της Γεωργίας Κριεμπάρδη
Γυναικοκτονία. Μια λέξη που στην χώρα μας ακούγεται πλέον σχεδόν καθημερινά, στα δελτία ειδήσεων, στα social media, ίσως και στο κοντινό μας περιβάλλον. Γυναίκες που χάνουν την ζωή τους, δολοφονούνται από νυν και πρώην συζύγους ή συντρόφους. Μια δολοφονία που πραγματοποιείται με πολύ συγκεκριμένα κίνητρα και κριτήρια. Κάθε φορά που μια γυναίκα δολοφονείται επειδή είναι γυναίκα γινόμαστε όλοι μάρτυρες της πιο ακραίας μορφής έμφυλης βίας. Κι όμως, δεν αναγνωρίζεται ως έγκλημα με συγκεκριμένα κριτήρια στον ποινικό κώδικα της χώρας μας, την στιγμή που πολλές άλλες χώρες στην Ευρώπη, με πιο πρόσφατη την Κύπρο, έχουν προβεί σε αλλαγές στον δικό τους ποινικό κώδικα.
Η Μαρία Γκασούκα, Ομότιμη Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αιγαίου, άνοιξε τη συζήτηση της εκδήλωσης, θέτοντας το ιστορικό κι εννοιολογικό πλαίσιο του όρου. Θύμισε πως η λέξη γυναικοκτονία καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1820 έως το 1830. Ο όρος γυναικοκτονία χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία το 1801 για να υποδηλώσει τη δολοφονία μιας γυναίκας. Το 1848, αυτός ο όρος δημοσιεύθηκε στο νόμο λεξικό νομικών όρων του Wharton’s. Η φεμινίστρια συγγραφέας Ντιάνα Ε.Χ. Ράσελ ήταν το πρώτο πρόσωπο που καθόρισε και διέδωσε αυτόν τον όρο στη σύγχρονη εποχή, το 1976. Ορίζει τη λέξη ως «τη δολοφονία γυναικών από άντρες επειδή είναι γυναίκες».
«Σιγά σιγά μέρος τουλάχιστον της κοινωνίας αντιλαμβάνεται πλέον πως πρόκειται για σεξιστικό, τιμωρητικό, έγκλημα –μια πατριαρχική πολιτική επιβολής με εργαλείο το έγκλημα–» ανέφερε, ενώ τόνισε πως πρόκειται για μια εξαιρετικά μακραίωνη και διαπολιτισμική συνήθεια.
Στα Βαλκάνια, λόγου χάρη, τραγουδάμε συχνά τις εντοιχισμένες γυναίκες των γεφυριών του Δούναβη, του Ευφράτη και της Άρτας. Ενώ, πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι οπωσδήποτε οι αιώνες της ευρωπαϊκής εποχής της πυράς, στη διάρκεια της οποίας σημειώθηκε πραγματική θηλυκή γενοκτονία, καθώς χιλιάδες γυναίκες κάηκαν με την κατηγορία της μάγισσας από την Ιερά Εξέταση, γεγονός που πολύ σπάνια αναφέρεται ή λείπει από τη διδακτέα ύλη της Ιστορίας, όπως τόνισε. Ωστόσο, αρκετά χρόνια πριν από το κάψιμο των μαγισσών, στην πυρά είχαν οδηγηθεί και λεσβίες, σύμφωνα με τον Κώδικα των Ορλεάνων (1260), που καταδίκαζε σε θάνατο την περίπτωση femina cum feminus, δηλαδή γυναίκα με γυναίκα. Έτσι, δεν είναι νέο το φαινόμενο πλήθους δολοφονιών λεσβιών (ομοφοβική δολοφονία/λεσβιοφονία), όπως και τρανς ανθρώπων. Των εγκλημάτων αυτών προηγείται ο “διορθωτικός βιασμός” (corrective rape) από τον “μάτσο” θύτη, ιδιαίτερης αγριότητας, που τις περισσότερες φορές οδηγεί στον θάνατο, όπως ανέφερε η καθηγήτρια.
