Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Οι ευρωεκλογές ήταν προγραμματισμένο να γίνουν μαζί με τον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών. Η κυβέρνηση άλλαξε τον προγραμματισμό και κανόνισε να γίνουν μαζί με τον δεύτερο γύρο. Ξέρεις βέβαια γιατί το έκανε αυτό. Για να μην πας να ψηφίσεις εσύ. Ή εγώ. Ή κάποιοι άλλοι. Να βάλουν εκείνοι τα μισθωμένα πούλμαν τους, να πάνε τα καραβάνια τους να ψηφίσουν, αλλά εμείς όχι. Προσπαθούν να διώξουν κόσμο από την κάλπη. Επιζητούν την αποχή.
 
Η αποχή βολεύει αυτούς, όχι εμάς. Μήπως καταφέρει το καταρρέον πολιτικό σύστημα να αναπαραχθεί. Και να διασωθεί. Ας είναι και σε στενό οικογενειακό κύκλο. Δεν τους πειράζει καθόλου.
 
Άνοιξε, σε παρακαλώ, τα μάτια σου και δες τι γίνεται γύρω μας. Αφουγκράσου τι παίζεται. Αν αντέχεις, κάτσε και δες τι συζητάνε στα κανάλια τους. Όλη η κουβέντα γίνεται για το πώς θα κουμαντάρουν τις ψήφους του ενός και του άλλου κόμματος, πώς θα πολώσουν την κατάσταση, πώς θα αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό με τα ίδια φθαρμένα υλικά.
 
Και όμως, όλα μπορούν ν’ αλλάξουν αν μπεις εσύ στο παιχνίδι. Δεν σε υπολογίζουν εσένα, δεν σε πιάνουν στο ραντάρ τους, οι δημοσκοπήσεις τους δεν σε λογαριάζουν. Κι όσο δεν μπαίνεις εσύ στο παιχνίδι δεν τους ενοχλείς, τους βολεύει ν’ αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα.
 
Είσαι άνεργος; Μην ψήνεσαι, δεν τις τάζουν σε σένα τις 750.000 νέες θέσεις εργασίας. Δεν υπάρχουν. Εσύ το ξέρεις. Εκείνοι το ξέρουν ότι το ξέρεις. Όλο αυτό είναι μια ρητορεία, ένα άλλοθι για να βρουν το κουράγιο οι δικοί τους ψηφοφόροι, οι βολεμένοι, να συρθούν μέχρι την κάλπη για να υπερασπιστούν τη γνωστή τάξη πραγμάτων. Μήπως και δεν αλλάξει τίποτα και διατηρήσουν εκείνοι, με νύχια και με δόντια, την πλεονεκτική τους θέση.
 
Όσο ο άνεργος, ο ανασφάλιστος, ο απλήρωτος, ο άπορος, ο μικρομεσαίος που βλέπει πως χάνει τη δουλειά του μέσα απ’ τα χέρια του για χάρη των μεγάλων εμπορικών αλυσίδων, ο αγρότης, ο μεροκαματιάρης, ο επισφαλώς εργαζόμενος διστάζουν να ψηφίσουν, διστάζουν να βγουν στο προσκήνιο, τόσο εκείνοι κάπως τα ελέγχουν τα πράγματα.
 
Δε λέμε ότι οι εκλογές μπορούν ν’ αλλάξουν την κατάσταση από μόνες τους, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, να αυξήσουν τα επιδόματα, να επαναφέρουν τις εργασιακές σχέσεις, να ξαναδημιουργήσουν το κοινωνικό κράτος, να πληρώσουν τους απλήρωτους και να ασφαλίσουν τους ανασφάλιστους, να απλώσουν ένα δίκτυο αλληλεγγύης παντού – ποτέ δεν μπορούν. Οι ευρωεκλογές, ακόμα περισσότερο. Αλλά αυτές οι εκλογές είναι μια ευκαιρία να τους στερήσεις τη νομιμοποίησή τους, να τους στριμώξεις, να τους ρίξεις. Το βλέπεις μέσα στα μάτια τους. Το βλέπεις στον πανικό τους, στην υστερία του Βενιζέλου, στο αλάφιασμα του Σαμαρά, στις απειλές τους, στα κόλπα που μηχανεύονται, της τελευταίας στιγμής.
 
Μην τους κάνεις τη χάρη, φίλε, η αποχή δεν είναι λύση, το άκυρο δεν είναι λύση, το λευκό δεν είναι λύση, η ανώδυνη ψήφος δεν μετράει. Λύση είναι η ενεργοποίησή σου, λύση είσαι εσύ ο ίδιος, αν ενώσεις τη φωνή σου και τη δράση σου με τους όμοιούς σου.
 
Ξέρω, ενδεχομένως έχεις ένα προβληματάκι και με τα κόμματα της Αριστεράς. Ίσως νιώθεις ότι δεν σε εκφράζουν αυθεντικά, ίσως στο παρελθόν να σ’ έχουν απογοητεύσει, ίσως να φοβάσαι πως δεν θα τα βγάλουν πέρα μπροστά στις μεγάλες αποφάσεις και θα μας πισωγυρίσουν καμιά πενηνταριά χρόνια.
 
Καμία αντίρρηση. Η συνταγή είναι μία. Ξεπέρασέ τους. Αιφνιδίασέ τους! Βάλε τους να τρέξουν για σένα, κινητοποίησέ τους, καπέλωσέ τους όπως κάποτε ίσως να σε καπέλωσαν αυτοί. Δεν σου λέω υπερβολές, αλαφιασμένοι είναι κι εκείνοι και καμιά φορά δεν ξέρουν κι οι ίδιοι πού να σταθούν και πού να πάνε, ξαφνιασμένοι από την ξαφνική ευθύνη που πέφτει στις πλάτες τους. Στήριξέ τους, βοήθησέ τους ν’ αλλάξουν, άλλαξέ τους εσύ ο ίδιος αν χρειαστεί.
 
Το δικό μας σύνθημα πάει αλλιώς: Στις 25 τους ψηφίζουμε, στις 26 τους αμφισβητούμε!