«Αυτή είναι η δική μας έκδοση του κορονοϊού. Ασθενούμε.».

Αγαπημένοι φίλοι, σύντροφοι και συνάδελφοι συγγραφείς,

Είμαστε συγκεντρωμένοι λίγες στάσεις με το λεωφορείο από το σημείο που, προ τεσσάρων ημερών, μια φασιστική συμμορία, την οποία ξεσήκωσαν οι λόγοι μελών του κυβερνώντος κόμματος, η οποία είχε τις πλάτες και την ενεργό βοήθεια της αστυνομίας, είχε διαβεβαιώσεις για την συνεχή υποστήριξη, προς αυτήν, της συντριπτικής πλειονότητας των ηλεκτρονικών Μέσων Ενημέρωσης, και με την άνεση ότι κανείς δε θα την οδηγήσει στα δικαστήρια, εξαπέλυσε ένοπλη, δολοφονικη επίθεση κατά των μουσουλμάνων στις περιοχές της εργατικής τάξης, στο βορειανατολικό Δελχί.

Η επίθεση ήταν αναμενόμενη, κι οι άνθρωποι είχαν προετοιμαστεί κάπως, και μπόρεσαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς του. Αγορές, μαγαζιά, σπίτια, τζαμιά και αυτοκίνητα έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι πέτρες και χαλάσματα. Το νοσοκομεία είναι γεμάτα πληγωμένους και ετοιμοθάνατους. Τα νεκροτομεία είναι γεμάτα νεκρούς. Και μουσουλμάνους και ινδουιστές, και ανάμεσά τους ένας αστυνομικός και ένας νεαρός των μυστικών υπηρεσιών. Ναι. Άνθρωποι κι από τις δύο πλευρές φάνηκαν ικανοί τρομακτικής βίας, όπως φάνηκαν ικανοί και απίστευτου κουράγιου και καλοσύνης.

Ωστόσο, δεν μπορεί να θεωρηθούν ισοδύναμα. Τίποτε δε μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι η επίθεση άρχισε από λούμπεν συμμορίες, που φώναζαν Τζάι Σρι Ραμ, με την υποστήριξη του καθεστώτος αυτού του, τώρα πια, ολοφάνερα φασιστικού κράτους. Ανεξάρτητα από αυτά τα συνθήματα, δεν βρισκόμαστε απέναντι σε αυτό που συνηθίζουν να αποκαλούν ινδουιστικο-μουσουλμανική εξέγερση (riot). Είναι σύμπτωμα της συνεχιζόμενης σύγκρουσης μεταξύ φασιστών και αντιφασιστών – και σε αυτή τη σύγκρουση, για τουε φασίστες οι μουσουλμάνοι είναι οι πρώτοι μεταξύ των «εχθρών» τους. Το να το βαφτίζουμε, όπως κάναν πολλοί, ως εξέγερση ή ντάνγκα (βίαιη δημόσια εκδήλωση), ή Αριστερά εναντίον Δεξιάς, ή ακόμη Σωστό εναντίον Λάθους, είναι και επικίνδυνο και δημιουργεί σύγχιση.

Όλοι μας είδαμε τα βίντεο, με την αστυνομία να στέκεται παράμερα και, κάποτε, να συμμετέχει στους εμπρησμούς. Τους είδαμε να καταστρέφουν τις κάμερες CCTV, όπως έκαναν όταν βανδάλισαν τη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Τζαμία Μιλία Ισλαμία, στις 15 Δεκεμβρίου. Τους είδαμε να χτυπούν τραυματισμένους μουσουλμάνους, κοπαδιασμένους, και πως τους εξανάγκασαν να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο. Ξέρουμε ότι ένας από αυτούς τους νεους ανθρώπους είναι νεκρός. Όλοι οι νεκροί, οι τραυματίες και οι ξεσπιτωμένοι, μουσουλμάνοι και ινδουιστές, είναι θύματα του καθεστώτος του Ναρέντρα Μόντι, του προκλητικά φασίστα πρωθυπουργού μας, ο οποίος δεν αγνοεί πως να κυβερνά ένα κράτος, όπως κυβέρνησε και αυτό που, πριν 18 χρόνια, πραγματοποιούνταν επί εβδομάδες μια ακόμη μεγαλύτερη σφαγή.