Μοναδικής ιστορικής αντοχής υπήρξαν και τα εγκλήματα τιμής. Στις πατριαρχικές κοινωνίες, η τιμή διαχρονικά αναφέρεται στην αξία της πατριαρχικά “ορθής” συμπεριφοράς των γυναικών μελών της οικογένειας, καθώς αποτελούν ιδιοκτησία των αντρών (θεωρία του ιδιόκτητου θηλυκού). Αυτό σημαίνει ότι οι άντρες επιβάλλεται να διασφαλίζουν ότι η τιμή της οικογένειας, ως ύψιστη αξία, δεν πλήττεται από την ανάρμοστη συμπεριφορά των γυναικών μελών της (π.χ., προγαμιαίο σεξ, μοιχεία, βιασμός κ.λπ.), επεσήμανε η κα. Γκασούκα στον λόγο της.
Επίτευξη νομικής κατοχύρωσης του όρου στην Κύπρο
Η Mαρία Αγγελή, από το Μεσογειακό Ινστιτούτο Μελετών Κοινωνικού Φύλου, μίλησε για το παράδειγμα της Κύπρου, που πρόσφατα κατοχύρωσε νομικά τον όρο. «Η Κυπριακή Δημοκρατία προχώρησε στην αναγνώριση της γυναικοκτονίας ως ιδιώνυμου αδικηματος κάτω από τον “περί της Πρόληψης και της Καταπολέμησης της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και περί Συναφών Θεμάτων Νόμος του 2021 (115(I)/2021). Είναι σημαντικό ότι εντάσσεται κάτω από αυτό το πλαίσιο, επειδή προβλέπεται η πρωτογενής και η δευτερογενής πρόληψης» ανέφερε, εισαγωγικά.
Την πρόταση κατέθεσε η πρόεδρος της Βουλής, Αννίτα Δημητρίου. «Έχουμε διακρατικά δεδομένα που δείχνουν ότι όσο πιο πολλές γυναίκες υπάρχουν στα κέντρα λήψης πολιτικών αποφάσεων, τόσο πιο φιλικές είναι οι νομοθεσίες για τις γυναίκες, κάθε κοινωνικής τάξης. Αυτή είναι η υπόσχεση της συμπεριληπτικότητας» πρόσθεσε και συνέχισε: «Στις γυναικοκτονίες, ο θάνατος επέρχεται ως αποτέλεσμα:
- άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο
- βασανισμού ή άσκησης βίας λόγω μισογυνισμού
- άσκησης ενδοοικογενειακής βίας
- άσκησης βίας για λόγους τιμής
- άσκησης βίας για λόγους θρησκευτικών πεποιθήσεων
- άσκησης βίας λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου
- διάπραξης του αδικήματος του ακρωτηριασμού γυναικείων γεννητικών οργάνων
- άσκησης βίας με σκοπό ή στο πλαίσιο σεξουαλικής εκμετάλλευσης και/ή εμπορίας προσώπων
- άσκησης βίας προς επίτευξη παράνομης συνουσίας
- στοχευμένης άσκησης βίας εναντίον γυναικών, στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων.
«Χρειαζόμαστε αξιόπιστα και τακτικά επικεροποιημένα δεδομένα πανευρωπαϊκά. Χρειαζόμαστε αξιολόγηση κινδύνου με συγκεκριμένα πρωτόκολλα, επειδή οι γυναικοκτονίες μπορούν να προληφθούν όταν οι επαγγελματίες κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Ζητάμε πιο αποτελεσματική χρήση των μέτρων προστασίας, π.χ. μηχανισμοί παρακολούθησης του δράστη, διεπαγγελματικη συνεργασία κατά το πρότυπο “Σπίτι της γυναίκας” κέντρο διαχείρισης περιστατικών για θύματα βίας, με όλες τις υπηρεσίες κάτω από την ίδια στέγη. Χρειαζόμαστε πολιτισμική επανάσταση, μέσα από την ευαισθητοποίηση του κοινού, την εκπαίδευση και τα ΜΜΕ» κατέληξε.
