Αλ. Παπαρήγα: Ο αγώνας του Πολυτεχνείου ανέβασε σε πρωτόγνωρο ύψος τον πήχη των λαϊκών κινητοποιήσεων

Ξεκινώντας την ομιλία της η Α. Παπαρήγα σημείωσε:

«Φέτος κλείνουν 50 χρόνια από την κορυφαία εκδήλωση του φοιτητικού και γενικότερου αντιδικτατορικού κινήματος. Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου ανέδειξε στη συγκεκριμένη φάση ως πρωτοπορία το φοιτητικό κίνημα, το οποίο διευρύνθηκε πολύ γρήγορα καθώς έγινε συμπόρευση με το εργατικό λαϊκό κίνημα που ανταποκρίθηκε στο φοιτητικό κάλεσμα. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ με τις παράνομες οργανώσεις στήριξαν με όλες τις δυνάμεις τους το φοιτητικό, λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Τα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ συνέβαλαν σε όλες τις μορφές πάλης και στο αντιιμπεριαλιστικό αντιδικτατορικό πλαίσιο που ως μνήμη παρέμεινε ως σήμερα. Τιμάμε την επέτειο του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου, τη μνήμη των νεκρών του, θυμόμαστε και προβάλλουμε το μεγαλείο του νεανικού φοιτητικού ηρωισμού που δεν υποχώρησε ούτε όταν το τανκ της στρατιωτικής χούντας έριχνε την κεντρική πόρτα του Πολυτεχνείου και σκόρπαγε τον θάνατο. Έξω από τις πύλες του Πολυτεχνείου ήταν συσπειρωμένοι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Λαϊκές δυνάμεις που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ραδιοφωνικού σταθμού που είχε δημιουργηθεί, πήγαν με σκοπό την κοινή δράση, τον κοινό αγώνα κατά της δικτατορίας, την αλληλεγγύη με τρόφιμα και φάρμακα με κάθε μέσο. Τιμάμε τους χιλιάδες κατοίκους της Αθήνας, ιδιαίτερα εκείνους που ζούσαν κοντά στο Πολυτεχνείο, που άνοιξαν τις πόρτες τους για να κρύψουν τους κυνηγημένους φοιτητές και φοιτήτριες, που την ώρα που τα τανκς κατέβαιναν τη λεωφόρο Αλεξάνδρας για να χτυπήσουν, αυτοί του καλούσαν να μην το κάνουν ή και τους αποδοκίμαζαν».

Η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στη συζήτηση γύρω από το Πολυτεχνείο, την κυρίαρχη αστική αντίληψη, την απόδοση των πολιτικών του μηνυμάτων από διάφορες πλευρές, σημειώνοντας πως η αστική τάξη έχει βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα για το γεγονός ότι οι αγώνες κατά της ιμπεριαλιστικής κατοχής, οι ταξικοί επαναστατικοί αγώνες, ανεξάρτητα αν τέλειωσαν με νίκη ή με ήττα, μπορούν να εμπνεύσουν, να ενθουσιάσουν, να δώσουν ώθηση στη συνέχιση και κλιμάκωση των αγώνων ως την τελική νίκη, τον σοσιαλισμό, κομμουνισμό.

«Γι’ αυτό και έχει εκπαιδεύσει τεράστια επιτελεία στα πανεπιστήμια, στην εκπαίδευση, στα ΜΜΕ, σε όλους τους τομείς της ζωής, ώστε να ρίχνουν πέπλο σκότους, να οργανώνουν οργιώδη παραπληροφόρηση, να ψεκάζουν με σωρό ψέματα για να συκοφαντούνται οι λαϊκοί αγώνες ή, στην καλύτερη για την αστική τάξη περίπτωση, να οδηγούν σε ανώδυνα μονοπάτια. Αξίζει να θυμίσουμε το όργιο του ψεύδους, της συκοφαντίας και του αποπροσανατολισμού που ζούμε αυτές τις μέρες σε βάρος του Παλαιστινιακού αγώνα, με ένα στόχο να κρυφτεί ότι ο Παλαιστινιακός λαός βρίσκεται, ζει, περνά, υποφέρει, βασανίζεται και πεθαίνει εξαιτίας μακρόχρονης ισραηλινής στρατιωτικής, πολιτικής, οικονομικής κατοχής με τις πλάτες των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ενώ του αρνούνται το δικαίωμα να έχει δικό του κράτος», σημείωσε.

