Al Jazeera: Επιστροφή στα σχολεία, αλλά όχι για τους 625.000 μαθητές της Γάζας

Η Άμερ γράφει στο Al Jazeera, ότι «η έναρξη της σχολικής χρονιάς στη Γάζα ήταν πάντα ξεχωριστή και χαρακτηριζόταν από έναν αισθητό ενθουσιασμό στον αέρα, καθώς χιλιάδες μαθητές προετοιμάζονται για ένα νέο σχολικό ταξίδι. Πολλοί την περιμένουν με ανυπομονησία, καθώς πλησιάζουν πιο κοντά στο μέλλον που πάντα ονειρεύονταν».

«Ως εκπαιδευτικός, μου λείπει πολύ η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Θα αισθανόμουν κι εγώ μαθήτρια, με αυτή την αίσθηση της προσμονής για την πρώτη μέρα της επιστροφής – ενθουσιασμένη να γνωρίσω τους νέους μου μαθητές της πέμπτης τάξης. Μια ή δύο εβδομάδες πριν από την έναρξη του σχολείου συνήθιζα να ανανεώνω την ενέργειά μου αγοράζοντας γραφική ύλη, δώρα και εξοπλισμό για τα μαθήματά μου. Φρόντιζα να φτιάξω ένα νέο σχέδιο μελέτης που έκανε τις φυσικές επιστήμες λιγότερο άκαμπτες και πιο διασκεδαστικές για τους μαθητές μου» αναφέρει η Άμερ.

«Οι μέρες πριν από την έναρξη του σχολείου ήταν επίσης αξέχαστες για τους γονείς. Οι αγορές θα ήταν γεμάτες με γονείς και παιδιά, για να διαλέξουν σχολικές στολές και χαρτικά. Τα παιδιά θα ζητούσαν την αγαπημένη τους γραφική ύλη. Η Γάζα είχε πολλά δημοφιλή καταστήματα γραφικής ύλης, όπως το Pens and Pins, όπου κάθε παιδί ονειρευόταν να αγοράσει τα σχολικά του είδη. Αυτό το μαγαζί έφερε τόση χαρά σε τόσα πολλά παιδιά, ήταν σαν στενός φίλος» προσθέτει.

Η Άμερ θυμάται πως «την πρώτη μέρα στο σχολείο, τα παιδιά είναι πάντα φωτεινά, σαν να λάμπει ο ήλιος στο πρόσωπό τους, φέρνοντας ένα χαμόγελο στο πρόσωπο όλων. Συνήθιζα επίσης να ψωνίζω καινούργια ρούχα, γιατί μου άρεσε να συναντώ τους μαθητές μου όμορφη. Μετά από τρεις μήνες καλοκαιρινών διακοπών, οι μαθητές ήταν ενθουσιασμένοι που επέστρεφαν στο σχολείο και συνέχιζαν την καθημερινή τους ρουτίνα. Μου λείπει το σχολείο μου και η καθημερινή του ρουτίνα».

«Όλα αυτά εξαφανίστηκαν λόγω του πολέμου. Ακόμα δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι χάσαμε τα πάντα σε αυτόν τον πόλεμο στη Γάζα. Υπάρχει μια βαθιά θλίψη μεταξύ των γονέων και των μαθητών» σημειώνει το Al Jazeera.

Συνολικά, περίπου 9.839 μαθητές και 411 δάσκαλοι έχουν σκοτωθεί από τις ισραηλινές επιθέσεις, σύμφωνα με το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Συντονισμό Ανθρωπιστικών Υποθέσεων.

«Δεν έχω σταματήσει να κλαίω από τις αρχές Αυγούστου – τον μήνα που τελειώνουν οι διακοπές», αναφέρει στο Al Jazeera η Λίνα αλ-Σαάντι, 37 ετών, εκτοπισμένη μητέρα από την πόλη της Γάζας. Η Λίνα έχει τέσσερα παιδιά τα οποία κανονικά θα προετοίμαζε για το σχολείο. «Αυτό που με λυπεί περισσότερο είναι να σκέφτομαι την κόρη μου, την Κένζι, η οποία θα πήγαινε στην πρώτη τάξη. Σκεφτόμουν πώς θα ήταν η σχολική της στολή και πως θα έφτιαχνα τα μαλλιά της κάθε πρωί για να είναι όμορφη» προσθέτει.