Έλλειψη συντονισμού και δικτύωσης των αρμόδιων φορέων για να προστατευτεί το θύμα
Η παρέμβαση της Κικής Πετρουλάκη , Ψυχολόγου Ph.D, Προέδρου στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της Βίας, ήταν ακόμα μία σημαντική και εύστοχη πινελιά στην εκδήλωση. «Ο όρος γυναικοκτονία είναι ήδη καθιερωμένος σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και στην Ελλάδα. Αναφέρεται στη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ακριβώς επειδή είναι γυναίκες, δηλαδή λόγω του φύλου τους. Δεν είναι ΠΟΤΕ μια μεμονωμένη πράξη βίας. Αποτελεί την πιο ακραία μορφή της. Είναι το ακραίο αποτέλεσμα της άνισης κατανομής της εξουσίας, η οποία πηγάζει από “παραδοσιακούς” ρόλους, βάσει των οποίων οι θηλυκότητες “τοποθετούνται” συνήθως σε κατώτερη ή μειονεκτική θέση. Η εισαγωγή του όρου στον ποινικό κώδικα μιας χώρας εκπέμπει και ηχηρό μήνυμα σε πολλαπλούς αποδέκτες (δράστες, θύματα και παρατηρητές/-ριες της έμφυλης βίας), ότι υπάρχει μηδενική ανοχή στη βία κατά των γυναικών. Επιπλέον, όμως, το αδίκημα της γυναικοκτονίας ενέχει από μόνο του επιβαρυντικές συνθήκες καθώς διαπράττεται είτε από τον πιο κοντινό μέλος της οικογένειας της δολοφονημένης (σύντροφο/σύζυγο/γιο) είτε από δράστη σεξουαλικής επίθεσης, στην προσπάθειά του να συγκαλύψει το έγκλημά τους. Το αδίκημα της γυναικοκτονίας δεν θα μπορεί να “ακούσει” ποινή 6 ετών όπως αυτή του δολοφόνου της Τσιχλάκη στα Χανιά, για παράδειγμα, αλλά ούτε και θα επέτρεπε να χρησιμοποιηθεί η ανατροφή των “ορφανών” παιδιών του δράστη, ως εργαλείο αναγνώρισης ελαφρυντικών».
Στην Ελλάδα, στην καθημερινή πρακτική στήριξης γυναικών θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας και των παιδιών τους, παρατηρούνται ελλείψεις συντονισμού και δικτύωσης των αρμόδιων φορέων, έλλειψη κοινού πρωτοκόλλου αντιμετώπισης περιστατικών, εκπαίδευσης επαγγελματιών κ.ά, όπως τόνισε η ίδια. Στην αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας εμπλέκονται πολλά συστήματα, τα οποία δρουν διαδοχικά, χωρίς διασύνδεση. Αυτή η αλυσιδωτή ενεργοποίηση των συστημάτων οδηγεί σε δευτερογενή θυματοποίηση των θυμάτων αλλά και δισταγμό ώστε να προσφύγουν στις Αρχές. Αλλά και όταν προσφεύγουν, η προστασία δεν είναι εγγυημένη. «Χρειάζεται, επομένως, να βρούμε τρόπους ώστε το σύστημα προστασίας και στήριξης των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας να ενεργοποιείται άμεσα και οι φορείς που το αποτελούν να αυτοσυντονίζονται και να συνεργάζονται διατομεακά με απώτερο στόχο την άμεση και αποτελεσματική προστασία των θυμάτων» συμπλήρωσε.
Η ματσίλα σκοτώνει
Ο Βαγγέλης Κοσμάτος , Ψυχολόγος – gender expert, υπεύθυνος επιστημονικού έργου της Συμμαχίας των Φύλων, έβαλε στο κάδρο της συζήτησης τους άνδρες. «Ποτέ δε βάζουμε στο κάδρο την αρρενωπότητα, τα αγόρια δηλαδή, τους άντρες και το πώς μεγαλώνουν… Πώς μας μεγαλώνουν οι πατεράδες, οι μανάδες, οι δάσκαλοί, η τηλεόραση; Πόσο άκαμπτες είναι οι νόρμες για τα αγόρια και πόσο περιοριστικές και επιβλαβείς για τις θηλυκότητες, τους ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπους, τις μη στερεοτυπικές αρρενωπότητες; Πόσο μεγάλη απαίτηση υπάρχει για έναν άνδρα να είναι “πραγματικός”;».
