Η πανδημία δεν έπαιξε τελικά τον κεντρικό ρόλο σε αυτές τις κρίσιμες εκλογές. Οικονομία και ρατσισμός κυριάρχησαν στην επιλογή των Αμερικανών και η πόλωση σε αυτά τα δύο στοιχεία έφερε τους περισσότερους από ποτέ ψηφοφόρους στις αμερικανικές κάλπες.
Η κοινωνική κίνηση στις ΗΠΑ αντανακλά την παγκόσμια κοινωνική κατάσταση αλλά και την ανατροφοδοτεί. Όμως το ενδιαφέρον του κόσμου όλου έχει να κάνει και με την επιρροή αλλά και με τις παρεμβάσεις των Αμερικανών κρατούντων στην παγκόσμια σκακιέρα των εθνών – κρατών.
Η Ανατολική Μεσόγειος είναι μια σημαντική πλευρά αυτής της σκακιέρας, με τον ελληνικό και τουρκικό εθνικισμό στα πιο ανταγωνιστικά τετράγωνα.
Έχει μόνο η Ελλάδα δικαιώματα στο Αιγαίο; Μήπως και οι γείτονες μας έχουν, σε ένα τουλάχιστον ποσοστό, κάποιο δίκιο; Αναρωτηθήκαμε ποτέ για τη διεθνή στάση στη ζυγαριά του δικαίου;
Ο στρατιωτικός ανταγωνισμός των δύο χωρών εξοντώνει τις κοινωνίες και δηλητηριάζει την αρμονική σχέση τους στο Αιγαίο και την Κύπρο.
Οι τελευταίες συμφωνίες Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου, Ισραήλ και Γαλλίας στην Ανατολική Μεσόγειο ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Είναι φανερή η επιθετικότητα στον εκτοπισμό της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων από την προώθηση του αγωγού EastMed.
Μπροστά στο αδιέξοδο του εθνικιστικού ανταγωνισμού οι κρατούντες ψάχνουν μια λύση αμοιβαίου συμφέροντος. Στην συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με σκοπό την εξόρυξη υδρογονανθράκων οι σκοποί είναι ποταποί και καταστροφικοί για το περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες.
Ο Γιάννης Παπαδημητρίου μας λέει από τη λέξη “συν-εκμετάλλευση” να κρατήσουμε μόνο το “συν” και να το προσθέσουμε στη λέξη “διαχείριση”.
Ενάντια στις εξορύξεις οι κοινωνίες να υποστηρίξουν την αξίωση για μια “οικολογική συν -διαχείριση” του Αιγαίου.
Οι μικρές δημοκρατικές αξιώσεις θα μπορούσαν να δημιουργήσουν το έδαφος θεσμικών αλλαγών μεγάλης σημασίας.
Τι θα λέγατε για μια δημοκρατική διαχείριση ενός οικολογικού Αιγαίου πέρα από εθνικιστικές αγκυλώσεις;