του Νίκου Μπογιόπουλου

(αναδημοσίευση από τον «Ημεροδρόμο» με την άδεια του συγγραφέα)

    Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με τους συκοφάντες του, αυτούς που θέλουν να το καταστήσουν συνώνυμο του “μπάχαλου” και της “ανομίας”, και τους άλλους που το θέλουν «συρρικνωμένο», «άχρωμο» και «άοσμο», «μουμιοποιημένο» και «μνημονιοποιημένο».

    Το Πολυτεχνείο και ό,τι συμβολίζει δεν έχει καμία σχέση ούτε με τους υπηρέτες των Ζήμενς, ούτε με τους υπηρέτες των Novartis, ούτε με τους υπηρέτες των Fraport, ούτε με τους υπηρέτες των Cosco, ούτε με τους υπηρέτες των Lockheed, των Exxon Mobil, των Goldman Sachs και των καζινάδων του Τέξας στο Ελληνικό.

    Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με αυτούς που «βολεύτηκαν», αλλά ποζάρουν ως μέρος του «μύθου του» ίσα – ίσα για να ζουν απερίσπαστοι από ερινύες τον δικό τους προσωπικό μύθο σε μια Ελλάδα που ισοπεδώθηκε από τα “τανκς” της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Ζει μέσα από εκείνους που δεν το απαρνήθηκαν για κανένα πόστο. Δεν το μαγάρισαν αναζητώντας θώκους. Δεν το μετέτρεψαν σε άδειο και πολύ περισσότερο σε προδομένο πουκάμισο σαν αυτά τα άνευ γραβάτας που ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας την πολιτική του «ανήκομεν εις την τρόικαν»…

    Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με όσους το εξαργύρωσαν στις διάφορες “λέσχες” και που πλέον παίζουν με την εικόνα του τανκ πάνω από την πύλη, όπως παίζουν με την εικόνα του Αρη, ώστε να έχουν έτοιμες τις αποκριάτικες μουτσούνες τους όταν θα χρειαστεί να σηκωθούν από τις καρέκλες των …«θινκ τανκς» της εξουσίας που βυθισμένοι στρογγυλοκάθονται για να δημαγωγήσουν. Μιας εξουσίας, που το πρώτο «φιλολαϊκό» της προσωπείο το έβαλε ο Γκιζίκης, και που εδώ και πέντε δεκαετίες, το υπηρετούν διάφοροι αλλάζοντας τις μάσκες…

   Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με τους συμβιβασμούς όσων το ανέχονται το πολύ – πολύ σαν μια «μουσειακή εκδήλωση», σαν μια εθιμοτυπική γιορτή που οι ρήτορες βγάζουν δεκάρικους επειδή «μερικά καλά παιδιά – οι φοιτητές – αγωνίστηκαν για την ελευθερία, και οι κακοί – οι στρατιωτικοί – τα σκότωσαν στο Πολυτεχνείο», αλλά λέξη για ΝΑΤΟ, για ΗΠΑ, για αμερικανοκίνητη δικτατορία και για εγχώρια ολιγαρχία…

    Το Πολυτεχνείο θα βρίσκεται πάντα στην απέναντι όχθη από εκείνη των κάπηλων και των καταχραστών του που το πέρασμά τους από το Πολυτεχνείο το έκαναν καριέρα, θα είναι πάντα το αντίθετο των υβριστών του, εκείνων που γλείφουν τους Μπους, τους Κλίντον, τους Ομπάμα, τους Πομπέο, που μετατρέπουν ολόκληρη τη χώρα σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση και δηλώνουν έτοιμοι να… “ματώνουν” δίπλα στους Αμερικανούς πεζοναύτες.