Ο φεμινισμός αφορά και τους άντρες, και τις γυναίκες, και κάθε άλλη έμφυλη ταυτότητα που δεν περιορίζεται από το δίπολο της αρρενωπότητας ή της θηλυκότητας, καθώς εξασφαλίζει την ελευθερία, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και στον αυτοπροσδιορισμό του ατόμου. Χωρίς έμφυλη ισότητα, Δικαιοσύνη και Δημοκρατία δεν υπάρχουν, εξήγησε και ο λόγος του, ένας λόγος εστιασμένος στη ματσίλα που δολοφονεί, δεν άφησε κανέναν ανεπηρέαστο.
Η Κέλλυ Ιωάννου, Εγκληματολόγος, Ιδρύτρια της εκστρατείας «Γίνε Άνθρωπος», δεν μπόρεσε να είναι κοντά μας, αλλά είχε ετοιμάσει και βιντεοσκοπήσει την ομιλία της, η οποία προκάλεσε και τις έντονες αποδοκιμασίες του κοινού, καθώς κινούταν σε ένα πλαίσιο «ακόμα και πετυχημένες γυναίκες πέφτουν θύματα και λέμε μα πώς γίνεται;». Οι προηγούμενες ομιλήτριες παρενέβησαν για να τονίσουν και πάλι πόσο λανθασμένο είναι να γυρίζουμε τις ευθύνες στο θύμα και να αναρωτιέται εκείνο τι έκανε/δεν έκανε, αν είναι καλή ή όχι.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, Νομικός – Ακτιβίστρια και ιδρύτρια της «Δικαιοσύνη για Όλους», τόνισε: «Είναι χρέος ολόκληρης της κοινωνίας και της νομοθετικής εξουσίας να αναγνωρίσουν ότι, παρά την διακηρυγμένη και θεσμοθετημένη ισότητα, οι γυναίκες γίνονται θύματα δολοφονικών πράξεων, συνήθως από τους συζύγους-συντρόφους τους ή πρώην ή επίδοξους συντρόφους τους, με κυρίαρχη αιτία ότι είναι γυναίκες, πάνω στις οποίες οι δολοφόνοι αισθάνονται ότι έχουν εξουσία ζωής και θανάτου.Η διεκδίκηση της νομικής αναγνώρισης της Γυναικοκτονίας, ως ιδιάζοντος εγκλήματος, αποτελεί πρόταγμα των καιρών». Θύμισε μάλιστα και τα πρόσφατα λόγια του πρωθυπουργού όταν ρωτήθηκε σχετικά και είπε πως αναγνωρίζει τον όρο, αλλά δεν τον κατοχυρώνουμε νομικά. «Είναι αυτά τα εγκλήματα που παλιά λέγαμε εγκλήματα πάθους» είπε ο Κ. Μητσοτάκης.
Δεν είναι έγκλημα πάθους. Δεν είναι αγάπη. Δεν του όπλισε η αγάπη το χέρι, ούτε η ζήλια. Η ματσίλα του το όπλισε.
Η Μαρίνα Φαρμακίδη , Δικηγόρος στο κέντρο Διοτίμα, υπογράμμισε πως οι γυναίκες δε μιλούν διότι φοβούνται ότι θα προκαλέσει έξαρση της βίας. «Πάντα συμβουλεύουμε να βρεθεί σε ασφαλές μέρος και μετά να προχωρήσει η διαδικασία- δεν νοείται να του κάνει μήνυση και να μένουν στο ίδιο σπίτι». Ύστερα προχώρησε σε μία συγκλονιστική κατάθεση ιστοριών γυναικών που έχουν ζητήσει στήριξη από την ίδια, με την ιδιότητά της, στο Κέντρο Διοτίμα. Το σχετικό βίντεο με όσα μοιράστηκε μαζί μας η κα. Φαρμακίδη θα αναρτηθεί σύντομα και θα το δημοσιεύσουμε.