«Έχουν χάσει την εκπαίδευσή τους, τη ζωή τους και όλα όσα αγαπούν. Όταν κοιτάζω αυτές τις σκηνές κοντά στον καταυλισμό και ακούω τον ήχο των παιδιών που διαβάζουν μέσα, κλαίω. Είναι αυτό που ονειρευτήκαμε για τα παιδιά μας; Να καταλήξουν σε μια σκηνή, να κάθονται στην άμμο και να μελετούν με αυτόν τον τρόπο;»

«Μου λείπει να φτιάχνω σάντουιτς για το σχολείο κάθε πρωί. Μου λείπει να πλένω τις σχολικές στολές και να περνάω όλη την ημέρα σκεπτόμενη τι θα τους ετοιμάσω για μεσημεριανό. Μου λείπει να ανυπομονώ για τις Παρασκευές για να ξεκουραστώ από το πρωινό ξύπνημα κάθε μέρα για να τα προετοιμάσω για το σχολείο. Μου λείπει να τα μαζεύω γύρω μου για να διαβάσω για τις εξετάσεις και να αρνούμαι τις κοινωνικές προσκλήσεις κατά τη διάρκεια της εξεταστικής περιόδου. Μου λείπει να είμαι μητέρα με παιδιά στο σχολείο. Τώρα, βρίσκομαι σε μια σκηνή, παλεύω να βρω νερό και να καταλάβω πώς να μαγειρέψω στη φωτιά. Αυτή είναι μια μονότονη, τρομακτική ρουτίνα με τον συνεχιζόμενο πόλεμο, τους βομβαρδισμούς και τη μετακίνηση από το ένα μέρος στο άλλο» προσθέτει.

«Συνήθιζα να πηγαίνω τα παιδιά μου στο σχολείο και να περπατάω λίγο δίπλα στη θάλασσα στο δρόμο για το σπίτι. Αυτό μου λείπει πολύ. Εμείς οι μητέρες νιώθουμε μια διαφορετική αίσθηση ευθύνης κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Έχουμε διαφορετικά καθήκοντα, όχι μόνο το μαγείρεμα, την καθαριότητα και τις δουλειές του σπιτιού. Οι μέρες περνούν χωρίς καμία ελπίδα να τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Το μέλλον των παιδιών μας απομακρύνεται», αναφέρει η Σαμάρ Μπαρμπάχ, 32 ετών, μητέρα δύο παιδιών από τη συνοικία Ταλ αλ-Χάουα της πόλης της Γάζας,

Η Ρίμα αλ-Κουρντ, 11 ετών και μαθήτρια της έβδομης τάξης, λέει ότι της λείπει περισσότερο η καθηγήτριά της στα μαθηματικά, η Σάλμα. «Την αγαπώ τόσο πολύ- είναι πολύ ευγενική και συνήθιζε να μας δίνει αποχαιρετιστήρια δώρα στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Μου λείπει το διάλειμμα, όταν καθόμουν με τους φίλους μου και γελούσαμε. Αυτός ο πόλεμος είναι πολύ μακρύς και τρομερός. Κάθε μέρα, η μαμά μου μου λέει ότι θα σταματήσει σύντομα, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα χάσουμε το σχολείο και φέτος. Πάντα προσεύχομαι να σταματήσει ο πόλεμος για να μπορέσω να επιστρέψω στο σπίτι μου στη Ράφα. Δεν μου αρέσει να πηγαίνω στα μαθήματα στις σκηνές. Θέλω να επιστρέψω στο σχολείο και ελπίζω ότι αυτός ο πόλεμος θα τελειώσει σύντομα» αναφέρει.

Επιπλέον, στο ρεπορτάζ αναφέρεται πως και τα 12 πανεπιστήμια της Γάζας έχουν βομβαρδιστεί μην επιτρέποντας στους 88.000 φοιτητές της περιοχής να συνεχίζουν τις σπουδές τους.