μια σειρά λαών και κρατών, 50 τον αριθμό, τα περισσότερα των οποίων βρίσκονται στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική. Σε όλο αυτό το άθλιο και καταστροφικό για μία χώρα τριάντα εκατομμυρίων ανθρώπων «παιγνίδι» των ΗΠΑ, που οδήγησε χιλιάδες στο θάνατο και εκατομμύρια στην μετανάστευση, συνέπραξαν, εμμέσως, όλα αυτά τα κράτη. Ειδικά για την Ελλάδα, δεν νομίζω ότι χρειάστηκε τίποτε περισσότερο από ένα τηλέφωνο στον πρωθυπουργό ή τον υπουργό Εξωτερικών, για να κάνει η χώρα κωλοτούμπες μπρος στα αφεντικά που η κυβέρνηση έχει επιλέξει να τους παραδώσει όλη την εξωτερική πολιτική της χώρας, ασυζητητί. Οι πραξικοπηματίες ήταν τα «δικά μας παιδιά», οι δυτικές «δημοκρατικές» κυβερνήσεις στήριζαν παράνομα πραξικοπήματα και ψευδή αφηγήματα, ενώ η όντως σωστή πλευρά της Ιστορίας περιελάμβανε κράτη «μη δημοκρατικά», όπως η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν, η Κούβα, η Τουρκία, η Συρία…
Πέρα από τη Βενεζουέλα, ας θυμίσουμε και την απόπειρα πέρυσι στην Κούβα, τις απόπειρες ανατροπής κυβερνήσεων και τις δολοφονίες στην κεντρική Ασία, και ας μη μιλήσουμε για το ουκρανικό. Οι ίδιες οι κυνικές ομολογίες των αξιωματούχων των ΗΠΑ ξεκαθαρίζουν το τοπίο για όλους μας.
Υ.Γ. τα κράτη που συνέπραξαν στο πραξικόπημα των ΗΠΑ, αναγνωρίζοντας κι αυτά τον Γουαϊδό, είναι τα εξής: Αϊτή, Αλβανία, Ανδόρα, Αργεντινή, Αυστραλία, Αυστρία, Βέλγιο, Βραζιλία, Βρετανία, Βόρεια Μακεδονία, Βουλγαρία, Δανία, Δομινικανή Δημοκρατία, Εκουαδόρ, Ελ Σαλβαδόρ, Εσθονία, Γαλλία, Γεωργία, Γερμανία, Γουατεμάλα, Ελλάδα, Ιαπωνία, Ιρλανδία, Ισλανδία, Ισπανία, Ισραήλ, Καναδάς, Κοσσυφοπέδιο, Κολομβία, Κόστα Ρίκα, Κροατία, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Μπαχάμες, Νησιά Μάρσαλ, Μικρονησία, Μαυροβούνιο, Μαρόκο, Νότια Κορέα, Ολλανδία, Ονδούρα, Ουγγαρία, Ουκρανία, Παναμάς, Παραγουάη, Περού , Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβενία, Σουηδία, Τσεχία, Φινλανδία, Χιλή (του 2019).
Στο άρθρο χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από το Venezuelanalysis.com