Η Τζένη Κριθαρά ήταν επίσης ομιλήτρια. Εξαιρετική συναδέλφισσα δημοσιογράφος και συγγραφέας, με το βιβλίο της «Είμαι γυναίκα, γι’ αυτό με σκοτώνεις» να ξεχώρισε αμέσως στα ράφια των βιβλιοπωλείων, με την ωμή τραγική πραγματικότητα γύρω από το θέμα να διαπερνά τις σελίδες. Στο βιβλίο καταγράφονται, μεταξύ άλλων, μαρτυρίες 10 γυναικών που έχουν υποστεί ακραίες μορφές έμφυλης βίας. «Με βάση την επαφή που είχα μ’ αυτές τις τόσο δυνατές και γενναίες γυναίκες, κατάλαβα πως όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όση στήριξη κι αν έχουν λάβει, τη στιγμή που μιλάνε για το τραύμα τους, είναι ξανά στάχυ» σημείωσε, κάνοντας αναφορά σε στίχο από ποίημα του Τσιμάρα Τζανάτου: «Όταν σου μιλάει ο άλλος για όσα τον τσακίζουν, μην του απαντάς λες και είναι πλατάνι. Ως στάχυ σου εξομολογείται».
«Το μόνο που θέλει αυτή η γυναίκα που σου μιλάει και σου εξομολογείται όσα πέρασε είναι να μιλήσει, να ακουστεί και να γίνει σεβαστή η εμπειρία της. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δε θέλει ούτε να τη συμπονέσεις, ούτε να δείξεις ότι κατανοείς τι πέρασε. Μόνο οι ίδια ξέρει τι πέρασε. Όλες εμείς, απλώς, προσπαθούμε να καταλάβουμε» συμπλήρωσε και κατέληξε πως «το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το θύμα είναι ένας ακόμα κριτής. Λέμε όχι στην ξεδιάντροπη έκθεση του θύματος κάτω από τη λάμπα του συντηρητισμού. Η ενοχοποίησή του συνδράμει στην εξάπλωση της έμφυλης βίας, γιατί διαιωνίζει τις αντιλήψεις που την αιτιολογούν. Και να θυμόμαστε πως συντρέχει μια σειρά από κοινωνικούς/πολιτισμικούς/πρακτικούς λόγους που ένα άτομο διστάζει να μιλήσει ή να καταγγείλει».
«Καλούμαι συνεχώς να αποδεικνύω αυτό που έχω καταγγείλει ότι είναι αληθές, ακόμη κι αν ευτυχώς από τη μεριά μου υπάρχουν μάρτυρες. Το θύμα έρχεται αντιμέτωπο με όλο και παραπάνω κατηγορίες, ως αγωγή, ως μήνυση, οτιδήποτε. Η Ελλάδα, το κράτος που θεωρείται προηγμένο και ανήκει στη “Δύση”, δε βοηθά τα θύματα. Προσπαθεί να τα υπονομεύσει και όλοι οι μηχανισμοί και η διαδικασία στο δικαστήριο είναι επίπονη. Συνεχώς πρέπει να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Είμαι όμως δυνατή κι αποφασισμένη να το φτάσω μέχρι το τέλος, παρά την οικονομική και ψυχική εξουθένωση. Είναι μία μακροχρόνια αποστράγγιση» υπογράμμισε η Ζέτα Δούκα, η ηθοποιός που έδειξε τον δρόμο στις γυναίκες κι όχι μόνο να καταγγείλουν όσα κακοποιητικά βίωσαν στο θέατρο. «Όσο για τον όρο γυναικοκτονία, θα ήθελα να σας βάλω μια εργασία. Πηγαίνετε να στείλετε μήνυμα, γράψτε γυναικοκτονία, δείτε τι θα σας γράψει το auto-correct. Δεν υπάρχει αυτή η λέξη. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να μιλήσουν και να πούμε τη γυναικοκτονία με το όνομά της… για να μπει τουλάχιστον στο auto-correct» είπε και καταχειροκροτήθηκε. Η Ζέτα Δούκα, ιδρύτρια της ΜΚΟ “Ανάσα” που αφορά τις διαταραχές πρόσληψης τροφής, σκέφτεται «με τα λεφτά που θα πάρει από την αγωγή, να ιδρύσει ένα κέντρο, μια ΜΚΟ για την οικονομική κάλυψη των δικαστικών αναγκών για τα θύματα εργασιακής βίας».