Αναφέρθηκε αναλυτικά στο πώς επιβλήθηκε η επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία και στο πώς φτάσαμε στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Όπως τόνισε, «το Πολυτεχνείο ήταν φοιτητικός, εργατικός, λαϊκός ξεσηκωμός δεν συνιστούσε όμως μια προγραμματισμένη με επεξεργασμένο πολιτικό πλαίσιο εξέγερση, καθώς δεν προέκυψε από κάποιο συγκεκριμένο σχεδιασμό προετοιμασίας από μια πολιτική ή αντιστασιακή οργάνωση είτε από περισσότερες, άρα η κατάληψη ξεκίνησε με κυρίαρχο στοιχείο το αυθόρμητο. Βεβαίως, το αυθόρμητο συνιστά το ανεπαρκές συνειδητό. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν ένα τυχαίο γεγονός που ξεπήδησε από το πουθενά, από το κενό. Είχαν προηγηθεί αγωνιστικά επεισόδια όπως ήταν η κατάληψη της Νομικής το Φλεβάρη του ’73, αλλά και άλλες εκδηλώσεις μέσα και στο ίδιο το Πολυτεχνείο. Η διάχυτη φοιτητική αγανάκτηση πατούσε στο γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού ήταν αντίθετο με την στρατιωτική χούντα, έπαιξε επίσης έναν ορισμένο ρόλο το γεγονός ότι και τα άλλα αστικά κόμματα τάχθηκαν εναντίον της με τις δικές τους αιτιάσεις», σημείωσε αναφερόμενη αναλυτικά σε σταθμούς και διεργασίες της περιόδου, τονίζοντας πως «ο αγώνας του Πολυτεχνείου ανέβασε σε πρωτόγνωρο ύψος τον πήχη των λαϊκών κινητοποιήσεων σε σχέση με εργατικούς και αγροτικούς αγώνες που είχαν προηγηθεί ως τότε».

Στη συνέχεια, επικέντρωσε στο τριήμερο 15 – 17 Νοέμβρη, στην παρουσία της ΚΝΕ με την καθοδήγηση του ΚΚΕ εκείνες τις στιγμές, τονίζοντας ιδιαίτερα την ηρωική στάση των έγκλειστων και του συγκεντρωμένου πλήθους, σημειώνοντας πως «η ανάταση που αναδείχτηκε, εξέφραζε την αποφασιστικότητα των λαϊκών δυνάμεων, την εμπιστοσύνη που απέκτησαν στις δυνάμεις τους από τη συμμετοχή σε μεγάλα γεγονότα». «Το Πολυτεχνείο, με την πανευρωπαϊκή και παγκόσμια απήχηση του, συνέβαλε στην ακόμα ευρύτερη λαϊκή αγανάκτηση, σχεδόν καθολική αντίθεση με τη δικτατορία. Επίσης συνέβαλε να αποκαλυφθεί η εξαπάτηση του λαού από την χούντα με την καραμέλα της “φιλελευθεροποίησης” του πολιτικού συστήματος (…). Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου όξυνε τις αντιθέσεις μέσα στη χούντα, έγινε πιο οξεία η κρίση που υπέβοσκε στους κόλπους της, επιτάχυνε την κατάρρευσή της, σε συνδυασμό με το έγκλημα που διαπράχθηκε στην Κύπρο», τόνισε μεταξύ άλλων.

Η Αλ. Παπαρήγα έκλεισε την ομιλία της με τα πολύτιμα συμπεράσματα που αντλούν από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, σημειώνοντας πως «το Κόμμα έχει αποδείξει ότι μελετώντας, με την απόσταση του χρόνου, μεγάλα ιστορικά γεγονότα δεν έκρυψε ποτέ προβλήματα και αδυναμίες». Αναπτύσσοντας σε αυτό το πλαίσιο τις εκτιμήσεις από πλευρές της δράσης του Κόμματος και της ΚΝΕ σε σκληρές συνθήκες παρανομίας, είπε πως το αναμφισβήτητο γεγονός ήταν ότι το ΚΚΕ στήριξε με όλες τις δυνάμεις του τον ξεσηκωμό. Βρέθηκε μαζί με την ΚΝΕ στο κέντρο των εξελίξεων και έπαιξαν βασικό ρόλο, πολλές φορές καθοριστικό καθοδηγητικό.