    Το Πολυτεχνείο θα είναι πάντα αρκετός λόγος για να ξεχειλίζει η μαυρίλα από την δήθεν «αντισυστημική» μάσκα του χρυσαυγιτισμού, για να μην μπορούν να κρύψουν τη βρωμιά τους οι φασίστες επίγονοι των Ντερτιλήδων που επιχειρούν να παραποιήσουν και να ξαναγράψουν την Ιστορία, αυτά τα κάθε λογής θρασίμια που ξεκίνησαν από τα «δεν υπήρξε νεκρός στο Πολυτεχνείο» (!) και συνεχίζουν με τα “συμπεφωνημένη μεταξύ φοιτητών – Στρατού η εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο”!

    Το Πολυτεχνείο ήταν, είναι και θα είναι σημείο αναφοράς όσων δεν εννοούν να «σοφαντίσουν» τη μνήμη τους και να σβήσουν εκείνο το «Έξω οι ΗΠΑ – Έξω το ΝΑΤΟ» της πύλης κάτω από τις ερπύστριες, που δεν συμμορφώθηκαν ούτε με τα «ανήκομεν εις την Δύσιν», ούτε με τα «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», που δεν συμμορφώνονται με τις “αριστερές”, δεξιές και κεντρώες ανανεώσεις της Σούδας.

     Το Πολυτεχνείο ζει γιατί οι δεξιοί και “αριστεροί” προστάτες του αγάλματος του Τρούμαν είναι εδώ, γιατί η ασυλία των τραπεζιτών την ώρα που καταργείται το Πανεπιστημιακό Ασυλο είναι εδώ, γιατί το ξεπούλημα του τόπου σε ντόπιους και ξένους “επενδυτές” είναι εδώ, γιατί οι πλειστηριασμοί, οι Μόριες, οι νόμοι του φασίστα Μεταξά για την είσοδο της αστυνομίας σε κινηματογράφους είναι εδώ, γιατί η Δικαιοσύνη των “παράνομων και καταχρηστικών” απεργιών είναι εδώ, γιατί η αυθαιρεσία, η καταστολή, ο αυταρχισμός των ένστολων Ρόμποκοπ – από ξυλοδαρμούς είναι εδώ, γιατί οι “συμμαχίες” με Αμερικανούς, Ισραηλινούς και κάθε λογής δολοφόνους είναι εδω, αλλά κυρίως το Πολυτεχνείο ζει γιατί εδώ, παρόντες, είναι εκείνοι που το ιδεολογικό και ηθικό τους πρόσημο δεν έπαψε και δεν θα πάψει ποτέ να απορρέει από το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Εθνική Ανεξαρτησία».

    Το Πολυτεχνείο είναι το ορόσημο. Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, ο πρωτοκαπετάνιος Άρης κι ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο ΕΛΑΣίτης και ο μαχητής της ΕΠΟΝ, η Ηλέκτρα με τη Λέλα Καραγιάννη και το κορίτσι της πύλης χέρι – χέρι με τον κλέφτη, τον αρματολό και της γυναίκες της Πίνδου, παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των αιματοβαμμένων αγώνων σε κείνους που θα συνεχίζουν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.

    Το Πολυτεχνείο είναι η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση: Κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους «ΔουΝουΤοτσολιάδες» του ευρωατλαντισμού, κόντρα στους ντόπιους και ξένους συνεργάτες των «αγορών», ενάντια στους “οδοστρωτήρες” της αντιλαικής πολιτικής, ό,τι κι αν κάνουν οι κάθε λογής και οι κάθε απόχρωσης υποτακτικοί των Μνημονίων και των ευρωσφαγείων, τελικά, σ’ αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»!

    Το Πολυτεχνείο, συνώνυμο μιας Ελλάδας με ψωμί για το λαό της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά, σε πείσμα των «εδώ Πεντάγωνο» – «εδώ τρόικα» – «εδώ Μνημόνιο», απέναντι στους “πατρίς- θρησκεία-μπατσοκρατία” του αστικού κοινοβουλευτικού τόξου,

παραμένει ζωντανό γιατί παραμένει αδικαίωτο.