Τον λόγο πήρε ο ηθοποιός Μιχάλης Συριόπουλος. «Θεωρώ δεδομένον αυτόν τον όρο. Προσπαθώ να καταλάβω πώς ένας άντρας μπορεί να σηκώσει το χέρι σε μια γυναίκα, να είναι κτήμα του, να τη θεωρεί σκεύος ηδονής… Μετά θυμήθηκα, όταν ήμουν μικρός, τον κυρ- Βασίλη που τύλιγε τις σερβιέτες από τις αδερφές μου για να μην τις δει κανείς, θυμήθηκα να μην κοινωνάνε οι γυναίκες όταν έχουν περίοδο γιατί θεωρούνται βρόμικες, μάνες που άλλαζαν συμπεριφορά όταν είχαν να παντρέψουν γιο… κι αυτά είναι ελάχιστα μπροστά σ’ αυτά που συμβαίνουν και είναι εμποτισμένα μέσα μας ώστε οι άντρες να θεωρηθούμε ανώτεροι από τις γυναίκες. Μακάρι να αλλάξει κάτι ριζικά».
Σε ρόλο έκπληξη η χορογράφος Ηλέκτρα Βενετσάνου και η χορευτική της ομάδα από την σχολή La Timba παρουσίασαν ένα συγκονιστικό χορευτικό, αφιερωμένο σε εκείνες που έλειπαν. Η βραδιά έκλεισε με μία μουσική παράσταση ή ένα distorted live podcast, του Μάριου Τσικνή με την Ασπασία Θεοφίλου, με τίτλο «Η Ομορφιά θα νικήσει τη Βία».
Ο Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός Strong Me ως κίνημα για την πρόληψη & καταπολέμηση της έμφυλης βίας καλεί σε τον κόσμο να υπογράψει προκειμένου να αναγνωριστεί στη χώρα νομικά ο όρος “γυναικοκτονία”.
Το ψήφισμα αναφέρει:
Στην Ελλάδα οι ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ , που αποτελούν την ακραία μορφή ενδοοικογενειακής βίας, μέσα σε 11 μήνες (το 2021) ανήλθαν σε 17.
17 γυναίκες ΔΟΛΟΦΟΝΗΚΑΝ. Όλες από νυν ή πρώην συζύγους ή συντρόφους.
Ο όρος γυναικοκτονία δεν είναι ένας απλός συνδυασμός λέξεων.
Περιγράφει μία πολύ συγκεκριμένη πράξη: μία δολοφονία που πραγματοποιείται με πολύ συγκεκριμένα κίνητρα και κριτήρια .
Κάθε φορά που μια γυναίκα δολοφονείται επειδή είναι γυναίκα, γινόμαστε όλοι μάρτυρες της πιο ακραίας μορφής έμφυλης βίας.
Ενός εγκλήματος που αποτελεί συνήθως την τελική πράξη σε μια σειρά μικρότερων πράξεων βίας κατά των γυναικών, που όλοι μας γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε.
Ενός εγκλήματος που είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουμε και νομικά, για να αποτυπωθεί με όσο το δυνατόν περισσότερη σαφήνεια και να βρει άμεσα τη θέση του στον ποινικό κώδικα.
Ενός εγκλήματος που πρέπει να ειπωθεί με το όνομά του, για να πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης και να βρει την ποινή που του αξίζει.
ΣΤΗΡΙΞΕ ΚΙ ΕΣΥ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΝΟΜΙΚΑ Ο ΟΡΟΣ “ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ”!