Η ανατομία της συγκεκριμένης σύγκρουσης θα αποτελέσει αντικείμενο μελέτης για πολλά χρόνια. Ωστόσο, οι επί τόπου λεπτομέρειες θα ειναι θέμα μόνον του ιστορικού, γιατί οι κυματισμοί που προκάλεσαν φήμες γεμάτες μίσος τροφοδοτήθηκαν από τα κοινωνικά μέσα και άρχισαν να διαχέονται έξω από αυτά, και ήδη έφτασε ως μας εντονώτερη η μυρωδιά του αίματος με το αεράκι. Αν και δεν υπήρξαν άλλοι φόνοι στο Βόρειο Δελχί, η χτεσινή μέρα [29 Φεβρουαρίου], είδε συμμορίες στο Κεντρικό Δελχί να φωνάζουν το σύνθημα που οδήγησε στις επιθέσεις: Ντεςh κε Γκανταρόν κο, Γκόλι μάαρον σααλ’ν κο [Aν μπορούμε να νικήσουμε στο Κοινοβούλιο, μπορούμε να νικήσουμε και στους δρόμους].

Μόλις πριν λίγες μέρες, ο δικαστής Μουραλινταράν του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Δελχί, ήταν έξαλλος με την αστυνομία του Δελχί, γιατί δεν συνέλαβε τον Καπίλ Μισρά, πρώην βουλευτή του Ινδικού Λαϊκού Κόμματος, που χρησιμοποιούσε σαν προεκλογικό σύνθημα αυτή τη φράση. Στις 26 Φεβρουαρίου, τα μεσάνυχτα, ανακοινώθηκε στο δικαστή η μετάθεσή του στην Πουντζάμπ και ο Καπίλ Μίσρα ήταν πάλι στο δρόμο να φωνάζει το ίδιο σλόγκαν. Είναι ελεύθεροι να το λένε, μέχρι νεωτέρας. Τα παιγνιδάκια με τη Δικαιοσύνη και τους Δικαστές δεν είναι τίποτε καινούριο. Ξέρουμε την ιστορία του δικαστή Λόγια (Justice Loya). Μπορεί να ξεχάσαμε την ιστορία του Μπάαμπου Μπαχράντζι (Babu Bajrangi), που καταδικάστηκε για συμμετοχή στη δολοφονία 96 μουσουλμάνων στη Ναρόγια Πατίγια, στο Γκουχαρατ, το 2002. Ακούστε τον στο youtube, θα σας πει πως ο «αδελφός Ναρέντρα» τον έβγαλε από τη φυλακή «βρίσκοντάς τα» με τους δικαστές.

Μάθαμε να περιμένουμε σφαγές σαν αυτή πριν τις εκλογές – έχουν γίνει ένα είδος βαρβαρικής προεκλογικής εκστρατείας, για να πολώσει την ψήφο και να χτίσει εκλογικές περιφέρειες. Όμως, η σφαγή του Δελχί συνέβη μετά από εκλογές, μετά την ταπεινωτική ήττα του Λαϊκού Κόμματος. Είναι η τιμωρία του Δελχί και μήνυμα προς το Μπιχάρ, που οδεύει σε εκλογές.

Όλα είναι δημόσια. Όλα είναι εκεί, για να τα δεί όποιος θέλει να δει και να ακούσει – οι προκλητικοί λόγοι των Καπιλ Μισρά, Παρβές Βερμά, των υπουργών Ανουράγκ Θακούρ, Αμίτ Σαχ, ακόμη και του ίδιου του πρωθυπουργού. Κι όμως, όλα ήρθαν τα πάνω κάτω, όλα αντεστράφησαν για να παρουσιαστεί όλη η Ινδία θύμα των απολύτως ειρηνικών, κυρίως γυναικών, κυρίως – αλλά όχι μόνο- μουσουλμάνων διαδηλωτών, που βρέθηκαν στους δρόμους για σχεδόν 75 μέρες, δεκάδες χιλιάδες, διαμαρτυρόμενοι για το Νόμο περί Ιθαγένειας*.

