Αναλυτικά:
Στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου δόθηκε τέλος στην παντοκρατορία Μητσοτάκη. Προσοχή, για να μην παρεξηγηθώ. Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι έπεσε η αυλαία της πρωτοκαθεδρίας Μητσοτάκη στο πολιτικό σκηνικό.
Αλλά τελείωσε επιτέλους το «σαράντα ένα τα εκατό» ως απάντηση σε κάθε αιτίαση για την κυβερνητική πολιτική.
Η αποδυνάμωση Μητσοτάκη αναπροσαρμόζει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού και ανοίγει νέους χώρους για την αντιπολίτευση.
Το εκλογικό αποτέλεσμα έβαλε σε διπλή παράλληλη κρίση τα δύο κόμματα της Κεντροαριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.
Η νέα κρίση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί για εμάς που υπήρξαμε στελέχη του, μια ακόμα δικαίωση της επιλογής μας να αποχωρήσουμε. Αλλά αυτή η δικαίωση είναι πικρή.
Κανείς δεν μπορεί να επιχαίρει με τα θλιβερά που συμβαίνουν γιατί αυτά τα θλιβερά δεν απαξιώνουν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλον τον χώρο της Αριστεράς.
Πρέπει να συνδυάσουμε την υψηλότερη ικανότητα στην πολιτική τακτική με μια ακλόνητη στρατηγική αφοσίωση στην υπόθεση της Αριστεράς.
Αφετηριακή προϋπόθεση της πολιτικής είναι η συλλογικότητα, η οργανωμένη συλλογικότητα. Για την Αριστερά, χωρίς κόμμα δεν υπάρχει πολιτική. Να συγκροτήσουμε λοιπόν το κόμμα μας και να το διευρύνουμε.
Πρέπει να προστατεύσουμε το κόμμα μας από δύο μεγάλους κινδύνους.
Ο πρώτος κίνδυνος είναι να παγιδευτούμε στην αλαζονική αυτάρκεια της μειοψηφίας, να βυθιστούμε στον σεχταρισμό της ιδεολογικής καθαρότητας, να θεωρήσουμε ότι δεν φταίμε εμείς για το αποτέλεσμα, αλλά ο λαός που δεν ήταν αρκούντως αριστερός και ψήφισε λάθος.
Υπάρχει όμως κι ένας δεύτερος κίνδυνος τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Να μπούμε σε ένα γαϊτανάκι περί ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς, από το οποίο απουσιάζουν τόσο το πολιτικό περιεχόμενο όσο και οι κοινωνικές αναφορές.
Ένα γαϊτανάκι στο οποίο περισσεύουν η έωλη διαδικασιολογία, ο μεσσιανισμός, οι προσωπικές στρατηγικές, η μεταπολιτική. Φαινόμενα, λογικές και πρακτικές που δικαίως απωθούν τους πολίτες.
Το αίτημα λοιπόν του αριστερού και προοδευτικού κόσμου να πέσει η κυβέρνηση της Δεξιάς είναι γνήσιο. Είναι ένα αίτημα που εμείς ασφαλώς υιοθετούμε και είμαστε αποφασισμένοι να παλέψουμε για την ευόδωσή του.
Γιατί εμείς δεν παραπέμπουμε τις αγωνίες της κοινωνίας στον μακρινό και άπιαστο ορίζοντα ενός νεφελώδους ερυθρού μέλλοντος.
Ο Μητσοτάκης και η Δεξιά θα πέσουν μόνο αν βρεθεί αντιμέτωποι με ένα μέτωπο που θα εκφράζει κάτι τελείως διαφορετικό: ιδεολογικά, αξιακά, πολιτικά, κοινωνικά.
Και αυτή η διαφορά, αυτή η σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων θα γίνεται αντιληπτή ως τέτοια από την κοινωνία, από τα λαϊκά στρώματα.
Σε αυτό το μέτωπο η Νέα Αριστερά μπορεί να έχει σημαντική συμβολή αν κινηθεί με πυξίδα την προγραμματική πρότασή της και τις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας.
Σε μια εποχή όπου η πολιτική ταυτίζεται με τις κινήσεις κορυφής και τις προσωπικές στρατηγικές, τους επαγγελματικούς μηχανισμούς και το χρήμα, οι άνθρωποι της Νέας Αριστεράς έδειξαν στην πράξη ότι υπάρχει μια άλλη πολιτική: Η πολιτική της από τα κάτω κινητοποίησης και της ενσώματης συμμετοχής. Η πολιτική της Αριστεράς.
Στην πορεία προς το συνέδριο του φθινοπώρου δεν μπορούμε παρά να αξιολογήσουμε με παρρησία τόσο την πολιτική και την λειτουργία μας όσο και τα πρόσωπα που την εφάρμοσαν. Με πρώτο και καλύτερο εμένα. Αυτό είναι η λογοδοσία στην πράξη.
Η προετοιμασία προς το συνέδριο δεν πρέπει να είναι απλώς μια οργανωτική κομματική δουλειά, αλλά μια διαδικασία πολιτικού μετασχηματισμού της Νέας Αριστεράς. Πρέπει να μετατρέψουμε το κακό αποτέλεσμα σε εφαλτήριο μιας νέας αρχής.