Ο Νόμος, που προσφέρει εύκολη και γρήγορη ιθαγένεια σε όλες τις μη μουσουλμανικές μειονότητες, είναι ωμά αντισυνταγματικός και ωμά αντι-μουσουλμανικός. Ενούμενος με το Εθνικό Μητρώο Πληθυσμού και το Εθνικό Μητρώο Πολιτών, αποσκοπεί στην απονομιμοποίηση, αποσταθεροποίηση και ποινικοποίηση όχι μόνο των μουσουλμάνων αλλά και εκατοντάδων εκατομμυρίων άλλων Ινδών που δεν έχουν τα προβλεπόμενα έγγραφα – ανάμεσα τους κι αυτοί που φωνάζουν σήμερα Γκόλι Μάρο….

Μόλις αμφισβητηθεί η ιθαγένεια, όλα τίθενται υπό αμφισβήτηση – τα δικαιώματα των παιδιών σας, το δικαίωμά σας στην ψήφο, τα δικαιώματά σας στη γη. Όπως είπε η Χάννα Άρεντ, «η ιθαγένεια σου δίνει το δικαίωμα στα δικαιώματα». Όποιος νομίζει ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, για κοιτάξτε προς το Άσσαμ και δείτε τι συνέβη σε όσους λάμβαναν πρόνοια – Ινδουιστές, Μουσουλμάνους, Ανέγγιχτους (dalits), μέλη αναγνωρισμένων φυλών (Adivasis). Σήμερα, παρακολουθούμε συγκρούσεις μεταξύ τοπικών φυλών και πολιτών που δεν ανήκουν σε αυτές, στην Πολιτεία της Μεγκαλάγια (Meghalaya). Στο Σιλόνγκ (Shillong) επέβαλαν απαγόρευση της κυκλοφορίας και τα πολιτειακά σύνορα είναι κλειστά για τους μη ντόπιους.

Ο μοναδικός σκοπός της τριάδας νόμου και Μητρώων είναι να αποσταθεροποιήσει και να διαιρέσει τους λαούς όχι μόνο στην Ινδία αλλά σε ολη την Ινδική Χερσόνησο (subcontinent). Εάν όντως υπάρχουν, αυτά τα φαντάσματα εκατομμύριων ανθρώπων που ο σημερινός υπουργός Εσωτερικών της Ινδίας ονομάζει Μπαγκλαντεσιανούς «τερμίτες», αυτοί δεν επιτρέπονται να κρατούνται σε κέντρα κράτησης και δεν επιτρέπεται να απελαθούν. Χρησιμοποιώντας αυτή την ορολογία και εμπνεόμενη αυτό το γελοίο, διαβολικό σχέδιο, η συγκεκριμένη κυβέρνηση, ουσιαστικά βάζει σε κίνδυνο τα δεκάδες εκατομμύρια Ινδουιστών, τα οποία μένουν έκθετα στα αποτελέσματα του ρατσισμού που εκπέμπει το Νέο Δελχί – που παράλληλα παριστάνει πως τους νοιάζεται-, καθώς ζουν στο Μπαγκλαντές, στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν.

Δείτε που καταντήσαμε.

Το 1947, κερδίσαμε την Ανεξαρτησία από τους αποικιοκράτες, για την οποία αγωνίστηκαν όλοι, με μόνη εξαίρεση αυτούς που μας κυβερνούν σήμερα. Έκτοτε, όλα τα είδη κοινωνικών κινημάτων, οι αγώνες ενάντια στις κάστες, ενάντια στον καπιταλισμό, οι φεμινιστικοί αγώνες ήταν που σημάδεψαν το ταξίδι μας ως το σήμερα.

Στα 60ς, το κάλεσμα για Επανάσταση ήταν απαίτηση δικαιοσύνης, ανακατανομής του πλούτου και ανατροπής της άρχουσας τάξης.

Ως τα 90ς, είχαμε καταλήξει να αγωνιζόμαστε κατά του εκτοπισμού εκατομμυρίων ανθρώπων από την ίδια τους τη γη και τις πατρογονικές τους εστίες, ανθρώπων που αποτέλεσαν τις παράπλευρες απώλειες για την οικοδόμηση μιας νέας Ινδίας, στην οποία οι 63 πλουσιότεροι κατέχουν πλούτο που ξεπερνά τον ετήσιο κρατικό προϋπολογισμό, που αφορά 1,2 δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Τώρα είμαστε ακόμη χαμηλότερα, παρακαλάμε για πολιτικά δικαιώματα ανθρώπους που δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στο χτίσιμο της χώρας μας. Και ενώ ζητάμε, βλέπουμε το κράτος να αποσύρει την προστασία του, βλέπουμε την αστυνομία να προστατεύει συγκεκριμένες κοινότητες μόνο, το δικαστικό σύστημα σταδιακά να παραιτείται των καθηκόντων του, βλέπουμε τα μέσα ενημέρωσης που θα έπρεπε να ξεβολεύουν τους βολεμένους και να παρηγορούν τα θύματα, να κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Σήμερα είναι η 210η ημέρα που, με τρόπο αντισυνταγματικό, απέκδυσαν το Τζάμμου και Κασμίρ από το ειδικό καθεστώς του. Χιλιάδες Κασμίριοι, μεταξύ των οποίων τρεις πρώην υπουργοί, παραμένουν φυλακισμένοι. Επτά εκατομμύρια άνθρωποι ζουν υπό την πολιορκία ηλεκτρονικής πληροφόρησης, μια νέα επιχείρηση μαζικής παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στις 26 Φεβρουαρίου, οι δρόμοι του Δελχί έμοιαζαν δρόμοι της Σριναγκάρ. Ήταν η πρώτη μέρα σχολείου, σε διάστημα επτά μηνών, για τα παιδιά του Κασμίρ. Όμως, τι νόημα έχει το σχολείο, όταν όλα γύρω σου δολοφονούνται αργά κι σταθερά;

Μια δημοκρατία που δεν διέπεται από Σύνταγμα, που τα θεσμικά όργανα της είναι πια κενά νοήματος, το μόνο που μπορεί είναι να καταλήξει ολιγαρχία. Μπορεί να συμφωνείς ή να διαφωνείς με το Σύνταγμα, ολόκληρο ή κατ΄άρθρο. Όμως, αν φέρεσαι σα να μην υπάρχει, όπως κάνει αυτή η κυβέρνηση, καταργείς κάθε έννοια δημοκρατίας. Ίσως αυτός να είναι και ο στόχος. Αυτή είναι η δική μας έκδοση του κοροναϊού. Ασθενούμε.
Καμμιά βοήθεια δε φαίνεται στον ορίζοντα.. Καμμιά ξένη χώρα που να κάνει κινήσεις καλής θελήσεως. Κανένας ΟΗΕ. Και κανένα από τα κόμματα που προτίθενται να κερδίσουν εκλογές δεν πρόκειται να πάρει ηθική θέση. Γιατί όλα φλέγονται. Το σύστημα αποτυγχάνει.

Αυτό που χρειάζεται είναι άνθρωποι που δε φοβούνται να γίνουν αντιπαθητικοί (unpopular). Που είναι έτοιμοι να διακινδυνεύσουν. Που είναι έτοιμοι να πουν την αλήθεια. Γενναίοι δημοσιογράφοι μπορούν να το κάνουν, και το κάνουν. Γενναίοι δικηγόροι μπορούν να το κάνουν και το κάνουν. Καλλιτέχνες – ωραίοι, εξαιρετικοί, γενναίοι συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, ζωγράφοι και σκηνοθέτες μπορούν να το κάνουν. Η ομορφιά είναι στο πλευρό μας. Aκέραια.

Έχουμε δουλειά να κάνουμε. Και έναν κόσμο να κερδίσουμε.

* Ο νόμος αυτός ψηφίστηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 2019 και επιτρέπει διαδικασία παροχής υπηκοότητας για όλους τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, που διέφυγαν από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και το Αφγανιστάν προ του Δεκεμβρίου του 2014, εξαιρώντας μόνο όσους εξ αυτών είναι μουσουλμάνοι. Είναι η πρώτη φορά, στην Ινδία, που η θρησκεία γίνεται κριτήριο για την παροχή ή μη υπηκοότητας.

Το λόγο της Αρουντάτι Ρόυ μετέφρασε, από τα αγγλικά, η Λαμπρινή Θωμά. Το πρωτότυπο κείμενο μπορείτε να βρείτε εδώ.